Internacia Kortumo

Internacia Kortumo
internacia tribunalo principal organ of the United Nations (en)
Komenco	1945 vd
Antaŭe	Konstanta Kortumo de Internacia Justico vd
Geografia situo	52° 5′ 12″ N, 4° 17′ 44″ O (mapo)52.0866666666674.2955555555556
Lando(j)	Nederlando vd
Sidejo	Palaco de Paco
Situo	Hago
Internacia Kortumo (Sud-Holando) DEC
Lingvoj	angla lingvo • franca lingvovd
Retejo	Oficiala retejo

Ne konfuzenda kun Internacia Puna Kortumo

La Palaco de Paco en Hago, la sidejo de la Internacia Kortumo.

La Internacia Kortumo (IK, france Cour internationale de justice; angle International Court of Justice, akronime ICJ) estas la ĉefa jurisdikcia organo de la Unuiĝintaj Nacioj kaj havas sian sidejon en la Palaco de Paco ("Vredespaleis") de Hago, Nederlando. Ĝian funkciadon kaj kompetentecon regulas la UN-ĉarto kaj la Statuto de la IK. Ĝi estas posteulo de la Internacia Konstanta Kortumo starigita kadre de la Ligo de la Nacioj.

Partioj antaŭ la IK povas esti nur ŝtatoj, sed ne internaciaj organizaĵoj aŭ aliaj subjektoj de la internacia juro. Aliron al la IK havas nur kontraktŝtatoj de la IK-statuto. Ili estas unuflanke ĉiuj membroj de UN kaj aliflanke ĉiuj ŝtatoj kiuj estas nemembroj sed akceptis la statuton. Ankaŭ la Ĝenerala Asembleo de Unuiĝintaj Nacioj povas direkti sin al la IK.

La 15 juĝistoj de la kortumo estas ĉiam de 15 malsamaj ŝtatanecoj. Ĝis nun la 5 konstantaj membroj de la Konsilio de Sekureco ĉiam havis juĝistojn, escepte Ĉinio inter 1967 kaj 1985. Juĝistoj estas nomumitaj por 9 jaroj; ĉiun trian jaron oni nomas 5 novajn juĝistojn. La Kortumo uzas du oficialajn lingvojn: kaj la anglan kaj la francan. Ĝi havas konstantan interpretistaron. Multaj kunlaborantoj estas denaske angla- aŭ franc-lingvaj.

Aktivaĵoj

Aŭdienco de "Kongruo kun la internacia juro de la Unuflanka Deklaro de sendependeco fare de la provizoraj institucioj de memregado de Kosovo".

Establita en 1945 fare de la Ĉarto de la Unuiĝintaj Nacioj, la Kortumo eklaboris en 1946 kiel sukcedanto de la Internacia Konstanta Kortumo de Internacia Justico. La Statuto de la Internacia Kortumo de Justico, simila al tiu de ties antaŭulo, estas la ĉefa konstitucia dokumento konstituanta kaj regulanta la Kortumon.

La taskaro de la Kortumo kovras ampleksan gamon de jura aktiveco. Post la kortumo decidis ke la starigo fare de Usono de milito kontraŭ Nikaragvo estis perforto de internacia juro (kazo de Nikaragvo kontraŭ Usono), Usono retiriĝis el la deviga jurisdikcio en 1986 por akcepti la kortuman jurisdikcion nur sur bazo de unuopaj kazoj (tio estas depende ĉu tio interesas al Usono aŭ ne). Ĉapitro XIV de la Ĉarto de la Unuiĝintaj Nacioj rajtigas la Konsilion de Sekureco de Unuiĝintaj Nacioj por plifortigi la regulojn de la kortumo. Tamen, tia plifortigo estas celo de la vetoa povo de la kvin konstantaj membroj de la Konsilio de Sekureco, kiun ekzemple Usono uzis en la kazo de Nikaragvo.

Disputaĵoj

En disputigaj kazoj (konfliktprocedoj serĉantaj solvi disputon), la IK produktas devigan verdikton inter ŝtatoj kiuj jesas submetiĝi al la decidoj de la tribunalo. Nur ŝtatoj povas esti partioj en disputigaj kazoj. Individuoj, entreprenoj, partoj de federacia ŝtato, NRO-oj, UN-organoj kaj mem-determinismaj grupoj estas ekskluditaj de rekta partopreno en kazoj, kvankam la tribunalo povas ricevi informojn de publikaj internaciaj organizaĵoj.

