Maagdelijke geboorte: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k toevoeging adres artikel |
|||
Regel 37:
De Zwitserse theoloog [[Emil Brunner]] verwerpt de maagdelijke geboorte omdat deze z.i. in strijd is met de leer der [[incarnatie]].<ref>E. Meijering: ''Ja, dat geloof ik (en wel hierom)'', Kok, Kampen 2015, pp. 45v.</ref><ref>E. Brunner: ''The Mediator'', (uit het Duits vert. door O. Wyon,) Lutterworth Press, Londen 1949<sup>6</sup>, pp. 322vv.</ref>
Volgens Piet Goris (Epe) is er bij de discussie over de maagdelijke geboorte geen aandacht besteed aan de manier van belijden/verkondingen. Dat gebeurt binnen het kader van kennis en cultuur.
Inzake de kennis geldt dat
Inzake de cultuur geldt dat men toen en daar (niet alleen Joden) zich vooral in verhalen en beelden uitdrukte en dat, als het om het Verhevene gaat, de mythe, het heilig verhaal ontstond om aan te geven wat niet gewoon kon worden gezegd. Zie Alexander Eliot, “De mythen van de mensheid”. Mt en Lc hebben ieder – na jaren - een heilig verhaal opgetekend, dat zij aan de voorkant van hun evangelie hebben geplaatst. ‘Voorkant’ ten opzichte van Mc. Zo verkondigden zij de incarnatie.
Wij weten sinds ca. 1875 hoe het menselijk leven zich voortplant: zaadcel + eicel en celdeling. Wij zien het kind als een eigen individu met een eigen wil, eigen persoon, waarin in dat speciale geval “heel de Volheid heeft willen wonen”. God heeft geen wonder nodig HijZ bedient Zich van Zijn eigen natuur, Zijn schepping. Jezus, Maria en Jozef staan dan niet meer apart, zij zijn als mens zoals wij zonder enig ‘Ja, maar’. Komt dan het heil niet nog dichterbij?<ref
== Voetnoten ==
| |||