William E. Schevill

William E. Schevill
Persoonlijke gegevens
Geboortedatum	2 juli 1906
Geboorteplaats	Brooklyn (New York)
Overlijdensdatum	25 juli 1994
Overlijdensplaats	Concord (Massachesetts)
Nationaliteit	Verenigde Staten
Wetenschappelijk werk
Vakgebied	paleontologie
Alma mater	Harvard-universiteit

William Edward 'Bill' Schevill (Brooklyn, 2 juli 1906 - Concord, 25 juli 1994) was een Amerikaanse paleontoloog die beroemd was om zijn aandeel in het opzetten van het meest complete skelet van de korthalzige pliosauriër Kronosaurus queenslandicus, ontdekt in Hughenden in Queensland, Australië, in 1932. Later werd hij bekend als een autoriteit op het gebied van het gezang van walvissen. Schevill had de titel van emeritus wetenschapper aan de Woods Hole Oceanographic Institution, waar hij in 1943 was begonnen te werken en in 1985 technisch met pensioen ging.

Biografie

Vroege scholing

William E. Schevill, geboren op 2 juli 1906 in Brooklyn, groeide op in Manhattan en Saint Louis. Voordat hij naar de universiteit ging, bracht hij bijna een jaar door in Silver City, waar hij op een ranch werkte en de status van ruziemaker kreeg. Hij studeerde af aan het Harvard College in 1927, zag de verjonging van het Harvard Museum of Comparative Zoology (MCZ) zoals geïntroduceerd door de nieuwe directeur Thomas Barbour en in 1929 verdiende Bill Schevill een A.M. met en werd de assistent van Percy Raymond, MCZ Professor en Curator van Invertebrate Paleontology. Schevill werd al snel gepromoveerd tot Associate Curator en reisde met professor Raymond op belangrijke expedities naar de Burgess Shale, British Columbia (1930) en naar Estland, Noorwegen en Zweden (1934) om fossielen te verzamelen.

De ontdekking van Kronosaurus

In 1931 zond het Museum of Comparative Zoology (MCZ) een expeditie naar Australië met het tweeledige doel om specimens te verzamelen en om deel te nemen aan de studie van de dieren van de regio. De Harvard Australian Expedition (1931-1932), zoals het bekend werd, was een zeskoppige onderneming onder leiding van Harvard-professor William Morton Wheeler, met onder andere P. Jackson Darlington jr., Glover Morrill Allen en zijn student Ralph Nicholson Ellis, medisch officier Ira M. Dixon en William E. Schevill. De missie was een succes met meer dan honderd zoogdieren en duizenden insecten die terugkeerden naar de Verenigde Staten. Staten. Toch bleef Schevill, de fossielenliefhebber van het team, in Australië nadat de anderen waren vertrokken en in de winter van 1932 werd hem verteld door de boer R.W.H. Thomas iets vreemds uit de rotsen had zien steken op zijn terrein in de buurt van Hughenden. De rotsen waren kalksteenknobbeltjes met het meest complete skelet van een Kronosaurus ooit ontdekt. Nadat hij de knobbeltjes met springstof uit de grond had gehaald (in kleinere stukken met een gewicht van ongeveer vier ton) met de hulp van een Britse migrant die was opgeleid in het gebruik van explosieven, liet Scheville de fossielen terugsturen naar Harvard voor onderzoek en preparatie. De schedel die overeenkwam met het holotype kaakfragment van Kronosaurus queenslandicus, werd meteen geprepareerd, maar tijd- en budgetbeperkingen stelden de restauratie van het bijna volledige skelet, waarvan de meeste botten niet opgegraven bleven in de kalksteenblokken, 20 jaar uit.

Na zijn terugkeer van de expeditie, werd William E. Schevill benoemd tot bibliothecaris van de MCZ van 1935 tot 1943, en Barbour merkte in 1937 op dat hij een uitgesproken voorkeur had voor bibliografie. Het is niet verwonderlijk dat Schevill in 1936 een van de oprichters werd van de Society for the Bibliography of Natural History. Tijdens deze periode behaalde hij een mastergraad in paleontologie aan Harvard en ontmoette hij zijn toekomstige vrouw Barbara Lawrence. Ze trouwden op 23 december 1938 en kregen twee kinderen: dochter Lee en zoon Edward.

Cetologie

Bill Schevill werd in 1943 een medewerker in Physical Oceanography aan de Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) in Massachusetts. Het eerste werk van Bill Schevill was de auspiciën van de Amerikaanse marine om de echolocatie van U-boten te onderzoeken. Hij was inderdaad afgekeurd voor militaire dienst vanwege chronische iritis. Hij sloot zich aan bij een kleine groep die met geallieerde onderzeeërs werkte aan het observeren van de temperatuur van de bovenste niveaus van de oceaan om deze te gebruiken voor stealth bij het omgaan met vijandelijke sonar. Zulk maritiem werk inspireerde hem en, terwijl hij de paleontologie achter zich liet, werd William E. Schevill een van 's werelds meest innovatieve walvisbiologen en een onbetwiste pionier op het gebied van walvisgezang. In overeenstemming met zijn baanbrekende werk, publiceerde Schevill meer dan vijftig artikelen over het gezang van walvissen en verschafte daarmee het kader voor letterlijk honderden wetenschappelijke studies geproduceerd door andere deskundigen van de jaren 1960 tot heden. Het is echter het vermelden waard. dat zijn vrouw Barbara Lawrence, inmiddels de conservator van zoogdieren van het MCZ, deze documenten vaak samen met hem schreef. Ondanks zijn verandering in het vakgebied, wordt echter gemeld dat Bill Schevill zijn tijd gelijk verdeelde tussen het MCZ en de WHOI - zijn werk met de laatste heeft waarschijnlijk betrekking op cetologie in tegenstelling tot fossiele studies.

William E. Schevills studie van walvissen grijpt op een gegeven moment ook terug op de Amerikaanse marine-operaties die hem voor het eerst op dit pad brachten. Zoals opgemerkt bij zijn dood door de Society for the Bibliography of Natural History: Bill hielp een gespannen moment tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog te bezweren. Het Amerikaanse leger vermoedde dat de Sovjets laagfrequente radarecho's gebruikten om Amerikaanse onderzeeërs te lokaliseren, terwijl Bill aantoonde dat deze werden geproduceerd door gewone vinvissen (Balaenoptera physalus) die op prooien jagen.

Privéleven en overlijden

William E. Schevill ging strikt genomen in 1985 met pensioen, hoewel hij zelfs daarna onofficieel bleef werken, en overleed op maandag 25 juli 1994 op 88-jarige leeftijd aan een longontsteking in het Emerson Hospital in zijn woonplaats Concord, Massachusetts. Hij werd overleefd door zijn vrouw, dochter en zoon.