Jurisdikcio ofte estas decida demando por la tribunalo en disputigaj kazoj. La esenca principo estas ke la IK havas jurisdikcion nur surbaze de konsento. Artikolo 36 konturas kvar bazojn sur kiuj la jurisdikcio de la tribunalo povas esti fondita:

• Unue, 36 (1) disponigas, ke tiuj partioj povas plusendi kazojn al la tribunalo (jurisdikcio fondita en "speciala interkonsento" aŭ "engaĝiĝo"). Tiu metodo estas bazita sur eksplicita konsento prefere ol sur vere deviga jurisdikcio. Ĝi eble estas la plej efika bazo por la jurisdikcio de la tribunalo ĉar la partioj koncernitaj havas deziron ke la disputo estu solvitaj fare de la tribunalo kaj tiel pli observas la juĝon de la tribunalo supozeble.

Dum la Irana ostaĝkrizo, Irano rifuzis partopreni kazon alportitan fare de Usono bazita sur kompromisa paragrafo enhavita en la Viena Konvencio de Diplomatiaj Rilatoj kaj ne observis la juĝon.

• Due, 36 (1) ankaŭ donas la tribunaljurisdikcion super "aferoj specife disponigite ... en traktatoj kaj konvencioj en forto". La plej multaj modernaj traktatoj enhavas kompromisigan paragrafon, zorgante pri kompromiso de la IK. Kazoj fonditaj sur kompromisaj paragrafoj ne estis same efikaj kiel kazoj konstruitaj sur speciala interkonsento ĉar ŝtato povas havi neniun intereson en tio ke la afero estu ekzamenita fare de la tribunalo kaj povas rifuzi observi juĝon. Ekzemple, dum la Irana ostaĝkrizo, Irano rifuzis partopreni kazon alportitan fare de Usono bazita sur kompromisa paragrafo enhavita en la Viena Konvencio de Diplomatiaj Rilatoj kaj ne observis la juĝon. Ekde la 1970-aj jaroj, la uzado de tiaj paragrafoj malkreskis. Multaj modernaj traktatoj metis sian propran kompromisregadon, ofte bazite sur formoj de arbitracio.
• Trie, 36 (2) permesas al ŝtatoj igi laŭvolajn frazdeklaraciojn por akcepti la jurisdikcion de la tribunalo. La etikedo "deviga" foje metita sur Artikolo 36 (2) misinformas ĉar deklaracioj de ŝtatoj estas libervolaj. Krome, multaj deklaracioj enhavas rezervadojn, kiel ekzemple ekskludo de jurisdikcio por iaj specoj de disputoj ("ratione materia"). La principo de reciprokeco povas plu limigi jurisdikcion. En februaro 2011, sesdek ses ŝtatoj havis deklaracion prie. De la permanentaj Sekureckonsiliaj membroj, nur Britio havas tian deklaracion. En la fruaj jaroj de la tribunalo, la plej multaj deklaracioj estis faritaj fare de industrigitaj landoj. Ekde la Nikaragva Kazo, deklaracioj faritaj fare de evolulandoj pliiĝis, reflektante kreskantan fidon je la tribunalo ekde la 1980-aj jaroj. Industriigitaj landoj, aliflanke, foje pliigis ekskludojn aŭ forigis siajn deklaraciojn en la lastaj jaroj. Ekzemploj inkludas Usonon, kiel menciite antaŭe, kaj Aŭstralion, kiu modifis sian deklaracion en 2002 por ekskludi disputojn sur maraj limoj (plej verŝajne por malhelpi urĝan defion de Orienta Timoro, kiu akiris sian sendependecon du monatojn poste).
• Finfine, 36 (5) zorgas pri jurisdikcio surbaze de deklaracioj faritaj sub la statuto de la Permanenta Tribunalo de Internacia Justico. Artikolo 37 el la Statuto simile al la transiga jurisdikcio sub iu kompromisa paragrafo en traktato donis jurisdikcion al la PTIJ.
• Krome, la tribunalo povas havi jurisdikcion surbaze de silenta konsento ("forum prorogatum"). En la foresto de klara jurisdikcio sub Artikolo 36, jurisdikcio estas establita se la respondanto akceptas IK-jurisdikcio eksplicite aŭ simple pledas pri la meritoj. La nocio ekestis en la Korfukanala Kazo (Britio kontraŭ Albanio) (1949), en kiu la tribunalo diris, ke letero de Albanio deklarante, ke ĝi submetiĝis al la jurisdikcio de la IK estis sufiĉa doni la tribunaljurisdikcion.

