Lingua anglonormanda
| Anglonormando Normand | ||
|---|---|---|
| Falado en: | Gran Bretaña e Irlanda | |
| Extinción: | Data descoñecida. Contribuíu significativamente no inglés medio. | |
| Familia: | Indoeuropeo Itálico Románico Italo-Occidental Galoibérico Galorrománico Oïl Normando Anglonormando | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | --- | |
| ISO 639-3: | xno
| |
| Mapa | ||
| Status | ||
A lingua anglonormanda[1] é unha variedade da lingua normanda que foi empregada no Reino de Inglaterra e, en menor grao, nas Illas Británicas durante o período anglonormando.
Cando Guillerme o Conquistador liderou a conquista normanda de Inglaterra en 1066, el, os seus nobres, e moitos dos seus seguidores de Normandía, falaban unha variedade de linguas d'oïl (variedades setentrionais do galo-románico). Unha delas era o normando antigo, e outros seguidores falaban variedades da lingua picarda do oeste francés. Esta amálgama converteuse nun único dialecto insular coñecido como anglonormando, que era de uso común na literatura e na administración entre os séculos XII e XV. É difícil saber con exactitude a extensión da lingua na poboación xa que o que se sabe dela restrínxese ós rexistros escritos, pero si se sabe que o anglonormando era en gran medida a lingua falada polas clases altas da Inglaterra medieval.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para anglonormando.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Gustav Adolphe Kloppe, Recherches sur le dialecte de Guace (Wace): trouvère anglo-normand du XIIe, Magdeburgo, W. Heinrich, 1853-1854
- Serge Lusignan, La langue des rois au Moyen Âge: le français en France et en Angleterre, París, Presses universitaires de France, 2004, 296 p.
- Édouard Le Héricher, Glossaire étymologique anglo-normand; o, L'anglais ramené à la française, Avranches, Durand, 1884
- Henri Moisy, Glossaire comparatif anglo-normand: donnant plus de 5.000 mots, aujourd'hui bannis du français, et qui sont communs au dialecte normand et à l’anglais, Caen, H. Delesques, 1889
- Faucher de Saint-Maurice, Honi soit qui mal y pense. Notes sur la formation du franco-normand et de l’anglo-saxon, 1980
- J.-P. Thommerel, Recherches sur la fusión du franco-normand et de l’anglo-saxon, París, Pourchet père, Hingray, Silvestre; Londres, W. Pickering, 1841
- Johan Vising, Étude sur le dialecte anglo-normand du XIIe, Uppsala, Edquist, 1882
