Naar inhoud springen

Humo

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Humoradio)
Humo
Logo
Genre Televisieblad, opinietijdschrift, radio- en televisiegids, satirisch tijdschrift
Frequentie Wekelijks
Oplage 102.586[1] (2021)
Lezersbereik 956 800 (2012)
Formaat 270 × 205 mm
Eerste editie 1936
Land(en) Vlag van België België
Regio(s) Vlag Vlaanderen Vlaanderen
Vlag België België
Taal Nederlands
Hoofdredacteur Jörgen Oosterwaal
Uitgeverij(en) Dupuis (1936-?)
The Press (?-1993)
IUM (1993-1997)
Mediaxis (1997-2001)
Sanoma Media (2001-2010)
De Vijver (2010-2015)
De Persgroep (2015-heden)
Officiële website
Portaal  Portaalicoon   Media

Humo is een Belgisch Nederlandstalig weekblad.

Geschiedenis

[bewerken | brontekst bewerken]

Het blad verscheen voor het eerst als Humoradio in 1936 als Nederlandstalige tegenhanger van Moustique (vroeger: Télémoustique) bij de uitgeverij Dupuis uit Marcinelle. Tussen 1940 en 1944, de oorlogsjaren, verscheen het niet. In 1958, toen de televisie het grote publiek begon te bereiken, werd het blad omgedoopt tot kortweg Humo. In 1993 deed The Press Humo van de hand[2] en werd het tijdschrift overgenomen door de Tijdschriften Uitgevers Maatschappij (TUM, vanaf 1997 Mediaxis). In 2001 kwam het blad in handen van Sanoma Media en sinds mei 2015 wordt het uitgegeven door De Persgroep.[3]

Het voerde tot eind 2011 als ondertitel 'onafhankelijk weekblad voor radio en televisie'.[4] Vanaf oktober 2013 werd de ondertitel opnieuw ingevoerd, maar is sindsdien verkort tot 'onafhankelijk weekblad'.[5] 'Humo' is afgeleid van "Humoradio", dat een samentrekking van 'humor' en 'radio' was.

Eind jaren zestig werd Guy Mortier hoofdredacteur, later creatief directeur, tot hij in 2003 met pensioen ging en daarna betrokken bleef als redactioneel adviseur. Mortier gaf het blad een eigenzinnig, vrijgevochten imago. De moeilijk te definiëren formule van het blad en zijn kenmerkend satirisch karakter, onder meer door een schrijfstijl, de ironische voorpagina's en de libertijnse columns en cartoons kwamen vaak van mensen die door hem werden ontdekt en binnengehaald. Humo werd zo na 1968 de spreekbuis van een jonge, progressieve, generatie in Vlaanderen op cultureel, sociaal en politiek gebied.

Guido Van Liefferinge, die het blad Dag Allemaal uitbouwde tot de grote tegenspeler van Humo, hekelde dit als 'sensatiejournalistiek', maar de afkeer was wederzijds.[bron?] Er waren meer media en gezagsdragers die Humo's wonderlijke mix van radio- en tv-nieuws, tegendraads commentaar, lichtvoetig gebrachte trends in de muziek, politiek, literatuur en een originele kijk op nieuwe sociaal-culturele inzichten moeilijk te verteren vonden. Daarbij moet wel gesteld worden dat Humo niet steeds de vinger aan de pols had van nieuwe muziek: op vlak van elektronische (dans)muziek bleef Humo lange tijd afzijdig, soms zelfs expliciet afkerig.

Het weekblad Humo is sinds enkele jaren ook in de grotere tijdschriftenwinkels in Nederland te koop. Tevens bestaat sinds het midden van de jaren negentig de mogelijkheid om zich in Nederland op het blad te abonneren. Dit houdt verband met het feit dat tot medio jaren '90 alleen deelnemers aan het omroepbestel het recht hadden om gedetailleerde informatie te verstrekken over de programma's op de Nederlandse publieke omroep.