Konsisto

Verde la landoj kiuj estas membroj de UN; blue landoj antaŭ iĝi membroj de UN laŭ la Artikolo 93 kaj ruĝe observantaj ŝtatoj kiuj ne estas partoj.

La IK konsistas el dekkvin juĝistoj elektitaj por naŭjaraj tempoperiodoj fare de la Ĝenerala Asembleo de Unuiĝintaj Nacioj kaj de la Konsilio de Sekureco de Unuiĝintaj Nacioj el listo de personoj nomumitaj de landaj grupoj en la Permanenta Kortumo de Arbitracio. La elektoprocezo estas regulita en Artikoloj 4–19 el la statuto de la IK. Elektoj estas laŭpaŝe, kaj kvin juĝistoj estas elektataj ĉiun trian jaron por sekurigi kontinuecon de la kortumo. Se juĝisto mortiĝas enpostene, la praktiko estis ĝenerale elekti juĝiston en speciala elekto por kompletigi la tempoperiodon.

Ne povas esti du juĝistoj samlandanoj. Laŭ la Artikolo 9, la membreco de la Kortumo estas supozita reprezentanta la "ĉefajn formojn de civilizo kaj la ĉefajn jurajn sistemojn de la mondo". Esence, tio signifas aludojn nur al Anglasaksa juro, Romiĝermana juro kaj al Socialisma juro (nuntempe post-socialisma juro).

Estas neformala subkompreno ke la sidlokoj estu distribuataj laŭ geografiaj regionoj (ŝtataroj) tiele ke estas kvin sidlokoj por okcidentaj landoj, tri sidlokoj por afrikaj ŝtatoj (nome unu juĝisto el franclingva civila juro, unu sidloko de anglalingva komuna juro kaj unu sidloko Araba), du sidlokoj por ŝtatoj de Orienta Eŭropo, tri sidlokoj por Aziaj ŝtatoj kaj du sidlokoj for ŝtatoj de Latinameriko kaj Karibio. La kvin permanentaj membroj de la Konsilio de Sekureco de Unuiĝintaj Nacioj (nome Francio, Rusio, Ĉinio, Unuiĝinta Reĝlando, kaj Usono) ĉiam havis po unu juĝiston en la Kortumo, tiele okupante tri el la okcidentaj sidlokoj, unu el la aziaj kaj unu el la orienteŭropaj sidlokoj. La escepto estis Ĉinio, kiu ne havis juĝiston en la Kortumo el 1967 al 1985 ĉar ĝi ne proponis kandidaton.

Artikolo 6 de la Statuto proklamas ke ĉiuj juĝistoj estu "elektita senrilate al sia nacieco inter personoj de alta morala karaktero" kiuj estu kvalifikitaj de siaj plej altaj juraj oficejoj en siaj hejmlandoj aŭ konataj kiel advokatoj kun sufiĉa kompetenteco en internacia juro. Jura sendependeco estas pritraktita specife en Artikoloj 16–18. Juĝistoj de la IK ne rajtas teni ajnan alian postenon aŭ agadi kiel jura konsilanto. En praktiko, Membroj de la Kortumo havas sian propran interpretadon pri tiuj reguloj kaj tio permesas al ili engaĝiĝi en ekstera arbitrado kaj eĉ teni profesiajn postenojn kondiĉe ke ne estu konflikto de interesoj. Juĝisto povas esti elpostenigita nur pere de unuanima voĉdonado de la aliaj membroj de la Kortumo. Spite tiujn prudentojn, la sendependeco de la juĝistoj de la IK estis foje metita sub kritikoj. Por ekzemplo, dum la kazo de Nikaragvo kontraŭ Usono, Usono publikigis komunikon sugeste ke ĝi povus ne prezenti specifan materialon al la Kortumo ĉar estis juĝistoj el la ŝtatoj de la Orienta Bloko.

