Wikipedia

Elektryczne Gitary

polski zespół muzyczny
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Matias330121 (dyskusja | edycje) o 17:28, 9 wrz 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 17 wrz 2024, była oparta na tej wersji.

Elektryczne Gitary – polski zespół rockowy, utworzony w 1989 roku[2] przez Rafała Kwaśniewskiego, Piotra Łojka i Kubę Sienkiewicza. Głównym założeniem zespołu jest wykonywanie piosenki autorskiej w oprawie rockowej. Autorem większości repertuaru jest Kuba Sienkiewicz. Logo zespołu to „elektryczny kot”, rysunek plastyka Jarka Koziary.

Elektryczne Gitary
Ilustracja
Elektryczne Gitary podczas koncertu 4 września 2015
Rok założenia

1989

Pochodzenie

Warszawa

Gatunek

rock and roll, pop-rock[1], Comedy rock, rock alternatywny

Wydawnictwo

Zic Zac, PolyGram Polska, Universal Music Polska, Warner Music Poland, Polskie Radio, S.P. Records

Skład
Kuba Sienkiewicz, Tomasz Grochowalski, Aleksander Korecki, Piotr Łojek, Leon Paduch, Jacek Wąsowski
Byli członkowie
Rafał Kwaśniewski, Marek Kanclerz, Robert Wrona, Jarosław Kopeć
Współpracownicy
Paweł Walczak
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Zespół zdobył rozgłos i do 2009 roku sprzedał ponad 1,5 mln oryginalnych płyt[3]. Zespół od początku słynął ze specyficznego poczucia humoru i przewrotnej autoironii. Sam Sienkiewicz nigdy nie ukrywał, że nie traktuje stylistyki rockowej zbyt poważnie. W czasie koncertu staram się uzyskać jak największą karykaturę tego, co robię. Frazy na gitarze wycinam tak, żeby one same z siebie się naśmiewały. Praktycznie wiele może się zdarzyć i to są bardziej happeningi niż klasyczne koncerty rockowe[4].

Historia

Początki i lata 90. XX wieku

Kuba Sienkiewicz i Piotr Łojek w 1977 założyli akustyczny zespół Młode Matki, a następnie – grupę Zuch Kozioł z Mirosławem Jędrasem[5]. Po zakończeniu obu projektów przez długi czas nie współpracowali, w tym okresie Łojek razem z Rafałem Kwaśniewskim zaaranżowali na bigbitowo piosenki napisane przez Sienkiewicza i wkrótce, razem z perkusistą Sławomirem Wiecheckim, rozpoczęli wspólne próby i nagrania studyjne [6].

Pierwszy koncert zagrali na Festiwalu Róbrege [7]. 10 maja 1990 dali koncert z nowym perkusistą, Markiem Kanclerzem, w warszawskim Klubie Hybrydy. Od początku grali utwory Kuby Sienkiewicza, ale czerpali również z twórczości artystów, takich jak Stanisław Staszewski, Jacek Kleyff, Rafał Wojaczek czy Jan Krzysztof Kelus, część repertuaru jest też autorstwa Piotra Łojka.

W 1991 podpisali kontrakt z wytwórnią Zic Zac, pod której szyldem w 1992 wydali swój debiutancki album studyjny pt. Wielka radość. Na płycie umieścili m.in. przeboje „Jestem z miasta”, „Włosy”, „Przewróciło się” i „Koniec”; w dwóch piosenkach „Będę szedł” i „Wszystko ch.”) na saksofonie zagrał Aleksander Korecki, który na stałe związał się z grupą w 1995. Tuż przed nagrywaniem debiutanckiego albumu z zespołu odszedł Marek Kanclerz; na płycie słychać go tylko w piosence „Włosy”, pochodzącej z sesji próbnej w 1990. Koncertowym perkusistą Elektrycznych Gitar do 2003 był Robert Wrona. W trakcie nagrywania płyty do zespołu dołączył za to basista Tomasz Grochowalski.

