στόμα

Grec

Étymologie

Du grec ancien στόμα.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	το	στόμα	τα	στόματα
Génitif	του	στόματος	των	στομάτων
Accusatif	το	στόμα	τα	στόματα
Vocatif		στόμα		στόματα

στόμα (stóma) \Prononciation ?\ neutre

1. Bouche.

Grec ancien

Étymologie

De l’indo-européen commun *stomen-, qui a également donné Stimme (« voix ») en allemand, staon (« palais de la bouche ») en breton.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	τὸ	στόμα	τὰ	στόματα	τὼ	στόματε
Vocatif		στόμα		στόματα		στόματε
Accusatif	τὸ	στόμα	τὰ	στόματα	τὼ	στόματε
Génitif	τοῦ	στόματος	τῶν	στομάτων	τοῖν	στομάτοιν
Datif	τῷ	στόματι	τοῖς	στόμασι(ν)	τοῖν	στομάτοιν

στόμα, stóma *\ˈsto.ma\ neutre

1. (Anatomie) Bouche.
2. (Armement) Pointe.
3. (Géographie) Embouchure d’un fleuve.
4. (Par extension) Orifice, ouverture, entrée (d’un port, d’un golfe).

Variantes

• στύμα (Éolien)

Apparentés étymologiques

• στόμαχος (gosier, estomac)
• στόμιον
• στωμύλος (bavard)

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage