Преглед на кодот на Крстоносни војни

'''Крстоносни војни''' — низа различни воени походи започнати кон крајот на [[11 век|XI век]], со [[религија|религиозен]] карактер од страна на [[христијанство|христијанското]] население во [[Европа]], под покровителство на [[Римокатоличка црква|Римокатоличката црква]]. Овие походи главно биле поткренети против [[ислам|муслиманското]] население на [[Близок Исток|Блискиот Исток]], како и против [[Евреи]]те, руските и грчките православни христијани, [[Монголци]]те, [[катарство]]то и политичките противници на [[папа]]та.<ref name="OHC">Riley-Smith, Jonathan. ''The Oxford History of the Crusades'' New York: Oxford University Press, 1999. ISBN 0-19-285364-3.</ref>
[[Податотека:SiegeofAntioch.jpeg|мини|десно|300п|Опсадата на Антиохија во Првата крстоносна војна]]
Особено важно место за започнувањето на Крстоносните војни има т.н. заштита на [[Светите Земји]] и [[Стар град (Ерусалим)|Ерусалим]], односно протерување на муслиманското население од тие простори и воспоставување на христијанска власт врз тие територии. Крстоносците се ангажирале со учество на рицари, монаси и редовна војска кои ќе војуваат против [[Арапи]]те, [[Маври]]те, [[Селџуци|Турците селџуци]]. Од борбите против муслиманите сите очекувале дека од страна на [[Бог]] по нивната смрт ќе добијат место во Рајот, а селаните ќе бидат ослободени од своите зависности. Во процесот на развивање на државите и народите од [[Западна Европа]] се појавиле католички професионални војници – кои најмногу ни се познати како рицари. [[Папа Урбан II|Папата Урбан ''II]] прв ја претставил пред широката јавност идејата за крстоносна војна кон [[Палестина|Светите Земји]] изрекувајќи ги зборовите „''Господ така сака''“.

Во текот на Крстоносните војни, самите крстоносци се соочиле со големи внатрешни политички, економски и социјални судири. Поради овие конфликти помеѓу христијанските кралства и политичките сили, некои од крстоносните походи завршиле со голем неуспех за крстоносците. Така на пример, целта на [[Четврта крстоносна војна|четвртата крстоносна војна]] била освојување на [[Цариград]], но дошло до противење кое довело до одложување на истото за неколку години ([[1204]]).<ref>{{Наведена мрежна страница | last=Halsall | first=Paul | date=December 1997 | url=http://www.fordham.edu/halsall/source/1228frederick2.html | title=Philip de Novare: ''Les Gestes des Ciprois'', The Crusade of Frederick II, 1228-29 | work=Medieval Sourcebook | publisher=Fordham University | accessdate=2008-02-08 | archive-date=2009-05-26 | archive-url=https://web.archive.org/web/20090526054724/http://www.fordham.edu/halsall/source/1228frederick2.html | url-status=dead }}—"Gregory IX had in fact excommunicated Frederick before he left Sicily the second time"</ref>

Во крстоносните војни учествувале мноштво претставници на витешки редови како што биле [[Витези-Болничари|Витезите болничари]], [[Витези-Темплари|Витезите темплари]], [[Ред на Свети Лазар Ерусалимски|Редот на Свети Лазар Ерусалимски]], [[Тевтонски витези|Тевтонските витези]], [[Малтешки ред|Малтешкиот ред]] итн.

Точниот број на крстоносните походи сѐ уште е непознат. Освен официјалните девет крстоносни походи, исто така биле спроведени и множество други крстоносни походи во [[Палестина]], но и во [[Средна Европа]] и [[Шпанија]]. Може да се каже дека крстоносните походи продолжиле до [[ренесанса]]та и [[реформација]]та, кога политичката и религиозната клима во [[Европа]] станала многу поразлична од онаа во текот на [[среден век|средниот век]].

== Состојбите на Блискиот Исток ==

Муслиманското завладување на [[Палестина|Светите Земји]] започнало со арапското завојување на [[Палестина]] во [[7 век|VII век]]. Успесите на муслиманите довеле до пораст на притисокот во [[Византиско Царство|Византиското Царство]] и до намалување на териториите што таа претходно ги имала освоено. 
Исто така, како друг фактор кој влијаел за започнување на таква војна било разрушувањето на [[Светиот Гроб]] од страна на [[Ал-Хаким Би-Амар Алах]]. Така, неговиот наследник во [[1039]] година по долготрајни преговори дозволил [[Византиско Царство|Византиското Царство]] повторно да го изгради [[Светиот Гроб]].<ref>Denys Pringle "Architecture in Latin East" in ''The Oxford History of the Crusades'' ed. Jonathan Riley-Smith (New York:Oxford University Press,1999) 157</ref>  За таа сметка, муслиманските владетели добиле огромни финансиски средства од страна на [[Византија]]. Така, базиликата била повторно изградена, но за време на нејзиното градење и по нејзината изградба, многу поклоници биле духовно убивани. Сепак, за богатството на [[Ерусалим]] биле свесни и самите [[селџуци|Турци селџуци]]. Кон половината на [[11 век|XI век]], [[селџуци|Турците селџуци]] по потекло од [[Средна Азија]] неуморно се движеле кон запад освојувајќи го [[Багдад]], и во текот на тие освојувања месното население го [[исламизација|исламизирале]].

