Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ναμίμπια

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 22°34′00″S 17°09′00″E / 22.5667°S 17.15°E / -22.5667; 17.15

Δημοκρατία της Ναμίμπιας
Republic of Namibia

Σημαία
Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: "Unity, Liberty, Justice"
Ενότητα, Ελευθερία, Δικαιοσύνη
Εθνικός ύμνος: Namibia, Land of the Brave
(Ναμίμπια, γη των γενναίων)
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η θέση της Ναμίμπιας (πράσινο)
και μεγαλύτερη πόληΒίντχουκ
22°33′S 17°15′E / 22.550°S 17.250°E / -22.550; 17.250 (Βίντχουκ)
Αγγλικά
Προεδρική Δημοκρατία
Νανγκόλο Εμπούμπα
Σάρα Κουγκονγκέλουα
Ανεξαρτησία
Από τη Νότια Αφρική
Ισχύον Σύνταγμα
21 Μαρτίου 1990
12 Μαρτίου 1990
 • Σύνολο
 • % Νερό
 • Σύνορα
Ακτογραμμή
825.418 km2 (34η)
αμελητέο
3.936 km
1.572 km
Πληθυσμός
 • Απογραφή 2023 
 • Πυκνότητα 
3.022.401[1] (137η) 
3,7 κατ./km2 (233η) 
ΑΕΠ (ΙΑΔ)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 
25,962 δισ. $[2] (132η)  
11.289 $[2] (97η) 
ΑΕΠ (ονομαστικό)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 
10,646 δισ. $[2] (122η)  
4.629 $[2] (87η) 
ΔΑΑ (2021)Μείωση 0,615[3] (139η) – μεσαίος
ΝόμισμαΔολάριο Ναμίμπιας (NAD)
 • Θερινή ώραWAT (UTC +1)
(UTC +2)
Internet TLD.na
Οδηγούν στααριστερά
Κωδικός κλήσης+264

Η Ναμίμπια (επίσημη ονομασία Δημοκρατία της Ναμίμπιας, αγγλικά: Republic of Namibia‎‎) είναι χώρα της Νότιας Αφρικής στην ακτή του Ατλαντικού. Συνορεύει, προς βορρά με την Ανγκόλα και τη Ζάμπια, προς ανατολάς με την Μποτσουάνα και προς νότο με τη Νότια Αφρική. Έχει έκταση 825.418 τ.χλμ. και πληθυσμό (137η στον κόσμο) 3.022.401 κατοίκους,[1] σύμφωνα με την απογραφή του 2023. Πρωτεύουσά της είναι το Βίντχουκ[4] και τα Αγγλικά είναι η επίσημη γλώσσα του κράτους.

Η Ναμίμπια είναι η ξηρότερη χώρα στην Υποσαχάρια Αφρική.[5] Έχει κατοικηθεί από τις φυλές Σαν, Νταμάρα και Νάμα. Γύρω στον 14ο αιώνα, στη χώρα έφτασαν οι Μπαντού ως αποτέλεσμα της εξάπλωσης των Μπαντού. Από τότε, οι ομάδες Μπαντού, μια από τις οποίες είναι γνωστή ως Οβάμπο, κυριαρχούν στον πληθυσμό της χώρας από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Από το 1948, με το Εθνικό Κόμμα στην εξουσία, η Νότια Αφρική εφάρμοσε την πολιτική του απαρτχάιντ, η οποία εφαρμόστηκε επίσης στη Νοτιοδυτική Αφρική.

Ανεξαρτητοποιήθηκε το 1990 από τη Νότια Αφρική, ωστόσο το Γουόλβις Μπέι και τα Νησιά Πένγκουιν παρέμειναν στη Νότια Αφρική μέχρι το 1994. Πριν αποτελούσε αποικία της Γερμανίας και ονομαζόταν Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική.

Στον ύστερο 20ό αιώνα, εξεγέρσεις και απαιτήσεις για πολιτική εκπροσώπηση από Αφρικανούς πολιτικούς ακτιβιστές είχαν ως αποτέλεσμα την ανάληψη άμεσης ευθύνης από τον ΟΗΕ το 1966, αλλά η Νότια Αφρική διατήρησε ντε φάκτο τον έλεγχο της περιοχής. Το 1973 ο ΟΗΕ αναγνώρισε τον Οργανισμό Λαών της Νοτιοδυτικής Αφρικής ως επίσημο εκπρόσωπο του λαού της Ναμίμπιας. Στο κόμμα κυριαρχούσαν οι Οβάμπο, κύρια εθνική ομάδα της περιοχής. Μετά από συνεχιζόμενο ανταρτοπόλεμο, η Νότια Αφρική εγκατέστησε εσωτερική διακυβέρνηση στη Ναμίμπια το 1985.

