Wikipedysta:Zielonooki/brudnopis: Różnice pomiędzy wersjami

|www = http://official-claudiacardinale.com/

}}

 

 

== Życiorys ==

=== Wczesny okres życia ===

Claudia Cardinale urodziła się jako Claude Joséphine Rose Cardinale w [[Halk al-Wadi|La Goulette]], w mieście położonym ok. 10 km na wschód od [[Tunis]]u, w [[Tunezja Francuska|okupowanej przez Francję Tunezji]], 15 kwietnia 1938 r{{odn|Clancy-Smith|2011|s=712}}{{odn|Sleeman|2001|s=90}}. Jej matka, Yolande Greco, przyszła na świat w Tunezji wśród [[Sycylijczycy|sycylijskich]] emigrantów z [[Trapani]]{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=5}}. Jej dziadkowie ze strony matki byli właścicielami niewielkiej stoczni w Trapani, następnie osiedlili się w La Goulette, gdzie istniała duża społeczność włoska. Jej ojciec, Francesco Cardinale, był robotnikiem kolejowym, urodzonym w [[Gela]] na [[Sycylia|Sycylii]]{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=5}}. Jej ojczystymi językami są [[język francuski|francuski]], [[język tunezyjski arabski|tunezyjski arabski]] oraz [[język sycylijski|sycylijski]] język jej rodziców. Nie nauczyła się mówić po włosku, dopóki nie zaczęła występować w filmach włoskich{{odn|Cardinale|Mori|1995}}.

=== Kariera ===

==== Lata 50. „Najpiękniejsza Włoszka w Tunezji” ====

Po powrocie do Tunisu Cardinale odkryła niespodziewanie, że jest w ciąży. W tym czasie była w związku ze starszym o około 10 lat [[Francuzi|Francuzem]], który rozpoczął się, gdy miała zaledwie 17 lat i trwał około roku. Po tym jak jej chłopak dowiedział się, że jest w stanie błogosławionym, namawiał ją, aby poddała się aborcji, ale zdecydowała się urodzić dziecko{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=29-30}}. Aktorka nigdy nie ujawniła, kto był ojcem jej pierwszego dziecka. Wyjawiła natomiast, że została zgwałcona<ref name="Onet">{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale: ikona włoskiego kina i muza Felliniego|data dostępu = 2022-02-21 |opublikowany = [[Onet.pl]]|url = https://kultura.onet.pl/film/wywiady-i-artykuly/claudia-cardinale-ikona-wloskiego-kina-i-muza-felliniego-konczy-83-lata/0ztx87w |data = 15 kwietnia 2021|język = pl}}</ref>. Zdarzenie miało miejsce w Tunisie – mieście, w którym się urodziła i spędziła najmłodsze lata: „W tym czasie przeżywałam bardzo delikatny moment w moim życiu. Mężczyzna, którego nie znałam, znacznie starszy ode mnie, wepchnął mnie do samochodu i zgwałcił. To było straszne, ale najlepsze jest to, że mój cudowny Patrick narodził się z tej przemocy. W rzeczywistości, mimo że byłam w bardzo skomplikowanej sytuacji jako samotna matka, postanowiłam nie dokonywać aborcji. Kiedy ten mężczyzna dowiedział się o mojej ciąży, pojawił się, domagając się abym zdecydowała się na aborcję. Ani przez chwilę nie myślałam o pozbyciu się mojego stworzenia! Rozmawiałam o tym z moimi wspaniałymi rodzicami i moją siostrą Blanche i wszyscy zdecydowaliśmy, że moje dziecko będzie dorastać w rodzinie, jak młodszy brat.” – wspominała po latach w wywiadzie dla [[Corriere della Sera]]<ref name="Constantini">{{Cytuj |autor = Emilia Constantini|tytuł = Claudia Cardinale e l’orrore dello stupro: «Ma nacque il mio Patrick»|data dostępu = 2022-02-21 |opublikowany = [[Corriere della Sera]]|url = https://www.corriere.it/esteri/17_ottobre_15/claudia-cardinalee-quegli-abusi-attricigiovanissima-fui-stuprata-1b115f16-b10f-11e7-8c8a-61b69bf57dc4.shtml |data = 14 października 2017 |język = it}}</ref>.

 

Pomimo że pracowała jeszcze siódmym miesiącu ciąży, ciąża Cardinale była utrzymywana w ścisłej tajemnicy. Dręczona myślami o samobójstwie, wpadła w stan [[Zaburzenia depresyjne|depresji]]{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=32}}. Kiedy pomyślała, że ​​nie może już dłużej ukrywać swojego stanu, poprosiła Cristaldi o rozwiązanie umowy. Partner aktorki zdając sobie doskonale sprawę z jej kłopotliwego położenia, wysłał ją na poród do Londynu, z dala od prasy, informując przy tym, że wyjechała do Anglii, aby uczyć się angielskiego{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=58}}. Cristaldi powiedział Cardinale, aby nie ujawniała swojego stanu, ponieważ byłoby to źle widziane przez opinię publiczną, co w konsekwencji położyłoby kres jej karierze. Aby zachować tajemnicę, sporządził szczegółowy kontrakt w amerykańskim stylu, obejmujący każdy najmniejszy szczegół jej życia, pozbawiając ją możliwości działania we własnym imieniu{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=33-34}}. Na podstawie zapisów umowy przykłądowo nie mogła ściąć włosów ani przytyć. Ponadto musiała utrzymywać w tajemnicy, że ma małego synka, którego urodziła w wieku 19 lat<ref name="WealthyPersons">{{Cytuj |autor = Winnie Muriuki|tytuł = Claudia Cardinale Net Worth 2022: Age, Height, Weight, Husband, Kids|data dostępu = 2022-02-21 |opublikowany = WealthyPersons.com|url = https://www.wealthypersons.com/claudia-cardinale-net-worth-2020-2021/ |data = 2 lutego 2022 |język = en}}</ref> – miała utrzymywać, że jest jej młodszym bratem<ref name="Onet"/>. Cardinale wyjaśniła: „Nie byłam już panem własnego ciała ani myśli. Nawet rozmowa z przyjacielem o czymkolwiek, co może sprawić, że będę wyglądać inaczej niż mój publiczny wizerunek, była ryzykowna – w przypadku gdyby to zostało nagłośnione, byłabym w tarapatach. Wszystko było w rękach Vides”{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=52}}. Przez siedem lat Cardinale zachowywała tajemnicę nie tylko przed opinią publiczną, ale także przed własnym synem Patrickiem, który przez pierwszych pięć lat dorastał pod opieką rodziców Claudii Cardinale{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=118}}<ref name="Youngstown Vindicator"/>. Taka sytuacja utrzymywała się do dnia, kiedy dziennikarz [[Enzo Biagi]] odkrył prawdę. Po tym, jak Cardinale postanowiła opowiedzieć mu wszystko, opublikował jej historię w [[Oggi (czasopismo)|Oggi]] i [[L'Europeo]]{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=120}}. Po latach wspominała, że na mocy kontraktu, który podpisała z Cristaldim była całkowicie odcięta od świata a jej harmonogram dnia był ścisle określony – nienawidziła tego okresu życia<ref name="Le Parisien">{{Cytuj |autor = Hubert Lizé|tytuł = Claudia Cardinale : « J'ai l'énergie d'une femme de 20 ans »|data dostępu = 2022-03-11 |opublikowany = [[Le Parisien]]|url = https://www.leparisien.fr/culture-loisirs/claudia-cardinale-j-ai-l-energie-d-une-femme-de-20-ans-08-02-2005-2005685420.php |data = 8 lutego 2005|język = fr}}</ref>.

