پیش‌نویس:زنان در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Persia (بحث | مشارکت‌ها)
سینما: ابرابزار
Persia (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۳۲۲:
 
از نویسندگان معاصر می‌توان به [[سیمین دانشور]]، [[مهشید امیرشاهی]]، [[شهرنوش پارسی‌پور]]، [[منیرو روانی‌پور]] و [[زویا پیرزاد]] اشاره کرد. کارهای دانشور ادبیات ایران قبل از انقلاب و بعد از انقلاب را در بر می‌گیرد. اولین مجموعه داستان کوتاه وی، با نام ''[[آتش خاموش]]'' در سال ۱۹۴۸ منتشر شد. این اولین مجموعه داستان کوتاه بود که توسط یک زن در ایران منتشر شد. در سال ۱۹۶۹، او ''[[سووشون]]'' (عزاداران [[سیاوش]])، رمانی که بازتاب دهنده تجربه مدرنیته ایران در قرن ۲۰ است را منتشر کرد. این اولین رمانی بود که توسط یک زن در ایران منتشر شد. دانشور اولین رئیس [[انجمن نویسندگان ایران |انجمن نویسندگان ایران]] بود. شهرنوش پارسی پور در دهه ۱۹۸۰ پس از انتشار داستان‌های کوتاه محبوب شد. او ۱۹۹۰ رمان، ''[[زنان بدون مردان]]'' که در زمینه مسائل جنسی و هویت پرداخته شده‌است را منتشر کرد. بسیاری از مردم به دلیل صریح بودن بیش از حد کار او از وی انتقاد کردند و به این دلیل که وی بسیاری از دیدگاه‌های سنتی مانند ستم جنسی، بکارت و جنسیت را به چالش کشید.<ref>{{Cite web|last=Golbarg|first=Bashi|date=2000|title=The "Boom" in Prose Writing by Iranian Women Authors in the 1990s Within the Context of the Situation of Women in Contemporary Iran|url=http://www.parstimes.com/women/boom_in_prose_writing.pdf}}</ref> در نتیجه، در نهایت توسط جمهوری اسلامی از نوشتن ممنوع شد. کارهای منیرو روانی‌پور شامل مجموعه ای از داستان‌های کوتاه، ''[[کنیزو]]'' (برده زن) و رمانش ''[[مردم غارق]]'' است. روانی‌پور به دلیل تمرکز خود بر آیین‌ها، سنت و رسوم زندگی ساحلی شهرت دارد.<ref>{{Cite web|url=http://www.iranian.com/Bashi/2005/November/Prose/index|title=Feminist Ink|accessdate=November 18, 2007|last=Golbarg Bashi|date=November 25, 2005|publisher=iranian.com|archiveurl=https://web.archive.org/web/20071111171013/http://www.iranian.com/Bashi/2005/November/Prose/index <!-- Bot retrieved archive -->|archivedate=November 11, 2007}}</ref>
 
و بسیاری از آفرینندگان شعر و نثر کلاسیک، خود زنان نیز بودند. می‌توان از [[قطران تبریزی]]، [[رابعه بلخی]]، [[طاهره قرةالعین]]، [[سیمین بهبهانی]]، [[سیمین دانشور]]، [[پروین اعتصامی]]، [[فروغ فرخزاد]]، [[مهستی گنجوی|مهستی]] و [[مینا اسدی]] را نام برد.
 
{| class="wikitable"