Η Ναμίμπια έχει μια σταθερή πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η γεωργία, η κτηνοτροφία, ο τουρισμός και τα ορυχεία – όπως τα ορυχεία διαμαντιού, ουρανίου, χρυσού, αργύρου και μεταλλευμάτων – σχηματίζουν τη βάση της οικονομίας της χώρας. Η ξηρή, μεγάλη έρημος Ναμίμπ κάνει τη Ναμίμπια μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες στον κόσμο.

Ετυμολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα της χώρας προέρχεται από την Έρημο Ναμίμπ, η οποία θεωρείται ως η ξηρότερη έρημος στον κόσμο.[6] Το όνομα Ναμίμπ, προέρχεται από τη γλώσσα Νάμα και σημαίνει "τεράστιο μέρος". Πριν την ανεξαρτησία της το 1990, η περιοχή ήταν γνωστή ως Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Deutsch-Südwestafrika), ενώ αργότερα μετονομάστηκε σε Νοτιοδυτική Αφρική, αντανακλώντας την αποικιακή κατοχή από τους Γερμανούς και Νοτιοαφρικανούς (τεχνικά εξ ονόματος του Βρετανικού στέμματος, αντανακλώντας το καθεστώς ντομίνιον της Νότιας Αφρικής εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας).

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Ιστορία της Ναμίμπια

Προαποικιακή εποχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Σαν είναι οι παλαιότεροι ιθαγενείς κάτοικοι της Ναμίμπια.

Οι ξηρές γαίες της Ναμίμπια έχουν κατοικηθεί από τους Σαν, Νταμάρα και Νάμα. Γύρω στον 14ο αιώνα, οι μετανάστες Μπαντού άρχισαν να καταφθάνουν κατά τη διάρκεια της εξάπλωσης των Μπαντού από την κεντρική Αφρική.[7]

Από τα τέλη του 18ου αιώνα, Όορλαμ από την Αποικία του Ακρωτηρίου πέρασαν τον ποταμό Οράγγη και μετακινήθηκαν στη σημερινή νότια Ναμίμπια.[8] Οι σχέσεις τους με τους νομαδικούς Νάμα ήταν κυρίως ειρηνικές. Δέχονταν τους ιεραποστόλους συνοδεύοντας τους Όορλαμ πολύ καλά,[9] δίνοντάς τους το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν πηγάδια και άλλες υποδομές έναντι ετήσιας αμοιβής.[10] Όσο προχωρούσαν βορειότερα, ωστόσο, οι Όορλαμ συγκρούστηκαν με τους Χερέρο στη Βίντχουκ, τους Γκομπάμπι, και τους Οκαχάντζα, που αντιστάθηκαν στην καταπάτησή τους. Ο πόλεμος Νάμα-Χερέρο ξέσπασε το 1880 και η κατάσταση εκτονώθηκε μόνο όταν η Γερμανική Αυτοκρατορία απέστειλε δυνάμεις στα αμφισβητούμενα μέρη και θεμελίωσε το στάτους κουό μεταξύ των Νάμα, Όορλαμ και Χερέρο.[11]

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν και εξερεύνησαν την περιοχή ήταν οι Πορτογάλοι περιηγητές Ντιόγκο Κάο το 1485 και ο Βαρθολομαίος Ντιάζ το 1486, αλλά το Πορτογαλικό στέμμα δεν προσπάθησε να διεκδικήσει τη περιοχή. Όπως και το μεγαλύτερο μέρος της εσωτερικής Υποσαχάριας Αφρικής, το εσωτερικό της Ναμίμπια δεν εξερευνήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα. Εκείνη την εποχή οι έποικοι και έμποροι ήταν κυρίως Γερμανοί και Σουηδοί. Οι ταξιδιώτες του Ντόρσλαντ πέρασαν από την περιοχή στη διαδρομή τους από το Τράνσβααλ προς την Ανγκόλα. Μερικοί από αυτούς μετακόμισαν στη Ναμίμπια και δεν συνέχισαν το ταξίδι τους.

Γερμανική κυριαρχία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γερμανική εκκλησία και μνημείο για τους αποίκους στο Βίντχουκ, Ναμίμπια.

