Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Ναυμαχία του Νείλου

{{Προβεβλημένο λήμμα}} 
{{Πληροφορίες στρατιωτικής σύγκρουσης
| τίτλος          = Ναυμαχία του Νείλου
| πόλεμος         = [[Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης]]
| εικόνα          = The Battle of the Nile.jpg|400px
| λεζάντα         = «''Η Καταστροφή του ''[[Orient (πλοίο γραμμής, 1791)|Orient]]'' στη Ναυμαχία του Νείλου''», [[Τζορτζ Άρναλντ]], [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]], [[Γκρίνουιτς]], [[Λονδίνο]], [[Αγγλία]]
| ημερομηνία      = 1–3 Αυγούστου 1798
| τόπος           = [[Κόλπος του Αμπουκίρ]], [[Αίγυπτος]], [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]]
| συντεταγμένες   = {{coord|31|20|N|30|07|E|display=inline, title|type:event}}
| έκβαση          = Αποφασιστική νίκη των Βρετανών
| πλευρά1         = [[Αρχείο:Union flag 1606 (Kings Colors).svg|22px]] [[Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας]]
| πλευρά2         = [[Αρχείο:Civil and Naval Ensign of France.svg|22px]] [[Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία|Α΄ Γαλλική Δημοκρατία]]
| αρχηγός1        = [[Αρχείο:Blue Ensign of Great Britain (1707-1800).svg|22px]] [[Οράτιος Νέλσον]]
| αρχηγός2        = [[Αρχείο:Civil and Naval Ensign of France.svg|22px]] [[Φρανσουά-Πωλ Μπρυαί ντ' Αιγκαλλιέ]] {{KIA}}
| σθένος1         = 13 [[πλοίο γραμμής|πλοία γραμμής]], 1 [[Πλοίο γραμμής τετάρτου βαθμού|τετάρτου βαθμού]], και 1 [[ιστιοφόρο]]
| σθένος2         = 13 [[πλοίο γραμμής|πλοία γραμμής]], 4 [[φρεγάτα|φρεγάτες]]
| απολογισμός1    = 218 νεκροί,<br/>677 τραυματίες
| απολογισμός2    = 2.000–5.000 νεκροί,<br/>3.000–3.900 αιχμάλωτοι,{{efn|Οι πηγές συνήθως δίνουν αριθμό απωλειών που διαφέρει σημαντικά: Οι [[Ρόι και Λέσλεϊ Άντκινς]] αποδίδουν τις απώλειες των Βρετανών σε 218 νεκρούς και 677 τραυματίες, ενώ των Γάλλων σε 5.235 νεκρούς ή αγνοούμενους, και 3.305 αιχμάλωτους, συμπεριλαμβανομένων 1.000 τραυματιών.<ref name="RLA38">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 38]]</ref> Το ''Dictionnaire des batailles navales franco-anglaises'' (Λεξικό των γαλλοαγγλικών ναυμαχιών) του Ζαν-Κλωντ Καστέξ, έκδοση του 2003, αναφέρει τις απώλειες των Βρετανών σε 1.000 νεκρούς, ή το 12% του προσωπικού που ενεπλάκη, και τις απώλειες των Γάλλων σε 1.700 νεκρούς, 1.500 τραυματίες και 1.000 αιχμαλώτους, ή το 81% του συνολικού προσωπικού που ενεπλάκη.<ref name="JCC9">[[#Reference-Castex|Castex, σελ. 9]]</ref> Ο [[Ουίλλιαμ Λαιρντ Κλόους]] δίνει ακριβή στοιχεία για κάθε βρετανικό πλοίο, αναφέροντας συνολικά 218 νεκρούς και 678 τραυματίες, ενώ υπολογίζει τις γαλλικές απώλειες σε 2.000 με 5.000, τοποθετούμενος στο μέσο όρο των 3.500.<ref name="WLC370">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 370]]</ref> Ο [[Χουάν Κόουλ]] αναφέρει 218 Βρετανούς νεκρούς και τις γαλλικές απώλειες σε περίπου 1.700 νεκρούς, 1.000 τραυματίες και 3.305 αιχμαλώτους, οι περισσότεροι εκ των οποίων επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια.<ref name="JC109">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 109]]</ref> Ο Ρόμπερτ Γκάρντινερ αναφέρει τις απώλειες των Βρετανών σε 218 νεκρούς και 617 τραυματίες, ενώ των Γάλλων σε 1.600 νεκρούς και 1.500 τραυματίες.<ref name="RG39">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 39]]</ref> Ο ναυτικός ιστορικός [[Ουίλλιαμ Τζέιμς (ναυτικός ιστορικός)|Ουίλλιαμ Τζέιμς]] δίνει ακριβή ανάλυση των απωλειών των Βρετανών, που αθροίζονται σε 218 νεκρούς και 678 τραυματίες, ενώ αναγράφει υπολογισμούς για τις απώλειες των Γάλλων που κυμαίνονται μεταξύ 2.000 και 5.000, θεωρώντας πιθανότερο τον ελάχιστο υπολογισμό.<ref name="WJ176">[[#Reference-James|James, σελ. 176]]</ref> Ο [[Τζον Κίγκαν]] αναφέρει πως σκοτώθηκαν 208 Βρετανοί και τραυματίστηκαν άλλοι 677, ενώ οι Γάλλοι είχαν αρκετές χιλιάδες νεκρούς και 1.000 τραυματίες.<ref name="JK66">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 66]]</ref> Ο Στίβεν Μάφεο καταγράφει αόριστα 1.000 απώλειες για τους Βρετανούς και 3.000 για τους Γάλλους.<ref name="SM271">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 271]]</ref> Ο Νόελ Μόστερτ αναφέρει 218 νεκρούς και 678 τραυματίες αναφορικά με τις βρετανικές απώλειες, ενώ υπολογίζει τις γαλλικές απώλειες μεταξύ 2.000 και 5.000.<ref name="NM273">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 273]]</ref> Ο Πίτερ Πάντφιλντ αναφέρει 218 νεκρούς και 677 τραυματίες για τους Βρετανούς, και 1.700 νεκρούς και περίπου 850 τραυματίες για τους Γάλλους.<ref name="PP132">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 132]]</ref> Ο Ντίγκμπυ Σμιθ καταγράφει 218 Βρετανούς νεκρούς και 678 τραυματίες, και 2.000 Γάλλους νεκρούς, 1.100 τραυματίες και 3.900 αιχμαλώτους.<ref name="DS140">[[#Reference-Smith|Smith, σελ. 140]]</ref> Ο [[Όλιβερ Γουόρνερ]] αναφέρει 218 Βρετανούς νεκρούς και 677 τραυματίες, και 5.265 Γάλλους νεκρούς ή αγνοούμενους, με 3.105 αιχμαλώτους. Πρέπει να σημειωθεί πως σχεδόν όλοι οι Γάλλοι αιχμάλωτοι επέστρεψαν σε γαλλοκρατούμενες επικράτειες της Αιγύπτου κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μετά τη ναυμαχία.<ref name="OW121"/>}}<br/>καταστροφή 2 πλοίων γραμμής,<br/>κατάληψη 9 πλοίων γραμμής,<br/>καταστροφή 2 φρεγατών
}}
Η '''Ναυμαχία του Νείλου''' (γνωστή και ως '''Ναυμαχία του Κόλπου του Αμπουκίρ''', {{Lang-en|Battle of Aboukir Bay}}, {{lang-fr|Bataille d'Aboukir}}, {{lang-ar|معركة أبي قير البحرية}}) ήταν μία σημαντική ναυμαχία μεταξύ του Βρετανικού [[Βασιλικό Ναυτικό|Βασιλικού Ναυτικού]] και του [[Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό|Ναυτικού]] της Γαλλίας, η οποία έλαβε χώρα στη [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]], στον [[Κόλπος του Αμπουκίρ|Κόλπο του Αμπουκίρ]] κοντά στο [[Δέλτα του Νείλου]], μεταξύ 1-3 Αυγούστου του 1798. Η ναυμαχία αποτέλεσε το αποκορύφωμα των ναυτικών επιχειρήσεων, που κλιμακώθηκαν κατά μήκος της Μεσογείου κατά τους τρεις προηγούμενους μήνες, όταν μεγάλη γαλλική νηοπομπή έπλευσε από την [[Τουλόν]] στην [[Αλεξάνδρεια]], μεταφέροντας εκστρατευτική δύναμη υπό τον στρατηγό [[Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης|Ναπολέοντα Α΄ Βοναπάρτη]], ενώ ο βρετανικός στόλος τον αναζητούσε. Τελικά οι Βρετανοί, σε ναυμαχία υπό την ηγεσία του υποναυάρχου σερ [[Οράτιος Νέλσον|Οράτιου Νέλσον]], κατήγαγαν αποφασιστική νίκη κατά των Γάλλων του αντιναυάρχου [[Φρανσουά-Πωλ Μπρυαί ντ' Αιγκαλλιέ]].

