Rodion Malinovski

Rodion Malinovski (23 de novembre de 1898, Odessa - 31 de març de 1967, Moscòu) es un manescau e ministre de la Defensa de l'Union Sovietica. Aguèt un ròtle important dins la victòria sovietica durant la Segonda Guèrra Mondiala e participèt a la modernizacion de l'Armada Roja durant la premiera partida de la Guèrra Freja.

Rodion Malinovski vèrs 1958.

Biografia

Jovença e formacion

Benlèu originari d'una familha caraïta convertida au catolicisme, s'engatjèt coma volontari a 15 ans dins l'armada russa per participar a la Premiera Guèrra Mondiala. Mandat en França dins lo còrs expedicionari rus en França en 1916, faguèt partida dei mutins reprimits per agitacion bolchevica. Pasmens, Malinovski acceptèt de demorar sus lo frònt de l'Oèst fins a la fin de la guèrra en intrant dins la Legion Russa dei Volontaris. Acabèt lo conflicte sosoficier e recebèt la crotz de guèrra 1914-1918.

S'entornèt en Russia en 1919 e jonhèt l'Armada Roja. Se destrièt durant lei combats en Siberia e demorèt dins l'armada a la fin de la guèrra civila. En 1926, venguèt sòci dau partit comunista. Aquò li permetèt d'obtenir una formacion d'oficier. En 1930, a sa sortida de l'acadèmia militara, foguèt nomat cap d'estat-major dins lo còrs de cavalariá de Semion Timochenko. Puei, volontari per participar a la Guèrra d'Espanha, Malinovski participèt a la planificacion de plusors ofensivas republicanas. Guierdonat per aqueu ròtle, foguèt nomat cap dau 48^en còrs d'infantariá a la prima de 1941 per Timochenko, inquiet de l'aumentacion deis efectius de la Wehrmacht.

La Segonda Guèrra Mondiala

Preparat a l'ataca alemanda, Malinovski capitèt de mantenir la coësion de sei tres divisions. En aost de 1941, venguèt cap de la 6^a Armada. Puei, dirigiguèt egalament la 12^a Armada dins lo quadre d'una còntra-ofensiva en Donbass. En decembre, foguèt nomat comandant dau Frònt Sud e, en despiech de mejans limitats, aprofichèt la concentracion de la Wehrmacht dins la region de Moscòu per estabilizar sei posicions. Pasmens, en genier de 1942, Timochenko comandèt una ofensiva mancada en Ucraïna. Estalin, qu'aviá sostengut l'ataca, designèt Malinovski coma responsable de la revirada mai, gràcias a sei competéncias e a sei contactes au sen dau NKVD, l'enquista còntra eu menèt pas a son arrestacion.

En julhet de 1942, foguèt cargat de protegir la region de Don mai la feblessa numerica de sei fòrças l'empachèt d'arrestar leis atacas alemandas en direccion de Caucàs. En setembre, Malinovski recebèt lo comandament de la 66^a Armada, una unitat sensa experiéncia mai dotada d'un equipament complèt. Fins a octòbre, luchèt donc sus lo frònt nòrd d'Estalingrad per empachar l'enceuclament de la vila per leis Alemands. Aqueu succès li permetèt de venir cap adjonch dau Frònt de Voronej mai, tre decembre de 1942, foguèt tornarmai mandat a Estalingrad per participar a la còntra-ofensiva sovietica coma cap de la 2^a Armada de la Gàrdia. Amb aquela armada poderosa, foguèt cargada de blocar lei còntra-ofensivas alemandas destinadas a rompre lo sètge sovietic de la vila. I aguèt un ròtle decisiu dins la victòria sovietica e Estalin li donèt lo grade de coronèu generau. Malinovski recebèt tanben l'òrdre de Sovorov e venguèt amic amb Nikita Khrushchov.

En 1943, Malinovski comandèt divèrsei frònts en Ucraïna onte menèt d'ofensivas per liberar lo territòri. En març, foguèt nomat generau d'armada e enregistrèt una victòria importanta dins la region de Zaporijia en octòbre. Puei, de decembre de 1943 a d'abriu de 1944, menèt d'atacas dins lo sud d'Ucraïna e participèt a la presa de Kherson e d'Odessa. En aost de 1944, participèt a l'invasion sovietica de Romania après lo passatge dau país dins lo camp aliat. Amb lo generau Fiodor Tolbukhin, capturèt mai de 400 000 òmes e, lo 10 de setembre de 1944, Estalin li acordèt la distincion de manescau de l'Union Sovietica. Foguèt egalament nomat cap de la comission aliada en Romania e recebèt lo comandament de l'armada romanesa per atacar Ongria onte sei fòrças prenguèron Debrecen lo 20 d'octòbre de 1944. Après aquela victòria, deguèt atacar Budapèst onte se turtèt a una resisténcia acarnada e ben organizada. Après plusors mes de combat, prenguèt finalament la capitala ongresa lo 13 de febrier de 1945. Puei, assegurèt la perseguida dei fòrças alemandas en retirada en Eslovaquia e en Àustria. Conquistèt ansin Viena lo 4 d'abriu de 1945. Per aquelei succès, Malinovski recebèt l'Òrdre de la Victòria.

En mai de 1945, Malinovski foguèt transferit en Asia per participar a la planificar de l'ofensiva sovietica còntra Japon. En aost de 1945, menèt ansin una partida de l'assaut sovietica qu'anientèt aisament lei fòrças japonesas presentas en Manchoria. Foguèt alora nomat Eròi de l'Union Sovietica.

Après la Segonda Guèrra Mondiala

Après 1945, Malinovski comandèt lei fòrças sovieticas en Extrèm Orient. En particular, s'ocupèt de la formacion e de l'avitalhament deis armadas chinesa e nòrd-coreana pendent la Guèrra de Corèa. En parallèl, Estalin contunièt de la promòure au sen deis organs de direccion dau Partit e dau país. Intrèt ansin au Soviet Suprèm de l'Union Sovietica en 1946 e au Comitat Centrau dau Partit en 1952. Après la mòrt d'Estalin, Malinovski gardèt son pòste. En 1957, Khrushchov lo nomèt ministre de la Defensa car s'inquietava deis ambicions politicas de Gueorgui Júkov. Malinovski demorèt ministre fins a sa mòrt.

Durant aqueu periòde, sostenguèt la modernizacion e la professionalizacion de l'Armada Roja e lo desvolopament de la dissuasion nucleara. Pasmens, èra opausat a una reduccion tròp importanta dei fòrças convencionalas sovieticas car pensava possible una guèrra convencionala còntra l'OTAN. Enfin, maucontent de l'aventurisme de Khrushchov durant la crisi dei missils de Cuba, Malinovski participèt a sa destitucion.

Guierdons

• Òrdre de la Victòria.
• Eròi de l'Union Sovietica : dos còps.
• Òrdre de Lenin : cinc còps.
• Òrdre dau Drapèu Roge : tres còps.
• Òrdre de Kutuzov (1^a classa).
• Òrdre de Suvorov (1^a classa) : dos còps.
• Crotz de guèrra 1914-1918 (França).
• Crotz de guèrra 1939-1945 (França).
• Legion d'Onor (França).
• Òrdre de l'Eròi Nacionau (Iogoslavia).

Annèxas

Liames intèrnes

• Batalha de Budapèst.
• Batalha d'Estalingrad.

Bibliografia

• (en) John Erikson, Rodion Yakovlevich Malinovsky, Harold Shukman ed., Stalin's Generals, Grove Press, 1993.