Od połowy 1991 zaczęli cieszyć się coraz większą popularnością w Polsce, dzięki emisji ich piosenek najpierw w lokalnych rozgłośniach radiowych, następnie w radiowej Trójce, a później także w innych ogólnopolskich rozgłośniach. Od tej pory grali coraz większe trasy koncertowe, a na ich występy przychodziło po kilka tysięcy osób. Miejsce na polskiej scenie muzycznej potwierdzili występami m.in. w warszawskiej Rivierze obok Dżemu i Kobranocki. Piotr Łojek wspomina te czasy tak:

Pierwszy koncert w Krakowie, (…). W nocy, zziębnięci jedziemy do (…) hali Korony na Podgórzu, po drugiej stronie Wisły, i nagle się okazuje, że w tę samą stronę idzie całe miasto… Tak się zastanawiamy, dokąd oni idą. To był '92, jeszcze bardzo słabo orientowaliśmy się w popularności (…) Okazało się, że oni idą na nasz koncert… To wyglądało jak u Beatlesów. To krótko trwało, ten taki szał pierwszy, może z dwa lata?, ale tak to wyglądało[8].

W drugiej połowie 1992 zespół występował w składzie; Kuba Sienkiewicz (gitara, śpiew), Rafał Kwaśniewski (gitara prowadząca), Tomasz Grochowalski (gitara basowa), Piotr Łojek (instrumenty klawiszowe) i Robert Wrona (perkusja). Na koncertach muzycy zaczęli grać nowe utwory – „Dzieci wybiegły”, „Widmo krąży”, „Celina” Stanisława Staszewskiego, czy „Jenny, Jenny” (śpiewana przez gitarzystę Rafała Kwaśniewskiego, wydana później na albumie Polski Rokendrol jego zespołu PRL). W drugiej połowie 1992, gdy popularność grupy rosła, Kwaśniewski został poproszony przez resztę muzyków o opuszczenie zespołu. Ponieważ jego odejście zbiegło się z wypuszczeniem na rynek debiutanckiej płyty Elektrycznych Gitar, to zespół organizował teledyski, materiały promocyjne i trasy koncertowe już bez jego udziału.

W 1993 zespół nagrał album pt. A ty co. Od początku autorzy zakładali, że będzie się ona różnić od debiutanckiego albumu[9], faktycznie jest mniej pogodna od debiutu, bardziej oszczędna w dźwięki, a brzmienie wydaje się bardziej surowe, choć na albumie pojawiły się solówki klawiszowe. Z płyty pochodzą m.in. utwory „Spokój grabarza”, „Wyszków tonie”, „Nie pij Piotrek”, „Dylematy” i „Dzieci”, który stał się ogólnopolskim przebojem.

W 1994 z zespołu odszedł Robert Wrona, a jego miejsce w składzie zajął Jarosław Kopeć[10]. W tym czasie z zespołem parokrotnie występował też drugi perkusista, Robert Szambelan[2]. Zespół na nowo zaaranżował piosenki, niektóre z nich pojawiły się na koncertach w innych, nieco bardziej rozbudowanych wersjach („Włosy”, „Koniec”). Na początku 1995 muzycy wydali bluesowy album pt. Huśtawki[11], zawierający m.in. piosenkę „Marymoncki Dżon” ze słowami Krzysztofa Bienia, a także – spolszczony przez Kubę Sienkiewicza – utwór Paula McCartneya „Serce jak pies”. Album ten sprzedawał się na początku gorzej od dwóch pierwszych płyt zespołu (w 80 tys. egzemplarzy), co doprowadziło do rozwiązania umowy z Zic Zakiem[12], jednak w 1997 i tak osiągnął status złotej płyty.