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης επιδίωξε να εισβάλει στην Αίγυπτο ως το πρώτο του βήμα για την εκστρατεία κατά της [[Βρετανική Ινδία|Βρετανικής Ινδίας]], μέρος μιας μεγαλύτερης προσπάθειας απομάκρυνσης της Βρετανίας από την εμπλοκή στους [[Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης|Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης]]. Καθώς ο στόλος του Βοναπάρτη διέσχιζε τη Μεσόγειο, καταδιώχθηκε από βρετανική δύναμη υπό τον Νέλσον, ο οποίος είχε σταλεί από το βρετανικό Ναυαρχείο στον ποταμό [[Τάγος|Τάγο]] (αποτελούσε και αγκυροβόλιο του Βασιλικού Ναυτικού), για να εξακριβώσει το σκοπό της γαλλικής εκστρατείας αλλά και για να την αντιμετωπίσει. Καταδίωξε τους Γάλλους για πάνω από δύο μήνες, στις περισσότερες περιπτώσεις χάνοντάς τους για λίγες μόλις ώρες. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν ενήμερος για την καταδίωξη του Νέλσον και επέβαλε πλήρη μυστικότητα σχετικά με τον προορισμό του. Μπόρεσε να καταλάβει τη [[Μάλτα]] και έπειτα να αποβιβαστεί στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] χωρίς να εμποδιστεί από τις βρετανικές ναυτικές δυνάμεις.

