Noord-Atlantisch Verdrag
Het Noord-Atlantisch Verdrag of Noord-Atlantisch Handvest is een militair verdrag dat wederzijdse verdediging en samenwerking van Noord-Amerikaanse en Europese landen regelt, aanvankelijk vooral als tegenkracht tegen de landen in het Oostblok.
Het werd getekend in Washington op 4 april 1949 en stond daarom ook wel als het Verdrag van Washington bekend. Het werd ondertekend door de Verenigde Staten, Canada, België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Italië, Denemarken, Noorwegen, IJsland en Portugal. Het verdrag trad in werking op 24 augustus 1949, toen alle 12 ondertekenende landen het hadden geratificeerd.
In het kader van het verdrag kwam de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) tot stand. Ondanks latere toetreding tot het verdrag en tot de NAVO van andere landen en ondanks veranderde internationale verhoudingen is de inhoud van het verdrag nooit gewijzigd.
Het sleutelartikel van het verdrag is artikel 5, waarin elke lidstaat verplicht wordt om een aanval op één lidstaat te beschouwen als een aanval op alle lidstaten. Het verdrag werd gesloten als tegenwicht tegen de Sovjet-dreiging, maar tijdens de Koude Oorlog werd er nooit een beroep op gedaan. Wel deden de Verenigde Staten een beroep op dit artikel na de aanslagen van 11 september 2001.
Een voorganger van het Noord-Atlantisch Verdrag was het Verdrag van Brussel, dat op 17 maart 1948 was gesloten tussen België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.
Externe links
- Washington Treaty [en] webpagina van de NAVO.
- tekst Noord-Atlantisch Verdrag op Wikisource.