Juĝistoj povas liveri kunajn juĝojn aŭ doni siajn proprajn separatajn opiniojn. Decidoj kaj konsilaj opinioj estas laŭ majoritato, kaj, en la kazo de egala divido, la voĉdono de la Prezidanto iĝas decida, kio okazis en la Laŭleĝeco de la uzado fare de ŝtato de atomarmiloj en armita konflikto. Juĝistoj povas ankaŭ liveri separatajn malkonsentajn opiniojn.

Juĝistoj ad hoc

Ronny Abraham estis membro dum pluraj jaroj kaj prezidanto el 2015 ĝis 2018.

Artikolo 31a de la statuto indikas proceduron per kiu juĝistoj ad hoc sidas en jur-konfliktaj kazoj antaŭ la Kortumo. La sistemo ebligas ajnan partion al jur-konflikta kazo se ĝi alimaniere ne havas unu el samlandanoj de tiu partio jam sidanta ĉe la Kortumo por elekti unu aldonan personon por sidi kiel juĝisto nur por tiu kazo. Eblas tiele ke ĝis deksep juĝistoj povas sidi por unu kazo.

Tiu sistemo povas aspekti stranga kompare kun enlandaj kortumaj procesoj, sed ties celo estas kuraĝigi ŝtatojn alporti kazojn. Por ekzemplo, se unu ŝtato konas, ke ĝi havos juran funkciulon kiu povas partopreni en pridiskutado kaj havigi al la aliaj juĝistoj lokan konaron kaj komprenon de la ŝtata vidpunkto, ĝi povas esti pli preta submetiĝi al la jurisdikcio de la kortumo. Kvankam tiu sistemo ne bone kongruas kun la jura naturo de la tuto, ĝi estas kutime de malmulta praktika konsekvenco. Juĝistoj ad hoc kutime (sed ne ĉiam) voĉdonas en favoro de la ŝtato kiu nomumis ilin kaj tiele nuligas unu la alian.

Ĉambroj

Ĝenerale, la Kortumo sidas kiel plena benko, sed en la lastaj dekkvin jaroj, ĝi estis foje sidanta kiel ĉambro. Artikoloj 26a–29a el la statuto permesas al la Kortumo formi pli malgrandajn ĉambrojn, kutime de 3 aŭ 5 juĝistoj, por aŭskulti kazojn. Du tipoj de ĉambroj estas konsideritaj de la Artikolo 26a: unue, ĉambroj por specialaj kategorioj de kazoj, kaj due, la formado de ĉambroj ad hoc por aŭskulti partikularajn disputojn. En 1993, oni starigis specialan ĉambron, laŭ la Artikolo 26a (1) el la statuto de la IK, por trakti specife pri mediaj temoj (kvankam ĝi neniam estis uzata).

Ĉambroj ad hoc estas plej ofte alvokitaj. Por ekzemplo, ĉambroj estis uzitaj por aŭskulti la Kazo de la Golfo de Maine (Kanado/Usono). En tiu kazo, la partoj klarigis, ke ili retiros la kazon se la Kortumo ne nomumas juĝistojn al la ĉambro akcepteblaj por la partoj. Juĝistoj de ĉambroj povas havi iel ajn pli da aŭtoritato ol la kompletaj kortumaj juĝoj aŭ malgrandigi la propran interpretadon de la universala internacia juro informitaj de vario de kulturaj kaj juraj perspektivoj. Aliflanke, la uzado de ĉambroj povas kuraĝigi pli grandajn rimedojn al la kortumo kaj tiele plibonigi internaciajn disputosolvojn.

Diversaj konsistoj

El la 22a de junio 2018, la kompono de la kortumo estis la jena:

Nomo	Ŝtataneco	Posteno	Eko	Fino
Abdulqawi Yusuf	Somalio	Prezidanto	2009	2027
Xue Hanqin	Ĉinio	Vic-Prezidanto	2010	2021
Peter Tomka	Slovakio	Membro	2003	2021
Ronny Abraham	Francio	Membro	2005	2027
Mohamed Bennouna	Maroko	Membro	2006	2024
Antônio Augusto Cançado Trindade	Brazilo	Membro	2009	2027
Joan Donoghue	Usono	Membro	2010	2024
Giorgio Gaja	Italio	Membro	2012	2021
Julia Sebutinde	Ugando	Membro	2012	2021
Dalveer Bhandari	Barato	Membro	2012	2027
Patrick Lipton Robinson	Jamajko	Membro	2015	2024
James Crawford	Aŭstralio	Membro	2015	2024
Kirill Gevorgian	Rusio	Membro	2015	2024
Nawaf Salam	Libano	Membro	2018	2027
Yuji Iwasawa	Japanio	Membro	2018	2021
Philippe Gautier	Belgio	Registristo	2019	2026
2018–2021.