 

 

==== Lata 60. U szczytu sławy ====

[[Plik:Bellantonio-1960-Cardinale.png|thumb|right|240px|Cardinale w filmie ''[[Piękny Antonio]]'' (1960)]]

 

Zurlini wybrał ją do tak trudnej roli wbrew radom wszystkich, ponieważ nie była jeszcze uważana za „prawdziwą” aktorkę, ani nie była (jeszcze) jedną z najbardziej uwielbianych włoskich pięknościie, że jest w ciąży, która była następstwem związku (po latach określiła go jako jako „straszny” ) ze starszym o około 10 lat [[Francuzi|Francuzem]], który rozpoczął się, gdy miała zaledwie 17 lat i trwał około roku. Po tym odkryciu chłopak namawiał ją, aby poddała się aborcji, ale zdecydowała się urodzić dziecko{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=29-30}}. Swoje problemy finansowe rozwiązała podpisując siedmioletni kontrakt na wyłączność z firmą producencką Vides, nalezącą do Franco Cristaldiego{{odn|Lancia|Minelli|2009|s=15}}{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=31}}<ref name=":0" /><ref name=":0" group="uwaga" />. Cristaldi, który od 1966 d 1975 roku był jej mężem, jednocześnie w dużej mierze zarządzał jej wczesną karierą{{odn|Cardinale|Mori|1995}}.

 

 

W 1962 roku Cardinale zagrała u boku Jean-Paula Belmondo jako Vénus w osadzonym w XVIII wieku francuskim filmie przygodowym ''[[Cartouche-zbójca]]'' ({{wł.|Cartouche}}). Ta rola sprawiła, że weszła w poczet głównych gwiazd filmowych we Francji{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=47}}. W ''[[Samotność (film 1962)|Samotności]]'' ({{wł.|Senilità}}) Bologniniego wcieliła się w rolę młodziutkiej dziewczyny, Angioliny Zarri, która budzi zainteresowanie zblizającego się do czterdziestki, żyjącego w świecie książek Emilio Brentaniego (w tej roli wystąpił [[Anthony Franciosa|Anthony'ego Franciosy]]). Postać, którą zagrała scenarzysta filmowy Jacek Klinowski opisuje jako „porywającą i uderzająco piękną dwudziestolatkę”{{odn|Klinowski|Garbicz|2012|s=390}}. W tym samym roku Cardinale udzieliła wywiadu pisarzowi [[Alberto Moravia|Alberto Moravii]], który w filmach skupił się wyłącznie na jej seksualności i obrazie ciała, traktując ją jako przedmiot. Cardinale zwróciła mu uwagę: „Użyłam swojego ciała jako maski, jako wyobrażenia siebie”{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=198-199}}. Wywiad został opublikowany w Esquire pod tytułem ''The Next Goddess of Love'' ({{pol.|Nowa bogini miłości}}). Cardinale z rozbawieniem odkryła, że ​​wywiad zainspirował pisarza do opublikowania w następnym roku ''La dea dell'amore'' ({{pol.|Bogini miłości}}), w której jedna z postaci, ze swoim pięknym wyglądem fizycznym i naturalnymi kształtami, bardzo przypominała Cardinale{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=198-199}}. Zaledwie kilka lat później zagrała podobną postać w filmie opartym na innej powieści Moravii, ''[[Czas obojetności]]'' ({{wł.|Gli Indifferenti}})<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Gli indifferenti |data dostępu = 2022-02-13 |opublikowany = MyMovies.it|url = https://web.archive.org/web/20150808110953/http://www.mymovies.it/dizionario/recensione.asp?id=11939 |data = |język = it}}</ref>.

Plik:Ragazza di Bube-Cardinale.jpg|Claudia Cardinale w filmie ''[[Jego dziewczyna]]'' ({{wł.|La ragazza di Bube}}) [[Luigi Comencini|Luigiego Comenciniego]] (1963 r.)

 

 

 

Po przyjeździe do Włoch Claudia Cardinale zdecydowanie lepiej posługiwała się [[język francuski|językiem franuskim]] aniżeli [[język włoski|włoskim]]. Wynikało to z tego, że urodziła się i dzieciństwo spędziła w Tunezji, która stanowiła w tym czasie (do 1956 roku) [[Tunezja Francuska|francuski protektorat]]<ref name="Maria Agnese"/> Współpraca z Federico Fellinim była dla aktorki przełomowa. Do tej pory we włoskich filmach, w których występowała, nie używano jej oryginalnego głosu, ponieważ uznano go za zbyt ochrypły, jak również – mając na uwadze jej wyraźny francuski akcent – za niewystarczająco włoski{{odn|Borin|Mele|1999|s=79}}<ref name="Life">{{Cytuj |autor = |tytuł = She'd Rather Lose Money Than Be a Cliché. She'd Rather Lose Money Than Be a Cliché. Claudia Cardinale, a wary beauty, is afraid Hollywood will ruin her |czasopismo = [[Life (czasopismo)|Life]] |data = 1966-07-08|data dostępu = 2022-02-14 |url = https://web.archive.org/web/20160520084356/https://books.google.com/books?id=oFUEAAAAMBAJ&pg=PA52#v=onepage&q&f=false}}</ref>. Dopiero w ''Osiem i pół'' pozwolono jej używać własnego głosu{{odn|Borin|Mele|1999|s=79}}<ref>„8½”, Criterion Collection DVD (z komentarzem)</ref>. Cardinale wyjaśniła: „Kiedy przyjechałem na mój pierwszy film, nie mogłam powiedzieć ani słowa. Myślałem, że jestem na Księżycu. Nie mogłam zrozumieć, o czym mówią i mówiłam po francusku; w rzeczywistości byłam dubbingowana a Federico Fellini był pierwszym, który użył mojego głosu. Myślę, że miałam bardzo dziwny głos”. Po latach aktorka wspominała, że mimo usilnych starań nawet w tym najsłynniejszym filmie Felinniego da się wyczuć jej francuski akcent<ref name="Maria Agnese"/>. Brzmiał on co prawda obco dla części widzów, ale według samego reżysera był niezwykle kobiecy. Z czasem głos Cardinale został uznany za bardzo uwodzicielski<ref name="BNT">{{Cytuj |autor = |tytuł = Клаудия Кардинале идва за София филм фест|data dostępu = 2022-06-11 |opublikowany = [[Byłgarska Nacionałna Telewizija|BNT News]]|url = https://bntnews.bg/bg/a/47709-klaudija_kardinale_idva_za_sofija_film_fest |data = 24 lutego 2011|język = bg}}</ref>.

 

Dzięki zagraniu postaci Angeliki w ''[[Lampart (film)|Lamparcie]]'' i krótkiemu pojawieniu się w ''Osiem i pół'', gdzie zagrała „idealną kobietę”, Cardinale osiągnęła definitywny status gwiazdy najwyższego formatu{{odn|Brunetta|1993|s=160,180}}.

 

 

 

W 1964 roku znalazła się w obsadzie hollywoodzkiego filmu [[Henry Hathaway|Henry'ego Hathaway'a]] ''[[Świat cyrku]]'' – wystąpiła u boku [[John Wayne|Johna Wayne'a]] i [[Rita Hayworth|Rity Hayworth]], wcielając się w postać Toni Alfredo – córki Lili Alfredo (tę rolę zagrała [[Rita Hayworth]]), która występuje z nią w duecie w cyrku{{odn|Ringgold|1980|s=231}}. Pod koniec dekady wróciła do kręcenia filmów przede wszystkim we Włoszech, akceptując cięcia płąc i nie zważając na możliwości zrobienia wielkiej kariery w Hollywood. Miała powiedzieć później:„Nie podoba mi się system z gwiezdami. Jestem normalną osobą. Lubię mieszkać w Europie. Mam na myśli że, wiele, wiele razy jeździłam do Hollywood, ale nie chciałam tam podpisać kontraktu<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale Biography|data dostępu = 2022-02-17 |opublikowany = [[Wayback Machine|Web.archive.org]]|url = https://web.archive.org/web/20141103112844/http://www.claudiacardinale.co.uk/biography/biography.htm|data = |język = en}}</ref>.” Scenarzysta filmowy David Simpson zauważył, że w rezultacie „Cardinale nigdy nie osiągnęła takiego samego poziomu sławy jak Sophia Loren i Gina Lollobrigida”, chociaż występowała w większej liczbie dobrych filmów{{odn|Simpson|Madesani|2008|s=56}}.

