Morton Feldman: Różnice pomiędzy wersjami

Jedna z najważniejszych postaci XX-wiecznej [[muzyka współczesna|muzyki współczesnej]]. Był pionierem [[aleatoryzm|notacji indeterministycznej]] (tzn. takiej, w której nie wszystkie elementy muzyki są sprecyzowane lub określone). [[Aleatoryzm]] Feldmana później przyjął się w całej [[Szkoła nowojorska (muzyka)|szkole nowojorskiej]], w skład której wchodzili tacy muzycy, jak [[John Cage]], [[Christian Wolff (kompozytor)|Christian Wolff]] czy [[Earle Brown]]. Dzieła Feldmana wyróżniają się innowacjami w notacji muzycznej, które stworzył i stosował aby móc odpowiednio oddać charakterystyczny styl swojej muzyki: wolną, niezorganizowaną [[rytmika|rytmikę]]; rozmycia w [[wysokość dźwięku|wysokościach]] dźwięków, powodujące wrażenie ogólnego rozmycia utworu; cicha i wolno rozwijająca się muzyka; powracające asymetryczne partie muzyczne. Jego poźniejszepóźniejsze prace -– powstałe po 1977 -– zaczęły również eksplorować ekstrema długości.

== BiografiaŻyciorys ==

Feldman urodził się w [[Brooklyn]]ie, w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] w rodzinie emigrantów [[AszkenazyjczycyŻydzi aszkenazyjscy|aszkenazyjskich]] z Kijowa. Jego ojciec wytwarzałszył płaszcze dziecięce. Jako dziecko Feldman pobierał lekcje gry na fortepianie zu VerąVery MaurinąMauriny Press, prywatnąprywatnej nauczycielkąnauczycielki muzyki z Nowego Jorku. Jak później mówił, jego nauczycielka wpoiła mu "nie„nie tyle znajomość rzemiosła muzycznego, o ile żywą muzykalność"muzykalność”. Pierwszym nauczycielem Feldmana uczącym go kompozycji był [[Wallingford Riegger]], jeden z pierwszych amerykańskich zwolenników [[Arnold Schönberg|Arnolda Schönberga]] oraz [[Stefan Wolpe]], kompozytor pochodzenia niemiecko-żydowskiego, który pobierał lekcje od [[Franz Schreker|Franza Schrekera]] i [[Anton Webern|Antona Weberna]]. Większość lekcji Feldmana i Wolpe'aWolpego polegała jedynie na ich wzajemnych rozmowach o muzyce i sztuce.

Na początku 1950 roku Feldman poszedł do [[Filharmonia Nowojorska|New York Philharmonic]] na występ, którego program zawierałobejmował m. in. ''Symfonię'' Antona Weberna, op. 21. Po wykonaniu tego utworu, orkiestra miała zagrać utwór [[Siergiej Rachmaninow|Siergieja Rachmaninowa]], ale Feldman odszedłwyszedł tuż przed jego wykonaniem, przytłoczony pracą Weberna. W holu spotkał Johna Cage'aCage’a, który również zjawił się na koncercie i odchodziłwychodził teraz dokładnie z tego samego powodu. Kompozytorzy szybko stali się dobrymi przyjaciółmi, na znak czego Feldman przeprowadził się na trzecie piętro budynku, w którym żyłmieszkał Cage. Dzięki Cage'owiCage’owi, spotkał on malarzy takich jak [[Richard Lippold]] (którego atelierpracownia znajdowałoznajdowała się naprzeciw jego nowego mieszkania), [[Sonia Sekula]], [[Robert Rauschenberg]] i inni, oraz kompozytorów takich jak [[Henry Cowell]], [[Virgil Thomson]] lubczy [[George Antheil]].

Zachęcony przez Cage'aCage’a, Feldman zaczął tworzyć utwory które nie miały żadnych związków z systemami czy ideami muzycznymi przeszłości, takimi jak naukinauka tradycyjnej [[harmonia|harmonii]] lub technika [[serializm|serialistycznaserialna]]. Eksperymentował z niestandardowymi systemami [[notacja muzyczna|notacji muzycznej]], np. określając, jak wiele dźwięków ma być granych w danym momencie, ale nie stwierdzającokreślając, których. Eksperymenty Feldmana z użyciem elementu losowości czy prawdopodobieństwa w tworzeniu w zamian zainspirowały Johna Cage'aCage’a do tworzeniaskomponowania takich utworów jak ''Muzyka przemian'', gdzie grane dźwięki miały być ustalane poprzez konsultacje z księgą [[Yijing]].