Во меѓувреме, [[Мала Азија]], [[Сирија]], [[Палестина]] и [[Египет]] биле контролирани од страна на [[ислам|муслиманите]]. Главна причина за поразот на муслиманскиот свет во [[Прва крстоносна војна|Првата крстоносна војна]] се согледува во поделеноста и културното недоразбирање помеѓу [[ислам|муслиманите]]. Така, [[Анадолија]] и [[Сирија]] биле контролирани од страна на [[селџуци]]те, што претходно имале веќе создадено една голема империја, но во тој момент биле разделени на многу мали држави. [[Алп Арслан]] ја [[Битка кај Манцикерт|поразил]] [[Византија]] кај [[Манцикерт]] во [[1071]] и големи територии од [[Византија]] ги присоединил кон својата империја. Но, по смртта на [[Малик Шах I]] во [[1092]] година во империјата избувнала [[граѓанска војна]] која довела до пропаст на истата.

[[Малик Шах I]] бил наследен од страна на [[Килиџ Арслан I]], а во [[Сирија]] тој бил наследен од страна на неговиот брат [[Тутуш I]], кој умира во [[1095]] година. Неговите синови, ''Редуан'' и ''Дукак'' го наследиле неговиот престол во [[Алеп]] и [[Дамаск]]. Така била предизвикана и граѓанската војна во империјата која довела до разделување на големата империја на повеќе држави. На секоја од овие држави основна цел ѝ била потчинување на своите соседи повеќе отколку наоѓање на решение за веќе најавената војна од страна на крстоносците.  
Во останатите делови на [[Селџучко Царство|Селџучкото Царство]] раководиле [[Ортокиди]]те во североисточна [[Сирија]] и [[Месопотамија]]. Тие со [[Ерусалим]] управувале сѐ до [[1098]] година кога крстоносците го зазеле градот.

[[Египет]] и голем дел од [[Палестина]] биле под контрола на шиитите [[Фатими]]ди, чија империја била значително намалена по доаѓањето на [[селџуци]]те. Алексеј I ги советувал крстоносците да дејствувал заедно со [[Фатими]]ди. Во почетокот, тие не сметале дека крстоносците би можеле да бидат закана за нив, бидејќи сметале дека нивна крајна цел е освојувањето на [[Сирија]], но не и [[Палестина]]. Така, сѐ додека крстоносците не стигнале пред портите на [[Ерусалим]], воопшто немало борба помеѓу овие две сили.

[[Податотека:CouncilofClermont.jpg|мини|лево|150п|Папата Урбан II повикува на поход кон Светата земја]]

== Состојбите во Западна Европа ==

Кризата која ја зафатила [[Франкија]] во [[9 век|IX век]] довела до моментална стабилизација на границите од [[западна Европа]]. Во меѓувреме, била извршена христијанизација на [[викинзи]]те, [[словени]]те и [[унгарци]]те, што дополнително довело до меѓусебно поврзани војни и терори врз месното население. Од своја страна, црквата сѐ повеќе  започнувала да навлегува во политичкиот живот во [[Европа]], па така, се обидела и овде да стави крај на овие насилија, обидувајќи се да ја стави [[религија]]та пред политичките интереси помеѓу народите во [[Европа]]. Во глобала, [[црква]]та во тоа и успеала, со исклучок на [[Шпанија]] и [[Португалија]], односно со избувнувањето на востанието [[Реконквиста]], кога од страна на пиринејските витези и неколку воени платеници од [[Европа]] биле протерани муслиманските арапи од [[Пиринејски Полуостров|Пиринејскиот Полуостров]]. Така, исламот продолжил да се пробива низ христијанска Европа, па во текот на [[7 век|VII век]] и [[8 век|VIII век]] поголем дел од средоземните земји и [[Пиринејски Полуостров|Пиринејскиот Полуостров]] попаднале под власта на муслиманите.<ref name="ReferenceA">„Темплари-Историјат и митови на легендарниот витешки ред“, Шон Мартин, стр. 17.</ref> Во меѓувреме, [[нормани]]те војувале за освојување на [[Сицилија]], а [[Пиза]],  [[Џенова]] и [[Арагон]] биле заземени од исламистите во [[Мајорка]] и [[Сардинија]], ослободувајќи ги бреговите на [[Италија]] и [[Шпанија]] од муслиманите.