Ενώ ο γαλλικός στρατός ήταν πλέον στην ξηρά, ο γαλλικός στόλος αγκυροβόλησε στον [[Κόλπος του Αμπουκίρ|Κόλπο του Αμπουκίρ]], 32 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αλεξάνδρειας. Ο διοικητής του, αντιναύαρχος Μπρυαί, θεωρούσε πως κατείχε μια εξαιρετική αμυντική θέση. Ο βρετανικός στόλος έφτασε στα ανοιχτά της Αιγύπτου την 1η Αυγούστου και όταν εντόπισε το γαλλικό του Μπρυαί, ο Νέλσον διέταξε άμεση επίθεση. Τα πλοία του πλησίασαν στη γαλλική γραμμή και διαχωρίστηκαν σε δύο τμήματα καθώς πλησίαζαν. Ένα από αυτά διέσπασε την κεφαλή της γραμμής των γαλλικών πολεμικών και πέρασε διαμέσου των αγκυροβολημένων γαλλικών πλοίων και της ακτής, ενώ τα υπόλοιπα ενεπλάκησαν με την προς το πέλαγος πλευρά του γαλλικού στόλου. Έχοντας παγιδευτεί σε διασταυρούμενα πυρά, τα πιο αξιόμαχα γαλλικά πολεμικά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά από βίαιη τρίωρη ναυμαχία, ενώ το κεντρικό τμήμα κατάφερε να αποκρούσει την αρχική βρετανική επίθεση. Όταν έφτασαν βρετανικές ενισχύσεις, το κέντρο των Γάλλων βρέθηκε εν μέσω νέας επίθεσης και στις 22:00 η γαλλική ναυαρχίδα ''[[Orient (πλοίο γραμμής, 1791)|Orient]]'' εξερράγη. Το οπίσθιο τμήμα του γαλλικού στόλου προσπάθησε να διαφύγει από τον κόλπο, αλλά ο Μπρυαί σκοτώθηκε, η [[εμπροσθοφυλακή]] και το κέντρο ηττήθηκαν, και μόνο δύο [[Πλοίο γραμμής|πλοία γραμμής]] και δύο [[Φρεγάτα|φρεγάτες]] από τα συνολικά 17 εμπλεκόμενα πλοία της Γαλλίας κατάφεραν να διαφύγουν.

Η ναυμαχία αντέστρεψε τη στρατηγική θέση των δύο κύριων αντιμαχόμενων δυνάμεων στη Μεσόγειο και εδραίωσε το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό σε κυρίαρχη θέση, την οποία και διατήρησε για το υπόλοιπο του πολέμου. Επίσης, ενθάρρυνε και άλλα ευρωπαϊκά έθνη να συνταχθούν εναντίον της Γαλλίας και ήταν ένας από τους παράγοντες του σχηματισμού του [[Πόλεμος του Δεύτερου Συνασπισμού|Δεύτερου Συνασπισμού]] εναντίον της. Ο στρατός του Βοναπάρτη παγιδεύτηκε στην Αίγυπτο και η κυριαρχία του Βασιλικού Ναυτικού στα ανοικτά των [[Συρία|συριακών]] ακτών συνέβαλε σημαντικά στην ήττα του στην [[Πολιορκία της Άκρας (1799)|Πολιορκία της Άκρας]] το 1799, η οποία προηγήθηκε της επιστροφής του Βοναπάρτη στην Ευρώπη. Ο Νέλσον τραυματίστηκε στη ναυμαχία, αλλά αναγορεύθηκε ήρωας σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια ονομάστηκε [[Κόμης Νέλσον|Βαρόνος Νέλσον]] — αν και ο ίδιος δεν ήταν ικανοποιημένος με τις βραβεύσεις του. Οι πλοίαρχοι του έλαβαν, επίσης, εγκωμιαστικά σχόλια και συνέχισαν με τη δημιουργία του πυρήνα της θρυλικής [[Αδελφότητα του Νέλσον|Αδελφότητας του Νέλσον]]. Ο θρύλος της μάχης παρέμεινε σε εξέχουσα θέση στη λαϊκή συνείδηση, με πιθανώς πιο γνωστή αναπαράστασή της το ποίημα ''[[Καζαμπιάνκα (ποίημα)|Καζαμπιάνκα]]'' της [[Φελίσια Χέμανς]] το 1826.