Je 9a de Februaro 2015 en la Kortumo membris:

Hisashi Owada servis kiel juĝisto en la Internacia Kortumo el 2003 ĝis la 7a de junio, 2018, kaj estis prezidanto de la Kortumo el 2009 ĝis 2012.

Nomo	Nacieco	Posteno	Eko	Fino
Ronny Abraham	Francio	Prezidanto	2005	2018
Abdulqawi Ahmed Yusuf	Somalio	Vic-Prezidanto	2009	2018
Hisashi Owada	Japanio	Membro	2003	2021
Peter Tomka	Slovakio	Membro	2003	2021
Mohamed Bennouna	Maroko	Membro	2006	2024
Antônio Augusto Cançado Trindade	Brazilo	Membro	2009	2018
Christopher Greenwood	Britio	Membro	2009	2018
Xue Hanqin	Ĉinio	Membro	2010	2021
Joan E. Donoghue	Usono	Membro	2010	2024
Giorgio Gaja	Italio	Membro	2012	2021
Julia Sebutinde	Ugando	Membro	2012	2021
Dalveer Bhandari	Barato	Membro	2012	2018
James Crawford	Aŭstralio	Membro	2015	2024
Kirill Gevorgian	Rusio	Membro	2015	2024
Patrick Lipton Robinson	Jamajko	Membro	2015	2024
2015–2018.

Ekde marto 2007 la konsisto de la Kortumo estis la jena:

Prezidanto: Rosalyn Higgins (Britio)

• Vicprezidanto: Awn Shawkat Al-Khasawneh (Jordanio)

Juĝistoj:

• Raymond Ranjeva (Madagaskaro)
• Shi Jiuyong (Ĉinio)
• Abdul G. Koroma (Sieraleono)
• Gonzalo Parra Aranguren (Venezuelo)
• Thomas Buergenthal (Usono)
• Hisashi Owada (Japanio)
• Bruno Simma (Germanio)
• Peter Tomka (Slovakio)
• Ronny Abraham (Francio)
• Kenneth Keith (Nov-Zelando)
• Bernardo Sepúlveda Amor (Meksiko)
• Mohamed Bennouna (Maroko)
• Leonid Skotnikov (Rusio)

Prezidantoj

Rosalyn Higgins estis Prezidanto de la Internacia Kortumo kaj la unua virino juĝisto elektita por la IK.

#	Prezidanto	Eko	Fino	Lando
1	José Gustavo Guerrero	1946	1949	Salvadoro
2	Jules Basdevant	1949	1952	Francio
3	Arnold McNair	1952	1955	Britio
4	Green Hackworth	1955	1958	Usono
5	Helge Klæstad	1958	1961	Norvegio
6	Bohdan Winiarski	1961	1964	Pollando
7	Percy Spender	1964	1967	Aŭstralio
8	José Bustamante y Rivero	1967	1970	Peruo
9	Muhammad Zafarullah Khan	1970	1973	Pakistano
10	Manfred Lachs	1973	1976	Pollando
11	Eduardo Jiménez de Aréchaga	1976	1979	Urugvajo
12	Humphrey Waldock	1979	1981	Britio
13	Taslim Elias	1982	1985	Niĝerio
14	Nagendra Singh	1985	1988	Barato
15	José Ruda	1988	1991	Argentino
16	Robert Jennings	1991	1994	Britio
17	Mohammed Bedjaoui	1994	1997	Alĝerio
18	Stephen Schwebel	1997	2000	Usono
19	Gilbert Guillaume	2000	2003	Francio
20	Shi Jiuyong	2003	2006	Ĉinio
21	Rosalyn Higgins	2006	2009	Britio
22	Hisashi Owada	2009	2012	Japanio
23	Peter Tomka	2012	2015	Slovakio
24	Ronny Abraham	2015	2018	Francio
25	Abdulqawi Yusuf	2018	2021	Somalio

Ekzemploj de disputigaj kazoj

La Federacia Respubliko Jugoslavio estis ento kiu suferis pro la agado de la internaciaj organizoj, poste kiel Serbio kaj Montenegro, poste kiel Serbio.

