حمیدرضا کاظمی پور در آرمان امروز نوشت: سروش صحت در آخرین ساخته سینمایی خود نشان داده که زبان فیلمسازی اش به یک بلوغ رسیده است به گونه ای که باید « صبحانه با زرافه ها » را پخته ترین اثر صحت در کارگردانی دانست. فیلمسازی که به زبان ساده با مخاطب خود حرف می زند اما حرفهایش چندان هم ساده نیست، گاهی دارک ترین شکل موقعیت را خلق می کند، گاهی به ابسورد تنه می زند و گاهی فانتزی هایش آنقدر کودکانه است که به همان اندازه شیرین و به دل می نشیند.
صحت پس از تلاش هایش در سریال سازی و تجربه های پایین و بالایش ،کم کم به یک ایجاز و پختگی در کارش رسیده است.در صبحانه با زرافه ها انگار همه چیز به قاعده است و شاخ و برگ اضافی که در کارهای قبلی اش بیش از هر چیز عنان اختیار را از کارگردان گرفته بود ، حالا ساختارمند و به اندازه شده اند .
صبحانه با زرافه ها را شاید بتوان در دسته آثار گروتسک مورد بررسی قرار داد اگر عجیب پردازی، غیر عادی بودن و آمیختگی در لایه هایی از طنز سیاه را بتوان از مهمترین ویژگی های گروتسک دانست« صبحانه با زرافه ها » چندان از این ساختار دور نیست.جایی که تردید در بین خندیدن و وحشت کردن همزمان در مخاطب ایجاد می شود و اگر چه شاید بلند می خندد اما درونش آرام نیست و ذهنش درگیر تلخی موقعیت است.
صحت در صبحانه با زرافه ها حالا قاب بندی هایش هم شکل و فرم گرفته و از شلنگ و تخته های سریال های قبلی اش به شدت فاصله گرفته است. انگار که به مفهوم زیباشناختی صحنه و ترکیب بندی و حظ بصری علاقه مندی بیشتری نشان داده است و به قدرت رنگ ، نور، میزانسن و‌کومپوزیسیون،ایمانش بیشتر شده است. اگر چه باید اذعان کرد که در فیلم قبلی او “جهان با من برقص” نیز در لحظاتی با قاب های چشم نوازی نیز روبرو بودیم.
مهمترین ویژگی دیگر صبحانه با زرافه ها این است که فیلمساز جدی ترین حرفهایش را در بیهوده ترین موقعیت های کاراکترهایش بیان می کند و این پارادوکس عظیم همان لحظاتی است که فیلم را به فضای ابسورد نزدیک می کند و اینجا درست همان زمان هایی از فیلم است که مهمترین نقاط پر التهاب فیلمنامه با واکنش های به شدت خنثی از سوی کاراکترهایش همراه می شود و این دوگانگی و تناقض آنقدری خوب از آب در آمده که به سادگی رهایت نمی کند.
صحت در صبحانه با زرافه ها نشان داده است که نه تنها شوخی هایش به آرامش رسیده اند بلکه بازیگران فیلم نیز هیچ گاه از مدار خارج نمی شوند و با یک بازی آرام ، کنترل شده و با طمآنینه درگیر زیاده روی در اکت و میزانسن نمی شوند و این دقیقا همان بلوغی است که در فیلمساز به خوبی شکل گرفته است.
بیژن بنفشه خواه یکی از درخشان ترین بازی های کارنامه خود را ارائه می دهد. هادی حجازی فر به شدت شیرین است و تفاوت را به خوبی در بازی بهرام رادان می توان حس
کرد.
در پایان باید گفت صبحانه با زرافه ها فیلمی است که هم مخاطب عام سینما با آن به خوبی ارتباط برقرار می کند و هم دغدغه مندان جدی سینما می توانند با لحظات خوب فیلم درگیر شوند.
براین نکته نیز تاکید می شود که در این یادداشت کوتاه، داستان فیلم برای تماشاگرانی که هنوز موفق به دیدن فیلم نشده اند؛اسپویل نشده است.