Feldman miał stworzyćskomponować ścieżkę dźwiękową do filmu [[Jack Garfein|Jacka Garfeina]] z 1961 roku, ''Something Wild''. Jednakże,Jednak po usłyszeniu muzyki do pierwszej sceny, w której odbywa się gwałt kobietyna kobiecie (granej przez [[Carroll Baker]], przypadkowo żonę Garfeina), reżyser natychmiastowo odmówiłzwolnił FeldmanowiFeldmana, decydującpostanawiając sięzatrudnić nazamiast zatrudnienie w zamianniego [[Aaron Copland|Aarona Coplanda]]. Mawiano, że słowa oburzonego dyrektorareżysera brzmiały: "''Moja„Moja żona ma zostać zgwałcona, a ty piszesz muzykę na dzwonki i [[celestaCzelesta|celestęczelestę]]?''"”.

Przez Cage'aCage’a Feldman poznał bardzo wiele innych osób ważnych w nowojorskim światku artystycznym, między innymi [[Jackson Pollock|Jacksona Pollocka]], [[Philip Guston|Philipa Gustona]], Marka Rothkę oraz [[Frank O'HaraO’Hara|Franka O'HaręO’Harę]]. Znalazł wiele inspiracji w obrazach [[ekspresjonizm abstrakcyjny|ekspresjonizmu abstrakcyjnego]], i w latach 70. napisał sporo utworów o długości ok. 20 minut, takich jak ''[[Mark Rothko|Rothko]] Chapel'' (1971, inspirowany budynkiem o tej samej nazwie, będącym muzeum sztuki Marka Rothko) lub ''For Frank O'HaraO’Hara'' (''Dla Franka O'HaryO’Hary'', 1973). W 1977 napisał operę ''Neither'' (na język polski tytuł można przetłumaczyć jako "''Żaden„Żaden z nich''" dwóch”) z librettem [[Samuel Beckett|Samuela Becketta]].

W roku 1973, mając 47 lat, Feldman został profesorem [[EdgardEdgar Varèse|Edgarda Varèse]] (tytuł wymyślony przez niego samego) na Stanowym Uniwersytecie Nowego Jorku w [[Buffalo]]. Zanim się to stało, Feldman utrzymywał się jako pełnoetatowy pracownik rodzinnej fabryki tekstylnej w Nowym Jorku.

Później Feldman zaczął tworzyćkomponować bardzo długie utwory, z których jest znany najbardziej znany. Najczęściej składały się one z jednej dużejdługiej części, rzadko były krótsze niż pół godziny, a często osiągały długość znacznie większą. Prace te to m. in. ''Kwartet smyczkowy ze skrzypcami'' (1985, ok. 2 godzin), ''For Philip Guston'' (''Dla Philipa Gustona'', 1984, ok. 4 godziny) oraz, najdłuższy z nich, monumentalny ''Kwartet smyczkowy II'' (1983, ok. 6 godzin bez żadnej przerwy). ''Kwartet smyczkowy II'' miał swoją pełną premierę w [[Cooper Union]], w Nowym Jorku, w 1999 roku. Pełne nagranie nastąpiło w 2003 (trwa 6 godzin i 7 minut). Zazwyczaj prace te mają bardzo wolne tempo rozwoju (jeśli w ogóle można mówić w nich o rozwoju dynamiki), a dźwięki są zwykle bardzo ciche. W swoim wykładzie z 1982, Feldman zauważył: "''Czy„Czy mamy, na przykład w muzyce, cokolwiek co naprawdę wymazałoby wszystko? Coś, co po prostu zostawiłoby nas z białą kartką?''"”.

Feldman ożenił się z kanadyjską kompozytorką, Barbarą Monk, krótko przed swoją śmiercią. Zmarł z powodu [[rak trzustki|raka trzustki]] w 1987, w swoim domu w Buffalo, po walce o swoje życie trwającej 3 miesiące.

== Bibliografia ==

* Feldman, Morton. 1968. ''Give My Regards to Eighth Street'', Artnews Annual. Zawarte ''Give my regards to Eighth Street: Collected Writings of Morton Feldman'' (2000), ''The Music of Morton Feldman'', i in.

* Gagne, Cole, and Caras, Tracey. 1982. Wywiad z Mortonem Feldmanem. W: ''Soundpieces: Interviews with American Composers'', 164–177164–177. Metuchen, New Jersey: The Scarecrow Press Inc, 1982. [http://www.cnvill.net/mfgagne.html].

* Revill, David. 1993. ''The Roaring Silence: John Cage –– a Life''. Arcade Publishing. {{ISBN 1559702206|1-55970-220-6}}, {{ISBN |978-15597022011-55970-220-1}}

* Ross, Alex. 2006. ''American Sublime''. ''The New Yorker'', June 19, 2006. [ http://www.therestisnoise.com/2006/06/morton_feldman_.html ].

* Zimmerman, Walter, ed. 1985. ''Morton Feldman Essays''. Kerpen: Beginner.

[[da{{SORTUJ:Morton Feldman]], Morton}}

[[itKategoria:MortonZmarli Feldmanw 1987]]