7.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 267/37

—

uchylenie wyroku w sprawie T-189/03 ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego, w szczególności art. 87 traktatu WE, oraz na brak uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd uznał trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych za pomoc państwa;

—

uchylenie wyroku ze względu na niepoprawne i wewnętrznie sprzeczne zastosowanie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim Sąd nie uznał trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych za pomoc istniejącą;

—

uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim Sąd potwierdził zgodność z prawem nakazu odzyskania pomocy zawartego w decyzji; oraz

—

stwierdzenie nieważności decyzji (1) w zakresie, w jakim Komisja uznała w niej, że przejściowy system ciągłości podatkowej dotyczący przedsiębiorstw z przewagą kapitału publicznego, świadczących lokalne usługi użyteczności publicznej stanowi pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem (art. 2 decyzji) lub w zakresie, w jakim Komisja zobowiązała Włochy do odzyskania rzeczonej pomocy od jej beneficjentów (art. 3 decyzji);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

W ramach zarzutu pierwszego A2A S.p.A. podnosi naruszenie przez Sąd art. 87 ust. 1 WE oraz brak uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd uznał trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych za pomoc państwa. Wnosząca odwołanie uważa w szczególności, że Komisja nie wykazała w decyzji, że dwie przesłanki przewidziane w art. 87 ust. 1 WE, a mianowicie zakłócenie konkurencji oraz wpływ na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, zostały spełnione w niniejszej sprawie. Ponadto Sąd nie zbadał poprawnie założeń, na których Komisja oparła kwalifikację omawianego środka jako „pomocy”, jak powinien był to uczynić, wykonując „pełną” kontrolę wymaganą przez orzecznictwo wspólnotowe.

2.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi ewentualnie naruszenie przez Sąd art. 88 WE oraz obowiązku uzasadnienia i wnosi w związku z tym o uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd uznał trzyletnie zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych za „nową pomoc”. W szczególności Sąd wiernie powtórzył twierdzenia Komisji i nie zgodził się z tezą, że środki w formie trzyletniego zwolnienia na rzecz przedsiębiorstw skomunalizowanych przekształconych w spółki akcyjne mogą zostać uznane za „pomoc istniejącą”. Należy natomiast dojść do przeciwnego wniosku, uznawszy, że rozpatrywany system zwolnień podatkowych istniejący przed wejściem w życie traktatu WE znajdował również zastosowanie do przedsiębiorstw skomunalizowanych, które — jak przyznała sama Komisja — stanowią te same jednostki gospodarcze co spółki utworzone na podstawie ustawy nr 142/90.

3.

Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego A2A wnosi tytułem dalszego żądania ewentualnego o uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego i zasad w nim zawartych w zakresie, w jakim Sąd potwierdził w tymże wyroku zgodność z prawem nakazu odzyskania pomocy zawartego w decyzji. Zdaniem wnoszącej odwołanie wyrok winien zostać uchylony w zakresie, w jakim — wbrew wcześniejszemu orzecznictwu sądów wspólnotowych — Sąd potwierdził w nim zgodność z prawem ogólnego nakazu zawartego w decyzji i uznał zasadniczo, że władze krajowe nie dysponują żadnym zakresem uznania.