McLaren

McLaren

Nome completo	McLaren F1 Team
Bandeira coa que compite	Reino Unido
Base en	McLaren Technology Centre Woking, Surrey, Reino Unido 51°20′45″N 0°32′52″O
Xefe de Equipo	Zak Brown (director executivo) Andrea Stella (director do equipo)
Director Técnico	Rob Marshall (enxeñería e deseño) Peter Prodromou (aerodinámica) David Sanchez (enxeñeiro) (Concepto e rendemento do coche)
Pilotos	4. Lando Norris 81. Oscar Piastri
Pilotos de probas	Pato O'Ward Ryō Hirakawa
Chasis	MCL38
Motor	Mercedes M15 E Performance
Pneumáticos	Pirelli
Debut	Gran Premio de Mónaco de 1966
Carreiras	968 (964 saídas)
Campionatos de Construtores	8 (1974, 1984, 1985, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998)
Campionatos de Pilotos	12 (1974, 1976, 1984, 1985, 1986, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998, 1999, 2008)
Vitorias	188
Pole positions	161
Voltas Rápidas	169
Puntos totais
Posición no campionato	1º (516 ptos.)

McLaren Racing Limited (/məˈklærən/) é un equipo británico de carreiras de motor con sede no McLaren Technology Centre en Woking, Surrey, Inglaterra. McLaren é máis coñecido como construtor de Fórmula Un, e o segundo equipo máis antigo en activo e o segundo equipo de Fórmula Un máis exitoso despois da Ferrari, gañou 188 carreiras, 12 Campionatos de Pilotos e 8 Campionatos de Construtores. McLaren tamén competiu nas 500 millas de Indianápolis, e as 24 Horas de Le Mans, tanto como participante como como construtor de chasis, e gañou a Canadian-American Challenge Cup (Can-Am) campionato de carreiras de coches deportivos. O equipo é unha subsidiaria do Grupo McLaren, que posúe a maioría do equipo.

Fundado en 1963 polo neozelandés Bruce McLaren (1937-1970), o equipo gañou o seu primeiro Gran Premio no Gran Premio de Bélxica de 1968, pero o seu maior éxito inicial foi na Can-Am, que dominaron de 1967 a 1971. Seguiu un novo triunfo estadounidense, con triunfos nas 500 millas de Indianápolis con coches McLaren para Mark Donohue en 1972 e Johnny Rutherford en 1974 e 1976. Despois da morte de Bruce McLaren nun accidente durante unha proba en 1970, Teddy Mayer fíxose cargo e dirixiu o equipo ao seu primeiro Campionato de Construtores de Fórmula Un en 1974, con Emerson Fittipaldi e James Hunt gañou o Campionato de Pilotos en 1974 e 1976 respectivamente. 1974 tamén marcou o inicio dun patrocinio de longa data pola marca de cigarros Marlboro.

McLaren está a usar motores Mercedes-Benz desde a tempada 2021 ata polo menos 2030.

En 1981, McLaren fusionouse co Project Four Racing de Ron Dennis. Dennis asumiu o cargo de director do equipo, e pouco despois organizou a compra aos accionistas orixinais de McLaren para tomar o control total do equipo. Así comezou a época máis exitosa do equipo, con motores Porsche e Honda, Niki Lauda, Alain Prost e Ayrton Senna gañaron sete campionatos de pilotos entre eles e o equipo levouse seis Campionatos de Construtores. A combinación de Prost e Senna foi particularmente dominante (xuntos gañaron todas as carreiras menos unha en 1988), pero máis tarde a súa rivalidade agromou e Prost marchou a Ferrari. O equipo Williams foi o rival máis consistente durante este período, os dous gañaron todos os títulos de construtores entre 1984 e 1994. A mediados da década de 1990, Honda retirouse da Fórmula 1, Senna marchou a Williams e o equipo pasou tres tempadas sen gañar. Cos motores Mercedes-Benz, o patrocinio de West e o antigo deseñador de Williams Adrian Newey, chegaron máis campionatos en 1998 e 1999 co piloto Mika Häkkinen, e durante a década de 2000 o equipo foi líder constantemente, o piloto Lewis Hamilton logrou o seu último título en 2008.

McLaren é un dos tres únicos construtores, e o único equipo, que completou a Tripla coroa do automobilismo (vitorias nas 500 Millas de Indianápolis, 24 Horas de Le Mans e Gran Premio de Mónaco), unha fazaña que McLaren logrou ao gañar as 24 Horas de Le Mans de 1995.

Ron Dennis retirouse como director do equipo McLaren en 2009, cedendo o seu cargo ao antigo empregado de McLaren Martin Whitmarsh. A finais de 2013, despois da peor tempada do equipo desde 2004, Whitmarsh foi cesado. McLaren anunciou en 2013 que utilizarían motores Honda a partir de 2015, en substitución de Mercedes-Benz. O equipo correu como McLaren Honda por primeira vez desde 1992 no Gran Premio de Australia de 2015. En setembro de 2017, McLaren anunciou que acordaron un subministración de motores con Renault de 2018 a 2020. McLaren está a usar motores Mercedes-Benz desde a tempada 2021 ata polo menos 2030.

Historia

O fundador do equipo McLaren Racing, Bruce McLaren

Bruce McLaren Motor Racing fundouse en 1963 polo neozelandés Bruce McLaren, debido a que o seu equipo de entón, Cooper, non desexaba seguir as súas ideas de enxeñería. Bruce era o piloto oficial do equipo británico de Fórmula 1 Cooper con quen gañou tres Grandes Premios e quedou segundo no Campionato do Mundo de 1960. Querendo competir na Tasman Series australiana, Bruce intentou chegar a un acordo cos seus xefes, pero cando o propietario do equipo, Charles Cooper, insistiu en usar motores de 1,5 litros coa especificacións da Fórmula Un en lugar dos de 2,5 litros permitidos pola Tasman, Bruce decidiu crear o seu propio equipo para dirixilo, a si mesmo e ao seu posible compañeiro de equipo de Fórmula Un Timmy Mayer con coches Cooper feitos a medida.

Bruce gañou a series de 1964, pero Mayer morreu nos adestramentos para a carreira final no Circuíto de Longford en Tasmania. Cando Bruce McLaren se achegou a Teddy Mayer para que o axudara na compra do coche deportivo Zerex de Roger Penske, Teddy Mayer e Bruce McLaren comezaron a pactar unha asociación comercial que resultou en que Teddy Mayer comprase a Bruce McLaren Motor Racing Limited (BMMR) e, finalmente, se convertese no seu maior accionista. O equipo radicouse en Feltham en 1963 e 1964, e desde 1965 ata 1981 en Colnbrook, Inglaterra. O equipo tiña unha licenza británica. A pesar diso, Bruce nunca usou o tradicional verde británico nos seus coches. En vez diso, utilizou esquemas de cores que non estaban baseados en principios nacionais (por exemplo, o seu primeiro coche de F1, o McLaren M2B, estaba pintado de branco cunha franxa verde, para representar o equipo fiticio de Yamura na película de John Frankenheimer Grand Prix).