Η Ναμίμπια έγινε γερμανική αποικία το 1884 υπό τον Όττο φον Μπίσμαρκ για να αποτρέψει την αντιληπτή βρετανική καταπάτηση και ήταν γνωστή ως Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική (Deutsch-Südwestafrika).[12] Η επιτροπή Πάλγκρεϊβ από τον Βρετανό κυβερνήτη στο Κέιπ Τάουν καθόρισε ότι μόνο το φυσικό λιμάνι βαθέων υδάτων του κόλπου Ουάλβις άξιζε να καταληφθεί και έτσι το προσάρτησε στην επαρχία του Ακρωτηρίου της βρετανικής Νότιας Αφρικής.

Από το 1904 έως το 1907, οι Χερέρο και οι Νάμα πήραν τα όπλα ενάντια στη βάναυση γερμανική αποικιοκρατία. Σε μια υπολογισμένη τιμωρητική ενέργεια από τους Γερμανούς κατακτητές, κυβερνητικοί αξιωματούχοι διέταξαν την εξαφάνιση των ιθαγενών που έγινε γνωστή ως η Γενοκτονία των Χερέρο και των Νάμα. Σε αυτό που ονομάζεται «πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα»,[13] οι Γερμανοί σκότωσαν συστηματικά 10.000 Νάμα (τον μισό πληθυσμό) και περίπου 65.000 Χερέρο (περίπου το 80% του πληθυσμού).[14][15] Οι επιζώντες, όταν τελικά απελευθερώθηκαν από την κράτηση, υποβλήθηκαν σε μια πολιτική εκκένωσης, απέλασης, καταναγκαστικής εργασίας, φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων σε ένα σύστημα που από πολλές απόψεις προέβλεπε το απαρτχάιντ που καθιέρωσε η Νότια Αφρική το 1948.

Οι περισσότεροι Αφρικανοί περιορίζονταν στα λεγόμενα αυτόχθονα εδάφη, τα οποία υπό την κυριαρχία της Νότιας Αφρικής μετά το 1949 μετατράπηκαν σε «πατρίδες» (Bantustans). Ορισμένοι ιστορικοί έχουν υποθέσει ότι η γερμανική γενοκτονία στη Ναμίμπια ήταν πρότυπο για τους Ναζί στο Ολοκαύτωμα.[16] Η μνήμη της γενοκτονίας παραμένει σχετική με την εθνική ταυτότητα στην ανεξάρτητη Ναμίμπια και τις σχέσεις με τη Γερμανία.[17] Η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε επίσημα συγγνώμη για τη γενοκτονία της Ναμίμπια το 2004.[18]

Υπό την εντολή της Νότιας Αφρικής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα νοτιοαφρικανικά στρατεύματα υπό τον στρατηγό Λούι Μπότα κατέλαβαν την περιοχή και καθαίρεσαν τη γερμανική αποικιακή διοίκηση. Το τέλος του πολέμου και η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχαν ως αποτέλεσμα η Νοτιοδυτική Αφρική να παραμείνει στην κατοχή της Νότιας Αφρικής, αρχικά ως εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, μέχρι το 1990.[19] Το σύστημα εντολών διαμορφώθηκε ως συμβιβασμός μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν μια συμμαχική προσάρτηση πρώην γερμανικών και οθωμανικών εδαφών και μια πρόταση που υποβλήθηκε από εκείνους που ήθελαν να τα παραχωρήσουν σε μια διεθνή κηδεμονία μέχρι να μπορέσουν να αυτοκυβερνηθούν.[19] Η εντολή επέτρεψε στη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση να διοικεί τη Νοτιοδυτική Αφρική έως ότου οι κάτοικοι αυτής της περιοχής προετοιμαστούν για πολιτική αυτοδιάθεση.[20] Η Νότια Αφρική ερμήνευσε την εντολή ως συγκαλυμμένη προσάρτηση και δεν έκανε καμία προσπάθεια να προετοιμάσει τη Νοτιοδυτική Αφρική για μελλοντική αυτονομία.[20]

Ως αποτέλεσμα της Διάσκεψης για τον Διεθνή Οργανισμό το 1945, η Κοινωνία των Εθνών αντικαταστάθηκε επίσημα από τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) και οι πρώην εντολές της Κοινωνίας από ένα σύστημα κηδεμονίας. Το άρθρο 77 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών όριζε ότι η κηδεμονία των Ηνωμένων Εθνών «θα ισχύει...σε εδάφη που βρίσκονται τώρα υπό εντολή». Επιπλέον, θα ήταν "θέμα μεταγενέστερης συμφωνίας ως προς το ποιες περιοχές στις προαναφερθείσες περιοχές θα υπαχθούν στο σύστημα κηδεμονίας και υπό ποιους όρους".[21] Ο ΟΗΕ ζήτησε να παραδοθούν όλες οι πρώην εντολές της Κοινωνίας των Εθνών στο Συμβούλιο Κηδεμονίας του μέχρι την ανεξαρτησίας τους.[21] Η Νότια Αφρική αρνήθηκε να το πράξει και αντ' αυτού ζήτησε άδεια από τον ΟΗΕ για την επίσημη προσάρτηση της Νοτιοδυτικής Αφρικής, για την οποία δέχθηκε σημαντική κριτική.[21] Όταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ απέρριψε αυτή την πρόταση, η Νότια Αφρική απέρριψε τη γνώμη της και άρχισε να εδραιώνει τον έλεγχο της στην περιοχή.[21] Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο Ασφαλείας απάντησαν παραπέμποντας το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ), το οποίο διεξήγαγε μια σειρά συζητήσεων σχετικά με τη νομιμότητα της νοτιοαφρικανικής κυριαρχίας μεταξύ 1949 και 1966.[22]

