27 Pułk Artylerii Pancernej

27 Pułk Artylerii Pancernej
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944
Nazwa wyróżniająca	Sudecki
	Tradycje
Kontynuacja	27 pułk czołgów
	Organizacja
Numer	JW 2415
Dyslokacja	Zgierz
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Podległość	1 Drezdeński Korpus Pancerny; 1 Warszawska Dywizja Piechoty
	Odznaczenia

27 Sudecki Pułk Artylerii Samochodowej (27 pas) – oddział artylerii samobieżnej ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Pułk został sformowany 4 lipca 1944 roku, w okolicach Berdyczowa, w składzie 1 Korpusu Pancernego, według etatu nr 010/484.

2 lipca 1946 roku otrzymał nazwę wyróżniającą „Sudecki”. Rozkazem ND WP nr 597 z 2 lipca 1945 odznaczony Orderem Krzyża Virtuti Militari^[2]. 5 listopada 1945 roku został włączony w skład 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki^[2].

19 lutego 1947 roku został przeformowany w 27 Sudecki pułk artylerii pancernej.

Żołnierze pułku

Dowódcy pułku

Dowódcy okresu wojny^[3]:

ppłk Piotr Kaszyński (9 sierpnia 1944 r. – 25 kwietnia 1945 r.)
mjr Włodzimierz Klade (25 kwietnia – 5 maja 1945 r.)
ppłk Wasyl Bryzan (6 maja 1945 r. do końca wojny)

Oficerowie

Aleksander Rode

Struktura organizacyjna pułku

BA-64 – samochód pancerny

dowództwo (jedno działo samobieżne SU-76)
sztab z plutonem sztabowym oraz plutonem saperów
kwatermistrzostwo z plutonami: transportowym, amunicyjnym, remontowym, sanitarnym oraz z drużyną gospodarczą
4 baterie dział pancernych

Marsze i działania bojowe

Na mocy rozkazu z 3 lutego 1945 pułk przeszedł z okolic Chełma do Skierniewic, a następnie w rejon Poznania^[2]. 3 marca osiągnął Głazów pod Myśliborzem i dalej pomaszerował pod Oleśnicę, a na początku kwietnia doszedł do Starej Wsi pod Bolesławcem. 16 kwietnia pułk otrzymał rozkaz o przystąpieniu do operacji berlińskiej. W myśl tego rozkazu miał przeprawić się przez Nysę Łużycką i ześrodkować się w lesie opodal Biehain, oraz ogniem i ruchem zapewnić powodzenie 2 Brygadzie Pancernej w natarciu po osi: Horka, Oedernitz, Sproitz, Steinerlen, Buchwalde, Gleina, Niedergurig, Welka, Salzenforst, Radeberg. W związku z tym baterie artylerii włączono do kolumn batalionowych brygady. Wieczorem 18 kwietnia pułk wraz z 2 BPanc opanował Diehsa i osiągnął rejon Weissenbergu. Następnego dnia wykonał kontratak w kierunku Ruhethal, a 20 kwietnia odpierał ataki nieprzyjaciela w Edendorfie. Nocą oderwał się od przeciwnika i wykonał marsz po trasie: Ullersdorf, Nieder Seifersdorf, Weissenberg.

22 kwietnia pułk otrzymał rozkaz nakazujący powrót w kierunku wschodnim pod Budziszyn w celu zniszczenia nieprzyjaciela atakującego w tym rejonie^[2]. Następnego dnia pułk tocząc walkę z głównymi siłami niemieckimi, przeszedł do obrony m. Bornitz. 25 kwietnia przeprawił się przez Sprewę docierając do Grosswelka^[2] w celu współdziałania z 3 Brygadą Pancerną. W dniu tym został ranny dowódca pułku ppłk Piotr Kaszyński. Wieczorem pułk przegrupował się do Radibor, załamując po drodze ataki nieprzyjaciela z kierunku Schwarzadler. Nieprzyjaciel wzmocnił natarcie w dniu 26 kwietnia i zmusił pułk do odejścia w rejon Luppa, Dubrau, Königswartha. W tym samym dniu pułk został włączony do systemu obrony 8 Dywizji Piechoty na odcinku Crostwitz, Grosswelka. Po zajęciu przez Niemców Neudorfu został podporządkowany 5 Dywizji Piechoty i do 6 maja pozostał w obronie pod Holschdubrau.

W ramach operacji praskiej, współdziałając z 1 BPZmot wykonał marsz w kierunku Crostwitz, Bischofswerda. Następnie pułk nacierał według marszruty: Neustadt, Bad Schandau i 10 maja zgrupował się w rejonie Mělnik, Chłoumen. 13 maja wracając do kraju dotarł do rejonu Bolesławca a następnie przemaszerował do m. Rożdżały pod Kaliszem.

Tradycje

Zgodnie z rozkazem nr 07/MON z 4 maja 1967 w sprawie przekazania jednostkom wojskowym historycznych nazw i numerów oddziałów frontowych oraz ustanowienia dorocznych świąt jednostek, Dz. Roz. Tjn. MON Nr 5, poz. 21, tradycje 27 Sudeckiego pułku artylerii pancernej przejął 27 pułk czołgów z Gubina.

Przypisy

↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP Nr 053/Org. z 30.03.1946 roku
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Komornicki 1987 ↓, s. 203–204.
↑ Kaczmarek 1978 ↓.

Bibliografia

Kazimierz Kaczmarek: Druga Armia Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Kazimierz Kaczmarek: Polacy na polach Łużyc. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1980. ISBN 83-11-06464-4..
Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń, Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP : 1943-1983. Magnuski, Janusz. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.

[1] Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP Nr 053/Org. z 30.03.1946 roku

[CITEREFKomornicki1987203–204-2] Komornicki 1987 ↓, s. 203–204.

[CITEREFKaczmarek1978-3] Kaczmarek 1978 ↓.

[1]

[2]

[3]