Durante este período, Bruce pilotaba para o seu equipo en carreiras de coches deportivos no Reino Unido e América do Norte e tamén participou na Tasman Series de 1965 con Phil Hill, pero non a gañou. Seguiu pilotando nos Grandes Premios para Cooper, pero ao xulgar que a forma dese equipo estaba en declive, decidiu competir cos seus propios coches. en 1966. Contratou enxeñeiros e pilotos e iniciou a construción de automóbiles de carreira para a Fórmula 1. Mentres desenvolvía o monopraza, os pilotos do equipo utilizaron vehículos Cooper T70.

Primeiros anos (1966-1967)

O McLaren M2B, o primeiro coche de Fórmula Un do equipo

O McLaren M7A de 1968 deulle a McLaren as súas primeiras vitorias na Fórmula 1. É pilotado aquí por Bruce McLaren en Nürburgring en 1969.

Bruce McLaren fixo o debut do equipo no Gran Premio na carreira de Mónaco de 1966 (dos equipos actuais de Fórmula Un, só Ferrari é máis antigo). A súa carreira rematou despois de nove voltas debido a unha fuga de aceite. O coche de 1966 era o M2B deseñado por Robin Herd, pero o programa viuse obstaculizado por unha mala elección de motores: utilizáron unha versión de 3.0 litros do motor Indianapolis 500 de Ford e un motor V8 da escudaría Serenissima, este último anotou o primeiro punto do equipo en Gran Bretaña, pero ambos tiñan pouca potencia e non eran fiables. Para 1967 Bruce decidiu usar un Motor V12 British Racing Motors (BRM), pero debido a atrasos co motor, viuse obrigado inicialmente a utilizar un coche de Fórmula 2 modificado chamado M4B impulsado por un BRM V8 de 2,1 litros, construíndo máis tarde un coche similar pero un pouco máis grande chamado M5A para o V12. Ningún dos dous coches logrou un grande éxito, o mellor resultado foi un cuarto no Mónaco.

Motores Ford-Cosworth DFV (1968–1982)

Para 1968, despois de pilotar a única entrada de McLaren durante os dous anos anteriores, a Bruce uniuse o campión de 1967 e tamén neozelandés Denny Hulme, que xa estaba a correr para McLaren en Can-Am. O novo coche M7A dese ano, era un deseño final de Herd para o equipo, estaba impulsado polo novo motor DFV de Cosworth, que pronto sería omnipresente (o DFV foi utilizado por McLaren ata 1983) e con iso produciuse un importante cambio de forma. Bruce gañou a Race of Champions no circuíto de Brands Hatch e Hulme gañou o Trofeo Internacional en Silverstone, ambas carreiras fora de campionato, antes de que Bruce lograse a primeira vitoria do equipo no campionato no Gran Premio de Bélxica. Hulme tamén gañou nos grandes premios de Italia e Canadá máis tarde no ano, axudando ao equipo a quedar segundo o Campionato de Construtores. Usando unha versión "C" actualizada do M7, seguiron outros tres podios para Bruce en 1969, pero a quinta vitoria do equipo tivo que esperar ata a última carreira do campionato de 1969 cando Hulme gañou o Gran Premio de México. Ese ano, McLaren experimentou coa tracción nás catro rodas no M9A, pero o coche só tivo unha única participación pilotado por Derek Bell no Gran Premio do Reino Unido. Bruce describiu pilotalo como "intentar escribir a túa sinatura con alguén empurrándote o cóbado".

O ano 1970 comezou cun segundo lugar para Hulme e Bruce nos dous primeiros Grandes Premios, pero en xuño, Bruce morreu nun accidente en Goodwood mentres probaba o novo Coche M8D Can-Am. Despois da súa morte, Teddy Mayer asumiu o control efectivo do equipo. Hulme continuou coa parella de Dan Gurney e Peter Gethin. Gurney gañou os dous primeiros eventos de Can-Am en Mosport e St. Jovite e quedou noveno no terceiro, pero deixou o equipo a mediados de tempada e Gethin fíxose cargo a partir de entón. Aínda que 1971 comezou de forma prometedora cando Hulme liderou a primeira rolda en Suráfrica antes de retirarse coa suspensión rota, finalmente Hulme, Gethin (que marchou a BRM a media tempada,) e Jackie Oliver tampouco conseguiron unha vitoria. No entanto, a tempada de 1972 viu melloras: Hulme gañou o primeiro Gran Premio do equipo logo de dous anos e medio en Suráfrica e el e Peter Revson conseguiron outros dez podios. o equipo quedou terceiro no Campionato de Construtores. McLaren deulle a Jody Scheckter o seu debut na Fórmula Un na última carreira en Watkins Glen. Todos os pilotos de McLaren utilizaron os motores Ford-Cosworth, excepto Andrea de Adamich e Nanni Galli que utilizaron motores de Alfa Romeo en 1970.

Emerson Fittipaldi gañou o Campionato de Pilotos de 1974 con McLaren.

O McLaren M23, deseñado por Gordon Coppuck, foi o novo coche do equipo para a tempada 1973. Compartindo partes do deseño dos dous coches McLaren, o M19 de Fórmula 1 e o M16 de Indianápolis (inspirados no 72 de Lotus), foi un piar durante catro anos. Hulme gañou con el en Suecia e Revson acadou as únicas vitorias en Gran Premio da súa carreira en Gran Bretaña e Canadá. En 1974, Emerson Fittipaldi, campión do mundo con Lotus dous anos antes, uniuse a McLaren. Hulme, na súa última campaña de Fórmula Un, gañou a primeira carreira da tempada en Arxentina, Fittipaldi, con vitorias en Brasil, Bélxica e Canadá, levouse o Campionato de Pilotos. Foi unha loita pechada para Fittipaldi, que conseguiu o título cun cuarto posto no Gran Premio dos Estados Unidos, o que o puxo tres puntos por diante do Clay Regazzoni de Ferrari. Con Hulme e o múltiple campión do mundo de motocicletas Mike Hailwood, tamén logrou o primeiro Campionato de Construtores de McLaren. O ano 1975 foi menos exitoso para o equipo: Fittipaldi foi segundo no campionato por detrás de Niki Lauda. O substituto de Hulme Jochen Mass acadou a súa única vitoria en España.

A finais de 1975, Fittipaldi marchou para unirse ao equipo do seu irmán Fittipaldi/Copersucar. Cos principais pilotos xa contratados por outros equipos, Mayer recorreu a James Hunt, un piloto sobre o que o biógrafo Gerald Donaldson reflexionou que tiña "unha reputación dubidosa". En 1976, Lauda volveu ser forte no seu Ferrari, a media tempada, lideraba o campionato con 56 puntos mentres que Hunt só tiña 26 a pesar das vitorias en España (unha carreira do que foi descalificado inicialmente) e Francia. Non obstante, no Gran Premio de Alemaña, Lauda tivo un grande accidente, case morreu e perdeuse as dúas seguintes carreiras. Hunt capitalizou ao gañar catro Grandes Premios máis, dándolle un déficit de tres puntos antes da final no Xapón. Aquí choveu con forza, Lauda retirouse por problemas de seguridade e Hunt selou o Campionato de Pilotos ao quedar terceiro. McLaren, con todo, perdeu o Campionato de Construtores ante Ferrari.

