Dornier Do 18

Dornier Do 18 – niemiecka łódź latająca z okresu II wojny światowej

Dornier Do 18
(Dane wersji Do 18G-1)

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Dornier Flugzeugwerke GmbH
Typ	łódź latająca
Konstrukcja	konstrukcja metalowa
Załoga	4 – 6 (wersje wojskowe)
Historia
Data oblotu	15 marca 1935
Lata produkcji	1938 – 1940
Dane techniczne
Napęd	2 silniki wysokoprężne, 6-cylindrowy Jumo-250D
Moc	700 KM (650 kW) (każdy)
Wymiary
Rozpiętość	23,70 m
Długość	19,40 m
Wysokość	5,30 m
Powierzchnia nośna	98,00 m²
Masa
Własna	5 970 kg
Startowa	10 780 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	265 km/h
Prędkość przelotowa	225 km/h
Prędkość wznoszenia	2,1 m/s
Pułap	4 210 m
Zasięg	3 500 km (maksymalny)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabiny maszynowe MG-131/13 kal. 13 mm 1 karabiny maszynowe MG 151/20 kal. 20 mm 200 kg bomb
Użytkownicy
Niemcy

Historia

Po wstrzymaniu w 1933 roku eksploatacji sterowców typu Zeppelin, ich zadania przejęły produkowane przez firmę Dornier Flugzeugwerke GmbH we Włoszech samoloty Dornier Do J. W związku z tym, że samoloty nie były w stanie dokonywać przelotów nad Atlantykiem w wytwórni przystąpiono do opracowania nowej łodzi latającej, która mogłaby zastąpić ten samolot.

Nowy samolot opracowano opierając się na doświadczeniach zdobytych przy budowanie i eksploatacji samolotu Dornier Do J, otrzymał on oznaczenie Dornier Do 18. Pierwszy prototyp oblatano w dniu 15 marca 1935 roku. Ponieważ spełniał on wymagania, zbudowano jeszcze dwa prototypy oraz dwa samoloty seryjne oznaczone jako Dornier Do 18E Zephir, przeznaczone dla Lufthansy i przystosowane do przewozów poczty nad południowym Atlantykiem.

W 1938 roku zbudowano następną wersję samoloty przeznaczonego dla lotnictwa cywilnego oznaczoną jako Dornier Do 18F, która miała powiększone płaty. Samolot ten ustanowił rekord przelotu bez lądowania przelatując odległość 8391 km z Wielkiej Brytanii (przyl. Start Point w hrabstwie Devon) do Brazylii (port Caravelas).

W 1938 roku rozpoczęto pracę nad wersją rozpoznawczą samolotu, która otrzymała oznaczenie Dornier Do 18D. Wersja ta otrzymała mocniejszy silnik oraz została uzbrojona w dwa karabiny maszynowe kal. 7,9 mm umieszczone w otwartych stanowiskach na dziobie i grzbiecie kadłuba.

W 1939 roku opracowano kolejną wersję wojskową oznaczoną jako Dornier Do 18G. Wersja ta miała wzmocnioną konstrukcję, nowe silniki Jumo-205D oraz mocniejsze uzbrojenie w postaci dwóch karabinów maszynowych i miała możliwość zabrania 4 bomb o wadze 50 kg każda.

Budowano także nieuzbrojoną wersję tego samolotu, wyposażoną w dwuster i przystosowano do szkolenia pilotów, odmiana na oznaczona była jako Dornier Do 18H. Produkcję samolotu zakończono w 1940 roku. Wyprodukowano około 160 samolotów wszystkich wersji.

W późniejszym okresie część samolotów wersji i Do 18G przystosowano do celów ratownictwa morskiego, wersja ta otrzymała oznaczenie Dornier Do 18N.

Wersje samolotu Dornier Do 18

• Do 18A (Do 18V1 Monsun) – pierwszy prototyp (D-AHIS) oblatany 15 marca 1935, silniki Jumo-205
• Do 18B (Do 18V2 Zyklon) – drugi prototyp
• Do 18C (Do 18V3 Aeolus) – trzeci prototyp
• Do 18D – wersja wojskowa, samolot rozpoznawczy, silniki Jumo 205C o mocy 600 KM, uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe kal. 7,9 mm
• Do 18E Zephir – samolot pocztowy
• Do 18F – samolot pocztowy, o zwiększonej rozpiętość - 26,30 m
• Do 18G – wersja wojskowa, samolot rozpoznawczy, silniki Jumo 205D o mocy 650 KM, uzbrojenie: 1 karabin maszynowy kal. 13 mm i 1 karabin maszynowy kal. 20 mm
• Do 18H – wersja szkolna samolotu Do 18G, nieuzbrojona
• Do 18N – wersja samolotu Do 18G przystosowana do celów ratownictwa morskiego

Użycie

Samolot Dornier Do 18 z założeniu miał być samolotem przeznaczonym do przewozu przesyłek pocztowych przez Atlantyk. Wersje prototypowe oraz Do 18E i Do 18F były użytkowane w tym celu przez Lufthanse, latając nad południowym Atlantykiem.

Wersje wojskowe użytkowało Luftwaffe do lotów rozpoznawczych nad Morzem Północnym i północnym Atlantykiem, a także do lotów ratunkowych na morzu.

Opis konstrukcji

Samolot Dornier Do 18 był łodzią latającą. Kadłub łodziowy, jednoredanowy, z boku posiadał charakterystyczne pływaki wspornikowe. Płaty umieszczone nad kadłubem, zamocowane zastrzałami.

Napęd stanowiły dwa przeciwsobne silniki wysokoprężne, umieszczony w gondoli nad płatem. Jeden z silników napędzał śmigło ciągnące, a drugi śmigło pchające.