==Υπόβαθρο==
Οι νίκες του [[Ναπολέων Α΄ της Γαλλίας|Ναπολέοντος Βοναπάρτη]] στη βόρεια Ιταλία επί της [[Αυστριακή Αυτοκρατορία|Αυστριακής Αυτοκρατορίας]], βοήθησαν στο να εξασφαλιστεί η νίκη των Γάλλων στον [[Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού|Πόλεμο του Πρώτου Συνασπισμού]] το 1797, και έτσι η Μεγάλη Βρετανία παρέμεινε η μοναδική ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη που ήταν ακόμη σε πόλεμο με την επαναστατημένη Γαλλία.<ref name="SM224">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 224]]</ref> Το Γαλλικό [[Διευθυντήριο (Γαλλία)|Διευθυντήριο]] διερεύνησε πληθώρα στρατηγικών επιλογών για την αντιμετώπιση της βρετανικής αντεπίθεσης, συμπεριλαμβανομένων προσχεδιασμένων εισβολών σε [[Ιρλανδία]] και [[Μεγάλη Βρετανία]], καθώς και την ενίσχυση του [[Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό|Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού]], ώστε αυτό να αντιμετωπίσει το [[Βασιλικό Ναυτικό]] στη θάλασσα.<ref name="WJ113">[[#Reference-James|James, σελ. 113]]</ref> Παρά τις σημαντικές προσπάθειες, ο έλεγχος των θαλασσών της βόρειας Ευρώπης από τους Βρετανούς κατέστησε σύντομα τις φιλοδοξίες αυτές ανέφικτες,<ref name="PP116">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 116]]</ref> και το Βασιλικό Ναυτικό διατήρησε σταθερά τον έλεγχο του [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικού Ωκεανού]]. Ωστόσο, το γαλλικό ναυτικό ήταν κυρίαρχο στη [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]], μετά την απόσυρση του βρετανικού στόλου με το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ της Βρετανίας και της Ισπανίας το 1796.<ref name="JK36">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 36]]</ref> Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στον Βοναπάρτη να προτείνει την [[Εκστρατεία της Αιγύπτου|εισβολή στην Αίγυπτο]], ως εναλλακτική λύση στην απευθείας σύγκρουση με τη Βρετανία, θεωρώντας πως οι Βρετανοί θα απασχολούνταν περισσότερο με μια επικείμενη [[Ιρλανδική εξέγερση του 1798|ιρλανδική εξέγερση]] (Ιρλανδική Eξέγερση του 1798), παρά με μια παρέμβαση στη Μεσόγειο.<ref name="JHR141">[[#Reference-Rose|Rose, σελ. 141]]</ref>

Ο Βοναπάρτης θεωρούσε πως, εγκαθιστώντας μόνιμη παρουσία στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] (η οποία ανήκε στην ουδέτερη [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]], απολαμβάνοντας όμως στην ουσία καθεστώς αυτονομίας υπό τους [[Μαμελούκοι|Μαμελούκους]] ηγεμόνες της), οι Γάλλοι θ΄ αποκτούσαν βάση για μελλοντικές επιχειρήσεις κατά της [[Βρετανική Ινδία|Βρετανικής Ινδίας]], πιθανώς με τη σύμπραξη του σουλτάνου [[Σουλτάνος Τίπου|Τίπου]] του ινδικού [[Βασίλειο της Μυσόρης|Βασιλείου της Μυσόρης]], και θ΄ απομάκρυναν έτσι τη Βρετανία από τον πόλεμο.<ref name="RLA7">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 7]]</ref> Η εκστρατεία θα διέκοπτε την επικοινωνία μεταξύ της Βρετανίας και της Ινδίας, που ήταν σημαντικό τμήμα της [[Βρετανική Αυτοκρατορία|Βρετανικής Αυτοκρατορίας]] και το εμπόριο που πραγματοποιούσε με αυτή δημιουργούσε την απαραίτητη ευρωστία για την επιτυχή διεξαγωγή του πολέμου από τους Βρετανούς.<ref name="SM230">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 230]]</ref> Το Γαλλικό Διευθυντήριο συμφώνησε με τα σχέδια του Βοναπάρτη, αν και κύριος παράγοντας στην απόφασή του ήταν η επιθυμία να δει τον πολιτικά φιλόδοξο Βοναπάρτη και τους πιστούς του βετεράνους των ιταλικών εκστρατειών ν΄ απομακρύνονται από τη Γαλλία.<ref name="NR457">[[#Reference-Rodger|Rodger, σελ. 457]]</ref> Την άνοιξη του 1798, ο Βοναπάρτης συγκέντρωσε περισσότερους από 35.000 στρατιώτες στη μεσογειακή Γαλλία και Ιταλία, και ανέπτυξε ισχυρό στόλο στην [[Τουλόν]]. Ακόμη σχημάτισε την ''[[Επιτροπή Επιστημών και Τεχνών]]'' (''Commission des Sciences et des Arts''), σώμα επιστημόνων και μηχανικών που είχαν ως σκοπό την εγκαθίδρυση γαλλικής αποικίας στην Αίγυπτο.<ref name="JC17">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 17]]</ref> Ο Ναπολέων διατήρησε τον προορισμό της εκστρατείας του άκρως μυστικό — οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού δεν γνώριζαν το στόχο του, και δεν τον αποκάλυψε μέχρι την ολοκλήρωση του τελικού σταδίου της εκστρατείας.<ref name="JC11">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 11]]</ref>

