Frank Pakenham

Francis Aungier Pakenham, 7e Graaf van Longford KG, PC (5 December 1905–3 August 2001), vooral bekend als Lord Longford en daarvoor als Lord Pakenham was een Brits politicus en strafrechthervormer,

De Brits-Ierse aristocraat was de tweede zoon van de 5e Graaf van Longford. Hij was scholier in Eton, studeerde in Oxford aan New College waar hij drie doctoraalexamens met in Filosofie, politieke wetenschappen en economie met lof aflegde. Hij werd een "Don" oftewel docent aan Christ Church. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd hij na door ziekte uit het leger ontslagen te zijn politiek actief in de Labour-party, de Britse Sociaal-democratische partij. In 1940 werd de Unitarische Francis Aungier Pakenham katholiek. De Labour-regering verleende hem in 1945 een erfelijke titel en als Baron Pakenham of "The Lord Pakenham" was hij van 1945 tot 1961 politiek actief in het Britse Hogerhuis.

De excentrieke edelman keerde zich fel tegen prostitutie en pornografie. Hij was ook een verklaard tegenstander van het opheffen van de strafbaarheid van homosexualiteit. Een enkele homosexuele ervaring zou, zou stelde hij, en jongeman voor het leven homosexueel maken

Geen van deze campagnes had enig succes en een met veel publiciteit omgeven rondreis langs pornowinkels en sexclubs in heel West-Europa kreeg vooral negatieve commentaren.

Hij maakte politieke carriëre, hij was achtereenvolgens Lord-in-Waiting oftewel whip, Kanselier van het Hertogdom Lancaster oftewel Minister zonder Portefeuille, Staatssecretaris voor Verkeer en Minister van Burgerluchtvaart, First Lord of the Admiralty oftewel Minister van Marine, Staatssecretaris van Kolioniën , Geheimzegelbewaarder of Lord Privy Seal, en van 1964 tot 1968 Leider van het Hogerhuis in de Regering van Harold Wilson.

Lord Longford werd omschreven als een vriendelijke maar excentrieke man met het kapsel van een krankzinnige geleerde uit een stripverhaal. Hij streed zijn leven lang voor hervorming van de Britse gevangenissen. Een opvallend project was zijn campagne om gratie voor de vrouwelijke serie-moordenaar Myra Hindley te verkrijgen.

In de jaren '80 richtte Lord Longford weer zijn pijlen om de homosexuele bevolking in Engeland. Hij was een van de kampioenen van Clause 28 in de Britse gemeentewet die voorschreef dat op scholen niets positiefs over homosexualiteit mocht worden onderwezen.

In 1971 was zijn broer opgevolgd als Graaf van Longford in de Ierse adel, maar deze titel gaf geen recht op een zetel in het Britse Hogerhuis. In dat jaar nam Koningin Elizabeth II hem op in de Orde van de Kouseband. In 1999 verloren alle erfelijke edellieden, en dus ook Baron Pakenham, hun zetels bij de hervorming van het Hogerhuis. Lord Longfords, zoals iedereen hem nu noemde werd nu verheven tot Baron Pakenham of Cowley, een "life peerage" waaraan hij het recht ontleende om ook verder in het Hogerhuis te zetelen.

Lord Longford schreef een aantal boeken:

• Peace By Ordeal: An Account from First-Hand Sources of the Negotiation and Signature of the Anglo-Irish Treaty of 1921, 1935
• Éamon de Valera, een biografie, samen met Thomas P. O'Neill.

Mee bezig
Aan dit artikel of deze sectie wordt de komende uren of dagen nog druk gewerkt.
Klik op geschiedenis voor de laatste ontwikkelingen.

De familie was literair zeer actief. Zijn vrouw Elizabeth Longford was een beroemd schrijfster en zijn dochter , een bekend auteur van biografiën huwde de dichter en nobelprijswinnaar Harold Pinter.

Externe links

• "Campaigner Lord Longford dies" - BBC News article dated Friday, 3 August 2001
• "Lord Longford: Aristocratic moral crusader" - BBC News obituary dated Friday, 3 August 2001
• "Tributes to humanist peer" - BBC News article dated Friday, 3 August 2001
• Lord Longford - Guardian obituary by Peter Stanford dated Monday, 6 August 2001
• Announcement of his taking the oath for the first time as Lord Pakenham of Cowley, House of Lords minutes of proceedings, 17 November 1999
• Recognition of his work on the Hugh Lane bequest