بودیسم تبتی

بودیسم تبتی یا لامایی شاخه‌ای از مذهب بودایی و از رایجترین فلسفه‌های مذهبی در مناطق رشته‌کوه هیمالیا می باشداز جمله در کشورهای نپال، بوتان و هندوستان. بودیسم تبتی دین رسمی کشور بوتان است. پیروان این آیین در مغولستان و جنوب، غرب و شمال چین هم زندگی می‌کنند.

مکتب بودایی «لاماییسم» یا مکتب «کلاه زرد» در اوایل قرن پانزدهم شکل گرفت. بودائیان لامایی شهر لهاسا را به عنوان مرکز مقدس می دانند. حاکمان مذهبی تبت «دالای لاما» و «پنچن لاما» نام دارند. طبق اعتقادات روح بودا در جسم دالای لاما قرار دارد و پس از مرگ او در جسم یک پسر دیگر که متولد می‌شود وارد می‌گردد. واژهی «دالایی» در زبان مغولی به معنی «اقیانوس» است و «لاما» به معنای معلم.

واژه «لاما» در حقیقت «بلا-ما» ست، با ساکن روی حرف «ب». این لقب، توسط مغولهای مهاجم به سرزمین تبت، به بزرگان بودایی داده شد و نشانی است از احترام آنها به آیین بودا و رهبران آن.

دیدگاه مذهبی بوداییان تبتی پیرامون دفن باز(دفن آسمانی)

بوداییان تبتی بر این باورند که بدنی که پس از مرگ باقی می ماند. دارای هیچ اهمیتی نیست.پس اگر از آن به نحو خوبی استفاده شود. آنگاه صاحب آن ,از چنین طرز کاربردی سود خواهد برد.در نظر بوداییان تبتی این عمل یعنی دادن بدن شخص فوت شده به عنوان غدا به دیگر جانواران زنده یا ساختن اشیاء مذهبی از استخوان های آن جسد,یک عمل سخاوتمندانه بزرگ به شمار می آیید که از همه لحاظ منفعت دارد.

طریقه رایج سنت دفن باز(دفن آسمانی) در آیین بوداییان تبتی

در این حالت بدن متوفی قطعه قطعه میشود و برای استفاده لاشخوران در فضای باز قرار میگیرد بعد از اینکه گوشتهای بدن شخص فوت شده خورده شدن در اکثر مواقع استخوان های اجساد را جمع کرده وبعد تمیز میکنند.و درنهایت یا آن ها را دفن کرده یا از آنها برای ساخت اشیاء مذهبی استفاده میکنند

اشیاء ساخته شده از استخوان های میت توسط بوداییان تبتی