مراقبت پیشگیرانه پزشکی
پیشگیری ( به انگلیسی: prevention) در پزشکی به معنی آموزش بیماری‌ها به مردم (primorbid) جلوگیری از بروز بیماری‌ها(سطح اول)، کاهش پیامدهای شدیدتر بیماری ( سطح دوم) و جلوگیری از بروز نقص عضو حاصله ویا خسارات روحی حاصل از این پیامدها (سطح سوم) می‌باشد . به عبارتی بهتر، روشن تر و دقیق تر می‌توان اینگونه بیان کرد که پیشگیری دارای سه سطح اصلی ( پیشگیری اولیه، ثانویه و ثالثیه) و یک سطح جانبی( پیشگیری مقدماتی ویا نخستین) است. این سطوح پیشگیری تنها جهت جلوگیری از ابتلا بیماری‌های واگیر ویا بیماری‌های مزمن کاربرد ندارند بلکه مربوط به تمامی موارد مربوط به سلامت مردم ( طبق تعریف WHO ( سازمان بهداشت جهانی) از این واژه) اعم از مسائل اجتماعی، روحی و ... می‌باشد که ابتلا به بیماری‌ها یکی از این موارد است. پیشگیری پزشکی علاوه بر پزشکی در مطالعات و علم اپیدمیولوژی کاربرد فراوان دارد.
در پیشگیری اولیه تلاش بر آن است که از ابتلا به یک بیماری در یک جامعهٔ مشخص جلوگیری شود که مهم‌ترین کار در رسیدن به این هدف آموزش بهداشت می‌باشد . پیشگیری دارویی و واکسیناسیون نیز در این سطح از پیشگیری قرار دارد.
در پیشگیری دومین یا ثانویه زمانی که فرد به بیماری مبتلا شده و پیشگیری اولیه پاسخ نداده است یا انجام نشده‌است انجام می‌شود و تلاش بر آن است تا از شدت یافتن یک بیماری، اپیدمی شدن آن، ویا به جای گذاشتن اثری بر روی بیمار جلوگیری شود. درواقع درمان اولیه (درمان دارویی که سطح دوم پیشگیری دارویی محسوب می‌شود) جهت جلوگیری از بروز ویا شدت یافتن عفونت حاصل از یک بیماری با عامل عفونی است.
در پیشگیری سومین یا ثالثیه زمانی که دوسطح پیشگیری قبل پاسخگو نبوده یا به‌طور صحیح و مؤثری انجام نشده‌است انجام می‌شود و تلاش بر آن است تا از عوارض یا بازماندن آثار غیر قابل جبران بر فرد می‌باشد که توانبخشی‌ها در این دسته از سطوح پیشگیری قرار میگیرد.
در پیشگیری مقدماتی یا نخستین پا فراتر از این موارد گذاشته می‌شود و این سطح قبل از سطوح دیگر در مواردی اجرا می‌شود. در پیشگیری مقدماتی هدف آن است که از عملکرد عوامل خطر زا برای افراد جامعه جلوگیری شود. به این معنا که سطحی از پیشگیری عملی شود که نیاز به دیگر سطوح را کاهش دهد.
مثال سطوح پیشگیری
برای مثال اگر مسئلهٔ مربوط به سلامت افراد جامعه کمبود ید باشد و بیماری حاصل از آن گواتر سطوح پیشگیری به شرح زیر خواهد بود:
سطح اولیه: مصرف غذاهای دارای ید کافی برای بدن که شامل غذاهای دریایی می‌شود یا در صورت عدم دسترسی مادی یا جغرافیایی به غذاهای دریایی ، مکمل‌های ید دار توسط مراکز بهداشتی عرضه می‌شود.
سطح دومین: به دلیل عدم توزیع مکمل‌های ید دار و عدم دسترسی افراد به ید بیماری گواتر در جامعه ای افزایش میزان شیوع داشته‌است. و درمان آن توسط پزشکان یا شبکه‌های بهداشت در مراحل اولیهٔ بیماری جهت جلوگیری از وخامت بیماری توسط مکمل‌های ید دار یا داروهای کنترل کنندهٔ فعالیت غدهٔ تیروئید انجام می‌شود.
سطح سومین: به دلیل دسترسی افراد جامعه به پزشکان یا عدم درمان و پیشگیری اولیهٔ صحیح از ابتلا به این بیماری وضع بیماری وخیم شده‌است و جهت جلوگیری از عوارض جبران ناپذیر ویا مرگ اقدام تخصصی پزشکان متخصص انجام می‌شود.
سطح مقدماتی پیشگیری: به نمک طعام مردم، ید افزوده شود.
به عنوان مثال دیگر اگه مسئلهٔ مربوط به سلامت افراد جامعه سوانح رانندگی منجر به شکستگی‌ها یا قطع عضو باشد سطوح پیشگیری به شرح زیر خواهد بود:
سطح اولیه: رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی و داشتن توجه کافی یه اتفاقات و داشتن سرعت مطمئنه جهت داشتن عکس العمل مناسب در مواقع نیاز و برای جلوگیری از عدم رعایت موارد فوق حضور پلیس راهنمایی و رانندگی در مناطق با ریسک وقوع حادثهٔ بالاتر.
سطح دومین: به دلیل عدم توجه رانندگان به موارد پیشگیری اولیه پلیس افراد خاطی را جریمه کند یا در صورت بروز حادثه افرادی دچار شکستگی‌ها و آسیب‌های شدیدی شده‌اند. در این سطح پیشگیری به درمان شکستگی و جلوگیری از بروز مواردی چون آمبولی می‌باشد .
سطح سومین: در این سطح از پیشگیری به بازتوانی و توانبخشی افراد حادثه دیده و همچنین تلاش برای جلوگیری قطع عضو پرداخته می‌شود. که از بازماندن جای جراحات جلوگیری شود ویا فرد بتواند مجدد توان حرکتی خود را باز یابد و تلاش بر آن است که فرد حد امکان عضو آسیب دیده را حفظ کند.
پیشگیری مقدماتی: نهادینه کردن رعایت قوانین در کودکان ویا ساخت وسایل نقلیه ای که در صورت نبستن کمربند ایمنی روشن نشوند و بیشتر از سرعت مجاز در مسیرها حرکت نکنند.
جستارهای وابسته
منابع
- دکترعزیزی، فریدون-دکتر حاتمی، حسین-دکتر جانقربانی، محسن- اپیدمیولوژی و کنترل بیماری‌های شایع در ایران.چاپ دوم ۱۳۷۹ شابک ۹۶۴−۹۰۷۲۲−۹−۲
- لئون گوردیس - اپیدمیولوژی (epidemiology)- ویرایش پنجم - 2014
- کتاب جامع بهداشت عمومی - دکتر حسین حاتمی، دکتر سید منصور رضوی، دکتر افتخار اردبیلی، دکتر فرشته مجلسی - چاپ سوم- 1392