Río Sil

O Sil é un río do noroeste da Península Ibérica que discorre polas provincias de León e Ourense, facendo no seu último tramo de fronteira entre esta última e a de Lugo, na zona noroeste de España. É o principal afluente do río Miño, coa que comparte a expresión popular de «o Sil leva a auga e o Miño a fama».

Río Sil

Tipo	río
Inicio
División administrativa	Cabrillanes, España
Localización	La Cueta
Final
División administrativa	provincia de Ourense, España
Localización	Nogueira de Ramuín
Desembocadura	río Miño
43°01′17″N 6°07′16″O B 42°27′14″N 7°43′51″O
Afluentes	Río Cabreira, Río Boeza, Río Cúa, Río Cabe, Lor, río Bibei, Río Casoio, Río Leira, Río Selmo, río Soldón
Conca hidrográfica	conca do Miño
Características
Dimensións	228 () km
Superficie da cunca hidrográfica	9.331 km²

Características

Nace en La Cueta, León, ao pé de Peña Orniz, a 1980 metros de altitude. Após pasar polas comarcas de Laciana e do Bierzo (nesta, cruza a vila de Ponferrada), entra en Galicia pola provincia de Ourense, onde atravesa o Montefurado. Antigamente o seu leito rodeaba este monte nun percorrido de 3 km.

No seu tramo medio define a fronteira entre as provincias de Lugo e Ourense. Xúntase co Miño no lugar dos Peares. Preto da intersección entre o río Sil e o río Miño están os Canóns do Sil. O seu curso é de 228 km, pasando por vilas como Villablino, Toreno, Ponferrada, O Barco de Valdeorras, A Rúa e Quiroga. A súa conca é de 8 020 km².

Tanto o seu caudal como o dos seus afluentes é moi estable.

A sona de ser o río máis caudaloso de Galicia está xustificada: No anuario hidrolóxico da confederación hidrográfica Miño-Sil aparece que o encoro de San Pedro, a poucos quilómetros da xuntanza co Miño, rexistra moito máis paso de auga que o dos Peares, o último do río miño antes do encontro (5492 hm³ fronte a 2762,9 hm³ de media anual). A xuntanza de ambos, na parte baixa do Miño, produce un caudal conxunto superior.

Etimoloxía

Segundo algúns autores crese que Sil viría do latín sil: ocre. Plinio o Vello falaba nos seus documentos da abundancia de ouro e prata que se tiraba das grandes explotacións mineiras da Gallaecia no que hoxe son As Médulas, na conca do Sil; tales minas eran tamén ricas en materias corantes ou pigmentos ocres. Dioscórides fala expresamente dos ocres da Iberia occidental.

Máis probable é a orixe que dan outros autores, que falan dunha raíz celto-xemánica-lituana: sei-, sel- (pingar), da que derivan os nomes doutros ríos coma os italianos Silis e Silarus. Outros autores falan da raíz celto-xemánica-báltico-eslava: slei-, sli- (esvarar).

Tamén existe unha terceira hipótese de orixe preindoeuropea.

Principais afluentes

Pola ribeira esquerda:

• Río Boeza
• Río Cabreira
• Río Casoio
• Río Bibei
  • Río Camba
  • Río Navea
  • Río Xares
• Río Mao

Pola ribeira dereita:

• Río Cúa
• Río Selmo
• Río Leira
• Río Soldón
• Río Quiroga
• Río Lor
• Río Cabe
  • Río Mao

Encoros

Os principais encoros do río son:

• As Rozas (28 hm³), en Villablino (León).
• Bárcena (341 hm³), situado en Ponferrada (León).
• Penarrubia (13 hm³), en Rubiá (Ourense).
• Pumares, en Carballeda de Valdeorras (Ourense).
• Santiago (2 hm³), en Vilamartín de Valdeorras (Ourense).
• San Martiño (10 hm³), en Quiroga (Lugo).
• Sequeiros (11 hm³), entre Quiroga e Ribas de Sil (Lugo).
• Santo Estevo (213 hm³), en Nogueira de Ramuín (Ourense).
• San Pedro ou Pombeiros (6 hm³), entre Nogueira de Ramuín (Ourense) e Pantón (Lugo).

Galería de imaxes

Vexa o artigo principal en Galería de imaxes do río Sil

• 
  Ponte de ferrocarril sobre o Sil
• 
  Canón do Sil
• 
  O Sil na Ribeira Sacra
• 
  O Sil na Ribeira Sacra
• 
  Vista desde o Parador Santo Estevo, Luíntra, Nogueira de Ramuín
• 
  Viñedos á beira do Sil