En 1977, o M23 foi substituído gradualmente polo M26, sendo a última saída do M23 o debut de Gilles Villeneuve na Fórmula Un co equipo nunha única aparición no Gran Premio do Reino Unido. Hunt gañou en tres ocasións ese ano, pero a combinación de Lauda e Ferrari resultou demasiado forte, Hunt e McLaren lograron ser só quinto e terceiro nos respectivos campionatos. A partir de aí, os resultados seguiron empeorando. Lotus e Mario Andretti levaron os títulos de 1978 cos seus coches 78 e 79 efecto chan e nin Hunt nin o substituto de Mass, Patrick Tambay, puideron desafiar seriamente co M26 sen efecto chan. Hunt retirouse a finais de 1978 en favor de Ronnie Peterson de Lotus, pero cando Peterson morreu nun accidente no Gran Premio de Italia, ficharon a John Watson Non se produciu ningunha mellora en 1979. O deseño do M28 de Coppuck foi descrito por Mayer como "horroroso, un desastre" e "bastante diabólico" e o M29 fixo pouco para cambiar a situación. Tambay non anotou ningún punto e Watson só 15 para situar ao equipo oitavo ao final do ano.

Cinco anos despois da súa primeira retirada, Lauda gañou o seu terceiro título pilotando un McLaren MP4/2

Alain Prost, que aparece aquí no Gran Premio de Alemaña de 1985, gañou tres campionatos de pilotos con McLaren.

Equipado con motores Honda e a forza motriz de Prost e Ayrton Senna para 1988, McLaren dominou a tempada, gañando todas as carreiras menos unha. Senna gañou o seu primeiro campionato mundial despois dunha batalla de toda unha tempada con Prost.

Anos 80

A década de 1980 comezou como rematara a de 1970: Alain Prost tomou o relevo de Tambay pero Watson e el raramente anotaron puntos. Baixo a presión crecente desde o ano anterior por parte do patrocinador principal Philip Morris e o seu executivo John Hogan, Mayer foi forzado a fusionar McLaren co equipo de Fórmula Two Project Four de Ron Dennis, tamén patrocinado por Philip Morris.

O equipo de McLaren de Fórmula 1 actual xurdiu da fusión do equipo McLaren e do proxecto de equipo (Project 4 o P4) que preparaba Ron Dennis en 1981. De aí os nomes dos automóbiles McLaren desde 1981: "M/P4-xx."

Os anos de máis éxito do equipo McLaren foron os primeiros baixo a dirección de Ron Dennis. Dennis tiña o deseñador John Barnard que, inspirado nos aleróns traseiros de fibra de carbono dos coches de carreiras BMW M1 que estaba a preparar o Proxecto Four, tiña ideas para un innovador chasis de Fórmula Un construído con fibra de carbono en lugar da aliaxe de aluminio convencional. Por si mesmos, carecían de diñeiro para construílo, pero co investimento que se produciu coa fusión converteuse no McLaren MP4 (logo chamado MP4/1) de 1981, o primeiro fabricado en fibra de carbono e que unido ao poderoso motor TAG/Porsche turbo demostrou ser moi competitivo, pilotado por Watson e Andrea de Cesaris. No MP4, Watson gañou o Gran Premio do Reino Unido e logrou outros tres podios. Pouco despois da fusión, McLaren trasladouse de Colnbrook a unha nova base en Woking e Dennis e Mayer compartiron inicialmente a dirección da empresa, en 1982, Mayer marchara e os novos propietarios compraran as súas acciónse as de Tyler Alexander.

Motores TAG-Porsche e Honda (1983–1992)

A principios da década de 1980, equipos como Renault, Ferrari e Brabham utilizaban motores turboalimentados de 1,5 litros en favor do otor de aspiración natural de 3,0 litros que eran estándar desde 1966. Vendo en 1982 a necesidade dun motor turbo propio, Dennis convencera ao patrocinador de Williams Techniques d'Avant Garde (TAG) para financiar motores turbo construídos por Porsche e marca TAG feitos segundo as especificacións de Barnard. O fundador de TAG Mansour Ojjeh converteríase máis tarde nun accionista de McLaren. Mentres tanto, continuaron cos motores Cosworth cando o seu vello rival Lauda saíu do seu retiro en 1982 para pilotar xunto a Watson no desenvolvemento 1B do MP4 dese ano. Cada un deles gañou dúas carreiras, Watson saíndo dende o posto 17 da grella en Detroit, e nun momento da tempada McLaren foi segundo no campionato de construtores. Como parte dunha disputa coa FISA, boicotearon o Gran Premio de San Marino. Aínda que 1983 non foi tan proveitoso, Watson volveu gañar nos Estados Unidos, esta vez dende o posto 22 da grella en Long Beach.

Tras ser despedido por Renault, Prost volveu a McLaren unha vez máis para 1984. Agora, usando os motores TAG, o equipo dominou , conseguindo 12 vitorias e dúas veces e media máis puntos no campionato de construtores que o seu rival máis próximo, Ferrari. No Campionato de Pilotos, Lauda impúxose a Prost por medio punto, a marxe máis estreita da historia. Os McLaren-TAG volveron ser fortes en 1985. Acadaron un terceiro Campionato de Construtores mentres que esta vez Prost gañou o Campionato de Pilotos. En 1986, o equipo Williams rexurdiu co seu motor Honda e os pilotos Nigel Mansell e Nelson Piquet, mentres que en McLaren, o substituto de Lauda, o campión de 1982 Keke Rosberg non puido adaptarse ao coche. Williams gañou o Campionato de Construtores, pero Prost gañou en San Marino, Mónaco e Austria combinado co feito de que os pilotos de Williams se sacaran puntos uns aos outros significou que martivo opcións de cara a última carreira, o Gran Premio de Australia. Alí, unha picada de Mansell e unha parada de precaución en boxes para Piquet deron a Prost a vitoria e o seu segundo título, converténdoo no primeiro piloto en gañar dous campionatos consecutivos desde Jack Brabham en 1959 e 1960. En 1987 Barnard marchou para Ferrari para ser substituído por Steve Nichols (que tamén uniuse a Ferrari en 1989). En mans de Prost e Stefan Johansson, porén, o MP4/3 de Nichols e o motor TAG non podía igualar ao Williams-Honda.

En 1988, con motores Honda, e animado por Prost, Dennis fichou a Ayrton Senna para pilotar. que rematou coroándose como campión de pilotos, logo dunha forte rivalidade con Prost. A pesar das regulacións que reduciron a presión da sobrealimentación e a capacidade de combustible (e, polo tanto, a potencia) dos coches turbo, Honda mantivo un motor turboalimentado. McLaren dominou no MP4/4, Senna e Prost enfrontáronse nunha batalla durante toda a tempada, gañando 15 de 16 carreiras (na outra carreira en Monza, Senna lideraba con comodidade), pero chocou co último clasificado Jean-Louis Schlesser). No Gran Premio de Portugal, a súa relación agriouse cando Senna empuxou a Prost contra a parede dos boxes. Prost gañou, pero despois dixo: "Foi perigoso. Se tanto quere o campionato mundial, pode telo". Prost anotou máis puntos ese ano, pero como só contaban os 11 mellores resultados, Senna levou o título na penúltima carreira en Xapón.

