Naar inhoud springen

Ronde van Frankrijk 1983

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk 1983
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1983
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1983
Periode 1 t/m 24 juli 1983
Startplaats Fontenay-sous-Bois
Finishplaats Parijs
Totale afstand 3809 km
Gem. snelheid 36,230 km/u
Deelnemers 140 (14 ploegen)
Eindklassementen
Gele trui Gele trui Laurent Fignon
Groene trui Groene trui Sean Kelly
Bolletjestrui Bolletjestrui Lucien Van Impe
Witte trui Witte trui Laurent Fignon
Ploegen Ploegen TI-Raleigh
Navigatie
1982     1984
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De 70e editie van de Ronde van Frankrijk ging op 1 juli 1983 van start in de Parijse voorstad Fontenay-sous-Bois en voerde via Roubaix, Nantes, de Pyreneeën, het Centraal Massief en de Franse Alpen tegen de klok in naar de Champs-Élysées in Parijs, waar de wielerwedstrijd op 24 juli 1983 eindigde.

Viervoudig winnaar Bernard Hinault ontbrak wegens een blessure, waardoor La Grande Boucle een topfavoriet miste. Oudgedienden Joop Zoetemelk en Lucien Van Impe, jongere klassementsrenners als Peter Winnen, Johan van der Velde en Phil Anderson en outsider Sean Kelly legden het uiteindelijk af tegen een debutant, de 22-jarige Laurent Fignon die net als Hinault voor het Renault-Elf-team van Cyrille Guimard reed. Ook de runner-up Angel Arroyo uit Spanje debuteerde in de Ronde.

Met Bernard Hinault als belangrijkste afwezige beloofde de Ronde van Frankrijk 1983 een open koers te worden. In meerdere opzichten overigens: de Tourdirectie onder leiding van Jacques Goddet en Félix Lévitan had de wedstrijd opengesteld voor amateurploegen, een mogelijkheid waarvan het Colombiaanse Colombia-Varta-team dankbaar gebruik maakte. De Colombianen hadden in de vlakke etappes veel moeite met volgen, maar in de Pyreneeënrit naar Bagnères de Luchon lieten met name José Patrocinio Jiménez en Edgar Corredor zien dat het Colombiaanse wielrennen potentie had.

Nadat de Belgische debutant Eric Vanderaerden de proloog had gewonnen, was de eerste belangrijke slag voor de Franse ploeg Coop-Mercier, waar de 36-jarige Nederlander Joop Zoetemelk was teruggekeerd als kopman. Opvallend was de vierde plaats voor TI-Raleigh, het team dat deze discipline sinds de Ronde van Frankrijk 1978 had gedomineerd. Gezondheidsklachten bij kopman Peter Winnen zouden hier mede debet aan zijn geweest. Zoetemelk kwam op een tweede plaats in het klassement en werd daarmee de grote favoriet voor de eindoverwinning. Later zou echter blijken dat de dopingcontrole na afloop van de ploegentijdrit voor hem positief was uitgevallen, waardoor hij een tijdstraf van 13'45" zou krijgen. Hij werd uiteindelijk op ruim drie kwartier achterstand 23e in de eindrangschikking.

Een ploeggenoot van Zoetemelk, de Deen Kim Andersen, droeg zes dagen de gele trui, nadat hij in de derde etappe met winnaar Rudy Matthijs met twee minuten voorsprong was geëindigd. In de eerste week vielen verder de twee ritoverwinningen van Bert Oosterbosch op; de eerste in een tijdrit en de tweede in de etappe naar Bordeaux waarin hij met Hennie Kuiper was ontsnapt. De eerste bergrit naar Bagnères de Luchon zette de Ronde echter op zijn kop. Het was de doorbraak van een aantal jongelingen, zoals ritwinnaar Robert Millar (24), Pedro Delgado (23), de nieuwe geletruidrager Pascal Simon (26) en Laurent Fignon (22), die op een tweede plaats in het tussenklassement kwam met een achterstand van 4'22" op Simon. De nieuwe leider kwam een dag later ten val, waarbij hij zijn sleutelbeen brak. Hij zou echter nog zes dagen in koers blijven, alvorens hij in zijn gele trui in de etappe naar l'Alpe d'Huez noodgedwongen moest opgeven. In een klimtijdrit naar de Puy de Dôme in het Centraal Massief, gewonnen door Angel Arroyo, had Fignon zijn achterstand daarvoor al teruggebracht tot minder dan een minuut.

