Bogdan Klich
Bogdan Adam Klich (ur. 8 maja 1960 w Krakowie) – polski polityk, lekarz i politolog. Poseł na Sejm IV kadencji (2001–2004), poseł do Parlamentu Europejskiego (2004–2007), w latach 2007–2011 minister obrony narodowej, senator VIII, IX, X i XI kadencji (od 2011).
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 maja 1960 |
|---|---|
| Minister obrony narodowej | |
| Okres |
od 16 listopada 2007 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
Jest synem profesora Adama Klicha[1] oraz jego żony Marii. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest absolwentem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Krakowie (1986) i Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987).
W latach 70. współpracował z opozycją demokratyczną – po śmierci Stanisława Pyjasa był działaczem młodzieżówki Studenckiego Komitetu Solidarności[2]. Należał do założycieli NZS, w latach 1980–1981 zasiadał w jego władzach, a następnie działał w podziemnym NZS. W stanie wojennym został internowany w Załężu. W latach 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój.
Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz w krakowskim szpitalu neuropsychiatrycznym. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma artystycznego „Tumult”. W 1990 objął kierownictwo działu informacji w TVP Kraków. Dwa lata później powrócił do zawodu lekarza, pracował w Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera oraz Szpitalu Neuropsychiatrycznym. W 1993 zorganizował i objął funkcję prezesa Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, przekształconego następnie w Instytut Studiów Strategicznych. Został wykładowcą w Instytucie Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, jest autorem około dwudziestu publikacji z zakresu polityki zagranicznej i bezpieczeństwa międzynarodowego.
Należał do Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia UD. W latach 90. zasiadał we władzach krajowych UD i UW. W latach 1998–1999 był doradcą pełnomocnika rządu ds. negocjacji z Unią Europejską. Od 1999 do 2000 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialnego za politykę obronną i kontakty Polski z NATO.
W 2001 przystąpił do Platformy Obywatelskiej, z listy której został wybrany do Sejmu IV kadencji w okręgu krakowskim[3]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Od maja do lipca 2004 był europosłem V kadencji w ramach delegacji krajowej[4]. W 2004 został wybrany do PE VI kadencji[5]. Należał do frakcji Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów. 15 listopada 2007 zrezygnował z mandatu, obejmując następnego dnia stanowisko ministra obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska.
11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku. 20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego[6]. 18 stycznia 2011 posłowie klubu parlamentarnego PiS wystąpili z wnioskiem o wotum nieufności, zarzucając Bogdanowi Klichowi polityczną współodpowiedzialność za katastrofę lotniczą w Smoleńsku i odpowiedzialność za zły w ich ocenie stan polskich sił zbrojnych. Poparcie dla wniosku zadeklarowali posłowie SLD i PJN. Ostatecznie wniosek nie uzyskał większości w Sejmie (za wnioskiem KP PiS głosowało 194 posłów, przeciw było 234)[7].
28 lipca 2011 złożył dymisję ze stanowiska ministra[8], a 2 sierpnia 2011 został odwołany przez prezydenta RP[9]. Okres kierowania MON przez Bogdana Klicha był krytykowany przez część prasy fachowej i określany wręcz jako najgorszy do tej pory w III RP. W szczególności zarzucano ministrowi brak planowania rozwoju i przypadkowe zakupy niepotrzebnego sprzętu[10].
W wyborach w 2011 uzyskał mandat senatora z ramienia PO. Kandydując w okręgu nr 33, otrzymał 95 439 głosów[11]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję (dostał 71 852 głosy)[12]. W Senacie IX kadencji był przewodniczącym grupy senatorów klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2019 został ponownie senatorem, otrzymując 123 080 głosów[13]. Po wyborach objął funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i Unii Europejskiej[14].
W wyborach w 2023 również uzyskał mandat senatora, otrzymując 184 334 głosy[15]. W XI kadencji został przewodniczącym Komisji Spraw Unii Europejskiej[16].
Wyniki wyborcze
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 2001 | Platforma Obywatelska | Sejm IV kadencji | nr 13 | 11 307 (14,36%) [3]
| |
| 2004 | Parlament Europejski VI kadencji | nr 10 | 81 465 (11,21%) [5]
| ||
| 2011 | Senat VIII kadencji | nr 33 | 95 439 (52,53%) [11]
| ||
| 2015 | Senat IX kadencji | 71 852 (38,04%) [12]
| |||
| 2019 | Koalicja Obywatelska | Senat X kadencji | 123 080 (54,66%) [13]
| ||
| 2023 | Senat XI kadencji | 184 334 (70,90%) [15]
| |||
Odznaczenia
- Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej – ex officio (2007)
- Medal „Milito Pro Christo” (2010)[17]
- Order „Za Zasługi” II stopnia (Ukraina, 2010)[18]
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy (Estonia, 2014)[19]
Przypisy
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1993. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 297.
- ↑ Cezary Łazarewicz: VIP z WiP. polityka.pl, 22 marca 2008. [dostęp 2015-08-02].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2023-09-24].
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2021-06-12].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2023-09-24].
- ↑ Bronisław Komorowski powołał skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego. gazeta.pl, 20 maja 2010. [dostęp 2015-08-02].
- ↑ Wniosek o wotum nieufności wobec Klicha odrzucony. gazeta.pl, 4 lutego 2011. [dostęp 2015-08-02].
- ↑ Komunikat MON. mon.gov.pl, 29 lipca 2011. [dostęp 2015-08-02].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 859
- ↑ Tomasz Hypki. Przed wielkimi zmianami. Przemysł lotniczo-zbrojeniowy 2010. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr 9, s. 6, 2011.
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-02].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2018-10-23].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
- ↑ Bartosz Goluch: Znamy przewodniczących komisji Senatu. 8 z KO, 6 z PiS. wp.pl, 13 listopada 2019. [dostęp 2019-11-14].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-18].
- ↑ Senat wybrał przewodniczących 19 komisji stałych. portalsamorzadowy.pl, 29 listopada 2023. [dostęp 2023-11-29].
- ↑ Minister Bogdan Klich odznaczony medalem Ordynariatu Polowego WP. ekai.pl, 15 lutego 2010. [dostęp 2015-08-02].
- ↑ Міністр оборони Польщі Богдан Кліх нагороджений українським орденом „За заслуги” ІІ ступеня. ukrinform.ua, 20 stycznia 2010. [dostęp 2014-11-26]. (ukr.).
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-26]. (est.).
Bibliografia
- Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. IV kadencja. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002.
- Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2015-08-02].
- Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2015-08-02].
Linki zewnętrzne
- Bogdan Klich – strona prywatna. [dostęp 2015-08-02].