===Μεσογειακή εκστρατεία===
[[Αρχείο:HoratioNelson1.jpg|thumb|220px|upright|''Υποναύαρχος σερ Οράτιος Νέλσον'', έργο του [[Λέμουελ Φράνσις Άμποτ]], 1800, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]]. Εδώ φορώντας το καπέλο του με το λοφίο (τσελένγκ), το οποίο τού δόθηκε από τον σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για τη νίκη του στο Νείλο.]]

Η αρμάδα του Βοναπάρτη απέπλευσε από την [[Τουλόν]] στις 19 Μαΐου 1798, πραγματοποιώντας ταχεία διέλευση στη [[θάλασσα της Λιγυρίας]], ενισχυόμενη με επιπλέον πλοία στη [[Γένοβα]]. Έπλευσε μετά νότια κατά μήκος της ακτής της [[Σαρδηνία]]ς, και περνώντας από τη [[Σικελία]] στις 7 Ιουνίου<ref name="WLC353">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 353]]</ref>, έφτασε στις 9 Ιουνίου στα ανοικτά της [[Μάλτα]]ς, που τότε βρισκόταν υπό την κυριαρχία των [[Ιωαννίτες Ιππότες|Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ]], διοικητής των οποίων ήταν ο Μέγας Μάγιστρος [[Φερδινάνδος φον Χόμπες τσου Μπολχάιμ|Φερδινάνδος φον Χόμπες τσου Μπολχάιμ]].<ref name="JC8">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 8]]</ref> Ο Βοναπάρτης απαίτησε να επιτραπεί στο στόλο του να εισέλθει στο οχυρωμένο λιμάνι της [[Βαλέτα|Βαλέτας]]. Όταν οι Ιππότες αρνήθηκαν, ο Γάλλος στρατηγός διέταξε μια μεγάλης κλίμακας επίθεση στα νησιά της Μάλτας, εξουδετερώνοντας την αντίσταση των Ιπποτών μετά από 24 ώρες αψιμαχιών.<ref name="RG21">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 21]]</ref> Οι Ιππότες παραδόθηκαν επισήμως στις 12 Ιουνίου και έναντι σημαντικής οικονομικής αποζημίωσης, παρέδωσαν τα νησιά και όλους τους πόρους τους στον Βοναπάρτη, συμπεριλαμβανομένης και της μεγάλης περιουσίας της [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία|Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας]] στη Μάλτα.<ref name="WJ151">[[#Reference-James|James, σελ. 151]]</ref> Μέσα σε μια εβδομάδα ο Βοναπάρτης είχε ανεφοδιάσει τα πλοία του, και στις 19 Ιουνίου αναχώρησε για την [[Αλεξάνδρεια]] μέσω της [[Κρήτη|Κρήτης]], αφήνοντας 4.000 άνδρες στη [[Βαλέτα]] υπό τον στρατηγό [[Κλωντ-Ανρί Μπελγκράν ντε Βωμπουά|Κλωντ-Ανρί Βωμπουά]] για να διασφαλίσουν τη γαλλική κυριαρχία στα νησιά.<ref name="RLA13">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 13]]</ref>

Όταν ο Βοναπάρτης έπλεε προς τη Μάλτα, το Βασιλικό Ναυτικό εισήλθε ξανά στη Μεσόγειο για πρώτη φορά μετά από πάνω από έναν χρόνο. Ανησυχώντας για τις αναφορές σχετικά με τις προετοιμασίες των Γάλλων στις ακτές της Μεσογείου, ο [[Τζωρτζ Σπένσερ, 2ος Κόμης Σπένσερ|λόρδος Τζωρτζ Σπένσερ]], Πρώτος Λόρδος του [[Ναυαρχείο (Ηνωμένο Βασίλειο)|Ναυαρχείου]] (Υπουργός Ναυτικών) έστειλε μήνυμα στον αντιναύαρχο [[Τζον Τζέρβις, 1ος Κόμης του Αγίου Βικεντίου|Τζον Τζέρβις]], διοικητή του Στόλου της Μεσογείου που είχε ως βάση του τον [[Τάγος|ποταμό Τάγο]], ν΄ αποστείλει μια ναυτική μοίρα για να διερευνήσει την κατάσταση.<ref name="SM233">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 233]]</ref> Η μοίρα αυτή, αποτελούμενη από τρία [[Πλοίο γραμμής|πλοία γραμμής]] και τρεις [[Φρεγάτα|φρεγάτες]], ανατέθηκε στον υποναύαρχο σερ [[Οράτιος Νέλσον|Οράτιο Νέλσον]].

