Alfabeto árabe: Diferenzas entre revisións

O alfabeto árabe xurdiu ao redor do [[século IV]] dunha evolución do [[alfabeto nabateo]], que procedía da variante siríaca do [[alfabeto arameo]], e esta variante deriva do [[alfabeto fenicio]]. O texto máis antigo coñecido do alfabeto árabe é unha inscrición de finais do [[século IV]] atopada na montaña de Jabal Ramm (a 50 km ao leste de [[Aqaba]], [[Xordania]]), pero a primeira en usala plenamente. é un documento trilingüe ([[lingua grega|grego]], siríaco e árabe) do ano [[512]] atopado en [[Zebed]] ([[Siria]]). De antes da chegada do islam, consérvanse poucos textos en alfabeto árabe; só quedan cinco inscricións das que non cabe dúbida (aínda que algún outro texto poida ser preislámico). No [[século VII]] engadíronse puntos arriba e debaixo das letras para diferencialas, a lingua aramea tiña menos [[fonema]]s que o árabe e as 15 letras arameas tiñan que servir para os 28 sons do árabe, coas ambigüidades resultantes. O documento máis antigo conservado que utiliza estes puntos é tamén o [[papiro]] árabe máis antigo, chamado PERF 558, e datado en abril do [[643]]. Pero este sistema de diferenciación de sons non foi obrigatorio ata moito máis tarde. Na segunda metade do século VII introduciuse a ''hamza''{{refn|group="n."|A '''hamza''' (en [[Lingua árabe|árabe]], {{lang|ar|همزة}}), ou '''ء''', é un grafema auxiliar do [[alfabeto árabe]] que representa a [[oclusión glotal]] [ʔ] ou corte de voz.<ref name=grafon>{{cita libro|título=Gramática árabe|autor=Corrente, Federico|editorial=Instituto hispano-árabe de cultura. Ministerio de Cultura|lugar=Madrid|ano=1980|isbn=84-7472-017-6|capítulo=Lección 3.ª: Grafonomía|páxinas=41-51}}</ref> Noutras palabras, a hamza serve para marcar un corte súbito da articulación da voz, unha característica das [[linguas semíticas]]. Na [[romanización do árabe]], adóitase representar co símbolo ʾ (chamado '[[semicírculo superior dereita]]'), ou na súa falta úsase como substituto un simple [[apóstrofo]] ('). A hamza non se considera unha das 28 letras do [[alifato]], e deriva da letra gutural [[ع]], a cal se transcribe cun ʿ ('[[semicírculo superior esquerda]]').}}, antes da invención do [[alfabeto siríaco]] e da vocalización tiberiana do hebreo. Cara ao [[século VIII]] cambiouse a orde das letras, que se unían por afinidade de forma. Tamén se engadiron os signos vocálicos e diacríticos para facilitar a lectura e eliminar parcialmente as ambigüidades, utilizando inicialmente un sistema de puntos vermellos. Segundo algunhas fontes o seu uso expandiuse a instancias do gobernador omeia de Iraq, [[al-Hajjaj ibn Yússuf]]. Un punto encima da consoante significaba unha ''a''; un punto debaixo da consoante unha ''i'', un punto encima da liña unha ''u'' e puntos dobres significaban nunación. Non obstante, este sistema tamén causou certa confusión cos puntos de letras, e uns 100 anos despois impuxose o sistema actual de [[diacrítico]]s ("fatha" ([a]), "kasra" ([i] ), "damma" ([u]), ''sukunsukún'' (ausencia de vogal) e o ''tanwín'' para ''nunación'' ou xeminación).

VocaisVogais breves:

* '''[[ة|tāʾ marbūṭa]]''' (ة): é unha variante da letra [[ت|ta']] que só se utiliza ao final das palabras, denotando xeralmente a terminación de [[feminino]]. En [[Lingua árabe|árabe moderno]] representa o son final /-a/ e, cando está en [[estado constructoconstruto]], /-at/.<ref name=grafon/>