❝İçindeki gerçek senden asla kaçamazsın.❞
Film, ilk filmin final sahnesinden 6 gün sonrasını göstererek başlıyor fakat kısa bir süre sonra ilk filmdeki karakterden koparak Skye adındaki bir pop starın benzer olayları yaşamasını izliyoruz. Bir kıyas yapacak olursam müzikal sahneler nedeniyle korku filminden ziyade eğlenceli bir film izliyormuşuz hissini veriyordu fakat buna rağmen, korku ögesi barındıran sahnelerin fazlalığı nedeniyle midir bilinmez, ilk filme oranla daha çok gerildim.
Korku/gerilim filmlerinde korku hissini sağlamak için belirlenmiş oyuncuların ağızlarında gerçekleşen(büyüme, kaybolma, anormal mimik) herhangi bir değişim beni oldukça rahatsız ediyor. Bu yüzden Smile filmindeki “gülen insanlar” konsepti gerilmem için yeterliydi. Elbette ki benim kişisel rahatsızlık ögem dışında sahneler aşırı bir korku hissi vermiyor, aynı zamanda filmi kapattıktan sonra etkisi de uzun sürmüyor.
❝Bu hayatta yaptıklarımız sonsuzlukta yankılanır.❞
İmparator Marcus Aurelius’un ölümünün ardından oğlu Commodus’un tahta geçmesini ve General Maximus’un, Commodus’tan almak istediği intikamı izliyoruz filmde.
Eski Roma Dönemi’ni konu edinen filmler genelde kaliteli oluyor. Gladyatör ise bu filmlerin efsanesi olarak bilinen bir film. Böyle anılmayı da kesinlikle hak ediyor.
❝Sevdiğiniz birini kaybettiğinizde sizi asla terk etmezler. Onlar sadece kalbinizde özel bir yere taşınırlar.❞
Nerede izlesem yönetmenini direkt bileceğim bir animasyon. Karakterlerin çizimi Corpse Bride animasyonundaki karakterlerin çizimine çok benziyor. Tıpkı onda olduğu gibi bu animasyonun özünde de üzücü bir hikâye yer alıyor. Üstelik bu hikâye, Burton tarzından alışkın olduğumuz kasvetli sahnelerle birleşince daha dramatik bir hâle geliyor. Bir animasyonda bu hissi seyirciye geçirebilmek zordur fakat bu hedefle yola çıkan yönetmen bir animasyon ustası olunca yolda hiçbir zorluk kalmıyor.
