Wikipedysta:Zielonooki/brudnopis: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Zielonooki (dyskusja | edycje) |
Zielonooki (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
Linia 69:
Najlepszym i najbardziej płodnym okresem w jej karierze był rok 1963, kiedy wystąpiła w wielu czołowych produkcjach<ref>{{Cytuj |autor = Steve Rose|tytuł =Claudia Cardinale: 'I don't want to stop' |data dostępu = 2022-02-13 |opublikowany = [[The Guardian]]|url = https://web.archive.org/web/20150721224628/http://www.theguardian.com/film/2013/sep/11/claudia-cardinale-dont-want-stop |data = 11 września 2013|język = en}}</ref>. Zagrała u boku [[Burt Lancaster|Burta Lancastera]] w ''[[Lampart (film)|Lamparcie]]'' ({{wł.|Il gattopardo}}) [[Luchino Visconti|Luchino Viscontiego]], wcielając się w wiejską dziewczynę, która poślubiła postępowego młodego arystokratę ([[Alain Delon]]). Zagrała również aktorkę filmową obsadzoną przez reżysera Guido Anselmiego (w postać tę wcielił się Marcello Mastroianni) w ''[[8½|Osiem i pół]]'' [[Federico Fellini|Federico Felliniego]]. Oba filmy zyskały duże uznanie i są często określane przez krytyków i badaczy jako jedne z najlepszych, które kiedykolwiek powstały<ref>{{Cytuj |autor = Samuel Wigley|tytuł =The Leopard celebrates its 50th anniversary |data dostępu = 2022-02-15 |opublikowany = [[Brytyjski Instytut Filmowy|British Film Institute]]|url = https://web.archive.org/web/20140316182658/http://www.bfi.org.uk/news-opinion/news-bfi/features/leopard-celebrates-50th-anniversary |data = 5 lutego 2014|język = en}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = |tytuł =The 100 Best Films Of World Cinema. The greatest films not in the English language... |data dostępu = 2022-02-15 |opublikowany = [[Empire (czasopismo)|Empire]]|url = https://web.archive.org/web/20140712011351/http://www.empireonline.com/features/100-greatest-world-cinema-films/default.asp?film=62 |data = |język = en}}</ref>. Cardinale brała udział w obu filmach dokładnie w tym samym okresie, często przechodząc od jednego do drugiego i doświadczając ściśle zaplanowanego podejścia Viscontiego, które silnie kontrastowało ze znacznie bardziej zrelaksowanym stylem Felliniego i jego prawie całkowitym poleganiu na improwizacji<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł =Claudia Cardinale: part two |data dostępu = 2022-02-13 |opublikowany = [[The Guardian]]|url = https://web.archive.org/web/20150710022334/http://www.theguardian.com/film/2003/may/10/features1 |data = 10 maja 2003|język = en}}</ref>. Cardinale pamiętała, że plan Viscontiego miał niemal religijną atmosferę, wszystko skupiało się na filmie, daleko od świata zewnętrznego. Visconti potrzebował ciszy w swojej pracy, podczas gdy Fellini wolał hałas i zamieszanie{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=145}}.
[[Plik:Il_gattopardo.jpg|thumb|right|260px|Claudia Cardinale, Burt Lacester i Alain Delon w filmie''[[Lampart (film)|Lampart]]'' Luchino Viscontiego (1963)]]
Po przyjeździe do Włoch Claudia Cardinale zdecydowanie lepiej posługiwała się [[język francuski|językiem franuskim]] aniżeli [[język włoski|włoskim]]. Wynikało to z tego, że urodziła się i dzieciństwo spędziła w Tunezji, która stanowiła w tym czasie (do 1956 roku) [[Tunezja Francuska|francuski protektorat]]<ref name="Maria Agnese"/> Współpraca z Federico Fellinim była dla aktorki przełomowa. Do tej pory we włoskich filmach, w których występowała, nie używano jej oryginalnego głosu, ponieważ uznano go za zbyt ochrypły, jak również – mając na uwadze jej wyraźny francuski akcent – za niewystarczająco włoski{{odn|Borin|Mele|1999|s=79}}<ref name="Life">{{Cytuj |autor = |tytuł = She'd Rather Lose Money Than Be a Cliché. She'd Rather Lose Money Than Be a Cliché. Claudia Cardinale, a wary beauty, is afraid Hollywood will ruin her |czasopismo = [[Life (czasopismo)|Life]] |data = 1966-07-08|data dostępu = 2022-02-14 |url = https://web.archive.org/web/20160520084356/https://books.google.com/books?id=oFUEAAAAMBAJ&pg=PA52#v=onepage&q&f=false}}</ref>. Dopiero w ''Osiem i pół'' pozwolono jej używać własnego głosu{{odn|Borin|Mele|1999|s=79}}<ref>„8½”, Criterion Collection DVD (z komentarzem)</ref>. Cardinale wyjaśniła: „Kiedy przyjechałem na mój pierwszy film, nie mogłam powiedzieć ani słowa. Myślałem, że jestem na Księżycu. Nie mogłam zrozumieć, o czym mówią i mówiłam po francusku; w rzeczywistości byłam dubbingowana a Federico Fellini był pierwszym, który użył mojego głosu. Myślę, że miałam bardzo dziwny głos”. Po latach aktorka wspominała, że mimo usilnych starań nawet w tym najsłynniejszym filmie Felinniego da się wyczuć jej francuski akcent<ref name="Maria Agnese"/>. Federico Fellini jako pierwszy odważył się wykorzystać jej francuski akcent, obcy dla części widzów, ale niezwykle kobiecy według samego reżysera. Z czasem głos Cardinale został uznany za bardzo uwodzicielski<ref name=""BNT>{{Cytuj |autor = Петя Тетевенска|tytuł = Клаудия Кардинале идва за София филм фест|data dostępu = 2022-06-11 |opublikowany = [[Byłgarska Nacionałna Telewizija|BNT News]]|url = https://bntnews.bg/bg/a/47709-klaudija_kardinale_idva_za_sofija_film_fest |data = 24 lutego 2011|język = bg}}</ref>.
Dzięki zagraniu postaci Angeliki w ''[[Lampart (film)|Lamparcie]]'' i W tym samym roku (1963) Cardinale zagrała rolę Mary w filmie ''[[Jego dziewczyna]]'' ({{wł.|La ragazza di Bube}}){{odn|Gnudi|2008|s=60}}, w którym użyła również własnego głosu. Za tę rolę w 1965 roku otrzymała nagrodę [[Nastro d’argento]] w kategorii „Najlepsza aktorka pierwszoplanowa”<ref name="festivaldelcinemaeuropeo.com">{{Cytuj |autor = |tytuł = "I Protagonisti del Cinema Italiano: Claudia Cardinale |data dostępu = 2022-03-03 |opublikowany = Festival del cinema europeo|url = https://web.archive.org/web/20160322175935/http://www.festivaldelcinemaeuropeo.com/2014/film/i-protagonisti-del-cinema-italiano-c-c/ |data = |język = it}}</ref>. W 1963 roku wystąpiła również w swoim pierwszym amerykańskim filmie (choć został wyprodukowany we Włoszech) – zagrała księżniczkę Dalę, zamożną arystokratkę, która jest miłością sir Charlesa Lyttona (w tej roli wystąpił [[David Niven]]). Zdjęcia do filmu kręcono w [[Cortina d'Ampezzo|Cortinie d'Ampezzo]], [[Rocca di Papa]] pod Rzymem, w Paryżu i Los Angeles. Głos Cardinale został zdubbingowany przez kanadyjską piosenkarkę [[Gale Garnett]], której nazwisko nie znalazło się napisach końcowych<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = The Pink Panther (1964)|data dostępu = 2022-02-17 |opublikowany = [[TCM Movies|TCM]]|url = https://web.archive.org/web/20140316171425/http://www.tcm.com/tcmdb/title/19551/The-Pink-Panther/articles.html |data = |język = en}}</ref>. Niven zachwycał się współpracą z aktorką, mówiąc do niej: „Po spaghetti jesteś dającym największe szczęście wynalazkiem Włoch”<ref>{{Cytuj |autor = Juraj Fellegi|tytuł = Claudia Cardinale: I’ve lived 141 lives|data dostępu = 2022-02-14 |opublikowany = [[Art Film Fest]]|url = https://web.archive.org/web/20150712010611/http://www.artfilmfest.sk/en/press/press-releases/press/claudia-cardinale-ive-lived-141-lives/7739c9afaa75edfc00030e0482a3ee6d/ |data = 27 czerwca 2014|język = en}}</ref>.
Linia 502 ⟶ 504:
* [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sofii]]
** Nagroda Sofia za wybitny wkład w sztukę filmową (2011)<ref name="IMDb - awards"/><ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Клаудия Кардинале ще получи Наградата на София на предстоящия София Филм Фест|data dostępu = 2022-06-11 |opublikowany = [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Sofii|Siff.bg]]|url = https://2011.siff.bg/index.php@page=news&id=168.html |data = 17 lutego 2011|język = bg}}</ref><ref
* [[Europejskie Biennale Filmów Krótkometrażowych w Ludwigsburgu]] ({{niem.|Europäische Kurzfilmbiennale Ludwigsburg}})
| |||