Iskań
Iskań (ukr. Iскань, w latach 1977–1981 Pogoń) – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Dubiecko[3][4].
| Artykuł |
49°47′15″N 22°26′30″E |
|---|---|
| - błąd |
39 m |
| WD |
49°47'N, 22°27'E |
| - błąd |
2331 m |
| Odległość |
799 m |
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2019) |
257[1] |
| Strefa numeracyjna |
16 |
| Kod pocztowy |
37-750[2] |
| Tablice rejestracyjne |
RPR |
| SIMC |
0600579[3] |
Położenie na mapie gminy Dubiecko  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | |
 49°47′15″N 22°26′30″E/49,787500 22,441667
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.Po obu stronach malownicze oblesione wzgórza do 400 m. wysokości.
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0600585 | Kreca | część wsi |
Historia
Miejscowość powstała w dolinie potoku Jawornik w początkach XV w. Wieś tę sprzedała w 1484 r. Barbara Kmicicianka Derszniakowa, Stanisławowi i Jędrzejowi Kmitom. Po Kmitach odziedziczyli Iskań Stadniccy herbu Szreniawa bez Krzyża. W roku 1531 jej właścicielem był Stanisław Mateusz Stadnicki – kasztelan sanocki. W 1580 r. odziedziczył jej jego syn Stanisław Diabeł Stadnicki, który sprzedał wsie Annie Pileckiej w 1586 r., od której przeszły do Wolskiego – marszałka wielkiego koronnego. Potem ma je Katarzyna Sieniwska z Chodkiewiczów – chorążyna koronna, następnie należy do Dereszniaków. Katarzyna Dereszniakowa w 1644 sprzedaje Iskań T. Kopystyńskiemu, a potem wieś mają Zboińscy i Zalescy. W tych czasach w Iskani był kościół i szpital.
W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tabularnej w Iskani byli Gabriel Załęski, rodzeństwo Wisłoccy i Schmidt[5]. Na przełomie XIX/XX wieku właścicielką Iskania była Jadwiga Darowska z domu Załęska, żona Mieczysława[6][7].
W nocy z 7 na 8 lutego 1945 r. nieznana polska grupa (prawdopodobnie oddział Ludowej Straży Bezpieczeństwa pod dowództwem Romana Kisiela "Sępa") zamordował na przysiółku Chałupki 16 Ukraińców (w tym 8 kobiet i 5 dzieci; 2 kolejnych dzieci zmarło później od ran), 2 inne osoby zostały ranne[8]. "Gdy przejaśniło się, na naszą stronę [Sanu] dobrała się Katarzyna Hnatyk z córką - wspominał po latach Emilian Płeczeń, który jednak błędnie zapamiętał datę wydarzenia. - W czasie napadu bandy one schowały się pod zwalony most i tak stały aż do rana. Były w szoku, nic od nich nie można było się dowiedzieć. Powtarzały tylko jedno i to samo: wszystkich zamordowali, wszystkich zabili. Gdy przyszliśmy do Swynek [autor tak, błędnie, identyfikuje przysiółek], zastaliśmy tam 17 zabitych (liczba zawyżona o 1 ofiarę) - jedni postrzelani, inni zakłóci bagnetami. Z wszystkich Ukraińców, którzy tam mieszkali i byli ze sobą spokrewnieni, oprócz Katarzyny i jej córki, uratowało się jeszcze trzech młodych chłopców: Dańczak, Hnatyk i Sływjak. Pochowali wszystkich w zbiorowej mogile"[9].
Przypisy
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2019. Stan ludności 31.12.2019 str. 10 [dostęp 2022-01-23]
- ↑ Poczta Polska. Wyszukiwarka kodów pocztowych
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 79.
- ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1897, s. 69.
- ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1904, s. 62.
- ↑ Archiwum IPN w Warszawie, IPN BU 828/209 - Materiały śledztwa w sprawie zbrodni w Iskani
- ↑ О. Плечень, Дев'ять років у бункері: Спомини вояка УПА, Нью-Йоркю 1987 (fragment w wersji elektronicznej: https://web.archive.org/web/20191023150116/http://www.vox-populi.com.ua/rubriki/istoria/nadsann/devatrokivubunkeriavtorplecenomelan)
Bibliografia
- Iskań, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 304.
- Iskań, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 614.
- Encyklopedia powszechna, 1863, s. 701