Naast interviews en lichtvoetige reportages brengt Humo geregeld onderzoeksjournalistiek. Zo moest de Belgische minister Leo Delcroix in december 1994 ontslag nemen toen Humo vermeldde dat hij vennoot was in een firma die een Zuid-Franse villa verhuurde, en dat die firma kleine werken had laten uitvoeren door zwartwerkers die afkomstig waren uit hetzelfde dorp als Delcroix. Een andere ophefmakende reportagereeks verscheen in 1986 over ene 'Notaris X', die beschuldigd werd van seksueel misbruik van zijn twee kinderen, wier pseudoniemen Wim en Jan waren. Later bleek dat de voormalige echtgenote van notaris X een relatie had met een Leuvense professor in de kinderpsychiatrie, die haar verhaal geloofde en ongefundeerde medische rapporten opstelde, waarvan later bijna niets waar bleek te zijn.

In 2007 bracht Humo een dossier over de bouw van de Lange Wapperbrug in Antwerpen, met schets van de belangrijkste elementen die het hele Lange Wapper-project uiteindelijk weer naar af zouden voeren.[6]

Op 23 september 2008 stuntten de uitgeverij Contact en het weekblad Humo met de verdeling van Dimitri Verhulsts nieuwe roman Godverdomse dagen op een godverdomse bol voor de prijs van een Humo-magazine (€ 2,30). Het boek, dat gedrukt was met een oplage van 320.000 exemplaren, kreeg je op die dag immers gratis bij het blad.

Op 4 november 2008 verscheen er in de satirische rubriek Het Gat van de Wereld in het blad een fotomontage waarin twee vrouwen fellatio toepassen op Fernand Koekelberg, een politiecommissaris die ervan verdacht werd twee agentes, Sylvie Ricour en Anja Savonet, ten onrechte een superpromotie te hebben bezorgd (zie zaak-Koekelberg). De advocaten van Koekelberg en Ricour dienden prompt een klacht in en de rechter besloot in kort geding dat het blad onmiddellijk uit de rekken diende te worden gehaald. Humo volgde het rechterlijk bevel, maar diende wel op haar beurt een klacht in tegen de censuur en inbreuk op het recht op vrije meningsuiting.

In 2010 verkocht Sanoma 49% van haar belang in Humo aan de NV De Vijver (de holding die Woestijnvis beheert).[7] Televisiebedrijf Woestijnvis heeft sindsdien de leiding over Humo. Merkwaardig genoeg bleef de ondertitel 'onafhankelijk weekblad' behouden. De redactieploeg van Humo stapte over naar het nieuwe bedrijf en werkt sindsdien vanuit de vestiging van Woestijnvis in Vilvoorde. Naar eigen zeggen willen Woestijnvis en Humo "in het snel veranderende medialandschap een toonaangevende rol blijven spelen en zijn ervan overtuigd dat ze elkaar kunnen versterken. Men wil het creatieve talent in Vlaanderen nog meer bundelen. Die bundeling moet in het nieuwe crossmediale landschap vuurwerk geven".[8][9] Op 26 mei 2015 werd aangekondigd dat De Persgroep Humo overneemt.

De wekelijkse oplage van Humo kende de laatste jaren een dalende trend, van 271.408 exemplaren in 2005 naar 262.678[10] in 2010, 197.692 in 2011, 167.730 in 2012[11], 150.232 in 2013, tot 128.199 exemplaren in 2014.[12] In 2015 nam dit volgens de cijfers van CIM verder af tot 124.077 exemplaren (waarvan 101.631 verkocht).[13]

Het hoofdredacteurschap van Humo is sinds het vertrek van Guy Mortier en Jörgen Oosterwaal, die hem tot augustus 2010 opvolgde, een baan die niemand lang vol lijkt te houden. Opvolgers Sam De Graeve en Bart Vanegeren hielden het elk ongeveer een jaar vol en op 19 juli 2013 hield ook Wouter Van Driessche het voor bekeken. Hij werd opgevolgd door Karel Degraeve, voormalig hoofd van de redactie,[14] die op 23 september 2013 werd opgevolgd door Danny Ilegems. In december 2015 maakt Ilegems plaats voor de teruggekeerde Jörgen Oosterwaal.