Во [[1063]] година, [[папа Александар II|папата Александар II]] го дал својот благослов на пиринејските христијани во нивните воени походи против муслиманите, давајќи им папски благослов (''the vexillum sancti Petri'') и награда за секој кој ќе појде и кој ќе убие муслиман. Во меѓувреме сè повеќе биле зачестени нападите од страна на [[селџуци|турските-селџуци]] врз [[Византија]], која на некој начин била потисната. Затоа, императорот [[Михаил VII]] побарал помош од [[папа Григориј VII|папата Григориј VII]]. Истото го сторил и императорот [[Алексиј I Комнин]] од [[папа Урбан II]]. Во меѓувреме, [[Михаил VII]] побарал помош и од страна на [[Кина]] во евентуална борба против [[селџуци|турските селџуци]].<ref name="OHC">East Asian History Sourcebook: Chinese Accounts of Rome, Byzantium and the Middle East, c. 91 B.C.E. - 1643 C.E..</ref>

Непосредна причина за започнување на [[Прва крстоносна војна|првата крстоносна војна]] бил апелот на византискиот цар [[Алексиј I Комнин]] до [[папа Урбан II]] за потпомагање на постојаните напади врз неговата империја од страна на муслиманите. На [[26 август]] [[1071]] година во [[Битка кај Манцикерт|Битката кај Манцикерт]], византиската војска била катастрофално поразена, а царот [[Роман IV Диоген]] бил заробен. Со оваа бита честопати се смета и дека [[Византија]] всушност не доживеала пораз на дело, туку еден вид политички пораз, кој подоцна ќе придонесе за пропаѓање на империјата, и за кој пораз не се виновни самите војници и војсководци, туку самото раководство. Во меѓувреме настанал и [[Големиот раскол|расколот]] помеѓу [[католицизам|католичкиот]] западен свет и источниот [[православие|православен]] свет, за кој долги години требало да поминат за да се ублажат односите помеѓу овие две цркви.

== Состојбите во Источна Европа ==

Како еден од факторите за започнувањето на крстоносните војни лежи и во средновековното развивање на западните, а истовремено постепеното опаѓање на моќта на источните земји од [[Европа]], претежно [[Византиско Царство|Византиското Царство]] која сѐ повеќе била мета на напади од страна на [[селџуци|турските муслимани]]. Директниот сосед на [[Западна Европа]] на југоисток била христијанската [[Византиско Царство]]. Во време од само десет години, [[ислам|муслиманите]] ја освоиле и [[Никеја]] и воспоставиле контрола над цела [[Мала Азија]]. [[Византиско Царство|Византиското Царство]] се состоела само од нејзините области западно од [[Босфор]]от, па така на царот Алексеј не му преостанувало ништо друго освен да побара помош од [[Западна Европа]] за да го спречи сигурното уништување на империјата.<ref name="ReferenceA"/> Но, по [[Голем раскол|Големиот раскол]] од [[1054]] година помеѓу [[Византија]] и [[папа]]та во [[Рим]], конечно ја разделува [[христијанство|христијанската црква]] на [[православие|православни]] во [[Источна Европа]] и на [[католицизам|католици]] во [[Западна Европа]].

== Список на крстоносните војни ==
{{Крстоносни војни}}
=== Повик на папата ===
На [[27 ноември]] [[1095]] година, една недела по Црковниот собор во катедралата, [[папа Урбан II|папата Урбан II]] им се обратил на многубројната толпа насобрана околу ѕидините на [[Клермон]]. Тој ги повикал насобраните да се воздржат од меѓусебни борби, бидејќи крвавите војни ја уништувале [[Европа]] уште од опустошувањето на [[Рим]] во [[410]] година. исто така, тој им рекол дека е подобро својата енергија да ја трошат борејќи се против неверниците од исток и да го вратат [[Ерусалим]] во рацете на Мајката црква. Толпата била во екстаза извикувајќи „''Deus lo volt''“ односно „Бог така сака“. [[Епископ]]ите и [[кардинал]]ите веднаш клекнале пред [[папа]]та и го замолиле да ги поведе кон поход. Така започнала и [[Прва крстоносна војна|првата крстоносна војна]].<ref>„Темплари-Историјат и митови на легендарниот витешки ред“, Шон Мартин, стр. 18.</ref>

