Κι απ’ ότι μου μεινε ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω

Αυτοί ακριβώς οι στίχοι από το τραγούδι "Τα κορίτσια της συγγνώμης" των Κατσιμιχαίων μου ήρθαν στο μυαλό βλέποντας την τελευταία σεκάνς της ταινίας Killers of the flower moon. Μία προσωπική συγγνώμη του Σκορτσέζε σε όσους θυσιάστηκαν για την μεγάλη Αμερική κι εσύ να μένεις να κοιτάς την οθόνη άγαλμα ακούγοντας ινδιάνικους ήχους.

Εδώ ο Σκορτσέζε φέρνει την γνωστή θεματική του (η άνοδος και η πτώση κάποιου ήρωα, συνήθως μαφιόζου, η τάση του ανθρώπου να προδώσει ακόμη και τον πιο κοντινό του κύκλο προς αναζήτηση εξουσίας και χρήματος κτλ) σε μία ιστορία που πραγματική έχει σημασία και νόημα να ειπωθεί.

Αντί να κάνει μία γκανγκστερική ταινία όπου κόμματια της ιστορίας αποκρύπτονται, εδώ είναι από την αρχή όλα στο φως και έτσι αποστασιοποιημένα σαν να παρακολουθεί κάποιος ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ έχει την ευκαιρία να αναλογιστεί το δράμα των Osage. Μακριά από συναισθηματισμους και εδώ οι Osage παρουσιάζονται ως καιροσκοποι και απληστοι και όχι απλώς ως θύματα του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού. Σκηνογραφία εξαιρετική, όπως και το μοντάζ. Ενώ τα πλάνα επίκαιρων της εποχης προσδίδουν ρεαλισμό στην ταινία

Στα αρνητικά κυρίως η γκροτέσκο ερμηνεία του Ντι Κάπριο νομίζω είναι λίγο παράταιρη συγκριτικά με το εσωτερικό (και υπέροχο) παίξιμο του Ντε Νίρο και της Γκλαντστόουν, και φυσικά η οικονομία στην αφήγηση ήταν ανέκαθεν μία λέξη άγνωστη για τον Σκορτσέζε. Το αν αυτό κουράζει κιόλας είναι θέμα γούστου

Σε κάθε περίπτωση όμως οι πραγματικά καλές κοινωνικές ή "πολιτικές" ταινίες στο Χόλυγουντ είναι ελάχιστες και αυτη η ταινία έχει να πει κάτι έξω από τα στενά όρια του κινηματογράφου

10/10