Następnie, w tym samym roku, zagrała u boku [[Rock Hudson|Rocka Hudsona]] w ''[[Blindfold]]'' wytwórni Universal Pictures, ostatnim filmie wyreżyserowanym przez [[Phillip Dunne|Philipa Dunne'a]]. Zdjęcia rozpoczęły się 22 lutego 1965 w [[Ocala]] na [[Floryda|Florydzie]]{{odn|Zambrana|2002|s=54}}. [[Dubler]]ką Claudii Cardinale była w tym filmie [[Diane Bond]]{{odn|Lisanti|2003|s=222}}. Cardinale zaprzyjaźniła się na planie filmowym z Hudsonem, który okazał się wobec niej bardzo opiekuńczy, będąc świadomym, że aktorka odczuwa pewien dyskomfort grając poza Włochami. Podczas pobytu w Hollywood Cardinale zaprzyjaźniła się również z [[Barbra Streisand|Barbrą Streisand]], [[Elliott Gould|Elliottem Gouldem]] i [[Steve McQueen|Stevem McQueenem]], ale mimo wszystko nigdy nie udało jej się tam poczuć jak u siebie{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=160-162}}.

 

[[Plik:1965 Cristaldi and Cardinale and mamma.jpg|thumb|right|220px|Claudia Cardinale z partnerem, producentem i reżyserem Franco Cristaldim (1965)]]

W 1966 roku fotografia Cardinale znalazła się na okładce albumu Boba Dylana [[Blonde on Blonde]] (1966), ale została użyta bez zgody Cardinale i usunięta z uwagi na późniejsze naciski w tym przedmiocie{{odn|Schatzberg|2006|s=53}}. W tym samym roku zagrała w [[Film wojenny|filmie wojennym]] ''[[Wojna w Algierze (film)|Wojna w Algierze]]'' ({{ang.|Lost Command}}) [[Mark Robson|Marka Robsona]] (Columbia Pictures), gdzie wystąpiła u boku [[Anthony Quinn|Anthony'ego Quinna]], [[Alain Delon|Alaina Delona]] i [[George Segal|George'a Segala]]. Quinn wyraził swoją miłość do pracy z Cardinale, stwierdzając, że chociaż uwielbia zarówno Cardinale, jak i Loren: „łatwiej utożsamiam się z Claudią. Sophia stwarza wrażenie czegoś większego niż życie, czegoś nieosiągalnego. Ale Claudia – choć nie jest łatwa, to wciąż jest w zasięgu ręki”<ref name="Life"/>. Zagrała także meksykańską markizę w westernie ''[[Zawodowcy (film 1966)|Zawodowcy]]'' ({{ang.|The Professionals}}) [[Richard Brooks|Richarda Brooksa]], ponownie tworząc ekranowy duet z Burtem Lancasterem – obraz ten uznała później za swój najlepszy amerykański film{{odn|Cardinale|Georget|2006|s=149}}. W następnym roku zagrała w ''[[Jedna róża dla wszytskich|Jednej róży dla wszystkich]]'' ({{wł.|Una rosa per tutti}}) oraz w seks [[farsa|farsie]] ''[[Nie daj się usidlić]]'' ({{ang.|Don't Make Wawes}}) [[Alexander Mackendrick|Alexandra Mackendricka]] – wystąpiła u boku [[Tony Curtis|Tonego Curtisa]]. Chociaż film miał kilka zabawnych momentów, krytycy generalnie nie pozostawili na nim suchej nitki, podkreślając brak chemii na ekranie pomiędzy odtwórcami głównych ról – Cardinale a Curtisem{{odn|Malone|2013|s=133}}. Zdarzały się jednak odmienne opinie. Przykładowo [[Leonard Maltin]] określił film jako „klejnot”{{odn|Maltin|2013|s=367}}.

Na początku 1967 roku [[Franco Cristaldi]] dołączył do niej w Stanach Zjednoczonych. Kiedy obaj przebywali w [[Atlanta|Atlancie]], zaskoczył ją, zabierając ją na ceremonię ślubną, którą zorganizował bez jej wiedzy. Wzieła w jej udział, ale martwiła się utraceniem praw opieki nad dzieckiem – Patrickem. Zdała sobie również sprawę, że w coraz większym stopniu nie jest w stanie podejmować decyzji dotyczących własnego życia{{odn|Cardinale|Mori|1995|s=57}}. Małżeństwo nigdy nie zostało oficjalnie potwierdzone we Włoszech{{odn|Cardinale|Georget|2006|s=161}}.

 

 

 

==== Lata 70. „Najlepsza włoska aktorka” (po raz drugi) ====

 

 

 

==== Lata 80. Na planie ''Fitzcarraldo'', ''Skóry'' i ''Claretty'' ====

Po roli w ''[[Si salvi chi vuole]]'' (1980) i mniejszej roli w ''[[Salamandra (film)|Salamandrze]]'' [[Peter Zinner|Petera Zinnera]] u boku [[Franco Nero]], [[Anthony Quinn|Anthony'ego Quinna]] i [[Christopher Lee|Christophera Lee]]{{odn|Cones|s=70}}, Cardinale zagrała ukochaną Marcello Mastroianniego w filmie wojennym [[Liliana Cavani|Liliany Cavani]] ''[[Skóra (film 1981)|Skóra]]'' ({{wł.|La pelle}}), który ponownie połączył ją na planie z [[Burt Lancaster|Burtem Lancasterem]]<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = La Pelle (1981)|data dostępu = 2022-02-19 |opublikowany = [[The New York Times]]|url = https://web.archive.org/web/20121021022609/http://movies.nytimes.com/movie/132767/La-Pelle/details |data = |język = en}}</ref>.W 1982 roku Claudia Cardinale za tę rolę została uhonorowana nagrodą [[Nastro d’argento]] w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa”<ref name="Skin">{{Cytuj |autor = |tytuł = The Skin. Awards|data dostępu = 2022-03-06 |opublikowany = [[IMDb]]|url = https://www.imdb.com/title/tt0082893/awards/ |data = |język = en}}</ref><ref name="IMDb - awards">{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale. Awards|data dostępu = 2022-03-06 |opublikowany = [[IMDb]]|url = https://www.imdb.com/name/nm0001012/awards |data = |język = en}}</ref>. Ponadto film został zakwalifikowany do konkursu na [[34. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes|Festiwalu Filmowym w Cannes w 1981 roku]] ([[Złota Palma|Złotą Palmą]] został uhonorowany wówczas ''[[Człowiek z żelaza]]'' [[Andrzej Wajda|Andrzeja Wajdy]])<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = La pelle|data dostępu = 2022-02-19 |opublikowany = [[Festiwal Filmowy w Cannes|Festival de Cannes]]|url = https://www.festival-cannes.com/en/films/la-pelle |data = |język = en}}</ref>. W 1982 roku Cardinale pojawiła się w ''[[Fitzcarraldo]]'' [[Werner Herzog|Wernera Herzoga]], wcielając się w rolę Molly – odnoszącej sukcesy właścicielki [[Dom publiczny|domu publicznego]], która finansuje swojemu tytułowemu kochankowi – przedsiębiorcy eksplorującemu nowe tereny w [[Ameryka Południowa|Ameryce Południowej]] (w tej roli [[Klaus Kinski]]) – zakup starego [[parowiec|parowca]]. Film, inspirowany prawdziwą historią peruwiańskiego barona [[Kauczuk naturalny|kauczukowego]] [[Carlos Fitzcarrald|Carlosa Fermína Fitzcarralda]], był kręcony w [[Brazylia|Brazylii]] i [[Peru]]. Obraz spotkał się z uznaniem krytyków. [[Vincent Canby]] z [[The New York Times]] nazwał go „dobrym, ekscentrycznym, fascynującym filmem” i „oszałamiającym widowiskiem”, porównując dynamikę między Kinskim i Cardinale do tej, która istniała pomiędzy [[Katharine Hepburn]] i [[Humphrey Bogart|Humphreyem Bogartem]] w filmie [[John Huston|Johna Hustona]] ''[[Afrykańska królowa (film)|Afrykańska królowa]]''. Zwrócił uwagę, że chociaż czas, w którym Cardinale pojawiała się ekranie w filmie nie był niestety duży, to nadała mu humorystyczny wydźwięk; pochwalił sposób, w jaki udało jej się zmienić Kinskiego – znanego ze swojego zmiennego temperamentu i portretów megalomanów i przestępców – w jego „prawdziwie czarującą obecność na ekranie”, dodając nowy wymiar w jego karierze aktorskiej<ref>{{Cytuj |autor = Vincent Canby|tytuł = Fitzcarraldo (1982). Herzog's 'Fitzcarraldo', a Spectacle|data dostępu = 2022-02-19 |opublikowany = [[The New York Times]]|url = https://web.archive.org/web/20150708103452/http://www.nytimes.com/movie/review?res=9B01EFDB143BF933A25753C1A964948260 |data = 10 października 1982|język = en}}</ref>. Następnie, jeszcze w tym samym roku, Cardinale zagrała u boku [[Pierre Mondy|Pierre'a Mondy'ego]] we francusko-włoskiej seks farsie ''[[Prezent (film 1982)|Prezent]]'' ({{fr.|Le Cadeau}}), wcielając się w rolę Antonelli - żony francuskiego bankiera Grégoire'a Dufoura, któremu koledzy z pracy wręczają wyjątkowy prezent pożegnalny, zapewniając mu towarzystwo atrakcyjnej prostytutki Barbary ([[Clio Goldsmith]]), która towarzyszy mu w podróży do Włoch. Biografowie aktorki, Enrico Lancia i Fabio Minelli, zwrócili uwagę, że Cardinale zagrała swoją rolę w tym filmie z „dojrzałym wdziękiem i wyrazistością”{{odn|Lancia|Minelli|2009|s=139}}.

