Базел II: Разлика помеѓу преработките

При примената на пристапот на внатрешно рангирање, банката најпрвин треба да ги класифицира сите кредитни изложености во следниве групи: држави, банки, фирми, банкарство на мало, [[проектно финансирање]] и капитални вложувања. Двата пристапа засновани врз внатрешниот рејтинг им дозволува на банките самите да го пресметаат кредитниот ризик со употреба на нивните внатрешни модели. Притоа, овие два пристапа вклучуваат пресметка на неколку елементи: веројатноста за неплаќање (''Probability of default, PD''), загубата во случај на неплаќање (''Loss given default, LGD''), изложеноста во случај на неплаќање (''Exposure at default, EAD'') и делотворната рочност (''Maturity''). Притоа, во основниот пристап, банките сами ја пресметуваат само [[веројатност]]а за неплаќање врз основа на податоците за најмалку пет годинагодини, додека другите елементи се зададени од страна на супервизорот. Во напредниот пристап, банките ги пресметуваат сите елементи врз основа на податоците за најмалку седум години. Исто така, во напредниот пристап, банката сама ја одредува делотворната рочност на кредитната изложеност, додека во основниот пристап се применува единствен урнек за сите изложености. За да ги применат двата напредни пристапа, банките мора да исполнат определени услови, зададени од страна на [[Супервизија|супервизорот]].<ref name="Richard Apostolik 2009"/><ref>Joël Bessis, ''Risk Management in Banking'' (second edition). Chichetser, UK: John Wiley and Sons, 2002, стр. 44-45.</ref>