Ao ano seguinte, cos turbos prohibidos, Honda proporcionou un novo motor V10 de 3,5 litros atmosférico e McLaren volveu gañar ambos títulos co MP4/5. A relación dos seus pilotos continuou deteriorándose, especialmente cando, no Gran Premio de San Marino, Prost sentiu que Senna incumpríu o acordo de non adiantarse na primeira curva.< ref>Henry 1999, p. 73</ref> Considerando que Honda e Dennis favorecían a Senna, Prost anunciou a mediados de tempada que marcharía para pilotar en Ferrari ao ano seguinte. Por segundo ano consecutivo, o Campionato de Pilotos decidiuse no Gran Premio do Xapón, esta vez a favor de Prost despois de que Senna e el chocasen (Senna inicialmente recuperouse e gañou a carreira, pero despois foi descualificado).

En 1993, Honda retirouse da F1 e o equipo utilizou o motor Ford V8 para alimentar o MP4/8. Aínda que Ayrton Senna (foto do GP de Alemaña) gañou cinco carreiras, McLaren non era un rival para o equipo dominante de Williams. Despois do Gran Premio de Australia de 1993, o equipo non puido gañar unha carreira ata 1997.

Mika Häkkinen gañou os Campionatos de Pilotos de 1998 e 1999 con McLaren. Móstrase aquí no Gran Premio do Canadá de 1999, un evento que gañou.

​

Anos 90

Malia a partida de Alain Prost cara a Ferrari en 1990, McLaren dominou a Fórmula 1 durante dous anos máis, Ferrari acercouse ao equipo británico en 1990. McLaren, pola súa banda, fichou a Gerhard Berger de Ferrari, pero como as dúas tempadas anteriores, o Campionato de Pilotos foi liderado por Prost e Senna e saldouse na penúltima carreira do Xapón. Aquí, Senna chocou con Prost na primeira curva, o que obrigou a ambos a retirarse, pero esta vez Senna escapou do castigo e fíxose co título McLaren tamén gañou o Campionato de Construtores. O ano 1991 foi outro ano para McLaren e Senna, sendo o ascendente equipo Williams, impulsado por motores Renault, o seu rival máis próximo. En 1992, Williams, co seu avanzado coche FW14B, superou a McLaren, rompendo a súa serie de catro anos como campión, a pesar de que este último gañou cinco carreiras ese ano.

Desde 1992 o equipo iniciou o seu declive co inicio da dominación dos motores Renault ata 1997, cando se reiniciaron os éxitos da combinación de chasis McLaren, motor Mercedes e os pilotos Mika Häkkinen e David Coulthard, ganando entre 1998 e 2000 dous campionatos de construtores e Häkkinen dous de pilotos.

Século XXI

Desde 2000, McLaren loitou por manterse nos primeiros lugares, pero non logrou igualar aos Ferrari, logrando algunhas vitorias e ata un segundo posto no campionato de pilotos de 2003 para Kimi Räikkönen.

En 2005, os pilotos foron Juan Pablo Montoya e Kimi Räikkönen, acabando este último como segundo clasificado no campionato de pilotos, por detrás do español Fernando Alonso de Renault. Foron segundos na clasificación de construtores, trala fábrica francesa. Esta temporada, estivo marcada polo mal inicio da escudería de Woking, con grandes problemas de fiabilidade nos seus motores, tralo fallo de planificación de evolución dos coches para a temporada, mentres tanto Renault, conseguía puntos que a distanciaban das demais escuderías. A metade de temporada, e grazas ao gran traballo dos enxeñeiros da marca británica, e especialmente de Adrian Newey, o xefe de aerodinámica e motores, o coche, pasou a ser o máis rápido, e comezou a recortar puntos a Renault, ata chegar a un apertado final de mundial, no que os problemas de motor, aínda existentes, así como un par de erros de Juan Pablo Montoya, deron o título de pilotos ó español Fernando Alonso no Brasil, e a posteriori, o de escuderías a Renault, no último gran premio da temporada, no circuíto de Shanghai, China.

Ensaio de parada en boxes no Gran Premio de España de 2006.

A temporada 2006, está marcada pola marcha de Adrian Newey cara a Red Bull Racing, así como por ser o último ano de patrocinio da tabacaleira West, que lles dá aos bólidos británicos o aspecto prateado, e ademais coa incógnita dos pilotos, que aínda nesta temporada, seguirán sendo Kimi Räikkönen e Juan Pablo Montoya, cos pilotos de probas, Pedro Martínez de la Rosa e Gary Paffett, están en dúbida a continuidade dos tres primeiros, xa que rematan contrato, e os rumores, son especialmente persistentes logo da marcha do piloto finlandés a Ferrari. Pero, no mes de decembro de 2005, as cousas empezouse a aclarar, primeiro co anuncio de patrocinio principal, a partir de 2007, da empresa de telefonía móbil Vodafone (ata agora patrocinadora de Ferrari), a cal devolverá as xa clásicas cores vermella e branca de principios dos 90 (os cales perderon a Marlboro, e partiron xustamente con Ferrari), así como a contratación como piloto, a partir do 1 de xaneiro de 2007, do actual campión do mundo, Fernando Alonso, o cal abandonará Renault ó finalizar a Temporada 2006.

O 11 de xullo do 2006, McLaren F1 Team anunciou o cambio no segundo asento da escudería Juan Pablo Montoya deixa o posto ao español Pedro Martínez de la Rosa. Juan Pablo cambia os Fórmula 1 pola serie Nascar.

O modelo MP4/21 tivo algúns problemas en 2006, acabando a temporada en 3º lugar con 110 puntos.

En 2007, a escudeira se viu envolta nun caso de espionaxe industrial envolvendo a Mike Coughlan (Proxectista xefe da McLaren, afastado) e Nigel Stepney (Ex-xefe dos mecánicos de Ferrari). Debido ás evidencias, McLaren foi penalizada coa perda de todos os puntos conquistados no Mundial de Construtores de 2007 e cunha multa de 100 $ millóns de dólares. Os pilotos, porén, non sufriron ningún castigo.

O 16 de novembro de 2009, a marca alemá Mercedes-Benz anunciou a venda da súa parte do equipo e a compra de Brawn GP, pasando a ter seu propio equipo a partir de 2010: Mercedes GP. A pesar da venda das accións que tiña de McLaren, Mercedes continuou fornecendo motores para a escuadra seis anos máis.

A era Honda (2015-2017)

O 16 de maio de 2013, McLaren confirmou oficialmente a reanudación da asociación co xaponés Honda, marcando o regreso do fabricante de automóbiles á Fórmula 1, ausente desde 2009, cando vendeu o seu equipo a Ross Brawn, que continuou co proxecto co nome Brawn GP. O equipo inglés comezou a utilizar motores Honda a partir da tempada 2015 coa esperanza de retomar o éxito que a asociación deu entre 1988 e 1992, período no que acumula 44 vitorias e 91 podios e 53 poles na categoría.

A tempada 2015, non obstante, comezou con dificultades para o equipo, que se enfrontou a varios problemas na implantación de motores xaponeses no novo modelo MP4-30.