• Plendo de Usono en 1980 kiam Irano arestis usonajn diplomatojn en Teherano malobee al internacia juro.
• Disputo inter Tunizio kaj Libio pri la limigo de la kontinenta breto inter ili.
• Plendo de Irano post la pafado al la Irana Flugo 655 pere de misilo de la Usona Mararmeo.
• Disputo pri la loko de la mara limo disiganta Usonon kaj Kanadon en la areo de la Golfo de Majno.
• Plendo de la Federacia Respubliko Jugoslavio kontraŭ la membroŝtatoj de la Nordatlantika Traktato-Organizo koncerne iliajn agojn en la Kosova Milito. Tio estis neita la 15an de decembro 2004 pro manko de jurisdikcio, la FIŜIDARO ne estante partio de la IK-statuto tiutempe kiam ĝi produktis la plendon.
• Plendo de la Respubliko Makedonio (iama Jugoslava Respubliko Makedonio) ke Grekio malakceptis per vetoo ĝian eniron en NATO, malobee al la Provizora Akordo de 13a de septembro 1995 inter la du landoj, estis decidita en favoro de la nuntempe nomita Nord-Makedonio la 5an de decembro 2011.
• Plendo de la Demokratia Respubliko Kongo, ke la suvereneco de la DRK estis malobservita fare de Ugando kiam DRK perdis miliardojn da dolaroj de valoro de resursoj, estis decidita en favoro de la DRK.
• Plendo de Barato pri mortopuna verdikto kontraŭ barata civitano, nome Kulbhushan Jadhav, fare de milittribunalo de Pakistano pro akuzo de spionado kaj subversiga aktiveco.
• Plendo de Ukrainio en 2022 kontraŭ militkrimoj de Rusio invadinta Ukrainion. Verdikto: Rusio devas tuj ĉesigi ĉiujn militagojn. La milita atako rompas kontraŭ internacia juro, kaj neniel estas pravigebla per asertita kontraŭrusa "genocido", pri kiu Rusio tute ne montris iujn pruvojn.
• En 11-a de januaro 2024 startis antaŭ la Internacia Kortumo proceso kontraŭ Israelo pro genocido en Gaza-strio el plendo fare de Sudafriko. La afrika lando estas tiu kiu historie plej suferis pro sistemo de apartismo.

IK kaj la Sekureckonsilio

Duoncirklo de la Konsilio de Sekureco de la UN.

La Artikolo 94 establas la devon de ĉiuj UN-membroj por observi decidojn de la tribunalo implikante ilin. Se partioj ne obeas, la afero povas esti prenita antaŭ la Sekureckonsilio por observigo. Ekzistas evidentaj problemoj kun tia metodo de devigo. Se la juĝo estas kontraŭ unu el la permanentaj kvin membroj de la Sekureckonsilio aŭ ĝiaj aliancanoj, ĉiu rezolucio sur devigo tiam estus vetoita. Tio okazis, ekzemple, por la Nikaragva kazo, kiam Nikaragvo alportis la aferon de la nerespekto fare de Usono kun la decido de la tribunalo antaŭ la Sekureckonsilio. Krome, se la Sekureckonsilio rifuzas devigi juĝon kontraŭ iu alia ŝtato, ekzistas neniu metodo de devigado por ke la ŝtato obeu. Krome, la plej efika formo por ekagi por la Sekureckonsilio, estas truda ago laŭ la Ĉapitro VII de la Ĉarto de la Unuiĝintaj Nacioj, kaj povas esti pravigita nur se internacia paco kaj sekureco estas en risko. La Sekureckonsilio neniam faris tion ĝis nun.