 

W 1986 roku Cardinale była zaangażowana w realizację dwóch filmów dla telewizji. W ''[[Historia (film)|Historii]]'' ({{wł.|La Storia}}) [[Luigi Comencini|Luigiego Comenciniego]] (na podstawie powieści [[Elsa Morante|Elsy Morante]] pod ''[[Historia (powieść)|tym samym tytułem]]'') wcieliła się w rolę wdowy wychowującej syna podczas II wojny światowej. W miniserialu [[Naso di Cane]] Enrico Lancia i Roberto Poppi chwalili ją za „lekki komiczny akcent”{{odn|Lancia|Poppi|2003|s=64}}. W 1987 roku Cardinale zagrała u boku [[Peter Coyote|Petera Coyote]], [[Greta Scacchi|Grety Scacchi]] i [[Jamie Lee Curtis|Jamiego Lee Curtisa]] w filmie [[Diane Kurys]] ''[[Zakochany mężczyzna]]'' ({{wł.|Un homme amoureux}}), pierwszym anglojęzycznym filmie Kurys. Obraz został wybrany jako otwierający [[40. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes|Festiwal Filmowy w Cannes w 1987 roku]], ale nie został wyróżniony żadną nagrodą<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Un homme amoureux|data dostępu = 2022-02-19 |opublikowany = [[Festiwal Filmowy w Cannes|Festival de Cannes]]|url = https://www.festival-cannes.com/en/films/un-homme-amoureux |data = |język = en}}</ref>. Cardinale wcieliła się w postać Julia Steiner, chorej na raka matki głównej bohaterki (w tej roli wystąpiła Greta Scacchi). Jej rola została doceniona przez krytyków. [[Desson Howe]] z [[The Washington Post]] podkreślał „ciepłe i promienne” elementy, które wniosła do tej roli<ref>{{Cytuj |autor = Desson Howe|tytuł = A Man in Love|data dostępu = 2022-02-19 |opublikowany = [[The Washington Post]]|url = https://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/movies/videos/amaninloverhowe_a0b0fc.htm |data = 12 września 1987|język = en}}</ref>, a [[Hal Hinson]], reprezentujący tę samą redakcję, porównując grę Scacchi do Cardinale zwrócił uwagę na „ten sam rodzaj zmysłowości, jaki Cardinale wniosła do swoich wcześniejszych ról”<ref>{{Cytuj |autor = Hal Hinson|tytuł = A Man in Love|data dostępu = 2022-02-19 |opublikowany = [[The Washington Post]]|url = https://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/movies/videos/amaninloverhinson_a0c937.htm |data = 12 września 1987|język = en}}</ref>. Po roli w komedii ''[[Blu elettrico]]'' (1988), Cardinale w dwuczęściowym filmie ''[[Rewolucja francuska (film)]]'' ({{fr.|La Révolution française}}, 1989.) wcieliła się w postać [[Yolande Martine Gabrielle de Polastron|Yolandy de Polastron]], ulubienicy [[Maria Antonina Austriaczka|Marii Antoniny]]. Stworzony z okazji dwusetnej rocznicy [[Rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]], 360-minutowy film [[Robert Enrico|Roberta Enrico]] i [[Richard T. Heffron|Richarda T. Heffrona]] był międzynarodową produkcją, w której obsadzie znaleźli się [[Klaus Maria Brandauer]], [[Jane Seymour (aktorka)|Jane Seymour]] i [[Peter Ustinov]]{{odn|Lancia|Minelli|2009|s=20}}.

W 1993 roku aktorka została uhonorowana [[Honorowy Złoty Lew|Honorowym Złotym Lwem]] ({{wł.|Leone d'oro alla carriera}}) za całokształt twórczości na [[50. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji|Festiwalu Filmowym w Wenecji]] (wraz z [[Roman Polański|Romanem Polańskim]], [[Robert De Niro|Robertem De Niro]] i [[Steven Spielberg|Stevenem Spielbergiem]])<ref name="Venezia 1993"/>.

 

 

 

==== Lata 2000. XXI wieku. Debiut na scenie teatralnej i Złoty Niedźwiedź ====

W tym samym roku (2000) została uhonorowana nagrodą Nastro d'argento europeo<ref name="IMDb - awards"/><ref name="Pane e tulipani">{{Cytuj |autor = |tytuł = Nastri d'argento 2000, trionfa "Pane e tulipani"|data dostępu = 2022-03-10 |opublikowany = [[la Repubblica]]|url = https://www.repubblica.it/online/spettacoli/taormina/nastri/nastri.html|data = 2 lipca 2000|język = it}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale: 75 anni di fascino cinematografico|data dostępu = 2022-03-10 |opublikowany = Cineblog.it|url = https://www.cineblog.it/post/162671/claudia-cardinale-75-anni-di-fascino-cinematografico|data = 15 kwietna 2013|język = it}}</ref>. Zagrała również w telewizyjnym filmie ''[[Élisabeth - Ils sont tous nos enfants]]'' (2000)<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Élisabeth - Ils sont tous nos enfants|data dostępu = 2022-03-11 |opublikowany = [[IMDb]]|url = https://www.imdb.com/title/tt0272077/ |data = |język = en}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = 109 Claudia Cardinale Movies, Ranked Best to Worst|data dostępu = 2022-03-11 |opublikowany = ThroughTheClutter.com|url = https://www.throughtheclutter.com/claudia-cardinale-9577.php|data = |język = en}}</ref>.

 

 

15 lutego 2002 roku na [[52. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie|52. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie]] została nagrodzona [[Honorowy Złoty Niedźwiedź|Honorowy Złotym Niedźwiedziem]] za wkład w rozwój kina (na tym samym festiwalu Honorowego Niedźwiedzia otrzymał również [[Robert Altman]])<ref name="Złoty Niedźwiedź"/><ref name="Getty"/><ref name="la Repubblica"/>

 

 

W sezonie 2006/2007 wystąpiła także w innej sztuce Williamsa, ''[[Szklana menażeria|Szklanej menażerii]]'' w reżyserii [[Andrea Liberovici|Andrei Liberoviciego]], w której wcieliła się w rolę porzuconej przez męża Amandy Wingfield, kobiety mieszkającej z dziećmi – Tomem i Laurą, delikatną, odczuwającą samotność i kulawą dziewczynką. Opuszczona rodzina żyje w oczekiwaniu na wstrząsające wydarzenie: matka szuka go wytrwale, przekonana, że ​​w ten sposób może walczyć z apatią dzieci, a przede wszystkim z kruchością Laury<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Lo Zoo di Vetro |data dostępu = 2022-02-23 |opublikowany = Novatouring International|url = http://www.novatouring.com/lo_zoo_di_vetro.html |data = |język = it}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale al AL Politema Rossetti: "Lo zoo di vetro" è un evento nella stagione dello stabile regionale |data dostępu = 2022-02-23 |opublikowany = [[Politeama Rossetti|Teatro Stabile del Friuli Venezia Giulia]]|url = https://www.ilrossetti.it/it/news/claudia-cardinale-al-politeama-rossetti-lo-zoo-di-vetro-e-un-evento-nella-stagione-dello-stabile-regionale-259 |data = 27 stycznia 2007|język = it}}</ref>. Amanda próbuje przeciwstawić tę kruchość wytrwałym witalizmem i przekonuje swojego syna Toma, by zaprosił jednego ze swoich przyjaciół na obiad, mając nadzieję, że ze spotkania z Laurą narodzi się związek, dialog, przyjaźń, coś, co w efekcie spowoduje zmianę<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Teatro della Pergola: Claudia Cardinale in Lo zoo di vetro da martedì 9 a domenica 14 gennaio 2007|data dostępu = 2022-02-23 |opublikowany = Nove da Firenze|url = https://www.nove.firenze.it/a701041555-teatro-della-pergola-claudia-cardinale-in-i-lo-zoo-di-vetro-i-da-martedi-9-a-domenica-14-gennaio-2007.htm|data = 4 stycznia 2007|język = it}}</ref>.