Χάρτης που απεικονίζει την Αστυνομική Ζώνη (με σκούρο) και τις φυλετικές πατρίδες (με κόκκινο) όπως υπήρχαν το 1978. Οι αυτοδιοικούμενες φυλετικές πατρίδες εμφανίζονται με σκούρο και κόκκινες ρίγες.
Ταυτότητα Ξένου Παρατηρητή που εκδόθηκε κατά τις εκλογές στη Ναμίμπια το 1989.

Η Νότια Αφρική άρχισε να επιβάλλει το απαρτχάιντ, το κωδικοποιημένο της σύστημα φυλετικού διαχωρισμού και διακρίσεων, στη Νοτιοδυτική Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του 1940.[23] Οι μαύροι της Νοτιοδυτικής Αφρικής υπόκεινται σε ψήφιση νόμων, απαγόρευση κυκλοφορίας και πλήθος οικιστικών κανονισμών που περιόριζαν την κίνησή τους.[23] Το νέο σύστημα επικεντρώθηκε στη νότια περιοχή της περιοχής που γειτνιάζει με τη Νότια Αφρική, γνωστή ως «Αστυνομική Ζώνη», όπου βρίσκονταν οι περισσότεροι από τους σημαντικότερους οικισμούς και η εμπορική οικονομική δραστηριότητα.[24] Εκτός της Αστυνομικής Ζώνης, οι αυτόχθονες πληθυσμοί περιορίζονταν σε θεωρητικά αυτοδιοικούμενες φυλετικές πατρίδες.[24]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η επιταχυνόμενη Αποαποικιοποίηση της Αφρικής και η αυξανόμενη πίεση στις εναπομείνασες αποικιακές δυνάμεις για να παραχωρήσουν στις αποικίες τους αυτοδιάθεση οδήγησαν στον σχηματισμό νεοφυών εθνικιστικών κομμάτων στη Νοτιοδυτική Αφρική.[25] Κινήματα όπως η Εθνική Ένωση Νοτιοδυτικής Αφρικής (SWANU) και η Λαϊκή Οργάνωση Νοτιοδυτικής Αφρικής (SWAPO) υποστήριξαν τον επίσημο τερματισμό της εντολής της Νότιας Αφρικής και την ανεξαρτησία της περιοχής.[25] Το 1966, μετά την αμφιλεγόμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου ότι δεν είχε νομική υπόσταση να εξετάσει το ζήτημα της νοτιοαφρικανικής κυριαρχίας, η SWAPO ξεκίνησε ένοπλη εξέγερση που κλιμακώθηκε ως μέρος μιας ευρύτερης περιφερειακής σύγκρουσης γνωστής ως Νοτιοαφρικανικός Πόλεμος των Συνόρων.[26]

Ανεξαρτησία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθώς η εξέγερση του SWAPO εντάθηκε, η θέση της Νότιας Αφρικής για προσάρτηση της Νοτιοδυτικής Αφρικής στη διεθνή κοινότητα συνέχισε να αποδυναμώνεται.[27] Ο ΟΗΕ δήλωσε ότι η Νότια Αφρική είχε αποτύχει στις υποχρεώσεις της να διασφαλίσει την ηθική και υλική ευημερία των αυτόχθονων κατοίκων της Νοτιοδυτικής Αφρικής και, ως εκ τούτου, είχε αποκηρύξει τη δική της εντολή.[28] Στις 12 Ιουνίου 1968, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο διακήρυξε ότι, σύμφωνα με τις επιθυμίες του λαού της, η Νοτιοδυτική Αφρική θα μετονομαστεί σε Ναμίμπια.[28] Το ψήφισμα 269 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που εγκρίθηκε τον Αύγουστο του 1969, κήρυξε παράνομη τη συνεχιζόμενη κατοχή της Ναμίμπια από τη Νότια Αφρική.[28][29] Σε αναγνώριση αυτής της απόφασης ορόσημο, η ένοπλη πτέρυγα του SWAPO μετονομάστηκε σε Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Ναμίμπια (PLAN).[30]