Ο Νέλσον ήταν έμπειρος αξιωματικός, που είχε χάσει το ένα του μάτι κατά τη διάρκεια μαχών στην [[Κορσική]] το 1794, και στη συνέχεια διακρίθηκε για την κατάληψη δύο ισπανικών [[Πλοίο γραμμής|πλοίων γραμμής]] στη [[Ναυμαχία του Ακρωτηρίου του Αγίου Βικεντίου (1797)|Ναυμαχία του Ακρωτηρίου του Αγίου Βικεντίου]] το Φεβρουάριο του 1797. Τον Ιούλιο του 1797, έχασε το δεξί χέρι του στη [[Ναυμαχία της Σάντα Κρουζ της Τενερίφης (1797)|Ναυμαχία της Σάντα Κρουθ της Τενερίφης]] και αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Βρετανία για να αναρρώσει.<ref name="PP109">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 109]]</ref> Επιστρέφοντας στο στόλο στον Τάγο στα τέλη Απριλίου 1798, διατάχθηκε να παραλάβει τη μοίρα που βρισκόταν στο [[Γιβραλτάρ]] και να πλεύσει προς τη θάλασσα της [[Λιγουρία|Λιγυρίας]].<ref name="WJ148">[[#Reference-James|James, σελ. 148]]</ref> Στις 21 Μαΐου, καθώς η μοίρα του Νέλσον προσέγγιζε την [[Τουλόν]], χτυπήθηκε από σφοδρή θύελλα, και η ναυαρχίδα του, [[HMS Vanguard (1787)|HMS ''Vanguard'']], έχασε τους ιστούς της και σχεδόν βυθίστηκε στην ακτή της Κορσικής.<ref name="JK44">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 44]]</ref> Το υπόλοιπο της μοίρας διασκορπίστηκε. Τα πλοία γραμμής βρήκαν καταφύγιο στη νήσο [[Σαν Πιέτρο]] ανοικτά της Σαρδηνίας. Οι φρεγάτες κινήθηκαν δυτικά και δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν.<ref name="RLA9">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 9]]</ref>

Στις 7 Ιουνίου, μετά από γρήγορες επιδιορθώσεις στη ναυαρχίδα, στόλος που αποτελούταν από δέκα πλοία γραμμής και ένα [[πλοίο γραμμής τετάρτου βαθμού]] ενώθηκε με το πλοίο του Νέλσον στα ανοικτά της Τουλόν. Ο στόλος, υπό τη διοίκηση του πλοίαρχου [[Σερ Τόμας Τρούμπριτζ, 1ος Βαρονέτος|Τόμας Τρούμπριτζ]], είχε σταλεί από τον αντιναύαρχο Τζον Τζέρβις για να ενισχύσει τον Νέλσον στην καταδίωξη και αναχαίτιση της νηοπομπής της Τουλόν.<ref name="SM241">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 241]]</ref> Αν και πλέον είχε αρκετά πλοία για να αντιμετωπίσει το γαλλικό στόλο, ο Νέλσον μειονεκτούσε σε δύο σημεία. Δεν γνώριζε τίποτα σχετικά με τον προορισμό των Γάλλων και δεν είχε φρεγάτες να κατοπτεύουν μπροστά από το στόλο του.<ref name="WLC354">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 354]]</ref> Κινούμενος νότια με την ελπίδα συλλογής πληροφοριών σχετικά με τις κινήσεις των Γάλλων, ο στόλος του Νέλσον σταμάτησε στη νήσο [[Έλβα (νήσος)|Έλβα]], και κατόπιν στη [[Νάπολη]], όπου ο εκεί Βρετανός πρέσβης [[Ουίλλιαμ Χάμιλτον (διπλωμάτης)|σερ Ουίλλιαμ Χάμιλτον]] ανέφερε πως ο γαλλικός στόλος πέρασε από τη [[Σικελία]] κινούμενος προς τη [[Μάλτα]].<ref name="RG29">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 29]]</ref> Παρά τις εκκλήσεις του Νέλσον και του Χάμιλτον, ο βασιλιάς [[Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδος της Νάπολης]] αρνήθηκε να δανείσει τις φρεγάτες του στο βρετανικό στόλο, φοβούμενος γαλλικές αντεκδικήσεις.<ref name="EB176">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 176]]</ref> Στις 22 Ιουνίου, ένα [[Βρίκιον|μπρίκι]] που έπλεε από τη [[Ντουμπρόβνικ|Ραγούζα]] ανακοίνωσε στον Νέλσον πως οι Γάλλοι έπλεαν ανατολικά από τη [[Μάλτα]] στις 16 Ιουνίου.<ref name="NM254">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 254]]</ref> Αφού συσκέφθηκε με τους πλοιάρχους του, ο υποναύαρχος αποφάσισε πως ο στόχος των Γάλλων ήταν η [[Αίγυπτος]], και έτσι άρχισε την καταδίωξή τους.<ref name="JK55">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 55]]</ref> Θεωρώντας εσφαλμένα πως οι Γάλλοι βρίσκονταν πέντε μέρες πιο μπροστά αντί για δύο, ο Νέλσον επέμενε στο να κινηθούν απευθείας προς την [[Αλεξάνδρεια]] χωρίς παρέκκλιση.<ref name="NR459">[[#Reference-Rodger|Rodger, σελ. 459]]</ref>