 

W styczniu 2006 roku została przewodniczącą Komitetu Honorowego Międzynarodowych Spotkań Kina Dziedzictwa i Filmów Odrestaurowanych w Vincennes. 23 stycznia tegoż roku została jednocześnie uhonorowana nagrodą Henriego-Langloisa ({{fr.|Prix Henri-Langlois}}) – podczas pierwszej edycji tego wydarzenia, dedykowanego twórczym wysiłkom organizacji zajmujących się konserwacją i restauracją filmów, wyróżniającym się aktorm i reżyserom oraz osobowościom filmowym, z uwzględniemiem kina autorskiego i dzieł dziedzictwa sztuki filmowej<ref name="Prix Henri Langlois">{{Cytuj |autor = |tytuł = Le Cinéma en Héritage & Rencontres Internationales du Cinéma de Patrimoine|data dostępu = 2022-04-13 |opublikowany = [[Nagroda Henriego-Langloisa|PrixHenriLanglois.wordpress.com]]|url = https://prixhenrilanglois.wordpress.com/ |data = |język = fr}}</ref><ref name="Alamy">{{Cytuj |autor = |tytuł = L'actrice italienne Claudia Cardinale pose avec son prix Henri Langlois lors de la "rencontre internationale du Cinéma" et de la cérémonie du Prix Henri Langlois à Vincennes, près de Paris|data dostępu = 2022-04-13 |opublikowany = [[Alamy|AlamyImages.fr]]|url = https://www.alamyimages.fr/l-actrice-italienne-claudia-cardinale-pose-avec-son-prix-henri-langlois-lors-de-la-rencontre-internationale-du-cinema-et-de-la-ceremonie-du-prix-henri-langlois-a-vincennes-pres-de-paris-le-23-janvier-2006-photo-de-nicolas-gouhier-abacapress-com-image401491877.html |data = 23 stycznia 2006|język = fr}}</ref>.

 

==== Lata 10. XXI wieku. Wciąż na planie filmowym. Kolejne nagrody ====

 

Rok później aktorka użyczyła swojego głosu w [[film przyrodniczy|filmie przyrodniczym]] ''[[African Cats]]'', dubbingując oryginalnego lektora (włoska wersja językowa, oryginalny głos lektora – [[Samuel L. Jackson]])<ref name="African Cats">{{Cytuj |autor = Edoardo Becattini |tytuł = African Cats: Kingdom of Courage. Un documentario addomesticato sulle straordinarie coreografie naturali dei felini africani |data dostępu = 2022-03-03 |opublikowany = MyMovies.it|url = https://www.mymovies.it/film/2011/africancatskingdomofcourage/ |data = 21 lipca 2011|język = it}}</ref>. Obraz, który opowiada o życiu lwów i gepardów w ich naturalnym środowisku<ref>{{Cytuj |autor = Melissa Thompson|tytuł = 7 New Clips From DisneyNature’s African Cats |data dostępu = 2022-03-03 |opublikowany = WeAreMovieGeeks|url = http://wearemoviegeeks.com/2011/04/7-new-clips-from-disneynatures-african-cats/ |data = 15 kwietnia 2011|język = en}}</ref>, okazał się wielkim sukcesem kasowym, zarabiając blisko 31 mln [[dolar amerykański|USD]]<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = African Cats |data dostępu = 2022-03-03 |opublikowany = [[Box Office Mojo]]|url = https://www.boxofficemojo.com/release/rl1111524865/ |data = |język = en}}</ref>.

 

 

 

W 2012 roku Cardinale wystąpiła u boku [[Jeanne Moreau]] i [[Michael Lonsdale|Michaela Lonsdale'a]] w ostatnim filmie fabularnym (ze zdjęciami [[Operator filmowy|operatora filmowego]] [[Renato Berta|Renato Berty]], który wyreżyserował portugalski reżyser [[Manoel de Oliveira]], ''[[Gebo i cień]]'' ([[język portugalski|port.]]''O Gebo e a Sombra''). Ceniony przez krytyków, ma ocenę 100% w [[Rotten Tomatoes]]<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Gebo and the Shadow |data dostępu = 2022-02-27 |opublikowany = [[Rotten Tomatoes]]|url = https://www.rottentomatoes.com/m/gebo_and_the_shadow |data = |język = en}}</ref>. Został pokazany (poza konkursem głównym) na [[69. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji|69. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji]]<ref>{{Cytuj |autor = Ana Dias Cordeiro|tytuł = Manoel de Oliveira passa dos cuidados intensivos para os intermédios|data dostępu = 2022-02-27 |opublikowany = [[Público (Portugalia)|Público]]|url = https://www.publico.pt/2012/07/16/culturaipsilon/noticia/manoel-de-oliveira-passa-dos-cuidados-intensivos-para-os-intermedios-307854 |data = 16 lipca 2012|język = pt}}</ref>. [[The Hollywood Reporter]] opisał go jako „zespół znakomitych starszych wykonawców”, dodając, iż: „Berta uchwycił mglisty, miękki blask wewnętrznego oświetlenia z gazu i świec, a rezultaty przypominają nam, że Manoel de Oliveira jest jedynym filmowcem na świecie, który naprawdę pamięta, jak naprawdę wyglądało to światło w 1910 roku<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Gebo and the Shadow (Gebo et l’Ombre): Venice Review |data dostępu = 2022-02-27 |opublikowany = [[The Hollywood Reporter]]|url = https://www.hollywoodreporter.com/movies/movie-reviews/gebo-and-the-shadow-venice-review-368080/ |data = 5 września 2012|język = en}}</ref>.” Kolejnym filmem, w którym zagrała aktorka był francuskojęzyczny hizpański obraz ''[[Artysta i modelka]]'' ({{hiszp.|El artista y la modelo}}), w którym wystąpiła u boku [[Jean Rochefort|Jeana Rocheforta]]. W 2013 roku Cardinale zagrała u boku drugoplanowych aktorek [[Patricia Black|Patricii Black]] i [[Chloé Cunha|Chloé Cunhy]] w ''[[Joy de V.]]'' [[Nadia Szold|Nadii Szold]]<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Joy de V.|data dostępu = 2022-02-27 |opublikowany = [[IMDb]]|url = https://www.imdb.com/title/tt1826707/ |data = |język = en}}</ref>. W 2014 roku wystąpiła w dramacie wojennym [[Ernst Gossner|Ernsta Gossnera]] ''[[Cicha góra]]'' ({{niem.|Der stille Berg}}), historii miłosnej, której akcja rozgrywa się w [[Dolomity|Dolomitach]] w momencie wybuchu wojny pomiędzy Włochami a Austro-Węgrami w 1915 roku (w czasie [[I wojna światowa|I wojny swiatowej]]. Gossner opisał ją jako „wymarzonego członka obsady” i wspominał, że Cardinale zgodziła się wziąć udział w filmie zaraz po tym jak otrzymała scenariusz<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Interview: Ernst Gossner – „Der Stille Berg”|data dostępu = 2022-02-28 |opublikowany = Viennerama.at|url = http://viennarama.at/interview-ernst-gossner-der-stille-berg/ |data = 121 lutego 2014|język = de}}</ref>. W tym samym roku (2014) aktorka wcieliła się w postać „sympatycznej włoskiej przyzwoitki” w brytyjskim dramacie [[Effie Grey]], napisanym przez [[Emma Thompson|Emmę Thompson]] (z [[Dakota Fanning|Dakotą Fanning]] w roli głównej)<ref>{{Cytuj |autor = Guy Lodge|tytuł = Film Review: ‘Effie Gray’|data dostępu = 2022-02-27 |opublikowany = [[Variety]]|url = https://variety.com/2014/film/global/film-review-effie-gray-1201328653/ |data = 13 października 2014|język = en}}</ref>. Podczas promocji Effie Grey, podczas przeprowadzonego wywiadu Cardinale powiedziała: „Zwykle, gdy jesteś stary, już nie pracujesz, ale ja nadal pracuję, co jest dobre... Miałam dużo szczęścia, ponieważ miałam wielu fantastycznych reżyserów, Felliniego, Viscontiego, Blake'a Edwardsa, wielu, wielu...<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale Interview - Effie Gray & Once Upon A Time In the West |data dostępu = 2022-02-27 |opublikowany = Red Carpet News TV / [[YouTube]]|url = https://www.youtube.com/watch?v=IT1roBXlh0c |data = 7 października 2014|język = en}}</ref>”

