Morrissey pisał o rzeczach zwykłych, o towarzyskich aspektach życia i wielu innych, począwszy od rozpaczy, odrzucenia i [[Śmierć|śmierci]] po [[wegetarianizm]] i angielską scenę muzyczną. Grupa wyróżniała się pod względem wizualnym – okładki albumów i singli to portrety gwiazd muzyki i filmu, zwykle [[monochromatyka|monochromatyczne]], zaprojektowane przez Morrisseya i Jo Slee, kierownika artystycznego Rough Trade. Rzadko kiedy na okładkach singli widniał jakikolwiek tekst poza nazwą zespołu, a sami muzycy nigdy nie znaleźli się na pierwszej stronie. „Okładkowe gwiazdy” wskazywały na zainteresowania Morrisseya – mało znane lub kultowe postaci kina ([[Jean Marais]], [[Joe Dallesandro]], [[Terence Stamp]], [[James Dean]]), prominenci brytyjskiej kultury lat sześćdziesiątych ([[Viv Nicholson]], [[Pat Phoenix]], [[Yootha Joyce]], [[Shelagh Delaney]]), czy też zdjęcia nieznanych modeli wzięte ze starych filmów i zdjęć z czasopism. W przeciwieństwie do obsesji na punkcie egzotycznej mody panującej w latach osiemdziesiątych, propagowanej przez artystów [[new romantic]] i ówczesne magazyny, członkowie zespołu nosili dżinsy i proste koszule, co stanowiło odzwierciedlenie muzycznego stylu „powrotu do prostoty”. Od czasu do czasu Morrissey korzystał z takich rekwizytów jak np. sztuczny aparat słuchowy, czarne okulary w grubej oprawie, oraz – najbardziej charakterystyczne – bukiety kwiatów (zazwyczaj [[mieczyk]]i), często luźno wetknięte w tylną kieszeń spodni.