Daags voor de Alpen, in Saint-Étienne, was Michel Laurent tot winnaar uitgeroepen nadat hij door zijn medevluchter Henk Lubberding bij de eindsprint in de hekken was gereden, ondanks dat enkele andere renners nog voor hem de finish passeerden. Met een gebroken middenhandsbeen gaf Laurent een dag later op. De etappe naar l'Alpe d'Huez was net als in 1981 voor Winnen, die hiermee naar een vierde plaats in het klassement klom op een achterstand van 3'31" van de nieuwe geletruidrager Fignon. In de tweede Alpenrit reed Winnen zelfs even virtueel in het geel, toen hij met een grote groep met onder andere Arroyo, Millar, Phil Anderson, Stephen Roche en ploeggenoten Lubberding, Theo de Rooij en Ludo De Keulenaer was ontsnapt en een voorsprong van bijna vijf minuten op Fignon pakte. De Fransman kwam echter sterk terug en zou de etappe zij aan zij met Winnen eindigen. De 36-jarige Lucien Van Impe won de tweede bergtijdrit in deze Tour en zou in Parijs voor de zesde keer als winnaar van het bergklassement worden gekroond. Fignon liet in de vlakke tijdrit op de voorlaatste dag zien dat hij met recht de sterkste was, hij boekte zijn eerste etappewinst en vergrootte zijn voorsprong in het klassement. Arroyo steeg naar de tweede plaats in het klassement ten koste van Winnen. De slotetappe naar de Avenue des Champs-Élysées in Parijs was ten slotte een prooi voor de Zwitser Gilbert Glaus, die Sean Kelly, de drager van de groene trui, net voorbleef.

Etappe-overzicht

[bewerken | brontekst bewerken]
datum etappe route afstand winnaar gele trui
1 juli Proloog Fontenay-sous-Bois (ITT) 5,5 km Vlag van België Eric Vanderaerden Vlag van België Eric Vanderaerden
2 juli 1 Nogent-sur-Marne - Créteil 163 km Vlag van Nederland Frits Pirard
3 juli 2 Soissons - Fontaine-au-Pire (TTT) 100 km Vlag van Frankrijk Coop-Mercier Vlag van Frankrijk Jean-Louis Gauthier
4 juli 3 Valenciennes - Roubaix 152 km Vlag van België Rudy Mathys Vlag van Denemarken Kim Andersen
5 juli 4 Roubaix - Le Havre 299 km Vlag van Zwitserland Serge Demierre
6 juli 5 Le Havre - Le Mans 257 km Vlag van Frankrijk Dominique Gaigne
7 juli 6 Châteaubriant - Nantes (ITT) 58 km Vlag van Nederland Bert Oosterbosch
8 juli 7 Nantes - Île d'Oléron 216 km Vlag van Italië Ricardo Magrini
9 juli 8 La Rochelle - Bordeaux 222 km Vlag van Nederland Bert Oosterbosch
10 juli 9 Bordeaux - Pau 207 km Vlag van Frankrijk Philippe Chevallier Vlag van Ierland Sean Kelly
11 juli 10 Pau - Bagnères-de-Luchon 201 km Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar Vlag van Frankrijk Pascal Simon
12 juli 11 Bagnères-de-Luchon - Fleurance 177 km Vlag van Frankrijk Régis Clère
13 juli 12 Fleurance - Roquefort-sur-Soulzon 148 km Vlag van Denemarken Kim Andersen
14 juli 13 Roquefort-sur-Soulzon - Aurillac 210 km Vlag van Nederland Henk Lubberding
15 juli 14 Aurillac - Issoire 149 km Vlag van Frankrijk Pierre Le Bigaut
16 juli 15 Clermont-Ferrand - Puy de Dôme (ITT) 15,6 km Vlag van Spanje Angel Arroyo
17 juli 16 Issoire - Saint-Étienne 145 km Vlag van Frankrijk Michel Laurent
18 juli 17 La Tour-du-Pin - l'Alpe d'Huez 223 km Vlag van Nederland Peter Winnen Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
19 juli Rustdag
20 juli 18 Bourg d'Oisans - Morzine 247 km Vlag van Frankrijk Jacques Michaud Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
21 juli 19 Morzine - Avoriaz (ITT) 15 km Vlag van België Lucien Van Impe
22 juli 20 Morzine - Dijon 291 km Vlag van Frankrijk Philippe Leleu
23 juli 21 Dijon - Dijon (ITT) 50 km Vlag van Frankrijk Laurent Fignon
24 juli 22 Alfortville - Parijs 195 km Vlag van Zwitserland Gilbert Glaus

Eindklassementen

[bewerken | brontekst bewerken]