La rilato inter la IK kaj la Konsilio pri Sekureco de Unuiĝintaj Nacioj, kaj la apartigo de iliaj potencoj, estis pripensita fare de la tribunalo en 1992 en la Pan Am kazo, nome eksplodofaligo de Flugo 103. La tribunalo devis pripensi postulon de Libio por la ordo de provizoraĵoj por protekti ĝiajn rajtojn, kio, ĝi asertis, estis malobeita per la minaco de ekonomiaj sankcioj fare de Britio kaj Usono. La problemo estis ke tiuj sankcioj estis aprobitaj fare de la Sekureckonsilio, kiu rezultigis eblan konflikton inter la funkcioj de la Ĉapitro VII de la Sekureckonsilio kaj la jura funkcio de la tribunalo. La tribunalo decidis, per dek unu voĉoj al kvin, ke ĝi ne povus ordigi la petitajn provizoraĵojn ĉar la rajtoj postulitaj fare de Libio, eĉ se legitimaj laŭ la Montreala Konvencio, ne povus esti unuavide rigarditaj kiel konvenaj ĉar la ago estis ordonita fare de la Sekureckonsilio. Laŭ Artikolo 103 el la UN Ĉarto, devontigoj sub la Ĉarto transprenis prioritaton super aliaj traktatdevoj. Tamen, la tribunalo deklaris, ke la postulo eblis en 1998. Decido pri la meritoj ne doniĝis ĉar la partioj (Unuiĝinta Reĝlando, Usono, kaj Libio) aranĝis la kazon el tribunalo en 2003.

Ekzistis konsiderinda nevolemo sur la parto de plimulto de la tribunalo por iĝi engaĝita en disputo laŭ tia maniero por alporti ĝin eble en konflikton kun la Konsilio. La tribunalo deklaris en la Nikaragva kazo, ke ekzistas neniu necesa faktokonflikto inter ago de la Sekureckonsilio kaj atribuo de la IK. Tamen, kiam ekzistas loko por konflikto, la ekvilibro ŝajnas esti en favoro de la Sekureckonsilio.

Vidu ankaŭ

• Diplomatio
• Internacia juro
• Internacia kutimjuro
• Internaciaj rilatoj
• Justico
• Internacia Puna Kortumo

Bibliografio

• Accinelli, R. D. "Peace Through Law: The United States and the World Court, 1923-1935". Historical Papers / Communications historiques, 7#1 (1972) 247–261. [2]
• Bowett, D W. The International court of justice : process, practice and procedure (British Institute of International and Comparative Law: London, 1997).
• Dunne, Michael. "Isolationism of a Kind: Two Generations of World Court Historiography in the United States," Journal of American Studies (1987) 21#3 pp 327–351.
• Kahn, Gilbert N. "Presidential Passivity on a Nonsalient Issue: President Franklin D. Roosevelt and the 1935 World Court Fight." Diplomatic History 4.2 (1980): 137–160.
• Kolb, Robert, The International Court of Justice Arkivigite je 2016-06-29 per la retarkivo Wayback Machine (Hart Publishing: Oxford, 2013).
• Kwiatkowska, Barbara, "Decisions of the World Court Relevant to the UN Convention on the Law of the Sea" Arkivigite je 2017-12-01 per la retarkivo Wayback Machine. (Brill, 2010)
• Patterson, David S. "The United States and the origins of the world court." Political Science Quarterly 91.2 (1976): 279–295. online
• Rosenne S., Rosenne's the world court: what it is and how it works 6a eldono (Leiden: Martinus Nijhoff, 2003).
• Van Der Wolf W. & De Ruiter D., "The International Court of Justice: Facts and Documents About the History and Work of the Court" (International Courts Association, 2011)
• (11a de decembro, 2011) “United Nations Reform Through Practice: Report of the International Law Association Study Group on United Nations Reform”. doi:10.2139/ssrn.1971008. 

• Sienho Yee, Article 38 of the ICJ Statute and Applicable Law: Selected Issues in Recent Cases, 7 Journal of International Dispute Settlement (2016), 472–498.
• Andreas Zimmermann, Christian Tomuschat, Karin Oellers-Frahm & Christian J. Tams (eld.), The Statute of the International Court of Justice: A Commentary (2a eldono. Oktobro 2012, Oxford University Press).

Eksteraj ligiloj

• Oficiala retejo
• ICJ Multimedia Gallery Arkivigite je 2017-12-30 per la retarkivo Wayback Machine (fotoj, filmetoj, retejaro)
• Listo de kazoj Arkivigite je 2008-12-05 per la retarkivo Wayback Machine el la kreado de IK en 1946
• The Statute of the International Court of Justice ĉe United Nations AVL: resumo de procedura historio, listo de selektitaj dokumentoj.
• Hague Justice Portal: Academic gateway to The Hague organisations concerning international peace, justice and security.
• Internacia puna kortumo: kontraŭ individuoj pro genocido, krimoj kontraŭ la homaro, militkrimoj, kaj krimo de agreso