W połowie 1995 do zespołu dołączył Aleksander Korecki. W 1996 muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią PolyGram – Mercury i pod jej patronatem wydali album koncertowy pt. Chałtury zawierający zapis dwóch warszawskich koncertów, które odbyły się 2 września 1995 na placu Krasińskich i 7 stycznia 1996 w klubie Riviera – Remont. Oprócz hitów Elektrycznych Gitar i Kuby Sienkiewicza na płycie pojawiły się dwa covery: „Jestem o(d)padem atomowym” z repertuaru grupy Zacier i „Celina” Stanisława Staszewskiego[11]. Na płycie zagrał już saksofonista Aleksander Korecki, który wrócił do zespołu na stałe. Muzycy promowali album teledyskiem do piosenki „Jestem o(d)padem atomowym” i podczas kolejnej trasy koncertowej.

W 1997 wydali album pt. Na krzywy ryj z przebojem „Co ty tutaj robisz”. Po premierze płyty z Elektrycznych Gitar odszedł Jarosław Kopeć, a jego miejsce zajął Leon Paduch; po tej zmianie skład zespołu pozostaje niezmienny. Na krzywy ryj spowodował renesans popularności Elektrycznych Gitar[13]. Zespół odbył cieszącą się popularnością trasę koncertową, a za wysoką sprzedaż albumu otrzymał certyfikat platynowej płyty platynowej płyty. Również w 1997 wydali ścieżkę dźwiękową do filmu Juliusza Machulskiego Kiler, który podtrzymał ich popularność[14]. Album zawierał utwory znane z poprzedniej płyty, a także cztery premierowe albumy (nagrane z Paduchem), w tym przebój „Kiler”, napisany w pięć minut[15]. Płyta była najlepiej sprzedającym się soundtrackiem do polskiego filmu w historii fonografii.

Współpraca pomiędzy zespołem a Machulskim była na tyle udana, że Elektryczne Gitary w 1999 nagrały ścieżkę dźwiękową do następnej części filmu, Kiler-ów 2-óch, promowaną utworem „Co powie Ryba”[16]. Zespół grał koncerty plenerowe, występował na trasach organizowanych przez komercyjne rozgłośnie radiowe.

W 2000 Elektryczne Gitary obchodziły 10 lat działalności, z tej okazji muzycy wydały dwupłytowy album pt. Słodka maska. Kuba Sienkiewicz tak tłumaczył tytuł płyty: Wchodząc na scenę, każdy z nas zakłada maskę. Naszym założeniem nie było męczenie ludzi, dlatego przybieramy słodką maskę[17]. Pierwsza płyta Słodkiej maski zawiera nagrania studyjne (w tym dwa nieznane szerszej publiczności utwory Kazimierza Grześkowiaka), a druga płyta została zarejestrowana podczas koncertów z 27 maja 2000 w Poznaniu i 10 czerwca 2000 w Szczecinie. Muzycy promowali album utworem „Nowa gwiazda”, do której nakręcili teledysk; piosenka wyśmiewała realia wyborów w Polsce, a właściwie głupotę części głosujących. TVP nie chciała emitować tego klipu, co ujemnie wpłynęło na promocję płyty. Singlem promującym była też piosenka „Napady” ze słowami Jacka Bojakowskiego. Płyta nie sprzedała się tak dobrze, jak wcześniejsze produkcje grupy.

Wiek XXI

W 2002 muzycy nagrali ścieżkę dźwiękową do komedii Jacka Bromskiego Kariera Nikosia Dyzmy, którą promowali utworem „Doktor Dyzma”[18]. Muzycy na potrzeby soundtracku zaaranżowali na nowo stare kawałki grupy, ale stworzyli też kilka nowych piosenek. W 2003 kontynuowali pracę nad nowym autorskim materiałem. Cały czas grali też dużo koncertów w całej Polsce. Niechęć wytwórni do wydania nowego albumu, mimo obszernych materiałów demo, doprowadziła do rozwiązania przez zespół umowy z Universalem. Jeszcze przed zakończeniem współpracy wytwórnia wydała singiel „Nie urosnę”. W tym okresie, za namową menedżera, nagrali także utwór „Jogurtowy twist” do spotu reklamowego producenta jogurtów Bakoma[19].