Algemeen klassement

[bewerken | brontekst bewerken]
rang naam ploeg tijd
Vlag van Frankrijk Laurent Fignon Renault-Elf 105u 07'52"
2 Vlag van Spanje Angel Arroyo Reynolds + 4'04"
3 Vlag van Nederland Peter Winnen TI-Raleigh + 4'09"
4 Vlag van België Lucien Van Impe Metauromobili-Pinarello + 4'16"
5 Vlag van Frankrijk Robert Alban La Redoute + 7'53"
6 Vlag van Frankrijk Jean-René Bernaudeau Wolber + 8'59"
7 Vlag van Ierland Sean Kelly Sem-Mavic + 12'09"
8 Vlag van Frankrijk Marc Madiot Renault-Elf + 14'55"
9 Vlag van Australië Phil Anderson Peugeot + 16'56"
10 Vlag van Nederland Henk Lubberding TI-Raleigh + 18'55"
11 Vlag van Portugal Joaquim Agostinho Sem-Mavic + 19'00"
12 Vlag van Verenigde Staten Jonathan Boyer Sem-Mavic + 19'57"
13 Vlag van Ierland Stephen Roche Peugeot + 21'30"
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar Peugeot + 23'29"
15 Vlag van Spanje Pedro Delgado Reynolds + 25'44"
16 Vlag van Colombia Edgar Corredor Colombia-Varta + 26'08"
17 Vlag van Colombia José Patrocinio Jiménez Colombia-Varta + 28'05"
18 Vlag van België Claude Criquielion Euro Shop-Mondial Moquette + 33'29"
19 Vlag van Frankrijk Jacques Michaud Coop-Mercier + 35'34"
20 Vlag van Frankrijk Christian Seznec Wolber + 39'49"

Rode lantaarn:

88 Vlag van België Marcel Laurens J.Aernoudt-Hoonved + 4u02'46"

Puntenklassement

[bewerken | brontekst bewerken]
rang naam ploeg punten
Vlag van Ierland Sean Kelly Sem-Mavic 360
2 Vlag van Nederland Frits Pirard Metauromobili-Pinarello 144
3 Vlag van Frankrijk Laurent Fignon Renault-Elf 126

Bergklassement

[bewerken | brontekst bewerken]
rang naam ploeg punten
Vlag van België Lucien Van Impe Metauromobili-Pinarello 278
2 Vlag van Colombia José Patrocinio Jiménez Colombia-Varta 195
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Millar Peugeot 157

Debutantenklassement

[bewerken | brontekst bewerken]

Niet de beste jongere, maar de beste debutant reed vanaf dit jaar in de witte trui. De nummers één en twee in dit klassement, Fignon en Arroyo, waren tevens de nummers één en twee in de algemene rangschikking.

rang naam ploeg tijd
Vlag van Frankrijk Laurent Fignon Renault-Elf 105u 07'52"
2 Vlag van Spanje Angel Arroyo Reynolds + 4'04"
3 Vlag van Ierland Stephen Roche Peugeot + 21'30"

Ploegenklassement

[bewerken | brontekst bewerken]
rang ploeg ploegleider tijd
1 Vlag van Nederland TI-Raleigh Peter Post
2 Vlag van Frankrijk La Redoute Philippe Crépel
3 Vlag van Frankrijk Renault-Elf Cyrille Guimard

Bijzonderheden

[bewerken | brontekst bewerken]
  • De 40-jarige Joaquim Agostinho voltooide zijn twaalfde Ronde van Frankrijk in dertien deelnames als elfde. Het werd zijn laatste Tour, op 10 mei 1984 overleed Agostinho aan verwondingen die hij anderhalve week eerder opliep bij een val in de Ronde van de Algarve.
  • Op 22 etappes telde deze Ronde 21 verschillende etappewinnaars. Slechts de Nederlander Bert Oosterbosch won in deze editie meer dan één etappe. Henk Lubberding kwam in de etappe naar Saint-Étienne voor de tweede keer winnend over de meet, maar werd gedeclasseerd omdat hij medevluchter Michel Laurent in de hekken had gereden.
  • Joop Zoetemelk werd bij een dopingcontrole na de ploegentijdrit positief bevonden. Hij kreeg tien minuten tijdstraf plus aftrek van de gewonnen bonificaties in de tijdrit (3'45"), waardoor hij praktisch kansloos was voor de eindoverwinning. Later zou hij via een proces[bron?] eerherstel krijgen.
  • In de 18e etappe van Bourg d'Oisans naar Morzine komt de Nederlander Johan van der Velde zwaar ten val en moet opgeven.