Η Ναμίμπια έγινε ένα από τα πολλά σημεία ανάφλεξης στις έμμεσες συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου στη νότια Αφρική κατά τα τελευταία χρόνια της εξέγερσης του PLAN.[31] Οι αντάρτες ζήτησαν όπλα και έστειλαν νεοσύλλεκτους στη Σοβιετική Ένωση για στρατιωτική εκπαίδευση.[32] Καθώς η πολεμική προσπάθεια του PLAN κέρδιζε δυναμική, η Σοβιετική Ένωση και άλλα φίλα κράτη όπως η Κούβα συνέχισαν να αυξάνουν την υποστήριξή τους, αναπτύσσοντας συμβούλους για να εκπαιδεύσουν τους αντάρτες άμεσα καθώς και παρέχοντας περισσότερα όπλα και πυρομαχικά.[33] Η ηγεσία του SWAPO, εξαρτημένη από τη στρατιωτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, της Ανγκόλας και της Κούβας, τοποθέτησε το κίνημα σταθερά μέσα στο σοσιαλιστικό μπλοκ μέχρι το 1975.[34] Αυτή η πρακτική συμμαχία ενίσχυσε την κυρίαρχη προοπτική του SWAPO ως σοβιετικού αντιπροσώπου, που κυριάρχησε στην ιδεολογία του Ψυχρού Πολέμου στη Νότια Αφρική και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[24] Από την πλευρά της, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε το SWAPO εν μέρει επειδή θεωρούσε τη Νότια Αφρική ως περιφερειακό δυτικό σύμμαχο.[35]

Νοτιοαφρικανικά στρατεύματα περιπολούν τη συνοριακή περιοχή για αντάρτες του PLAN τη δεκαετία του 1980.

Η αυξανόμενη πολεμική κούραση και η μείωση των εντάσεων μεταξύ των υπερδυνάμεων ανάγκασαν τη Νότια Αφρική, την Ανγκόλα και την Κούβα να προσχωρήσουν στην Τριμερή Συμφωνία, υπό την πίεση τόσο της Σοβιετικής Ένωσης όσο και των Ηνωμένων Πολιτειών.[36] Η Νότια Αφρική αποδέχτηκε την ανεξαρτησία της Ναμίμπια με αντάλλαγμα την κουβανική στρατιωτική απόσυρση από την περιοχή και τη δέσμευση της Ανγκόλα να σταματήσει κάθε βοήθεια στο PLAN.[37] Το PLAN και η Νότια Αφρική ενέκριναν μια άτυπη κατάπαυση του πυρός τον Αύγουστο του 1988 και μια Ομάδα Βοήθειας για τη Μετάβαση των Ηνωμένων Εθνών (UNTAG) σχηματίστηκε για να παρακολουθεί την ειρηνευτική διαδικασία στη Ναμίμπια και να επιβλέπει την επιστροφή των προσφύγων.[38] Η κατάπαυση του πυρός διακόπηκε μετά την τελική εισβολή του PLAN στην περιοχή, πιθανώς ως αποτέλεσμα παρανόησης των οδηγιών της UNTAG, τον Μάρτιο του 1989.[39] Αργότερα επιβλήθηκε νέα εκεχειρία με τον όρο ότι οι αντάρτες έπρεπε να περιοριστούν στις εξωτερικές τους βάσεις στην Ανγκόλα μέχρι να αφοπλιστούν και να αποστρατευτούν από το UNTAG.[38][40]

Μέχρι το τέλος της 11μηνης μεταβατικής περιόδου, τα τελευταία Νοτιοαφρικανικά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί από τη Ναμίμπια, σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους είχε χορηγηθεί αμνηστία, η νομοθεσία που συνιστούσε ρατσιστικές διακρίσεις καταργήθηκε και 42.000 πρόσφυγες από τη Ναμίμπια επέστρεψαν στα σπίτια τους.[34] Λίγο περισσότερο από το 97% των δικαιούχων ψηφοφόρων συμμετείχαν στις πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές της χώρας που διεξήχθησαν με καθολική ψηφοφορία.[41] Το σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών περιελάμβανε επίβλεψη από ξένους εκλογικούς παρατηρητές σε μια προσπάθεια να διασφαλιστεί η διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών. Το SWAPO κέρδισε πολλές έδρες στη Συντακτική Συνέλευση με 57% της λαϊκής ψήφου.[41] Αυτό έδωσε στο κόμμα 41 έδρες, αλλά όχι πλειοψηφία δύο τρίτων, κάτι που θα του επέτρεπε να συντάξει μόνο του το σύνταγμα.[41]

