پرش به محتوا

نص

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه است که توسط Wbestuser (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۹ اوت ۲۰۱۰، ساعت ۱۷:۱۴ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی داشته باشد.

نص ( در زبان‌شناسی ، اصول فقه شیعه و همه علوم وابسته به آن مثلا حقوق اسلامی ) : به هر کلامی که به دلیل واضح بودن فاقد بیش از یک معنی باشد ، نص گفته می شود.[۱]

توضیح

معنی یکگفتار (≈ کلام )از سه حالت خارج نیست ، که این سه حالت از تقسیم ثنائی [۲]در منطق بدست می آید. این تقسیم در زیر فهرست می شود.

حالات مختلف معنی یک کلام :
  1. معنی آن واضح باشد:
    1. دارای یک احتمال باشد( که به آن نص می گویند).
    2. داری بیش از یک احتمال باشد:
      1. یک از معانی از دیگران به ذهن نزدیکتر باشد که به آن ظاهر می گویند.
      2. چنین نباشد یعنی همه معانی ، به طور مساوی محتمَل باشند که به آن مجمل یعنی مبهم می گویند.
  2. معنی آن واضح نباشد : در این حالت بر سر نام گزاری آن به کلام بحث است مثلا بعضی آن را نیز مجمل می دانند ولی بعضی از اساس آن را کلام نمی دانند[۳] .

پانویس

  1. به کوشش جمعی از محققین ۱۳۸۹( مدخل : لفظ نص )
  2. محمد رضا مظفر ۱۳۶۷ قمری ( الجزء الاول ، الباب الثالث ، اسالیب القسمة)
  3. سیوطی (۸۴۹-۹۱۱ قمری)،(صفحه‌ی ۱۱)

منابع

  • به کوشش جمعی از محققین . فرهنگنامه اصول فقه.قم : مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی ۱۳۸۹.
  • ( علامه شیخ ) مظفر ، محمد رضا. المنطق ؛ ناشر : حبيب - قم؛ ۱۴۲۰ قمری ( چاپ اول ۱۳۶۷ قمری : مطبعة التفیض بغداد) .
  • سیوطی جلال الدین ابوبکر ۸۴۹-۹۱۱ قمری ؛ البهجة المرضیة علی الفیة ابن مالک ؛ مصحح : حسینی ، علی ؛ دارالفکر قم ۱۳۷۸؛