Pochodzi z długowiecznej rodziny – jej ojciec (Francesco) zmarł w wieku 94 lat, a matka (Yolanda) w wieku 88 lat. Rodzice w dzieciństwie zawsze ją wspierali, choć największą pieknością w rodzinie była jej rodzona siostra Blanche i to jej przepowiadano karierę aktorską. Tymczasem Claudia była chłopczycą, walczącą o udowodnienie, że dziewczynki są równie silne jak chłopcy<ref name="Maria Agnese"/>.

 

 

Kilka dni po tym, jak aktorka dowiedziała się o śmierci Squitieriego (reżyser odszedł 18 lutego 2017 w wieku 78 lat), udzieliła wywiadu dziennikarzowi ''Corriere della Sera'', w którym podkreślałą wielkie uczucie jakim go darzyła: „To była jedyna miłość w moim życiu. Z Pasquale zawsze byliśmy przyjaciółmi i stanowiliśmy jedność”<ref name="Yahoo! Life"/>.

 

W połowie lat 60. XX wieku trzy lata spędziła w Stanach Zjednoczonych, występując w amerykańskich produkcjach filmowych. W tym okresie zaprzyjaźniła się z [[Marilyn Monroe]], która pozwoliła jej mieszkać w swoim domu, gdy wyjechała w interesach. Cardinale przyznała, że śmierć amerykańskiej aktorki sprawiła jej wielki ból<ref name="Maria Agnese"/>.

 

 

Od 1989 roku Claudia Cardinale mieszka w swoim [[Paryż|paryskim]] domu z widokiem na [[Sekwana|Sekwanę]]<ref>{{Cytuj |autor = Madia Mauro|tytuł = Claudia Cardinale: compie 83 anni la diva “guerriera” dal fascino intramontabile|data dostępu = 2022-02-23 |opublikowany = AgrPress.it|url = https://www.agrpress.it/cinema/claudia-cardinale-compie-83-anni-la-diva-guerriera-dal-fascino-intramontabile-8912 |data = 15 kwietnia 2021|język = it}}</ref>.

== Wybrana filmografia ==

=== Filmy kinowe ===

[[Plik:Claudia Cardinale 1963b.jpg|thumb|200 px|Claudia Cardinale z fantazyjną fryzurą ozdobioną lśniącym klejnotem na planie filmu [[Różowa Pantera (film 1963)|Różowa Pantera]] [[Blake Edwards|Blake'a Edwardsa]], luty 1963.]]

{{Układ wielokolumnowy|liczba = 2|

** ''[[Effie Gray (film)|Effie Gray]]''

** ''[[Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu]]'' (''All Roads Lead to Rome'')

* '''[[2016 w filmie|2016]]'''

** ''[[Szalchetne kłamstwa (film 2016)|Szlachetne kłamstwa]]'' (''Nobili bugie'')

** ''[[Naso di cane]]''

* '''[[1988 w filmie|1988]]'''

* '''[[1989 w filmie|1989]]'''

** ''[[Rewolucja francuska (film)]]'' (''La Révolution française'')

* '''[[1999 w filmie|1999]]'''

** ''[[Mój ukochany wróg]]'' (''Mein liebster Feind - Klaus Kinski'')

* '''[[2001 w filmie|2001]]'''

** ''[[Vamps et femmes fatales du cinéma européen]]''

 

== Wybrane nagrody i wyróżnienia ==

* [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji]]

** [[Nagroda Pasinettiego]] ({{wł.|Premio Pasinetti}}) dla najlepszej aktorki (1984)<ref name="Venezia 1984"/>

* [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w São Paulo]]

** Nagroda im. Leona Cakoffa (2012)<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = São Paulo International Film Festival. 2012 Awards|data dostępu = 2022-04-13 |opublikowany = [[IMDb]]|url = https://www.imdb.com/event/ev0000638/2012/1/ |data = |język = en}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Claudia Cardinale receives a standing ovation during the closing ceremony of the 36th Mostra|data dostępu = 2022-04-13 |opublikowany = [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w São Paulo|43.mostra.org]]|url = http://43.mostra.org/en/jornal_interno/1741-Claudia-Cardinale-receives-a-standing-ovation-during-the-closing-ceremony-of-the-36th-Mostra |data = 2 listopada 2012|język = en}}</ref>

 

* [[Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Stambule]]

== Bibliografia ==

{{Układ wielokolumnowy|liczba = 2|

* {{Cytuj książkę |nazwisko = Clancy-Smith |imię = Julia Ann |nazwisko2 = |imię2 =|nazwisko3 = |imię3 = |tytuł = Mediterraneans: North Africa and Europe in an Age of Migration, C. 1800–1900 |wydawca = University of California Press |miejsce = |data = 2011 |url = https://books.google.com/books?id=IPuWU1EoHf0C&pg=PT712|strony = |isbn =978-0-520-25923-2 |odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = Aleksander | nazwisko = Jackiewicz | tytuł = Gwiazozbiór| wydawca = Wydawnictwa Radia i Telewizji| miejsce = Warszawa| data = 1983 |strony = |isbn = 83-212-0258-6|odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = Enrico | nazwisko = Lancia | imię2 = Fabio | nazwisko2 = Minelli | tytuł = Claudia Cardinale| wydawca = [[Gremese]]| miejsce = Rzym| data = 2009 |url = https://books.google.com/books?id=AJ1AAQAAIAAJ|strony = |isbn = 9788884404954|odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = Gino | nazwisko = Moliterno | tytuł = Encyclopedia of Contemporary Italian Culture| wydawca = [[Routledge]]| miejsce = Londyn| data = 2002 |url = https://books.google.com/books?id=4wOGAgAAQBAJ&pg=PA134|strony = |isbn = 978-1-134-75877-7|odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = David | nazwisko = Simpson | imię2 = Angela | nazwisko2 = Madesani | tytuł = David Simpson| wydawca = Studio La cittá| miejsce = | data = 2008 |url = https://books.google.com/books?id=oTYSPwAACAAJ|strony = |isbn = |odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = M. L. | nazwisko = Zambrana | tytuł = Nature Boy: The Unauthorized Biography of Dean Stockwell| wydawca = [[iUniverse]]| miejsce = [[Bloomington (Indiana)|Bloomington]]| data = 2002 |url = https://books.google.com/books?id=hcA8w5VH3gsC&pg=PA54|strony = |isbn = 978-0-595-21829-5|odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = Giovanni | nazwisko = Ziccardi | tytuł = Il diritto al cinema. Cent'anni di courtroom drama e melodrammi giudiziari| wydawca = [[Giuffrè Editore]]| miejsce = Mediolan| data = 2010 |url = https://books.google.pl/books?id=vT4O0avII2EC&printsec=frontcover&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false|strony = |isbn = 9788814151347|odn = tak}}

* {{cytuj książkę | imię = Cinecittà | nazwisko = Holding|tytuł = Italiana: il cinema attraversa l'Italia| wydawca = [[Mondadori Electa|Electa]]| miejsce = [[Mediolan]]| data = 2005 |url = https://books.google.com/books?id=3yPrAAAAMAAJ|strony = |isbn = 9788837038427|odn = tak}}

}}

 

* [https://web.archive.org/web/20061205023842/http://thegoldenyears.org/cardinal.html Classic Movies (1939–1969): Claudia Cardinale] {{lang|en}}

* [http://www.triviatribute.com/claudiacardinale.html Claudia Cardinale at TriviaTribute.com] {{lang|en}}

 

{{Utwór muzyczny infobox

* <ref name="youtube.com2">{{Cytuj |autor = |tytuł = Kocham wolność - Cover. Matheo & Damian Ukeje. Legendy Polskie |data dostępu = 2021-10-27 |opublikowany = [[Polskie Radio Program III]]|url = https://www.youtube.com/watch?v=y1YbhC5spzE |data = 8 sierpnia 2017|język = pl}}</ref>

}}

 

Kat:Piosenki wydane w roku 1990

 

 

Krajobraz Serengeti charakteryzują rozległe równiny [[sawanna|sawanny]] z użytkami zielonymi i lasami. Region graniczy od wschodu i południowego-wschodu z pasmami górskimi [[Wielki Rów Wschodni|Wielkiego Rowu Wschodniego]] i [[Ngorongoro|kraterem Ngorongoro]], od zachodu – z [[Jezioro Wiktorii|Jeziorem Wiktorii]] a od północy – z lasem Mau w Kenii{{r|sciencedirect.com}}.

}}

 

 

Ekosystem Serengeti (/ˌsɛrənˈɡɛti/ SERR-ən-GHET-ee) to region geograficzny w Afryce, obejmujący północną Tanzanię.[1] Obszar chroniony w regionie obejmuje około 30 000 km2 (12 000 ²) ziemi, w tym Park Narodowy Serengeti i kilka rezerwatów zwierzyny łownej.[2] Serengeti jest gospodarzem drugiej co do wielkości migracji ssaków lądowych na świecie, co pomaga zabezpieczyć je jako jeden z siedmiu cudów przyrody Afryki[3] i jako jeden z dziesięciu naturalnych cudów podróży na świecie[4].

 

{{Pomnik infobox

|commons = Category:Vyborg Walk of Actor's Fame

}}

 

== Fotogaleria ==

Plik:Star_of_Nikita_Mikhalkov_on_walk_of_Actor's_Fame_of_Vyborg.jpg|Gwiazda upamietniająca Nikitę Michałkowa

Plik:Vyborg._Krepostnaya_Street._One_of_the_plates_on_the_Actors_Alley_of_Glory.JPG|Gwiazda upamiętniająca Wiaczesława Tichonowa

Plik:Star_of_Piotr_Todorovski_on_walk_of_Actor's_Fame_of_Vyborg.jpg|Gwiazda upamiętniająca Piotra Todorowskiego

Plik:Film_Festival_Emblem(Gate_to_Europ)_on_walk_of_Actor's_Fame_of_Vyborg.jpg|Godło Festiwalu Filmowego „Okno na Europę” na Alei Sławy Aktorskiej w Wyborgu

 

== Przypisy ==

* <ref name="ipetersburg.ru">{{Cytuj |autor = |tytuł = Аллея актерской славы в Выборге|data dostępu = 2021-10-03 |opublikowany = iPetersburg.ru|url = http://www.ipetersburg.ru/alleya-akterskoy-slavy-v-vyborge/ |data = |język = ru}}</ref>

}}

 

{{Biogram infobox

}}

'''Julija Aug''', {{ros.|Ю́лия Артуровна А́уг}} (ur. [[8 czerwca]] [[1979]] w [[Petersburg|Leningradzie]]) – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radziecka]] i [[Rosjanie|rosyjska]] [[aktor]]ka (filmowa i teatralna) oraz [[reżyser filmowy|reżyser]] (filmowa i teatralna).

* <ref name="kino.mail.ru">{{Cytuj |autor = |tytuł = Звезды телевидения на церемонии вручения премии ТЭФИ|data dostępu = 2021-10-01 |opublikowany = Kino.mail.ru|url = https://kino.mail.ru/news/46016_zvezdy_televidenija_na_ceremonii_vruchenija_premii_tefi |data = 26 czerwca 2015|język = ru}}</ref>

}}

 

== Linki zewnętrzne ==

* {{IMDb|osoba|0041775|Yuliya Aug}}

* {{Filmweb|osoba|739307|Yuliya Aug}}

 

{{Biogram infobox

}}

'''Iwan Iwanowicz Szuwałow''', {{ros.|Иван Иванович Шувалов}} (ur. {{Data|1727-11-12}} w [[Moskwa|Moskwie]], zm. {{Data|1797-11-26}} w [[Petersburg|Sankt Petersburgu]]){{r|histrf}} – szlachcic [[Rosja|rosyjski]], [[generał adiutant]] (1760){{r|histrf}}, [[faworyt]] cesarzowej [[Elżbieta Romanowa|Elżbiety Romanowej]]{{r|histrf}}, nazywany powszechnie [[Mecenas sztuki|mecenasem]] rosyjskiego [[Oświecenie (epoka)|Oświecenia]]; założyciel [[Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu|Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu]] oraz współzałożyciel [[Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. M.W. Łomonosowa|pierwszego rosyjskiego uniwersytetu]] i teatru; członek [[Royal Society]] (1758){{r|royalsociety.org}}, [[wolnomularstwo|wolnomularz]]{{r|wolonomularstwo}}.

 

== Po śmierci cesarzowej Elżbiety ==

 

Pomimo jego skromności, już za życia towarzyszyła mu sława najmądrzejszego, najbardziej wykształconego i szlachetnego człowieka, która nie opuściła go także po jego śmierci{{r|cafe}}.

 

== Fotogaleria ==

Plik:Portrait of Ivan Shuvalov by De Velly.jpg|Portret Iwana Szuwałowa autorstwa Jeana Louisa de Velly’ego (lata 50. XVIII w.), [[Państwowe Muzeum Rosyjskie]]

Plik:Italianskaya Street 25.jpg|Pałac Szuwałowa przy ul. Małej Sadowej w Petersburgu, który pełnił funkcję pierwszej (tymczasowej) siedziby Akademii Sztuk Pięknych (budynek gruntownie przebudowany na zlecenie Iwana Szuwałowa w latach 1753–1755)

Plik:1820s House with 4 collums Watercolor.jpg|Dom z czterema kolumnadami w Sankt Petersburgu, praca nieznanego malarza (lata 20 XIX w.)

Plik:Ivan Shuvalov by Levitzky.jpg|Portret Iwana Szuwałowa autorstwa [[Dmitrij Lewicki (malarz)|Dmitrija Lewickiego]], olej na płótnie (przełom lat 80 i 90 XVIII w.)

 

== Ordery i odznaczenia ==

 

== Upamiętnienie ==

* <ref name="prlib">{{Cytuj |autor = |tytuł = Основан Московский университет |data dostępu = 2021-09-09 |opublikowany = Президентская библиотека |url = https://www.prlib.ru/history/618970 |data = |język = ru}}</ref>

* <ref name="medalirus">{{Cytuj |autor = |tytuł = Шувалов Иван Иванович – Ордена и наградные медали |data dostępu = 2021-09-10 |opublikowany = Награды императорской России 1702–1917 гг. |url = http://medalirus.ru/portret/shuvalov-ivan-ivanovich.php |data = |język = ru}}</ref>

* <ref name="rah">{{Cytuj |autor = |tytuł = ШУВАЛОВ Иван Иванович (1727-1797). Основатель и первый главный директор АХ. 1757–1763 |data dostępu = 2021-09-10 |opublikowany = [[Rosyjska Akademia Sztuk Pięknych]] |url = https://rah.ru/the_academy_today/the_members_of_the_academie/member.php?ID=51254 |data = |język = ru}}</ref>