Bekende (ex-)medewerkers

[bewerken | brontekst bewerken]

Hoofdredacteurs

[bewerken | brontekst bewerken]
Land Naam Periode Opmerkingen
Vlag van België Jef Anthierens 195?-1966
Vlag van België Karel Anthierens 1966-1969
Vlag van België Guy Mortier 1969-2003
Vlag van België Jörgen Oosterwaal en Mark Schaevers 2003-2004 Creatief directeur Guy Mortier
Vlag van België Jörgen Oosterwaal 2004-2010 Creatief directeur Guy Mortier
Vlag van België Sam De Graeve 2010-2011 Creatief directeur Guy Mortier
Vlag van België Bart Vanegeren[15] 2011-2012 Creatief directeur Guy Mortier
Vlag van België Wouter Van Driessche[16] 2012-2013 Tot 2012: creatief directeur Guy Mortier
Vlag van België Karel Degraeve (ad interim) 2013
Vlag van België Danny Ilegems 2013-2015
Vlag van België Jörgen Oosterwaal 2015-

Bekende huidige journalisten en fotografen

Bekende ex-Humo-journalisten

Columnisten

Cartoonisten en striptekenaars

Rubrieken

[bewerken | brontekst bewerken]

Vaste rubrieken

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Open Venster: lezersbrieven
  • Humo sprak met...: interviews met politici, sportlui, mensen uit de amusementssector
  • Uitgebreid radio- en televisieprogrammaoverzicht
  • Dwarskijker: televisiekritiek. Aanvankelijk geschreven door Willy Courteaux, later door Rudy Vandendaele
  • Filmrubriek, door Erik Stockman
  • Boekenbal: boekenrubriek
  • The Wild Site: internetrubriek
  • Linke Boel: grappige en opmerkelijke internetlinks
  • TTT: (staat voor Tieners, Toppers, Treffers) uitgebreide muziekrubriek. In het verleden maakten onder andere Guy Mortier, Marc Didden, Marc Mijlemans, Rudy Vandendaele en Pdw deel uit van Humo's TTT-redactie. Momenteel zijn Serge Simonart, Jurgen Beckers, Geert Op de Beeck en Charlie Poel de bekendste medewerkers.
  • De 7 hoofdzonden: wisselend van plaats (begonnen door wijlen Staf Herten)

Voormalige rubrieken

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Beau Monde: humoristische roddel- en showbizzrubriek van Kenny De Groot
  • Week Tartaar: komisch weekoverzicht van (pdw)
  • Het wordt te veel voor Corneel, commentaren door Guido Van Meir: de (fictieve) bejaarde Cornelius Bracke vertelt over zijn dagelijkse avonturen, die zich dikwijls afspelen in zijn stamcafé De Kroon
  • James van de Games: elke week worden twee recente computerspelletjes kort voorgesteld.

Jaarlijks en tweejaarlijks

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Humo's Prijs van de Kijker: lezers kiezen het beste televisieprogramma dat het afgelopen jaar op de Vlaamse zenders te zien was
  • De Eindejaarsvraagjes: bekende Vlamingen vertellen wat zij de markantste gebeurtenis, het beste boek, de beste film van het afgelopen jaar vonden
  • Humo's Pop Poll: lezers kiezen de Man van het Jaar, Vrouw van het Jaar, Lul (m/v) van het Jaar etc.
  • Humo's gouden stud: de meest sexy voetballer van het jaar
  • Humo's Rock Rally: tweejaarlijkse talentenjacht sinds 1978 voor rockmuzikanten.
  • De HA! van Humo: prijs voor het beste tv-programma van het jaar
  • Humo's Comedy Cup: tweejaarlijkse talentenjacht voor comedians
[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Humo&oldid=67962806"