Despois de tres anos de colaboración, unha longa historia de fallos, abandonos e sen signos de mellora na fiabilidade dos motores Honda, McLaren decide non renovar o seu contrato e asina con Renault como novo provedor de motores. ​

A era Renault (2018-2020)

Para a tempada 2018, o equipo decide manter a Fernando Alonso e Stoffel Vandoorne, Con todo, aínda coa nova motorización de Modelo:Renault na Fórmula 1, o equipo fixo unha temporada pésima e seguiu nas últimas posicións, loitando por 1 ou 2 puntos en cada carreira.

Despois dun 2018 moi difícil, Stoffel Vandoorne sae en liberdade e Alonso deixa o equipo, que está en proceso de reestruturación, apostando polo dúo Carlos Sainz e Lando Norris para a tempada de 2019, ademais das chegadas de Andreas Seidl e James Key, con isto, o equipo consegue darlle a volta ás cousas na tempada 2019 e afírmase como 4º no campionato e logra un podio no Gran Premio do Brasil, algo que non ocorría dende o Gran Premio de Australia de 2014.

O 13 de decembro de 2020, McLaren confirmou oficialmente a venda do 15% das accións da súa unidade de Fórmula 1 ao consorcio MSP Sports Capital, esperando que aumente a súa participación no equipo ata o 33% en 2022.

A nova era Mercedes (2021-presente)

Lando Norris conducindo o McLaren MCL35M no Gran Premio do Reino Unido de 2021.

En setembro de 2019, McLaren confirmou que volvería a utilizar motores Mercedes a partir da tempada 2021, despois do final do acordo con Renault. McLaren colaborara previamente con Mercedes desde 1995 ata 2014 (de 1995 a 2009 foi socio de fábrica e máis tarde de 2010 a 2014 foi un socio cliente) pero esta vez nun sistema de rol de cliente.

Daniel Ricciardo pasou de Renault F1 ao equipo de Woking para competir, xunto a Lando Norris, durante a tempada de 2021, cun contrato de varios anos. Ricciardo substituíu a Carlos sainz, que pasou a Ferrari. Nas nove primeiras carreiras da tempada, o equipo logrou tres podios cos motores de Mercedes, en Italia, Mónaco e Austria, todo por cortesía de Norris.

Daniel Ricciardo pilotando o McLaren MCL36 no Gran Premio da Emilia-Romaña de 2022

. O seu compañeiro de equipo logrou un podio, mentres que Ricciardo rematou 18º e último, o que levou a algúns a cuestionar o seu futuro.]]

No Gran Premio de Italia de 2021, Ricciardo logrou a súa primeira vitoria desde o Gran Premio de Mónaco de 2018, e a primeira vitoria de McLaren desde o Gran Premio do Brasil de 2012. Un segundo posto final para Norris tamén significou que McLaren logrou o seu primeiro dobrete dende o Gran Premio do Canadá de 2010 e o único dobrete da tempada 2021. Norris conseguiu a primeira pole position do equipo na era híbrida no Gran Premio de Rusia de 2021, pero non puido convertela nunha vitoria, rematando no sétimo lugar debido ao cambio brusco e drástico das condicións meteorolóxicas e da estratexia do equipo nas dúas últimas voltas da carreira. Unha caída posterior de prestacións na última parte da tempada fixo que McLaren terminase cuarto no campionato de construtores detrás de Ferrari.

Para a tempada 2022, McLaren retivo tanto a Norris como a Ricciardo. Ricciardo deu positivo por COVID-19 antes das probas de pretemporada en Bahrain,, o que significou que Norris tivo que facer todo o que quedaba dos test de probas aínda que un problema de freos limitou as probas que puido realizar. Os dous pilotos loitaron na primeira carreira en Bahrain, sen que ningún dos pilotos chegara á Q3, a primeira vez desde o Gran Premio de Turquía de 2020, terminaron 14º e 15º na carreira. Norris logrou o terceiro lugar no Gran Premio de Emilia-Romaña. Despois de que Norris se perdera o primeiro día na pista durante o fin de semana do Gran Premio de São Paulo, McLaren sufriu o seu primeiro dobre abandono desde o Gran Premio de Mónaco de 2017 debido a que Norris tivo un fallo eléctrico e Ricciardo viuse implicado nunha colisión co Haas de Kevin Magnussen. En comparación co seu compañeiro de equipo, Ricciardo tivo problemas e moitos criticaron a súa actuación, con algúns suxerindo que McLaren o despedira. Isto obrigou a Ricciardo a publicar unha declaración en Instagram, confirmando que permanecería ata 2023. En agosto de 2022, o contrato de Riccardo para 2023 rescindíuse de común acordo. Oscar Piastri substituíu a Ricciardo para a tempada 2023 despois de que unha disputa contractual con Alpine F1 Team fose resolta a favor de McLaren pola FIA Contract Recognition Board. McLaren terminou a tempada no quinto lugar do campionato de construtores detrás de Alpine.

Lando Norris pilotando o McLaren MCL60 no Gran Premio de Austria de 2023. Despois dun mal comezo de tempada, o equipo repensou a súa dirección de deseño, o que provocou un aumento do rendemento do MCL60 a mediados da tempada.

A tempada 2023 celebrou o 60 aniversario da fundación do equipo, co coche da tempada chamado MCL60 en conmemoración. A tempada comezou cunha infinidade de problemas para o equipo, o que fixo que fixeran unha declaración pública despois do Gran Premio de Arabia Saudita, anunciando certos cambios organizativos. James Key sería substituído como Director Técnico e substituído por un Equipo Executivo Técnico composto por tres novos roles de Director Técnico especializados que consistía en: Peter Prodomou como director técnico de Aerodinámica, David Sánchez (incorporouse en xaneiro de 2024 despois de que rematase a súa baixa obrigada) como director técnico de concepto e rendemento do coche, e Neil Houdly, director técnico enxeñeiro e deseño, que era un substituto de Rob Marshall, quen, como Sánchez, viña contratado dun equipo rival e non podía incorporarse ata xaneiro de 2024. Despois de non anotar puntos nas dúas primeiras carreiras, Norris e Piastri terminaron o caótico Gran Premio de Australia en sexto e oitavo lugar respectivamente, con Piastri anotando os seus primeiros puntos na Fórmula Un e para McLaren. No Gran Premio de España, Norris clasificouse nun sorprendente terceiro lugar, mentres que Piastri comezou no noveno. O día da carreira, Norris entrou en contacto con Hamilton no inicio da carreira e danou o seu alerón dianteiro. Caeu ata o final da grella despois de facer unha parada en boxes para cambiar o alerón dianteiro e rematou a carreira no 17º posto mentres que Piastri rematou 13º.