=== Прва крстоносна војна ===
{{Главна|Прва крстоносна војна}}
На [[Собор во Клермон|Соборот во Клермон]] кој се одржал во [[1095]] година била донесена одлука за започнување на нова војна која ќе го ослободи “Божјиот гроб од неверниците“. Овој чин всушност претставувал и помош на [[Византија]] од страна на [[папа]]та, кој сметал дека повторно ќе дојде до обединување на двете цркви под раководство на [[папа]]та како „главен епископ и прелат на целиот свет“, како што сам се нарекувал.<ref>„Анселм де Рибмон, Писмо до Манасиј II, архиепископ на Реимс</ref>

Кралот [[Сигурд I Магнусон]] бил прв европски крал кој заминал со своите крстоносци кон [[Палестина|Светите Земји]]. Здружените западноевропски крстоносци во нивниот прв крстоносен поход го освоиле [[Ерусалим]] и уште неколку градови од околината. Така, крстоносците ја зазеле [[Никеја]], по што им се отворил патот кон [[Антиохија]], која исто така многу брзо паднала. Така било создадено и [[Ерусалимско Кралство|Ерусалимското Кралство]] и други [[крстоносни држави]]. На овие темелнички усвојувања била создадена првата крстоносна држава, а во самиот [[Ерусалим]] биле отворени првите витешки школи. [[Годфрид Бујонски]] бил еден од водачите во Првиот крстоносен поход и по освојувањето на [[Ерусалим]], станал крал на [[Ерусалим]]. Тој не сакал да биде крунисан како крал, туку како чувар на [[Светиот Гроб]].
Ова е единствениот крстоносен поход во кој била исполнета крајната цел — ослободување на [[Ерусалим]].

==== Опсада на Ерусалим ====
{{Главна|Опсада на Ерусалим}}
Опсадата на Ерусалим започнала од [[7 јуни]] и траела сè до [[15 јули]] [[1099]] година. Крстоносците успеале да го заземат [[Ерусалим]], каде бил “ослободен“ гробот на [[Исус Христос]] и била остварена и самата цел на првата војна. По повеќето неуспешни обиди за заземање на градот, конечно тоа успеало во јули кога во утрото на [[15 јули]] кулата на [[Годфруа Бујонски]] се приближила многу блиску до ѕидините на градот. Така, првиот којшто влегол во градот бил фландрискиот витез Летолд, потоа Готфрид Бујонски, брат му Еустас Бујонски и Танкред Галилејски. При нивното влегување во градот, крстоносците ги пљачкале, убивале или мачеле скоро целото население на градот (муслимани, евреи или христијани).<ref>Jean Rchards "The Crusades 1071-1291" p 65</ref> Многу од муслиманите се засолниле во џамијата [[Ал Акса]], а колежот бил толку страшен, да според историските извори имало “крв до колена“.<ref>Paul Tobin (anti-christian atheist), https://web.archive.org/web/20011230145518/http://www.geocities.com/paulntobin/crusades.html</ref>

Единствени кои го преживеале колежот бил гувернерот на [[Фатимид]] кој се повлекол во култа на [[Давид]] и потоа се предал под услов слободно да излезе од [[Ерусалим]]. [[Готфрид Бујонски]] на [[22 јули]] ја зел титулата — ''Чувар на Божјиот гроб'', а по една година на неговиот престол седнал неговиот брат, [[Балдуин I Ерусалимски]].<ref>Дембер, Годфрид и Реонд, Писмо до папата</ref>

==== Крстоносна војна од 1101 ====
{{Главна|Крстоносна војна од 1101}}

Во текот на [[1101]] година бил организиран нов поход од страна на [[Етјен Де Блоа]] и [[Југ Де Вермондоа]], кои се упатиле кон своите земји пред да биде преземeн [[Ерусалим]]. Овој поход е познат како крстоносен поход од [[1101]] година и се смета како краен поход од првата крстоносна војна.<ref>The Crusade of 1101</ref>

== Втора крстоносна војна ==
{{Главна|Втора крстоносна војна}}

По освојувањето на [[Свети Земји|Светата земја]] од страна на христијаните и создавање на [[крстоносни држави]], конфликтот помеѓу муслиманите и христијаните не стивнувал. Така, овој пат походот го започниле [[Турци]]те кои тргнале во обид да ја освојат [[Воден]] и сите други градови кои биле заземени од страна на крстоносците. Новиот крстоносен поход бил поткрепен од страна на многу проповедници, особено од [[Бернард Клаирвакс]]. Француските и германските војски со нивните кралеви [[Луј VII]] и [[Конрад III]] исто така марширале директно кон [[Ерусалим]] во [[1147]] година, но сепак не постигнале поголеми успеси. Крстоносците пробале да го освојат и [[Дамаск]], но во тоа не успеале и целиот поход бил неуспешен. Оваа крстоносна војна започнала во [[1147]] година и траела сè до [[1149]] година.<ref>Lewis, Archibald (January 1988). Nomads and Crusaders: AD 1000-1368.. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-20652-7.</ref> Овој поход завршил како резултат од потпаѓањето и преземањето на [[Воден]] од страна на бегот [[Зенги]]. Како единствен успех кој им се препишува на крстоносците од овој поход е [[Опсада на Лисабон|заземањето на Лисабон]] и истерување на [[маври]]те од самиот град.

