Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ζαν Αλάρ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ζαν Αλάρ
λιθογραφία των Lemercier et Cie.
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Delphin Alard (Γαλλικά)
Γέννηση8  Μαρτίου 1815[1][2][3]
Μπαγιόν[4][5]
Θάνατος22  Φεβρουαρίου 1888[1][3][6]
rue Christophe-Colomb[7][8][5]
Αιτία θανάτουαποπληξία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο της Μονμάρτρης
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1][9]
ΣπουδέςΚονσερβατόριο του Παρισιού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταβιολονίστας[5]
συνθέτης[10]
μουσικός παιδαγωγός
ΕργοδότηςΚονσερβατόριο του Παρισιού (1843–1875)
Οικογένεια
ΣύζυγοςΖαν-Εμίλ Βουγιόμ
ΤέκναΖαν-Μαρί-Ντελφίν Αλάρντ
Βικτορίν-Αντέλ Αλάρντ
ΣυγγενείςJean-Baptiste Vuillaume (πεθερός)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1850)[11]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ζαν Ντελφέν Αλάρ (Jean-Delphin Alard, Μπαγιόν 8 Μαρτίου 1815 – Παρίσι 22 Φεβρουαρίου 1888) ήταν Γάλλος βιολονίστας, συνθέτης και δάσκαλος του 19ου αιώνα. Μεταλαμπάδευσε την ιταλογαλλική παράδοση του Βιότι, σε ολόκληρη γενεά μαθητών του, με επικεφαλής τον διάσημο Σαραζάτε (Sarasate).[12] Ήταν, επίσης, διάσημος για τα πολλά και επώνυμα βιολιά που είχε στη συλλογή του.

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλάρ γεννήθηκε στην Μπαγιόν της Γασκώνης. Ήταν γιος ερασιτέχνη βιολονίστα και έδειξε, πολύ νωρίς, το ταλέντο του στο συγκεκριμένο όργανο. Από το 1827 ήταν μαθητής του Φρανσουά Αμπενέκ (François Antoine Habeneck) στο Ωδείο του Παρισιού, όπου το 1830 απέσπασε πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό βιολιού. Εκεί, θα διαδεχθεί αργότερα τον Πιέρ Μπαϊγιό (Pierre Baillot) στη θέση τού καθηγητή, διατηρώντας το πόστο μέχρι το 1875.[13] Σπούδασε σύνθεση με τον Φρανσουά Φετίς (François-Joseph Fétis), μεταξύ 1831-3 και υπήρξε σολίστ στην Εταιρεία Συναυλιών του Ωδείου (Société des Concertes du Conservatoire).[12] Το 1850 χρίσθηκε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής.[14]

Ήταν εξαιρετικός βιρτουόζος στην εποχή του, κι έτσι εκλήθη το 1948 να εκτελέσει το περίφημο Κοντσέρτο για βιολί του Μέντελσον, σε συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του. Eκπρόσωπος της σύγχρονης γαλλικής σχολής, με παίξιμο γεμάτο θέρμη και ακρίβεια,[13] ήταν και ερμηνευτής μουσικής δωματίου, επικεφαλής του κουαρτέτου εγχόρδων που είχε ο ίδιος οργανώσει. Μέσω αυτής, έκανε γνωστή στο παρισινό κοινό, ολόκληρη τη μουσική δωματίου των Μότσαρτ και Μπετόβεν.[15] Αλλά και οι συνθέσεις του γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία, ενώ η τάξη βιολιού που διατηρούσε στο Ωδείο του Παρισιού, ήταν πολύ υψηλής ποιότητας. Τα παιδαγωγικά του χαρίσματα διαφαίνονται στο σύγγραμμά του Σχολή του βιολιού: μέθοδος πλήρης και προοδευτική (École du violon: méthode complète et progressive),[12] το οποίο είχε υιοθετηθεί από το Ωδείο.[13]

Επώνυμα βιολιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλάρ είχε στην συλλογή του τα εξής βιολιά (σε παρένθεση το έτος κατασκευής τού οργάνου):

  • Βιολί των Antonio & Girolamo Amati (1603)
  • Βιολί του Nicolò Amati (1645)
  • Βιολί του Nicolò Amati, με την ονομασία Alard Amati (1649)
  • Βιολί του Antonio Stradivari, με την ονομασία Alard-Baron Knoop Stradivari (1715)
  • Βιολί του Antonio Stradivari, με την ονομασία Messiah Stradivari (1716)
  • Βιολί του Giuseppe Guarneri με την ονομασία Alard Guarneri del Gesu (1742)
  • Βιολί του Jean-Baptiste Vuillaume, αντίγραφο του Αlard Stradivarius (1860)

Κυριότερα έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 6 σπουδές για βιολί σόλο (αφιερωμένες στον Παγκανίνι), έργο 2
  • Χαρακτηριστικές σπουδές (Études caractéristiques), για βιολί και πιάνο, έργο 18 (1847)
  • Καλλιτεχνικές σπουδές (Études artistiques), για σόλο βιολί, έργο 19 (1848)
  • Ενθύμια του Μότσαρτ (Souvenirs de Mozart), για βιολί και πιάνο, έργο 21 (1850)
  • Βαρκαρόλα και ταραντέλα για βιολί και πιάνο, έργο 26 (1851)
  • Βιλανέλα για βιολί και πιάνο, έργο 29 (1852)
  • 2 κοντσέρτα για βιολί (1841 και 1857)
  • 2 συμφωνίες κοντσερτάντε για σόλο βιολί (1853 και 1856)
  • 24 Καπρίτσια, έργο 41 (σε όλες τις τονικότητες) (1865)
  • L'Aragonesa, για βιολί και πιάνο, έργο 42 (1870)
  • 16 Κομμάτια σαλονιού (16 Μorceaux de salon), για βιολί και πιάνο, έργο 49 (1870)

Επίσης, συνέθεσε ντουέτα για δύο βιολιά, πολλές φαντασίες για βιολί και πιάνο/ορχήστρα πάνω σε θέματα γνωστών συνθετών (Ντινιτσέτι, Μπελίνι, Βέρντι κ.α.) και μια έκδοση σε 40 μέρη, επιλογή από συνθέσεις βιολιού από τους πιο επιφανείς δασκάλους του 18ου αιώνα, το Les Maîtres Classiques du Violon (εκδ. Schott).

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 148173673. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//13/66. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 International Music Score Library Project. Category:Alard,_Jean_Delphin. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 1014. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  6. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 80253.
  7. ↑ «La Liberté». (Γαλλικά) La Liberté. Ανακτήθηκε στις 24  Φεβρουαρίου 1888. σελ. 3.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  9. ↑ CONOR.SI. 216406371.
  10. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 80253. Ανακτήθηκε στις 5  Απριλίου 2022.
  11. ↑ (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Λεωτσάκος, 6:99
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Chisholm
  14. ↑ http://www.culture.gouv.fr/LH/LH001/PG/FRDAFAN83_OL0013066v001.htm
  15. ↑ François-Joseph Fétis: Biographie universelle des musiciens et bibliographie générale de la musique.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
  • Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
  • Γ. Λεωτσάκος στην Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1981, 1996 (ΠΛΜ)
  • Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
  • Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)
  • Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Jean-Delphin Alard", Encyclopædia Britannica. 1 (11th ed.), Cambridge University Press
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζαν_Αλάρ&oldid=10664382"