McLaren presentou novas melloras para o coche de Norris no Gran Premio de Austria mentres Piastri recibiunas no seu coche no Gran Premio do Reino Unido. Norris clasificouse cuarto para a carreira e terminou quinto despois de loitar sobre todo con Hamilton e Sainz durante toda a carreira. Norris ascendeu á cuarta posición despois de que Sainz, que finalizou cuarto, recibise unha penalización de dez segundos despois da carreira por exceder os límites da pista. No Gran Premio do Reino Unido, con ambos os coches con novas melloras, Norris e Piastri clasificáronse en segundo e terceiro lugar respectivamente, o que lle deu a McLaren o seu mellor resultado de clasificación da tempada nese momento. O día da carreira, Norris tivo unha saída máis rápida e superou a Verstappen na primeira curva para liderar a carreira durante as catro primeiras voltas antes de ser superado por Verstappen na quinta volta. Piastri tamén tivo un bo comezo para manter a terceira posición e conseguiu unha vantaxe considerable ante Charles Leclerc. Piastri fixo a súa parada en boxes na volta 29, pero dúas voltas máis tarde, o motor de Kevin Magnussen incendiouse o que sacou ao coche de seguridade virtual e ao coche de seguridade onde Hamilton se beneficiou para pasar por diante de Piastri ao terceiro posto despois de facer a súa parada en boxes. Norris tamén entrou en boxes durante o coche de seguridade e saíu por diante de Hamilton. Norris, que cambiou aos pneumáticos duros, defendeu a súa posición contra Hamilton (que montou pneumáticos brandos) cando a carreira se retomou para terminar en segundo lugar, o que deu a McLaren e Norris o seu primeiro segundo posto desde o Gran Premio de Italia de 2021. Piastri rematou na cuarta posición despois de loitar contra George Russell no seu mellor final da súa andaina na Fórmula Un nese momento. Norris logrou o seu primeiro podio consecutivo ao quedar segundo no Gran Premio de Hungría. Por desgraza para Piastri, despois de quedar na segunda posición ao comezo da carreira dende o cuarto, rematou na quinta posición tras sufrir danos no chan.

McLaren introduciu novas melloras no MCL60 no Gran Premio de Singapur, onde Piastri, que foi impedido polo forte accidente de Lance Stroll, comezou décimo sétimo con Norris cuarto. No circuíto urbano de Marina Bay, Piastri recuperou dez postos para quedar sétimo, mentres que Norris quedou segundo. No Gran Premio do Xapón, Norris e Piastri terminaron segundo e terceiro respectivamente, o que lle permitiu a McLaren o seu primeiro dobre podio da tempada e o primeiro desde o Gran Premio de Italia de 2021. Este tamén foi o primeiro podio de Piastri na Fórmula Un. Piastri gañou a carreira sprint de Gran Premio de Qatar, ambos pilotos remontaron das baixas posicións na grella na carreira principal para terminar segundo e terceiro respectivamente. Foi nesta carreira na que McLaren rexistrou a parada en boxes máis rápida da Fórmula Un, marcando un tempo de parada en boxes de 1,80 segundos, 0,02 máis rápido que o récord anterior establecido por Red Bull Racing no Gran Premio do Brasil de 2019. No Gran Premio dos Estados Unidos Norris e Piastri terminaron cuarto e quinto respectivamente no sprint, mentres que Norris terminou terceiro na carreira principal, só para ascender a segundo despois de que o coche de Hamilton fose declarado ilegal nas inspeccións posteriores á carreira, con Piastri retirándose na 10ª volta a causa do intercooler danado despois do contacto con Ocon na volta 1. O Gran Premio de México viu a Norris noqueado na Q1 tras non poder marcar un tempo de volta competitivo, debido a erros e bandeiras amarelas. O equipo decidiu non utilizar unha nova unidade de potencia e incorrer en penalizacións a pesar da baixa posición na grella e perder algúns compoñentes do motor na primeira carreira en Bahrain e Norris recuperouse ata un brillante quinto posto, por diante de Piastri na oitava posición. No Gran Premio do Brasil Norris comezou a carreira sexto con Piastri de novo décimo. Un moi bo comezo fixo que Norris puxérase segundo na primeira curva, onde permaneceu o resto da carreira. Mentres tanto, Piastri quedou atrapado nun incidente na primeira curva que danou o seu alerón traseiro e o seu difusor, o equipo puido reparar o seu coche baixo bandeira vermella, pero debido a que necesitaba entrar en boxes inmediatamente mentres o resto dos coches daban outra volta baixo o coche de seguridade acabou unha volta máis abaixo. Finalmente rematou no 16º posto, a dúas voltas do gañador.

O Gran Premio de Las Vegas viu unha eliminación dobre na Q1 por primeira vez desde Miami a principios de ano, debido a que o equipo optou por non usar un segundo conxunto de pneumáticos brandos para as súas últimas voltas. A carreira non foi moito mellor Norris sufriu a súa primeira retirada da tempada na 3ª volta tras un forte accidente ao trompear na undécima curva co seu coche tocando fondo sobre as fochancas, co coche cargado de combustible e a presión baixa dos pneumáticos pola falta de temperatura. Norris ingresou nun hospital para controis de precaución, pero foi dado de alta pouco despois. Mentres tanto, Piastri pelexou con valentía na grella. Con todo, na volta 17 chocou con Hamilton, provocando unha picada. Logo de comezar con dificultades, volveu a atopar dificultades, coa esperanza dun coche de seguridade tardío. Por desgraza para el, o coche de seguridade saíu 10 voltas despois, na volta 27 de 50, nese momento, os pneumáticos medios non podían funcionar durante tanto tempo de forma óptima. Na reanudación, era 4º. Despois montou pneumáticos medios e saíu duodécimo, pelexou para acabar décimo coa volta rápida. Durante o fin de semana do Gran Premio de Abu Zabi, McLaren asinou unha extensión para usar motores Mercedes ata 2030. Na carreira, Piastri comezou terceiro con Norris en quinto lugar. despois dun erro na súa última carreira na Q3 custoulle unha probable primeira fila. Os coches terminaron a carreira en quinto lugar para Norris e sexto para Piastri, completando a tempada de 2023 para McLaren, velos ocupar o cuarto lugar no campionato de construtores, con Norris sexto e Piastri noveno no campionato de pilotos.

Resultados de McLaren na Fórmula 1

Artigo principal: Resultados de McLaren na Fórmula 1.

• Porcentaxe de vitorias no Campionato de Construtores: 13´8%, 8 de 58 [1966-2023]
• Porcentaxe de vitorias no Campionato de Pilotos: 20´7%, 12 de 58 [1966-2023]
• Porcentaxe de vitorias: 19´2%, 182 de 950 [1966-Abu Zabi 2023]

(cursiva indica equipo non oficial; negra indica campionato gañado)

