Józef Spleszyński

To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Kdebem (dyskusja | edycje) o 01:01, 26 lip 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Józef Spleszyński (ur. 6 lutego 1808 w Sielecu, zm. 16 lutego 1879 w Warszawie) – polski duchowny i teolog ewangelicko-reformowany, superintendent generalny Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Królestwie Polskim w latach 18491879.

Józef Spleszyński, [1861-1863]
Grób Józefa Spleszyńskiego na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie

Życiorys

Urodził się w Sielcu, jako syn Jana i Anny z Klaudianów Spleszyńskich - jego dziad ze strony matki był tam wieloletnim pastorem kalwińskim.

Absolwent Szkoły Wojewódzkiej w Lublinie (obecnie I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie), z 1826 r. Przez rok studiował filozofię na UW, a następnie podjął studia teologiczne Berlinie, które ukończył w 1831 r. [1]

W 1832 r. ordynacji podjął posługę duszpasterską w parafii ewangelicko-augsburskiej w Grodźcu, w powiecie konińskim. W 1839 r., po śmierci ks. Fryderyka Jakuba Ludwika Teichmanna został wybrany proboszczem parafii ewangelicko-reformowanej w Warszawie, gdzie pracował aż do śmierci. w przeciwieństwie do poprzedników był konserwatywny teologicznie. Za jego czasów doszło do pełnej polonizacji tej parafii. W 1849 r. został wybrany superintendentem generalnym Synodu kościoła ewangelicko-reformowanego w Królestwie Polskim.

Był inicjatorem budowy kościoła ewangelickiego w Warszawie, zorganizował szkołę parafialną. W dorobku piśmienniczym i wydawniczym, miał między innymi tłumaczenie na język polski Katechizmu Helweckiego, oraz opracowany i wydany przez niego Zbiór pieśni i modlitw chrześcijańskich - niektóre z jego pieśni są do dziś w Śpiewniku Ewangelickim.

W czasie powstania styczniowego zachowywał lojalnościową postawę, w tym duchu prowadził w 1860 r., pogrzeb Katarzyny Antoniny Sowińskiej, wdowy po gen. Józefie Longinie Sowińskim, obrońcy wolskiej reduty podczas powstania listopadowego.

Jest pochowany na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie.

W małżeństwie z Weroniką z Karszo-Siedlewskich (1810-1883) miał siedmioro dzieci. Jego wnukiem był Aleksander Woyde.

Przypisy

  1. K. Bem, Słownik Biograficzny duchownych ewangelicko-reformowanych. Pastorzy i diakonisy Jednoty Małopolskiej i Jednoty Warszawskiej 1815-1939, 2015, s. 156-161.

Bibliografia