Το Σύνταγμα της Ναμίμπια εγκρίθηκε τον Φεβρουάριο του 1990. Ενσωμάτωσε προστασία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αποζημίωση για κρατικές απαλλοτριώσεις ιδιωτικής ιδιοκτησίας και ίδρυσε ανεξάρτητο δικαστικό σώμα, νομοθετικό σώμα και εκτελεστική προεδρία (η συντακτική συνέλευση έγινε η εθνική συνέλευση). Η χώρα έγινε επίσημα ανεξάρτητη στις 21 Μαρτίου 1990. Ο Σαμ Νουτζόμα ορκίστηκε ως ο πρώτος Πρόεδρος της Ναμίμπια σε μια τελετή στην οποία παρευρέθηκαν ο Νέλσον Μαντέλα της Νότιας Αφρικής (ο οποίος είχε αποφυλακιστεί τον προηγούμενο μήνα) και εκπροσώπους από 147 χώρες, συμπεριλαμβανομένων 20 αρχηγούς κρατών.[42] Το 1994, μετά τις πρώτες πολυφυλετικές εκλογές στη Νότια Αφρική, η χώρα αυτή παραχώρησε τον κόλπο Ουάλβις στη Ναμίμπια.[43]

Διακυβέρνηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πολίτευμα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1990 επικυρώθηκε το Σύνταγμα, που ισχύει και σήμερα.

Διοικητική διαίρεση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι δεκατέσσερις περιφέρειες της Ναμίμπια
Κύριο λήμμα: Διοικητική διαίρεση της Ναμίμπια

Η Ναμίμπια διαιρείται σε 14 περιφέρειες και υποδιαιρείται σε 121 εκλογικές περιφέρειες. Η διοικητική διαίρεση της Ναμίμπια κατατίθεται από τις Επιτροπές Οροθεσίες και η Εθνοσυνέλευση τις εγκρίνει ή τις απορρίπτει. Από το 1990, τέσσερις Επιτροπές Οριοθεσίας έχουν παραδώσει το έργο τους, με πιο πρόσφατη την παράδοση του 2013, υπό την προεδρία του δικαστή Άλφρεντ Σιμπολέκα.[44]

Οι περιφερειακοί σύμβουλοι εκλέγονται από τον λαό (περιφερειακές εκλογές) με μυστική ψηφοφορία.[45]

Οι τοπικές αρχές στη Ναμίμπια μπορεί να είναι δήμοι, αστικά συμβούλια ή χωριά.[46]

Εκλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Εκλογές στη Ναμίμπια

Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.[47]

Δημογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ναμίμπια έχει τη δεύτερη χαμηλότερη πυκνότητα πληθυσμού, μετά από τη Μογγολία. Η πλειοψηφία του πληθυσμού της Ναμίμπια είναι Μπαντού (όσο αναφορά τη γλωσσική προέλευση) και ως επί το πλείστον από την εθνικότητα Οβάμπο, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το ήμισυ του πληθυσμού. Άλλες εθνοτικές ομάδες είναι η Χερέρο και η Χίμπα, οι οποίες μιλούν μια παρόμοια γλώσσα, και η Νταμάρα.

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 64,6 χρόνια (60,6 χρόνια οι άνδρες και 68,4 οι γυναίκες).[48]

Μεταφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Total Population». Namibia Statistics Agency. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2024. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Ναμίμπια». ΔΝΤ. Απρίλιος 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2017. 
  3. ↑ Human Development Report 2021-22: Uncertain Times, Unsettled Lives: Shaping our Future in a Transforming World (PDF). hdr.undp.org. United Nations Development Programme. 8 Σεπτεμβρίου 2022. σελίδες 272–276. ISBN 978-9-211-26451-7. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  4. ↑ Η ονομασία προέρχεται από την ολλανδική γλώσσα.
  5. ↑ Peter Shadbolt (24 Οκτωβρίου 2012). «Namibia country profile: moving on from a difficult past». CNN. 
  6. ↑ Spriggs, A. (2001) «Africa: Namibia». Terrestrial Ecoregions. World Wildlife Fund. 
  7. ↑ Belda, Pascal (Μαΐου 2007). Namibia (στα Αγγλικά). MTH Multimedia S.L. ISBN 978-84-935202-1-2. 
  8. ↑ Dierks, Klaus. «Biographies of Namibian Personalities, A». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2010. 
  9. ↑ Dierks, Klaus. «Warmbad becomes two hundred years». Klausdierks.com. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2010. 
  10. ↑ Vedder 1997, σελ. 177.
  11. ↑ Vedder 1997, σελ. 659.
  12. ↑ «German South West Africa». Encyclopædia Britannica. http://www.britannica.com/eb/article-9036573/German-South-West-Africa. Ανακτήθηκε στις 15 April 2008. 
  13. ↑ David Olusoga (18 Απριλίου 2015). «Dear Pope Francis, Namibia was the 20th century's first genocide». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2015. 
  14. ↑ Drechsler, Horst (1980). The actual number of deaths in the limited number of battles with the Germany Schutztruppe (expeditionary force) were limited; most of the deaths occurred after fighting had ended. The German military governor Lothar von Trotha issued an explicit extermination order, and many Herero died of disease and abuse in detention camps after being taken from their land. A substantial minority of Herero crossed the Kalahari desert into the British colony of Bechuanaland (modern-day Botswana), where a small community continues to live in western Botswana near to border with Namibia. Let us die fighting, originally published (1966) under the title Südwestafrika unter deutscher Kolonialherrschaft. Berlin: Akademie-Verlag.
  15. ↑ Adhikari, Mohamed (2008). «'Streams of Blood And Streams of Money': New Perspectives on the Annihilation of the Herero and Nama Peoples of Namibia, 1904–1908». Kronos 34 (34): 303–320. 
  16. ↑ Madley, Benjamin (2005). «From Africa to Auschwitz: How German South West Africa Incubated Ideas and Methods Adopted and Developed by the Nazis in Eastern Europe». European History Quarterly 35 (3): 429–464. doi:10.1177/0265691405054218.  says it influenced Nazis.
  17. ↑ Reinhart Kössler and Henning Melber, "Völkermord und Gedenken: Der Genozid an den Herero und Nama in Deutsch-Südwestafrika 1904–1908," ("Genocide and memory: the genocide of the Herero and Nama in German South-West Africa, 1904–08") Jahrbuch zur Geschichte und Wirkung des Holocaust 2004: 37–75
  18. ↑ Andrew Meldrum (15 Αυγούστου 2004). «German minister says sorry for genocide in Namibia». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2018. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Rajagopal, Balakrishnan (2003). International Law from Below: Development, Social Movements and Third World ResistanceΔωρεάν πρόσβαση υπoκείμενη σε περιορισμένη δοκιμή, συνήθως απαιτείται συνδρομή. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 50–68. ISBN 978-0521016711. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Louis, William Roger (2006). Ends of British Imperialism: The Scramble for Empire, Suez, and Decolonization. London: I.B. Tauris & Company, Ltd. σελίδες 251–261. ISBN 978-1845113476. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 Vandenbosch, Amry (1970). South Africa and the World: The Foreign Policy of ApartheidΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. Lexington: University Press of Kentucky. σελίδες 207–224. ISBN 978-0813164946. 
  22. ↑ First, Ruth (1963). Segal, Ronald, επιμ. South West Africa. Baltimore: Penguin Books, Incorporated. σελίδες 169–193. ISBN 978-0844620619. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Crawford, Neta (2002). Argument and Change in World Politics: Ethics, Decolonization, and Humanitarian InterventionΔωρεάν πρόσβαση υπoκείμενη σε περιορισμένη δοκιμή, συνήθως απαιτείται συνδρομή. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 333–336. ISBN 978-0521002790. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Herbstein, Denis· Evenson, John (1989). The Devils Are Among Us: The War for NamibiaΔωρεάν πρόσβαση υπoκείμενη σε περιορισμένη δοκιμή, συνήθως απαιτείται συνδρομή. London: Zed Books Ltd. σελίδες 14–23. ISBN 978-0862328962. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Müller, Johann Alexander (2012). The Inevitable Pipeline Into Exile. Botswana's Role in the Namibian Liberation Struggle. Basel, Switzerland: Basler Afrika Bibliographien Namibia Resource Center and Southern Africa Library. σελίδες 36–41. ISBN 978-3905758290. 