Tempada	Nome	Coche	Pneu.	Motor	Pilotos	WCC Posición
2024	McLaren F1 Team	MCL-38	P	Mercedes-AMG F1 M15 E Performance 1.6 V6 t	Lando Norris Oscar Piastri	1º (516 ptos.)
2023	McLaren F1 Team	MCL-60	P	Mercedes-AMG F1 M14 E Performance 1.6 V6 t	Lando Norris Oscar Piastri	4º (302 ptos.)
2022	McLaren F1 Team	MCL-36M	P	Mercedes-AMG F1 M13 E Performance 1.6 V6 t	Lando Norris Daniel Ricciardo	5º (159 ptos.)
2021	McLaren F1 Team	MCL-35M	P	Mercedes-AMG F1 M12 E Performance 1.6 V6 t	Lando Norris Daniel Ricciardo	4º (275 ptos.)
2020	McLaren F1 Team	MCL-35	P	Renault	Lando Norris Carlos Sainz	3º (202 ptos.)
2019	McLaren F1 Team	MCL-34	P	Renault	Lando Norris Carlos Sainz	4º (145 ptos.)
2018	McLaren F1 Team	MCL-33	P	Renault	Stoffel Vandoorne Fernando Alonso	6º (62 ptos.)
2017	McLaren Honda	MCL-32	P	Honda	Fernando Alonso Stoffel Vandoorne Jenson Button	9º (31 ptos.)
2016	McLaren Honda	MP4-31	P	Honda	Fernando Alonso Jenson Button Stoffel Vandoorne	6º (76 ptos.)
2015	McLaren Honda	MP4-30	P	Honda	Fernando Alonso Jenson Button	9º (17 ptos.)
2014	McLaren Mercedes	MP4-29	P	Mercedes-Benz	Jenson Button Kevin Magnussen	5º (181 ptos.)
2013	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-28	P	Mercedes-Benz	Jenson Button Sergio Pérez	5º (122 pts)
2012	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-27	P	Mercedes-Benz	Jenson Button Lewis Hamilton	3º (378 pts)
2011	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-26	P	Mercedes-Benz	Lewis Hamilton Jenson Button	2º (497 pts)
2010	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-25	B	Mercedes-Benz	Jenson Button Lewis Hamilton	2º (454 pts)
2009	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-24	B	Mercedes-Benz	Lewis Hamilton Heikki Kovalainen	3º (71 pts)
2008	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-23	B	Mercedes-Benz	Lewis Hamilton Heikki Kovalainen	2º (151 pts)
2007	Vodafone McLaren Mercedes	MP4-22	B	Mercedes-Benz	Fernando Alonso Lewis Hamilton	Excluído (203/218 pts) (2º/1º)
2006	Team McLaren Mercedes	MP4-21	M	Mercedes-Benz	Kimi Räikkönen Juan Pablo Montoya Pedro de la Rosa	3º (110 pts)
2005	West McLaren Mercedes	MP4-20	M	Mercedes-Benz	Kimi Räikkönen Juan Pablo Montoya Pedro de la Rosa Alexander Wurz	2º (182 pts)
2004	West McLaren Mercedes	MP4-19 MP4-19B	M	Mercedes-Benz	David Coulthard Kimi Räikkönen	5º (69 pts)
2003	West McLaren Mercedes	MP4-17D	M	Mercedes-Benz	David Coulthard Kimi Räikkönen	3º (142 pts)
2002	West McLaren Mercedes	MP4-17	M	Mercedes-Benz	David Coulthard Kimi Räikkönen	3º (65 pts)
2001	West McLaren Mercedes	MP4-16	B	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen David Coulthard	2º (102 pts)
2000	West McLaren Mercedes	MP4/15	B	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen David Coulthard	2º (152 pts)
1999	West McLaren Mercedes	MP4/14	B	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen David Coulthard	2º (124 pts)
1998	West McLaren Mercedes	MP4/13	B	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen David Coulthard	Campión (156 pts)
1997	West McLaren Mercedes	MP4/12	G	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen David Coulthard	4º (63 pts)
1996	Marlboro McLaren Mercedes	MP4/11	G	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen David Coulthard	4º (49 pts)
1995	Marlboro McLaren Mercedes	MP4/10 MP4/10B MP4/10C	G	Mercedes-Benz	Mika Häkkinen Nigel Mansell Mark Blundell Jan Magnussen	4º (30 pts)
1994	Marlboro McLaren Peugeot	MP4/9	G	Peugeot	Mika Häkkinen Martin Brundle Philippe Alliot	4º (42 pts)
1993	Marlboro McLaren	MP4/8	G	Ford	Ayrton Senna Michael Andretti Mika Häkkinen	2º (84 pts)
1992	Honda Marlboro McLaren	MP4/6B MP4/7A	G	Honda	Ayrton Senna Gerhard Berger	2º (99 pts)
1991	Honda Marlboro McLaren	MP4/6	G	Honda	Ayrton Senna Gerhard Berger	Campión (139 pts)
1990	Honda Marlboro McLaren	MP4/5B	G	Honda	Ayrton Senna Gerhard Berger	Campión (121 pts)
1989	Honda Marlboro McLaren	MP4/5	G	Honda	Ayrton Senna Alain Prost	Campión (141 pts)
1988	Honda Marlboro McLaren	MP4/4	G	Honda	Alain Prost Ayrton Senna	Campión (199 pts)
1987	Marlboro McLaren International	MP4/3	G	TAG (Porsche)	Alain Prost Stefan Johansson	2º (76 pts)
1986	Marlboro McLaren International	MP4/2C	G	TAG (Porsche)	Alain Prost Keke Rosberg	2º (96 pts)
1985	Marlboro McLaren International	MP4/2B	G	TAG (Porsche)	Niki Lauda Alain Prost John Watson	Campión (90 pts)
1984	Marlboro McLaren International	MP4/2	M	TAG (Porsche)	Niki Lauda Alain Prost	Campión (143´5 pts)
1983	Marlboro McLaren International	MP4/1C MP4/1E	M	Cosworth TAG (Porsche)	Niki Lauda John Watson	5º (34 pts) 18º (0 pts)
1982	Marlboro McLaren International	MP4/1B	M	Cosworth	Niki Lauda John Watson	2º (69 pts)
1981	McLaren International	M29C M29F MP4/1	M	Cosworth	John Watson Andrea de Cesaris	6º (28 pts)
1980	Marlboro Team McLaren	M29B M29C M30	G	Cosworth	John Watson Alain Prost Stephen South	9º (11 pts)
1979	Marlboro Team McLaren Löwenbräu Team McLaren	M26 M28 M28B M28C M29	G	Cosworth	John Watson Patrick Tambay	7º (15 pts)
1978	Marlboro Team McLaren Liggett Group/BS Fabrications Centro Asegurador F1 Melchester Racing	M23 M26	G	Cosworth	James Hunt Patrick Tambay Bruno Giacomelli Brett Lunger Nelson Piquet Emilio de Villota Tony Trimmer	8º (15 pts)
1977	Marlboro Team McLaren Chesterfield Racing Iberia Airlines	M23 M26	G	Cosworth	James Hunt Jochen Mass Gilles Villeneuve Bruno Giacomelli Brett Lunger Emilio de Villota	3º (60 pts)
1976	Marlboro Team McLaren	M23	G	Cosworth	James Hunt Jochen Mass	2º (74 pts)
1975	Marlboro Team Texaco Lucky Strike Racing	M23	G	Cosworth	Emerson Fittipaldi Jochen Mass Dave Charlton	3º (53 pts)
1974	Marlboro Team Texaco Yardley Team McLaren Scribante Lucky Strike Racing	M23	G	Cosworth	Emerson Fittipaldi Denny Hulme Mike Hailwood Jochen Mass David Hobbs Dave Charlton	Campión (73 pts)
1973	Yardley Team McLaren	M19A M19C M23	G	Cosworth	Denny Hulme Peter Revson Jody Scheckter Jacky Ickx	3º (58 pts)
1972	Team Yardley McLaren / Yardley Team McLaren	M19A M19C	G	Cosworth	Denny Hulme Peter Revson Jody Scheckter Brian Redman	3º (47 pts)
1971	Bruce McLaren Motor Racing Ecurie Bonnier Penske-White Racing	M7C M14A M19A	G	Cosworth	Denny Hulme Peter Gethin Jackie Oliver Jo Bonnier Helmut Marko Mark Donohue	6º (10 pts)
1970	Bruce McLaren Motor Racing Team Surtees Ecurie Bonnier Alfa Romeo	M7C M14A M7D M14D	G F	Cosworth Alfa Romeo	Denny Hulme Bruce McLaren Peter Gethin Dan Gurney Andrea de Adamich Nanni Galli John Surtees Jo Bonnier	5º (35 pts) 9º (0 pts)
1969	Bruce McLaren Motor Racing Team Lawson Antique Automobiles / Colin Crabbe Racing	M7A M7B M7C M9A	G D	Cosworth	Denny Hulme Bruce McLaren Derek Bell Basil van Rooyen Vic Elford	4º (38 pts)
1968	Bruce McLaren Motor Racing Joakim Bonnier Racing Team Anglo American Racers	M5A M7A	G	Cosworth BRM	Denny Hulme Bruce McLaren Jo Bonnier Dan Gurney	2º (49 pts) 10º (3 pts)
1967	Bruce McLaren Motor Racing	M4B M5A M7A	G	BRM	Bruce McLaren	10º (3 pts)
1966	Bruce McLaren Motor Racing	M2B	F	Cosworth Serenissima	Bruce McLaren	9º (2 pts) 12º (1 pt)
Refs