* <ref name="skazki">{{Cytuj |autor = |tytuł = «Скаски» Елизаветинской России |data dostępu = 2021-09-10 |opublikowany = «Скаски» елизаветинской России: (Опрос сановников, сотрудников госучреждений, придворных при дворе Елизаветы Петровны, 1754–1756 гг.) / Публ. (и вступ. ст.) К. А. Писаренко // Российский Архив: История Отечества в свидетельствах и документах XVIII – XX вв.: Альманах. – М.: Студия ТРИТЭ: Рос. Архив, 2007. – (Т. XV). – С. 64–168. |url = https://runivers.ru/new_htmlreader/?book=5607&chapter=84124 |data = |język = ru}}</ref>

* <ref name="royalsociety.org">{{Cytuj |autor = |tytuł = Fellow details: Shuvaloff; Ivan Ivanovitch (1727–1797) |data dostępu = 2021-09-17 |opublikowany = [[Royal Society|The Royal Society]] |url = https://collections.royalsociety.org/DServe.exe?dsqIni=Dserve.ini&dsqApp=Archive&dsqCmd=Show.tcl&dsqDb=Persons&dsqPos=0&dsqSearch=((text)%3D%27NA6314%27) |data = |język = en}}</ref>

* <ref name="intomoscow.ru">{{Cytuj |autor = |tytuł = Памятник графу Ивану Шувалову |data dostępu = 2021-09-28 |opublikowany = Intomoscow.ru |url = http://www.intomoscow.ru/pamyatnik-graphu-ivanu-shuvalovu.html |data = 8 stycznia 2009|język = ru}}</ref>

* <ref name="rus.team">{{Cytuj |autor = |tytuł = Памятник Ивану Шувалову у здания МГУ |data dostępu = 2021-09-28 |opublikowany = Rus.team |url = https://rus.team/landmarks/pamyatnik-ivanu-shuvalovu-u-zdaniya-mgu |data = |język = ru}}</ref>

* <ref name="ria.ru">{{Cytuj |autor = |tytuł = Фундаментальная библиотека МГУ готова к открытию |data dostępu = 2021-09-28 |opublikowany = [[RIA Nowosti]] |url = https://ria.ru/20050111/1519496.html |data = 11 stycznia 2005|język = ru}}</ref>

* <ref name="echo.msk.ru">{{Cytuj |autor = |tytuł = С размахом праздновали сегодня Татьянин день в главном вузе страны. Студентам МГУ устроили праздничный концерт и подарили новое здание библиотеки к 250-летию старейшего университета страны |data dostępu = 2021-09-28 |opublikowany = [[Echo Moskwy]] |url = https://echo.msk.ru/news/228454.html |data = 25 stycznia 2005|język = ru}}</ref>

== Bibliografia ==

* Paweł Bartniejew ''Iwan Iwanowicz Szuwałow: Biografia'', Moskwa 1857

 

{{Linia kolejowa infobox

|commons = Category:Kolej Warszawsko-Petersburska

}}

 

Linia kolejowa, oficjalnie otwarta {{Data|1870-11-05}}{{r|spbmuseum}}, miała ważne znaczenie militarno-strategiczne i transportowe, dlatego też w czerwcu 1893 r. została wykupiona przez Skarb Państwa i połączona z Koleją Pskowsko-Ryską. Odtąd była znana pod nową nazwą: Kolej Bałtycko-Pskowsko-Ryska{{r|peterhofmuseum}}. 1 stycznia 1907 r., wraz z [[Kolej Warszawsko-Petersburska|Koleją Warszawsko-Petersburską]], Kolej Bałtycko-Pskowsko-Ryska weszła w skład powstałych wówczas [[Koleje Północno-Zachodnie|Kolei Północno-Zachodnich]] ({{ros.|Северо-Западные железные дороги}}), których długość eksploatacyjna wynosiła 2716,58 km{{r|peterhofmuseum}}.

! Długość trasy<br />(Kilometer)

|-

|-

| [[Ligowo]]&nbsp;– [[Krasnoje Sioło]] || Ligowo&nbsp;– Krasnoje Sioło || {{Data|1859-06-26}} || 12,1

* <ref name="peterhofmuseum">{{Cytuj |autor = |tytuł = Императорские чугýнки К 160-летию открытия Петергофской железной дороги |data dostępu = 2021-09-09 |opublikowany = peterhofmuseum.ru | url = https://peterhofmuseum.ru/assets/files/20181205/d37d0935ce02428c270f822f1b72834e.pdf | data = | język = ru}}</ref>

}}

 

{{Uczelnia infobox

* [http://www.seminaire-econe.ch/ Międzynarodowe Seminarium Świętego Piusa X – oficjalna strona internetowa] (ang.)

* [https://www.youtube.com/watch?v=BBC9ns47zKI Chorał gregoriański w wykonaniu chóru kleryków z Międzynarodowego Seminarium Świętego Piusa X]

 

{{Rzeka infobox

'''Mień''' (''Mienia'', ''Lipianka''{{r|WKW}}) – [[rzeka]], prawy [[dopływ]] [[Wisła|Wisły]]{{r|WKW}} (w jej dolnym biegu) o długości 56,3 km{{r|RZGW}}.

 

głównie przez tereny rolnicze, natomiast w dolnym biegu przez lasy iglaste{{r|RZGW}}.

 

Zlewnia rzeki Mień jest położona w obszarze dorzecza Wisły, w regionie wodnym Dolnej Wisły. Powierzchnia zlewni wynosi 386 km²{{r|RZGW}}{{r|BIPS}} (według innych danych: 374,7 386 km²{{r|RZGW3}}). Zlewnia rzeki w przeważającej części jest położona w powiecie lipnowskim, w niewielkim procencie w powiecie toruńskim, rypińskim i sierpeckim{{r|BIPS}}.

 

* Gospodarstwo rolno–rybackie w przysiółku Chałacie,

* Gospodarstwo Rybackie Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa w Żuchowie

== Jednostki administracyjne w zlewni rzeki Mień{{r|RZGW2}} ==

* Lipno, powiat lipnowski, województwo kujawsko-pomorskie

* [[Kikół]], powiat lipnowski, województwo kujawsko-pomorskie

* [[Lipno (gmina wiejska w województwie kujawsko-pomorskim)|Lipno (gmina wiejska)]], powiat lipnowski, województwo kujawsko-pomorskie

<ref name = "BIPS">{{cytuj stronę | url = http://www.bip.skepe.pl/?p=document&action=save&id=10119&bar_id=4053| tytuł = Prognoza oddziaływania ns środowiska sporządzona na potrzeby zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przesprzennego Gminy Skępe | opublikowany = Biuletyn Informacji Publicznej (BIP) Gminy Skępe | data dostępu = 2021-08-20}}</ref>

}}

 

{{Artysta muzyczny infobox

<ref name="BIPI">{{Cytuj |autor = |tytuł = Eiger, Władysław |data = |data dostępu = 2021-08-17 |opublikowany = Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki | url = https://bibliotekapiosenki.pl/osoby/Eiger_Wladyslaw/biografia}}</ref>

}}

 

{{Aktor infobox

W 1932 r. zdała egzamin eksternistyczny [[Związek Artystów Scen Polskich|ZASP]]. Zadebiutowała w tym samy roku w kabarecie [[Qui Pro Quo]], w którym występowała (od lutego do kwietnia) w spektaklach [[Rewia (przedstawienie)|rewiowych]] ''Miłe złego poczatki'' i ''Poczekajcie, poczekajcie''{{r|NH}}. Od 1934 r. należała do zespołu [[Towarzystwo Krzewienia Kultury Teatralnej|Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej]]. Grała na scenach warszawskich: [[Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie|Teatru Polskiego]] (''Matołek z Wysp Nieoczekiwanych'' [[George Bernard Shaw|G. B. Shawa]]), [[Teatr Letni w Warszawie|Teatru Letniego]] (komedie ''Kwiecista droga'' [[Walentin Katajew|W. Katajewa]] i ''Przedziwny stop'' [[Władimir Kirszon|W. Kirszona]]) oraz [[Teatr Mały w Warszawie|Teatru Małego]] (''Wiosenne porządki'' [[Aldous Huxley|A. Huxleya]] i ''Koko'' [[Marcel Achard|M. Acharda]]).

 

 

== Życie prywatne ==

 

{{Kontrola autorytatywna}}

 

{{Przedsiębiorstwo infobox