Το βράδυ της 22ας Ιουνίου, ο στόλος του Νέλσον προσπέρασε το γαλλικό στο σκοτάδι, χωρίς να αντιληφθεί πόσο κοντά βρισκόταν ο στόχος του.<ref name="SM258">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 258]]</ref> Κινούμενος με μεγάλη ταχύτητα σε ευθεία διαδρομή, ο Νέλσον έφτασε στην [[Αλεξάνδρεια]] στις 28 Ιουνίου, όπου και ανακάλυψε πως οι Γάλλοι δεν ήταν εκεί.<ref name="WJ154">[[#Reference-James|James, σελ. 154]]</ref> Μετά από συνάντηση με τον καχύποπτο Οθωμανό διοικητή, Σαγίντ Μουχάμαντ Κουραγίμ, ο Νέλσον διέταξε το βρετανικό στόλο να κινηθεί βόρεια μέχρι την ακτή της [[Ανατολία]]ς (4 Ιουλίου), και έπειτα κινήθηκε δυτικά προς τη [[Σικελία]].<ref name="JK59">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 59]]</ref> Ο Νέλσον έχασε τους Γάλλους για κάτι λιγότερο από μια μέρα — οι προπομποί του γαλλικού στόλου έφτασαν στα ανοικτά της Αλεξάνδρειας το απόγευμα της 29ης Ιουνίου.<ref name="RG26">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 26]]</ref>

Ανησυχώντας για την παρ' ολίγον συνάντηση με τον Νέλσον, ο Βοναπάρτης διέταξε άμεση απόβαση, η οποία διεξήχθη ως αμφίβια επιχείρηση, αδέξια όμως εκτελεσμένη, με αποτέλεσμα τον πνιγμό 20 στρατιωτών.<ref name="RLA17">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 17]]</ref> Προελαύνοντας κατά μήκος της ακτής, ο γαλλικός στρατός κατέλαβε την [[Αλεξάνδρεια]],<ref name="JC22">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 22]]</ref> και έπειτα το κύριο τμήμα του στρατού οδηγήθηκε από τον Βοναπάρτη στην ενδοχώρα.<ref name="WLC356">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 356]]</ref> Από τον ναυτικό διοικητή, αντιναύαρχο Μπρυαί ντ΄ Αιγκαλλιέ, ζητήθηκε ν΄ αγκυροβολήσει στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας, αλλά οι ναυτικοί επιθεωρητές ανέφεραν πως ο δίαυλος του λιμανιού ήταν στενός και ρηχός για τα μεγαλύτερα πλοία του γαλλικού στόλου.<ref name="RLA21">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 21]]</ref> Ως εκ τούτου, οι Γάλλοι επέλεξαν εναλλακτικό αγκυροβόλιο στον [[Κόλπος του Αμπουκίρ|Κόλπο του Αμπουκίρ]], 32 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της [[Αλεξάνδρεια]]ς.<ref name="NM257">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 257]]</ref>