W 2004 zespół nagrał tytułową piosenkę do serialu komediowego Bulionerzy. W 2006 muzycy podpisali umowę z Warner Music Poland, pod której szyldem 25 września tego samego roku wydali album pt. Atomistyka z singlem „Czasy średnie”. Dwa dni przed premierą na warszawskim Podzamczu zagrali koncert promujący nowy album,. Zrealizowano z tego koncertu wideo-relację z piosenką „Czasy średnie” i wypowiedziami muzyków. Sama płyta jest naznaczona nagromadzeniem klimatu absurdu. Autorami muzyki i tekstów byli Kuba Sienkiewicz, Piotr Łojek i Aleksander Korecki. W połowie listopada pojawiła się nowa piosenka promująca, „Kiedy mówisz człowiek0, do której nakręcono teledysk. Ostatecznie płyta nie została zauważona przez szerszą publiczność.

W 2007 zespół koncertował mniej, decyzją lidera – Kuba Sienkiewicz wyjaśnił, że jest „zmęczony wykonywaniem ciągle tych samych kawałków”. Koncertem zamykającym kolejny sezon koncertowy był występ 10 października 2007 w Warszawie, w klubie Alfa, gdzie zespół zaprezentował się obok Bimbru i Daabu. Tym razem nie wystąpił saksofonista Alek Korecki, za to gościnnie pojawił się na drugiej gitarze Krzysztof Zawadka.

Wiosną 2008 zespół znów ruszył w trasę po Polsce, a do składu dołączył gitarzysta Jacek Wąsowski – najpierw na doraźne zastępstwa Piotra Łojka lub Alka Koreckiego, a później na stałe. Po stałej, wiosenno-letniej trasie koncertowej, w listopadzie i grudniu 2008 zorganizowano cztery koncerty w stacjach radiowych – w Radiu Dla Ciebie, Radiu Białystok, Radiu Łódź i Radiowej Jedynce. Na koncerty przygotowano kilka zupełnie nowych piosenek. Zapis występów wydali 5 czerwca 2009[20] na albumie koncertowym pt. Antena, którym zwieńczyli 20-letnią historię zespołu. 2 listopada 2010 wydali album pt. Historia[11], na którym w specyficzny sposób opowiedzieli o różnych wydarzeniach z historii Polski. 8 kwietnia 2011 w programie Kawa czy herbata? w TVP1 premierę miał ich utwór „Kładź się na glebę i leż”, będący przeróbką piosenki Toma Waitsa „Come on Up to the House”.

 
Elektryczne Gitary w 2012

20 marca 2012 wydali album pt. Nic mnie nie rusza, który promowali teledyskiem do tytułowego singla. Latem tego samego roku zagrali na Przystanku Woodstock, a zapis koncertu wydali w grudniu na swoim pierwszym w karierse albumie DVD[21]. W czerwcu 2014 wydał alubum pt. Stare Jak Nowe. 25 przebojów na 25-lecie, na którym umieścili odświeżone wersje swoich hitów.

Dyskografię Elektrycznych Gitar uzupełnia aż pięć kompilacji. Są wśród z nich dwie części wyboru najważniejszych utworów Elektrycznych Gitar z lat 1990–1997, Nie jestem z miasta – the best of i Sława – de best 2 wydane przez Zic Zac / BMG; składanka Gold z 2000 ułożona głównie z myślą o zagranicznym odbiorcy (zawierała tylko utwory wydane do 1995) oraz płyta z 2001 wydana w cyklu kompilacji polskich gwiazd Niepokonani, zawierająca największe przeboje grupy, w tym kilka w wersjach na żywo i z dołączonym teledyskiem do utworu „Nowa gwiazda”. Ostatnią kompilacją zespołu jest album z cyklu Gwiazdy XX Wieku, wydany przez Sony BMG w 2007.