Coches de carreiras

Como construtor, McLaren inscribíu numerosos coches de carreiras deseñados na súa propia casa en eventos de carreiras, principalmente na Fórmula 1.

Actualmente, McLaren só constrúe coches de Fórmula Un, o coche McLaren de Fórmula 1 máis exitoso é o McLaren MP4/4 de 1988, tamén un dos coches de Fórmula 1 máis exitosos de todos os tempos. O MP4/4, pilotado polos compañeiros de equipo Ayrton Senna e Alain Prost, logrou vitorias e pole positions en todas as carreiras menos unha.

Na seguinte galería móstranse os diferentes modelos empregados por McLaren na Fórmula 1. No mesmo, algúns modelos están representados de forma xenérica, xa que varios deles reutilizáronse e presentáronse como evolucións dos modelos orixinais.

Descrición xeral dos coches de carreiras de McLaren

Ano	Coche	Foto	Categoría
1962	Zerex Special		USAC Road Racing Championship
1963	McLaren M1A		Grupo 7
	McLaren M1B		Grupo 7
	McLaren M1C		Grupo 7
1965	McLaren M3		Fórmula Libre
1966	McLaren M2B		Fórmula 1
1967	McLaren M4A		Fórmula 2
	McLaren M4B		Fórmula 1
	McLaren M5A		Fórmula 1
	McLaren M6A		Grupo 7
1968	McLaren M6B		Grupo 7
	McLaren M7A		Fórmula 1
	McLaren M8A		Grupo 7
1969	McLaren M7B		Fórmula 1
	McLaren M8B		Grupo 7
	McLaren M9A		Fórmula 1
	McLaren M10		Fórmula 5000
	McLaren M12		Grupo 7
1970	McLaren M7C		Fórmula 1
	McLaren M8C		Grupo 7
	McLaren M8D		Grupo 7
	McLaren M14A		Fórmula 1
	McLaren M14D		Fórmula 1
	McLaren M15		IndyCar
1971	McLaren M7D		Fórmula 1
	McLaren M8E		Grupo 7
	McLaren M8F		Grupo 7
	McLaren M16		IndyCar
	McLaren M18		Fórmula 5000
	McLaren M19A		Fórmula 1
	McLaren M19C		Fórmula 1
1972	McLaren M16B		IndyCar
	McLaren M20		Grupo 7
	McLaren M21		Fórmula 2
	McLaren M22		Fórmula 5000
1973	McLaren M16C		IndyCar
	McLaren M23		Fórmula 1
	McLaren M25		Fórmula 5000
1974	McLaren M16C/D		IndyCar
1975	McLaren M16E		IndyCar
1976	McLaren M26		Fórmula 1
1977	McLaren M24		IndyCar
1979	McLaren M28		Fórmula 1
	McLaren M29		Fórmula 1
1980	McLaren M30		Fórmula 1
1981	McLaren MP4		Fórmula 1
1982	McLaren MP4B		Fórmula 1
1983	McLaren MP4/1C		Fórmula 1
	McLaren MP4/1E		Fórmula 1
1984	McLaren MP4/2		Fórmula 1
1985	McLaren MP4/2B		Fórmula 1
1986	McLaren MP4/2C		Fórmula 1
1987	McLaren MP4/3		Fórmula 1
1988	McLaren MP4/4		Fórmula 1
1989	McLaren MP4/5		Fórmula 1
1990	McLaren MP4/5B		Fórmula 1
1991	McLaren MP4/6		Fórmula 1
1992	McLaren MP4/6B		Fórmula 1
	McLaren MP4/7A		Fórmula 1
1993	McLaren MP4/8		Fórmula 1
1994	McLaren MP4/9		Fórmula 1
1995	McLaren F1 GTR		Grupo GT1
	McLaren MP4/10		Fórmula 1
	McLaren MP4/10B		Fórmula 1
	McLaren MP4/10C		Fórmula 1
1996	McLaren MP4/11		Fórmula 1
1997	McLaren MP4/12		Fórmula 1
1998	McLaren MP4/13		Fórmula 1
1999	McLaren MP4/14		Fórmula 1
2000	McLaren MP4/15		Fórmula 1
2001	McLaren MP4-16		Fórmula 1
2002	McLaren MP4-17		Fórmula 1
2003	McLaren MP4-17D		Fórmula 1
	McLaren MP4-18		Fórmula 1
2004	McLaren MP4-19		Fórmula 1
	McLaren MP4-19B		Fórmula 1
2005	McLaren MP4-20		Fórmula 1
2006	McLaren MP4-21		Fórmula 1
2007	McLaren MP4-22		Fórmula 1
2008	McLaren MP4-23		Fórmula 1
2009	McLaren MP4-24		Fórmula 1
2010	McLaren MP4-25		Fórmula 1
2011	McLaren MP4-26		Fórmula 1
2012	McLaren 12C GT3		Grupo GT3
	McLaren MP4-27		Fórmula 1
2013	McLaren MP4-28		Fórmula 1
2014	McLaren MP4-29		Fórmula 1
2015	McLaren 650S GT3		Grupo GT3
	McLaren MP4-30		Fórmula 1
	McLaren P1 GTR		Grupo GT1
2016	McLaren MP4-31		Fórmula 1
2017	McLaren MCL32		Fórmula 1
2018	McLaren MCL33		Fórmula 1
2019	McLaren MCL34		Fórmula 1
2020	McLaren MCL35		Fórmula 1
2021	McLaren MCL35M		Fórmula 1
2022	McLaren MCL36		Fórmula 1
2023	McLaren MCL60		Fórmula 1
2024	McLaren MCL38		Fórmula 1

Notas

Referencias

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina oficial de Vodafone McLaren Mercedes F1 Racing Team
• @TheFifthDriver: McLaren's official Twitter page
• Bruce McLaren Trust