== Трета крстоносна војна ==
{{Главна|Трета крстоносна војна}}

Во [[1187]] година, [[Саладин]], [[султан]] на [[Египет]], по неколкудневната борба со крстоносците пред портите на [[Ерусалим]] успеал по преговорите со [[Балиан]] да го заземе градот.<ref>Hallam, Elizabeth. Chronicles of the Crusades: Eye-Witness Accounts of the wars Between Christianity and Islam. London: Weidenfeld and Nicolson, 1989. pp 155-155.</ref> Ова бил уште еден повод за нов крстоносен поход. [[Опсада на Ерусалим (1187)|Падот на Ерусалим]] во рацете на муслиманите кај европските народи предизвикал многу негативни реакции. [[Папа Григориј VIII|Папата Григориј VIII]] издал наредба за нов крстоносен поход. Владетелите на [[Германија]], [[Фридрих Барбароса]], на [[Франција]]- [[Филип Август]] и на [[Англија]], [[Хенри II]] на соборот во [[Мајнц]] се договориле за идните воени дејства. Сепак, на крајот, крстоносците не успеале да го заземат повторно [[Ерусалим]].

{{Ислам}}
=== Опсадата на Арка ===
{{Главна|Опсада на Арка}}

Опсадата на Арка била еден од најважните настани во текот на [[трета крстоносна војна|третата крстоносна војна]] која траела од [[28 август]] [[1189]] година до [[12 јули]] [[1191]] година, и за првпат во историјата на крстоносните походи кралевите од двете страни учествувале (или поконкретно со свои очи ја гледале) заштитата на светата земја. Друго по кое се одликува оваа битка е дека таа е една од најсмртоносните, односно битка во која загинале најмногу војници.<ref>James Jr Reston (2001). "Warriors of God: Richard the Lionheart and Saladin in the Third Crusade". [[Random House]], New York . ISBN 0-385-49561-7.</ref>

[[Податотека:ConquestOfConstantinopleByTheCrusadersIn1204.jpg|мини|лево|150п|Преземање на Цариград од страна на крстоносците]]

== Четврта крстоносна војна ==
{{Главна|Четврта крстоносна војна}}

Четвртата крстоносна војна била иницирана од страна на [[папа Иноцентие III|папата Иноцентие III]] сè со цел да се освои [[Египет]] и [[Палестина|Светата земја]]. Бидејќи крстоносците немале доволно средства за да ѝ платат за поморскиот превоз на [[Венецијанската Република]], тие за возврат, како начин на плаќање, го нападнале и освоиле градот [[Задар]] за [[Венеција]]. Папата Иноцентие III остро се спротивставил на нападот врз братските католички земји, и се заканил со екскомуникација на крстоносците, но водачите ова го сокриле од војската. Така, по [[Опсада на Задар|преземањето на Задар]], крстоносните сили се упатиле кон [[Цариград]].<ref>J. Phillips, The Fourth Crusade and the Sack of Constantinople, 159</ref> На 13.04.1204 година градот бил [[Опсада на Цариград (1204)|преземен од страна на крстоносците]], а со тоа било целосно уништено христијанското [[Византиско царство]].<ref>J. Phillips, The Fourth Crusade and the Sack of Constantinople, 106</ref> На местото на [[Византија]], биле формирани нови крстоносни држави: [[Латинско Царство]], [[Солунско кралство]], [[Ахајско Кнежевство]], [[Атинско Војводство]], [[Никејско Царство]], [[Епирско Деспотство]] и [[Трапезунтско Царство]].