  26. ↑ Kangumu, Bennett (2011). Contesting Caprivi: A History of Colonial Isolation and Regional Nationalism in Namibia. Basel: Basler Afrika Bibliographien Namibia Resource Center and Southern Africa Library. σελίδες 143–153. ISBN 978-3905758221. 
  27. ↑ Dobell, Lauren (1998). Swapo's Struggle for Namibia, 1960–1991: War by Other Means. Basel: P. Schlettwein Publishing Switzerland. σελίδες 27–39. ISBN 978-3908193029. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Yusuf, Abdulqawi (1994). African Yearbook of International Law, Volume I. The Hague: Martinus Nijhoff Publishers. σελίδες 16–34. ISBN 978-0-7923-2718-9. 
  29. ↑ Peter, Abbott· Helmoed-Romer Heitman· Paul Hannon (1991). Modern African Wars (3): South-West Africa. Osprey Publishing. σελίδες 5–13. ISBN 978-1-85532-122-9. [νεκρός σύνδεσμος]
  30. ↑ Williams, Christian (Οκτωβρίου 2015). National Liberation in Postcolonial Southern Africa: A Historical Ethnography of SWAPO's Exile Camps. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 73–89. ISBN 978-1107099340. 
  31. ↑ Hughes, Geraint (2014). My Enemy's Enemy: Proxy Warfare in International Politics. Brighton: Sussex Academic Press. σελίδες 73–86. ISBN 978-1845196271. 
  32. ↑ Bertram, Christoph (1980). Prospects of Soviet Power in the 1980s. Basingstoke: Palgrave Books. σελίδες 51–54. ISBN 978-1349052592. 
  33. ↑ Vanneman, Peter (1990). Soviet Strategy in Southern Africa: Gorbachev's Pragmatic ApproachΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. Stanford: Hoover Institution Press. σελίδες 41–57. ISBN 978-0817989026. 
  34. ↑ 34,0 34,1 Dreyer, Ronald (1994). Namibia and Southern Africa: Regional Dynamics of Decolonization, 1945-90. London: Kegan Paul International. σελίδες 73–87, 100–116, 192. ISBN 978-0710304711. 
  35. ↑ Shultz, Richard (1988). Soviet Union and Revolutionary Warfare: Principles, Practices, and Regional ComparisonsΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. Stanford, California: Hoover Institution Press. σελίδες 121–123, 140–145. ISBN 978-0817987114. 
  36. ↑ Sechaba, Tsepo· Ellis, Stephen (1992). Comrades Against Apartheid: The ANC & the South African Communist Party in Exile. Bloomington: Indiana University Press. σελίδες 184–187. ISBN 978-0253210623. 
  37. ↑ James III, W. Martin (2011) [1992]. A Political History of the Civil War in Angola: 1974-1990. New Brunswick: Transaction Publishers. σελίδες 207–214, 239–245. ISBN 978-1-4128-1506-2. 
  38. ↑ 38,0 38,1 Sitkowski, Andrzej (2006). UN peacekeeping: myth and reality. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group. σελίδες 80–86. ISBN 978-0-275-99214-9. 
  39. ↑ Clairborne, John (7 April 1989). «SWAPO Incursion into Namibia Seen as Major Blunder by Nujoma». The Washington Post (Washington DC). https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1989/04/07/swapo-incursion-into-namibia-seen-as-major-blunder-by-nujoma/7182b414-2fd3-4036-b3f8-be9debd58840/. Ανακτήθηκε στις 18 February 2018. 
  40. ↑ Colletta, Nat· Kostner, Markus· Wiederhofer, Indo (1996). Case Studies of War-To-Peace Transition: The Demobilization and Reintegration of Ex-Combatants in Ethiopia, Namibia, and Uganda. Washington DC: World Bank. σελίδες 127–142. ISBN 978-0821336748. 
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 «Namibia Rebel Group Wins Vote, But It Falls Short of Full Control». The New York Times. 15 November 1989. https://www.nytimes.com/1989/11/15/world/namibia-rebel-group-wins-vote-but-it-falls-short-of-full-control.html. Ανακτήθηκε στις 20 June 2014. 
  42. ↑ Dierks, Klaus. «7. The Period after Namibian Independence». Klausdierks.com. Ανακτήθηκε στις 21 Αυγούστου 2020. 
  43. ↑ «Treaty between the Government of the Republic of South Africa and the Government of the Republic of Namibia with respect to Walvis Bay and the off-shore Islands, 28 February 1994» (PDF). United Nations. 
  44. ↑ Nakale, Albertina Haindongo (2013-08-09). «President divides Kavango into two». New Era (via allafrica.com). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-09. https://archive.today/20130809090822/http://www.newera.com.na/articles/53580/President-divides-Kavango-into-two. Ανακτήθηκε στις 2018-12-09. 
  45. ↑ «Namibia National Council». Inter-Parliamentary Union. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουλίου 2010. 
  46. ↑ «Local Authorities». Association of Local Authorities in Namibia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2013. 
  47. ↑ Ναμίμπια Αρχειοθετήθηκε 2020-04-23 στο Wayback Machine. CIA World Factbook
  48. ↑ Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής, Δεδομένα ανά χώρα

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ναμίμπια&oldid=10679781"