پرش به محتوا

بیوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ابرابزار
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۲: خط ۲:
{{روابط نزدیک}}
{{روابط نزدیک}}


'''بیوه''' به زن یا مردی گفته می‌شود که همسرش درگذشته‌است. به شخصی که شوهرش درگذشته باشد، شوهرمرده و به شخصی که زنش درگذشته باشد، زن‌مرده می‌گویند.
'''بیوه''' به زن یا مردی گفته می‌شود که همسرش درگذشته‌است. به فردی که شوهرش درگذشته باشد، شوهرمرده و به فردی که زنش درگذشته باشد، زن‌مرده می‌گویند.


رفتار با زنان و مردان بیوه در سراسر جهان متفاوت است؛ مثلاً در بسیاری از جوامع روستایی و عشایری ایران، [[ازدواج اجباری|ازدواجی اجباری]] رسم بوده‌است که اگر شوهر یک زن بمیرد، برادرشوهرش یک سال زمان دارد تا با او ازدواج کند؛ اگر برادرشوهر از بیوه‌زن خواستگاری نکند، بیوه‌زن دیگر ازدواج نخواهد کرد و فرزندان نابالغ‌اش هم از او گرفته خواهد شد، مگر این‌که خواستگار داشته باشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ساخت‌های خانواده و خویشاوندی در ایران|سال=۱۳۵۶|نام=جمشید|نام خانوادگی=بهنام|صفحه=۳۸ تا ۴۰}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مقدمه‌ای بر جامعه‌شناسی خانواده|سال=۱۳۷۰|نام=باقر|نام خانوادگی=ساروخانی|صفحه=۳۴}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=فرهنگ عامهٔ لرستان|سال=۱۳۸۶|نام=علی‌مردان|نام خانوادگی=عسکری‌عالم|صفحه=۱۰۸}}</ref> یا رسم دیگر این‌که شوهر می‌توانسته هنگام مرگ دربارهٔ ازدواج دوبارهٔ زن، وصیت کند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=عشایر جنوب|سال=۱۳۸۵|نام=میخاییل سرگیویچ|نام خانوادگی=ایوانف|صفحه=۲۱۶|کوشش=مترجمان کیوان پهلوان و معصومه داد}}</ref>
رفتار با زنان و مردان بیوه در سراسر جهان متفاوت است؛ مثلاً در بسیاری از جوامع روستایی و عشایری ایران، [[ازدواج اجباری|ازدواجی اجباری]] رسم بوده‌است که اگر شوهر یک زن بمیرد، برادرشوهرش یک سال زمان دارد تا با او ازدواج کند؛ اگر برادرشوهر از بیوه‌زن خواستگاری نکند، بیوه‌زن دیگر ازدواج نخواهد کرد و فرزندان نابالغش هم از او گرفته خواهد شد، مگر این‌که خواستگار داشته باشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ساخت‌های خانواده و خویشاوندی در ایران|سال=۱۳۵۶|نام=جمشید|نام خانوادگی=بهنام|صفحه=۳۸ تا ۴۰}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مقدمه‌ای بر جامعه‌شناسی خانواده|سال=۱۳۷۰|نام=باقر|نام خانوادگی=ساروخانی|صفحه=۳۴}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=فرهنگ عامهٔ لرستان|سال=۱۳۸۶|نام=علی‌مردان|نام خانوادگی=عسکری‌عالم|صفحه=۱۰۸}}</ref> یا رسم دیگر این‌که شوهر می‌توانسته هنگام مرگ دربارهٔ ازدواج دوبارهٔ زن وصیت کند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=عشایر جنوب|سال=۱۳۸۵|نام=میخاییل سرگیویچ|نام خانوادگی=ایوانف|صفحه=۲۱۶|کوشش=مترجمان کیوان پهلوان و معصومه داد}}</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۱

بیوه به زن یا مردی گفته می‌شود که همسرش درگذشته‌است. به فردی که شوهرش درگذشته باشد، شوهرمرده و به فردی که زنش درگذشته باشد، زن‌مرده می‌گویند.

رفتار با زنان و مردان بیوه در سراسر جهان متفاوت است؛ مثلاً در بسیاری از جوامع روستایی و عشایری ایران، ازدواجی اجباری رسم بوده‌است که اگر شوهر یک زن بمیرد، برادرشوهرش یک سال زمان دارد تا با او ازدواج کند؛ اگر برادرشوهر از بیوه‌زن خواستگاری نکند، بیوه‌زن دیگر ازدواج نخواهد کرد و فرزندان نابالغش هم از او گرفته خواهد شد، مگر این‌که خواستگار داشته باشد.[۱][۲][۳] یا رسم دیگر این‌که شوهر می‌توانسته هنگام مرگ دربارهٔ ازدواج دوبارهٔ زن وصیت کند.[۴]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. بهنام، جمشید (۱۳۵۶). ساخت‌های خانواده و خویشاوندی در ایران. ص. ۳۸ تا ۴۰.
  2. ساروخانی، باقر (۱۳۷۰). مقدمه‌ای بر جامعه‌شناسی خانواده. ص. ۳۴.
  3. عسکری‌عالم، علی‌مردان (۱۳۸۶). فرهنگ عامهٔ لرستان. ص. ۱۰۸.
  4. ایوانف، میخاییل سرگیویچ (۱۳۸۵). عشایر جنوب. به کوشش مترجمان کیوان پهلوان و معصومه داد. ص. ۲۱۶.

پیوند به بیرون

[ویرایش]