=== Катарска крстоносна војна ===
{{Главна|Катарска крстоносна војна}}

Катарската крстоносна војна започнала во [[1209]] година и траела сè до [[1229]] година. Овој поход бил започнат од страна на [[Римокатоличка црква|Римокатоличката црква]] со цел да се уништи ереста на катарите во [[Лангдок]] (денешна јужна [[Франција]]).<ref>VC: {{Harvard reference | Surname=Sibly | Given=W. A. and M. D., translators | Title=The history of the Albigensian Crusade: [[Peter of les Vaux-de-Cernay]]'s [[Historia Albigensis]] | Publisher=Boydell | Place=Woodbridge | Year=1998 | ISBN=0851158072 }}</ref>

=== Детска крстоносна војна ===
{{Главна|Детска крстоносна војна}}

Детската крстоносна војна е веројатно измислен и сѐ уште несфатен настан од [[1212]] година. Се смета дека се довело до собирање на деца од [[Франција]] и [[Германија]] (се смета дека нивниот вкупен број бил околу 7.000), при што папата Иноцентиј III решенил дека возрасните крстоносци не се корисни за ослободувањето. И затоа како нивни заменици ги поставил децата. Но во крајна мерка, ниту едно од децата не ни достигнало до Светата земја, бидејќи оние кои не умреле од глад во текот на патувањето биле продадени како робови.<ref>''The Children's Crusade'' (1958), children's historical novel by [[Henry Treece]], includes a dramatic account of Stephen of Cloyes attempting to part the sea at Marseille.</ref>

== Петта крстоносна војна ==
{{Главна|Петта крстоносна војна}}

Поради губење на своите позиции на [[Близок Исток|Блискиот Исток]], во [[1215]] година бил одржан [[Четврти латерански собир|Четвртиот латерански собир]], на кој било решено да се започне нов крстоносен поход. Крајна цел било обид за враќање на [[Ерусалим]] и останатите делови од [[Палестина|Светата земја]], преку завладувањето прво на силната држава на Ајубидите во [[Египет]]. Во краен случај, крстоносците ја освоиле [[Дамаета]].

== Шеста крстоносна војна ==
{{Главна|Шеста крстоносна војна}}

Шестата крстоносна војна траела од [[1228]] до [[1229]] година. Оваа војна ја започнал светиот римски цар [[Фридрих II Хоенштауфен]] со цел повторно да се освои [[Ерусалим]]. Тој потпишал договор со султанот Ел Камел со кој бил добиен [[Витлеем]], [[Назарет]], приморјето од [[Синода]] до [[Јопа]] и цел [[Стар град (Ерусалим)|Ерусалим]], освен [[Храмова Гора|Храмовата Гора]]. Турците градот повторно го освоиле [[1244]] година.<ref>Crusading and the Crusader States, Jotischky, (Edinburgh, 2004), 225.</ref>

== Седма крстоносна војна ==
{{Главна|Седма крстоносна војна}}

Седмата крстоносна војна се водела од [[1248]] до [[1254]] година и ја предводел францускиот крал [[Луј IX Свети]] против [[Египет]]. Крстоносците го освоиле [[Дамиет]], но Луј бил заробен близу [[Каиро]], при што подходот бил откажан и кралот ослободен со откуп.

== Осма крстоносна војна ==
{{Главна|Осма крстоносна војна}}

Осмата крстоносна војна била покрената од страна на францускиот крал [[Луј IX Свети]] против [[Тунис]] во [[1270]] година, со цел да се добие поддршка за крстоносните подходи. Многу брзо по стапувањето на африканско поле, царот починал. Водството било преземено од страна на неговиот брат [[Карло I Анжујски]], кој по опсадата на градот [[Тунис]] потпишал мировен договор за слободна трговија.<ref>Verses by a contemporary Tunesian named Ahmad Ismail Alzayat ( Al-Maqrizi, p.462/vol.1 ) - House of Ibn Lokman was the house in Al Mansurah where Louis was imprisoned in chains after he was captured in Fariskur during the 7th crusade he was under the guard of a eunuch named Sobih . According to Muslim creed Munkir and Nakir are two angels who interrogate the dead.</ref>

== Деветта крстоносна војна ==
{{Главна|Деветта крстоносна војна}}

Деветтата крстоносна војна траела од [[1271]] до [[1272]] година и бил против египетскиот султан [[Бајбара]] и неговиот обид да ги уништи крстоносните земји. На чело на подходот застанал принцот Едвард кој успеал да го спречи во тоа барем за две децении.
По паѓањето на [[Антиохија]] ([[1268]]), [[Триполи]] ([[1289]]) и [[Акар]] ([[1291]]) последните траги од христијанската окупација на [[Сирија]] полека исчезнале.