We wrześniu 2016 ukazała się oficjalna biografia zespołu pt. „Przewróciło się. Pierwsza i jedyna biografia Elektrycznych Gitar” autorstwa Przemysława Zielińskiego. 30 kwietnia 2020 muzycy wydali album pt. 2020[22].

Dyskografia

Albumy studyjne

Rok Album Pozycja na liście Certyfikat
POL
1992 Wielka radość
  • Data: połowa 1992
  • Wydawca: Zic Zac
 –
1993 A ty co
  • Data: 2 listopada 1993[24]
  • Wydawca: Zic Zac
 –
  • POL: platynowa płyta[25]
1995 Huśtawki
  • Data: styczeń 1995
  • Wydawca: Zic Zac
 –
  • POL: złota płyta[26]
1997 Na krzywy ryj –
  • POL: platynowa płyta[23]
2000 Słodka maska 30[29]
2006 Atomistyka 24[30]
2010 Historia 49[31]
2012 Nic mnie nie rusza
  • Data: 20 marca 2012
  • Wydawca: EMI Music Poland
 37[32]
2016 Czasowniki
  • Data: 13 czerwca 2016[33]
  • Wydawca: MTJ
 –
2020 2020 –
„–” album nie był notowany

Kompilacje

Rok Album Pozycja na liście Certyfikat
POL
1997 Nie jestem z miasta – the best of –
1998 Sława – de best 2
  • Data: 1998
  • Wydawca: Zic Zac / BMG Poland
 –
2000 Gold –
2001 Niepokonani
  • Data: 28 września 2001[36]
  • Wydawca: Universal Music Polska
 –
2007 Gwiazdy XX Wieku. Elektryczne Gitary – Największe przeboje –
2014 Stare jak nowe. 25 przebojów na 25-lecie
  • Data: 3 czerwca 2014
  • Wydawca: Warner Music Poland
 28[37]
  • POL: złota płyta[38]
„–” album nie był notowany

Albumy koncertowe

Rok Album
1996 Chałtury
  • Data: 21 kwietnia 1996[39]
  • Wydawca: PolyGram Polska
2009 Antena

Ścieżki dźwiękowe

Rok Album Certyfikat
1997 Kiler
  • Data: 10 lutego 1997
  • Wydawca: PolyGram Polska
  • POL: platynowa płyta[40]
1999 Kiler-ów 2-óch
  • Data: 11 stycznia 1999[41]
  • Wydawca: PolyGram Polska
2002 Kariera Nikosia Dyzmy
  • Data: 28 lutego 2002[42]
  • Wydawca: Universal Music Polska

DVD

Rok Album
2012 Elektryczne Gitary – XVIII Przystanek Woodstock 4 sierpnia 2012

Single

Rok Tytuł Pozycja na liście Album
LP3
[43]
1991 „Jestem z miasta” 18 Wielka radość
„Włosy” 20
1992 „Koniec” –
1993 „Dzieci” 3 A ty co
„Dylematy” –
1994 „Serce jak pies” 8 Huśtawki
„Marymoncki Dżon” –
1996 „Jestem o(d)padem atomowym” – Chałtury
„Idę do pracy” –
„Jestem z miasta” –
1997 „Co ty tutaj robisz” 1 Na krzywy ryj
„Na krzywy ryj” 11
„Ja jestem nowy rok” 31
„Goń swego pawia” –
„Kiler” 1 Kiler
1998 „Co powie Ryba” 9 Kiler-ów 2-óch
1999 „Nie jestem sobą” 38
„Ja mam szczęście” –
„Zostań tu” (cover „Only You” – The Platters) – –
2000 „Nowa gwiazda” – Słodka maska
„Napady” 24
2001 „Słodka laska – biała śmierć” –
2002 „Doktor Dyzma” – Kariera Nikosia Dyzmy
2005 „O słoneczku” – –
2006 „Nie urosnę” – Atomistyka
„Czasy średnie” 6
„Kiedy mówisz człowiek” –
2009 „Dwudziestolatka” – Historia
„Ucieczka 5:55” –
2010 „Był NZS” –
„Dywizjon 303” 13
2019 „Najwyższa pora” 29 2020
2020 „Ósmy trzeci” –
„Podróżnicze sny” –
„–” singel nie był notowany