=== Северни крстоносни војни ===
{{Главна|Северни крстоносни војни}}

Северните или Балтичките крстоносни војни биле иницирани од страна на католичките кралеви на [[Данска]] и [[Шведска]], како и од евтонскиот ред сè со цел справување со паганското население во Северна Европа.Овие походи исто така биле подпомагани и од страна на Руската православна црква.
{{Христијанство}}

== Други крстоносни походи ==

=== Походи против татарите ===
=== Походи на Балканот ===
[[Битка кај Никопол|Битката кај Никопол]] се случила на [[25 септември]] [[1396]] година помеѓу [[Отоманско Царство|Отоманското Царство]] од една страна и крстоносните сојузници предводени од [[Кралство Унгарија]], [[Светото Римско Царство]], [[Франција]], [[Полска]], [[Англија]], [[Шкотска]], [[Венеција]], [[Џенова]]. Оваа битка се одвила блиску денешниот [[Бугарија|бугарски]] град [[Никопол]]. Крстоносците биле катастрофално поразени.

=== Битката кај Варна ===

[[Битка кај Варна|Битката кај Варна]] се случила на [[10 ноември]] [[1444]] година, помеѓу отоманците предводени од страна на [[Мурат II]], и крстоносците предводени од страна на кралот на [[Унгарија]] [[Јанош Хунади]] и кралот на [[Полска]], [[Владислав III]].  Крстоносците биле катастрофално поразени.

=== Битката за Белград ===

[[Битка за Белград|Битката за Белград]] бил вториот и последен обид на Турците Османлии да го заземат [[Белград]] кое траело од 4 до 22 јули [[1456]] година. Крстоносците биле поразени.

=== Ароганска крстоносна војна ===

Арагонската крстоносна војна траела од [[1284]] до [[1285]] година. Овој поход бил потикнат од страна на [[папа Мартин IV]] против кралот на [[Арагон Педро III Арагонски]].
Папата ги признавал анжувинците како господари на Сицилија. По побуната на анжувинците во познатата Сицилијанска вечер следувал конфликт од страна на силицијанците и [[Педро III Арагонски]] против анжувинците. Така, кога [[Педро III Арагонски]] станал крал на [[Сицилија]], папата покренал крстоносен поход против него.

=== Александриска крстоносна војна ===

[[Александриска крстоносна војна|Александриската крстоносна војна]] започнала во октомври [[1365]] година иницирана од страна на [[Петар I Кипарски]] сè со цел освојување на [[Александрија]]. Овој поход се разликува од другите религиозни крстоносни походи бидејќи при обидот да се заземе [[Александрија]], главен мотив бил економскиот интерес.

=== Хуситски војни ===

[[Хуситски војни|Хуситските војни]] го опфаќаат периодот од [[1420]] до [[1434]] година, и самата војна се одржала во [[Чешка]].

== Поглед за крстоносните војни ==

=== Исламскиот поглед ===

Според [[ислам]]скиот односно арапскиот свет, крстоносните војни биле спроведени сè со цел како прво да се уништат сите муслимани или истите да се протерат. Како втора цел на крстоносците, според муслиманите бил самиот економски и територијален финансиски интерес, и дури како трета причина го наведуваат зазимање на [[Палестина|Светите Земји]]. Омразата помеѓу исламот и христијанството и ден денеска се смета дека не е стивнала. Според некои иследувачи, крстоносните војни можеби започнале во [[11 век|XI век]], но сепак, според нив, тие не завршиле кон крајот на [[13 век|XIII век]] како што бележат официјалните информации, туку напроти тие и ден денеска сѐ уште опстојуват поради безправните дејства на денешните западноевропски земји и САД.

Муслиманскиот свет како свој херој од крстоносните војни најмногу го одликува султанот на [[Египет]] и [[Сирија]], [[Саладин]] кој успеал на секаков начин со многу дрскост да им се спротивстави на европските христијани. Во денешно време постојат арапски движења, како што се на пример Арапското движење за независност и Пан-исламистичкото движење кои продолжуваат до ден денес да учетвуваат и да ги поддржуваат терористичките двињења во [[Израел]] и [[Палестина]].

=== Еврејскиот поглед ===

И покрај тоа што пред и во времето на крстоносните војни муслиманите на извесен начин се обиделе да го заштитат [[евреи|еврејското население]] во Светите земји од нападот на крстоносците, сепак тоа не им успеало во најголема мера. Така, еврејското население најмногу пострадало во [[Германија]] и [[Унгарија]], а подоцна и во [[Франција]] и [[Англија]] каде многубројни евреи биле убивани, протерувани или прогласувани за [[ерес]]и. Во [[Сирија]] и [[Палестина]] пак сѐ повеќе се развил т.н. [[антисемитизам]]. Така, социјалната позиција на евреите во [[западна Европа]] била нагло влошена, а самите правни ограничувања најмногу се засилиле со започнувањето на крстоносните војни. Овде треба најмногу да се обрне внимание на познатата заповед од страна на [[папа Иноцентие III]] против еврејското население.