Muzycy

Obecny skład zespołu

Byli członkowie

Przypisy

  1. ↑ RMF FM.
  2. ↑ a b Informacja na oficjalnej stronie zespołu.
  3. ↑ Informacja podana w książeczce albumu Antena (2009).
  4. ↑ Książka Jestem z drowy, wyd. PLJ, Warszawa 1994.
  5. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 106, 109.
  6. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 109–112–113, 154.
  7. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 109–110.
  8. ↑ Wywiad Kuby Sienkiewicza i Piotra Łojka, udzielony dla Radia WAWA, w październiku 2006.
  9. ↑ Wywiad dla TVP Gdańsk w 1992: Następną płytę nagramy inaczej niż poprzednią, na pewno będzie inaczej brzmiała.
  10. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 154–155.
  11. ↑ a b c Sienkiewicz 2015 ↓, s. 229.
  12. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 155.
  13. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 229, 244.
  14. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 176–178.
  15. ↑ Wypowiedź Kuby Sienkiewicza i Piotra Łojka w wywiadzie dla Radia Wawa w październiku 2006
  16. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 177.
  17. ↑ Wypowiedź dla łódzkiej Gazety Wyborczej, nr 246, wydanie z dnia 20.10.2000 r. link.
  18. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 176.
  19. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 184–186.
  20. ↑ Dane sieci EMPIK.
  21. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 229–230.
  22. ↑ Elektryczne Gitary – Aktualności [online], elektrycznegitary.pl [dostęp 2020-04-24].
  23. ↑ a b Platynowe płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  24. ↑ A Ty co - Album by Elektryczne Gitary [online], music.apple.com [dostęp 2024-09-09] (ang.).
  25. ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 1996 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  26. ↑ Złote płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  27. ↑ Elektryczne Gitary – Na krzywy ryj. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  28. ↑ Elektryczne Gitary – Słodka maska. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  29. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 30.10.2000 – 05.11.2000. olis.onyx.pl. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
  30. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 02.10.2006 – 08.10.2006. olis.onyx.pl. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
  31. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 08.11.2010 – 14.11.2010. olis.onyx.pl. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
  32. ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 19.03.2012 – 25.03.2012. olis.onyx.pl. [dostęp 2012-03-30]. (pol.).
  33. ↑ Czasowniki Elektryczne Gitary. mtj.pl. [dostęp 2016-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-13)]. (pol.).
  34. ↑ Elektryczne Gitary - 2020 [CD (PREORDER)]. sprecords.pl. [dostęp 2020-04-24]. (pol.).
  35. ↑ Elektryczne Gitary – Gold. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  36. ↑ Elektryczne Gitary – Niepokonani. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  37. ↑ OLIS – sprzedaż w okresie 9.06.2014 – 15.06.2014. olis.onyx.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  38. ↑ Złote płyty CD przyznane w 2018 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  39. ↑ Elektryczne Gitary – Chałtury. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  40. ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 1998 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-08].
  41. ↑ Elektryczne Gitary – Kiler-ów 2-óch. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  42. ↑ Elektryczne Gitary – Kariera Nikosia Dyzmy. universalmusic.pl. [dostęp 2014-08-11]. (pol.).
  43. ↑ LP3 – statystyki dla wykonawcy Elektryczne Gitary. lp3.pl. [dostęp 2020-04-24]. (pol.).

Bibliografia

  • Jakub Sienkiewicz: Kubatura, czyli elektryczne wagary. Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2015. ISBN 978-83-7700-176-9.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elektryczne_Gitary&oldid=74720263”