Така, во времето на [[Прва крстоносна војна|првата крстоносна војна]] многу заедници како Реин и Дануба (близу [[Ерусалим]]) биле уништени од страна на германските крстоносци. Тогаш, крстоносците очекувале дека со преземањето на Ерусалим и воспоставувањето на христијанска власт, бројното еврејско население да премине во христијанската [[религија]]. Многумина од еврејското население биле погубени. Исто така еврејското население настрадало и во [[Втора крстоносна војна|втората крстоносна војна]] со прогонувњето на месното население од заземените градови од муслиманите или од крстоносците.

=== Поглед на православниот свет ===

За [[православие]]то крстоносните војни донеле голема катастрофа. Овде најмногу се има предвид пропаѓањето на [[Византиско Царство|Византиското Царство]] и преземањето на долговековната престолнина [[Цариград]].

=== Западноевропскиот поглед ===

Во [[западна Европа]], крстоносните војни биле пречекани со голем ентузијазам и надеж за ''“ослободување на Светиот Гроб од неверниците“''. Но доколку се има предвид успешноста на самите походи, може да се каже дека крстоносните војни завршиле катастрофално за христијанска Европа бидејќи од сите походи само првиот крстоносен поход може да се нарече воено успешен. Од борбите против муслиманите сите очекувале дека од страна на Бог по нивната смрт ќе добијат добро место во Рајот, а селаните ќе бидат ослободени од своите зависности.

==Крстоносците како тема во уметноста и во популарната култура==
* „[[Крстоносци (филм од 1960)|Крстоносци]]“ — полски [[филм]] од 1960 година, во [[режија]] на [[Александер Форд]].

== Поврзано ==
* [[Собор во Клермон]]
* [[Голем раскол|Големиот раскол]]
* [[Витези-Темплари|Витези темплари]]
* [[Голем мајстор на витешкиот ред Темплари]]
* [[Болничари]]
* [[Тевтонски ред]]
* [[Крстоносни држави]]
* [[Саладин]]

== Надворешни врски ==

* E.L. Skip Knox, [http://crusades.boisestate.edu/ The Crusades] 
* [[Paul Crawford]], [http://www.the-orb.net/encyclop/religion/crusades/crusade.html Crusades:  A Guide to Online Resources] {{Семарх|url=https://web.archive.org/web/20131206053422/http://www.the-orb.net/encyclop/religion/crusades/crusade.html |date=2013-12-06 }}
* [[Thomas Madden|Thomas F. Madden]], [http://www.godspy.com/issues/Real-History-of-Crusades-by-Thomas-Madden.cfm The Real History of the Crusades] {{Семарх|url=https://web.archive.org/web/20070927010537/http://www.godspy.com/issues/Real-History-of-Crusades-by-Thomas-Madden.cfm |date=2007-09-27 }}
* [http://www.staff.u-szeged.hu/~capitul/sscle/ The Society for the Study of the Crusades and the Latin East]
* [http://www.deremilitari.org De Re Militari: The Society for Medieval Military History]
* [http://www.dinur.org/resources/resourceCategoryDisplay.aspx?categoryid=453&rsid=478 Resources > Medieval Jewish History > The Crusades] {{Семарх|url=https://web.archive.org/web/20071011132651/http://dinur.org/resources/resourceCategoryDisplay.aspx?categoryid=453&rsid=478 |date=2007-10-11 }}  
* [http://www.crusades-encyclopedia.com/index.html The Crusades Encyclopedia] 
* [http://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=952797  
* ''[http://digital.library.wisc.edu/1711.dl/History.HistCrusades A History of the Crusades]''
* [[Wikia:crusades:Main Page|The Crusades Wiki]]
* [http://www.fordham.edu/halsall/sbook1k.html#The%20Second%20Crusade%20and%20Aftermath The Second Crusade and Aftermath] {{Семарх|url=https://web.archive.org/web/20110110144040/http://www.fordham.edu/halsall/sbook1k.html#The%20Second%20Crusade%20and%20Aftermath |date=2011-01-10 }} 
* Frederic Duncalf, [http://www.archive.org/details/parallelsourcepr00dunciala ''Parallel source problems in medieval history''], New York, London : Harper & Brothers, 1912

== Наводи ==
{{наводи}}

{{избрана}}

{{Нормативна контрола}}

[[Категорија:Историја на христијанството]]
[[Категорија:Историја на исламот]]
[[Категорија:Крстоносни војни| ]]
[[Категорија:Историја на Ерусалим]]
[[Категорија:Средновековно војување]]
[[Категорија:Религија и насилство]]
[[Категорија:Христијанството во средниот век]]
[[Категорија:Христијански спорови]]