Στο μεταξύ, ο στόλος του Νέλσον έφτασε στις [[Συρακούσες]] στις 19 Ιουλίου και εφοδιάστηκε με προμήθειες.<ref name="WJ155">[[#Reference-James|James, σελ. 155]]</ref> Εκεί ο υποναύαρχος έγραψε επιστολές στις οποίες περιέγραφε τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών: «Ένα παλιό ρητό λέει πως ''τα παιδιά του Διαβόλου έχουν την τύχη του Διαβόλου''. Δεν μπορώ να βρω, ή αυτή τη στιγμή δεν ξέρω, πέρα από αόριστες εικασίες, πού πήγε ο γαλλικός στόλος. Όλη η κακοτυχία μου, μέχρι τώρα, συμπληρώνεται από την ανάγκη για φρεγάτες».<ref name="RLA19">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 19]]</ref> Εν τω μεταξύ, οι Γάλλοι εξασφάλιζαν την κατοχή της Αιγύπτου με τη [[Μάχη των Πυραμίδων]] στις 21 Ιουλίου. Μέχρι τις 24 Ιουλίου, ο βρετανικός στόλος είχε ανεφοδιαστεί και, έχοντας πλέον πειστεί πως οι Γάλλοι βρίσκονταν κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο, ο Νέλσον απέπλευσε προς την [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]].<ref name="SM265">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 265]]</ref> Στις 28 Ιουλίου, στην [[Κορώνη]], ο Νέλσον πληροφορήθηκε τελικά τη γαλλική επίθεση στην Αίγυπτο, και στράφηκε νότια στη Μεσόγειο. Οι προπομποί του, [[HMS Alexander (1778)|HMS ''Alexander'']] και [[HMS Swiftsure (1787)|HMS ''Swiftsure'']], εντόπισαν το γαλλικό στόλο μεταγωγικών στην Αλεξάνδρεια το απόγευμα της 1ης Αυγούστου.<ref name="WLC355">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 355]]</ref>

===Κόλπος του Αμπουκίρ===
Όταν το λιμάνι της Αλεξάνδρειας αποδείχθηκε ανεπαρκές για το στόλο του, ο Μπρυαί συγκέντρωσε τους πλοιάρχους του και συζήτησε μαζί τους τις επιλογές τους. Ο Βοναπάρτης είχε διατάξει το στόλο του ν΄ αγκυροβολήσει στον Κόλπο του Αμπουκίρ, ένα ρηχό και εκτεθειμένο αγκυροβόλιο, αλλά συμπλήρωσε τις εντολές του με την πρόταση πως, αν ο κόλπος του Αμπουκίρ γινόταν επικίνδυνος, ο Μπρυαί θα μπορούσε να πλεύσει βορειοδυτικά προς την [[Κέρκυρα]], αφήνοντας μόνο τα μεταγωγικά και λίγα ελαφρά πολεμικά πλοία στην Αλεξάνδρεια.<ref name="JHR142">[[#Reference-Rose|Rose, σελ. 142]]</ref> Ο Μπρυαί αρνήθηκε ν΄ αποπλεύσει, θεωρώντας πως η ναυτική μοίρα του θα μπορούσε να παρέχει επαρκή υποστήριξη στα γαλλικά στρατεύματα που βρίσκονταν στην ακτή, και κάλεσε τους πλοιάρχους του στην 120 κανονιών ναυαρχίδα του ''[[Orient (πλοίο γραμμής, 1791)|Orient]]'' για να συζητήσουν την αντίδρασή τους σε περίπτωση που ο Νέλσον έβρισκε το στόλο στ΄ αγκυροβόλιο. Παρά την προφορική αντίθεση του υποδιοικητή της γαλλικής αρμάδας, [[Υποναύαρχος|υποναύαρχου]] [[Αρμάν Μπλανκέ ντυ Σεϊλά]],<ref name="EB199">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 199]]</ref> ο οποίος επέμενε πως ο στόλος θα ήταν καλύτερο ν΄ αντιμετωπίσει τον εχθρό στην ανοικτή θάλασσα, οι υπόλοιποι πλοίαρχοι συμφώνησαν πως η αγκυροβόληση σε γραμμή μάχης εντός του κόλπου ήταν η κατάλληλη τακτική αντιμετώπισης του Νέλσον.<ref name="WJ159">[[#Reference-James|James, σελ. 159]]</ref> Είναι πιθανό πως ο Βοναπάρτης θεωρούσε τον Κόλπο του Αμπουκίρ ως προσωρινό αγκυροβόλιο: στις 27 Ιουλίου εξέφρασε την προσδοκία του πως ο Μπρυαί θα είχε ήδη μεταφέρει τα πλοία του στην Αλεξάνδρεια, και τρεις μέρες αργότερα, εξέδωσε εντολές ώστε ο στόλος ν΄ αναχωρήσει για την [[Κέρκυρα]] και να προετοιμαστεί για ναυτικές επιχειρήσεις κατά των οθωμανικών επικρατειών στα [[Βαλκάνια]].<ref name="JHR143">[[#Reference-Rose|Rose, σελ. 143]]</ref> Όμως, [[Βεδουίνοι]] [[Αντάρτης|αντάρτες]]<ref name="EB192">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 192]]</ref> συνέλαβαν και σκότωσαν τον αγγελιοφόρο που μετέφερε τις οδηγίες.

[[Αρχείο:François-Paul Brueys d'Aigalliers.jpg|thumb|upright|left|220px|Πορτραίτο του Γάλλου αντιναυάρχου Φρανσουά-Πωλ Μπρυαί ντ' Αιγκαλλιέ, έργο άγνωστου καλλιτέχνη, [[Ανάκτορο των Βερσαλλιών]].]]

Ο Κόλπος του Αμπουκίρ είναι παράκτια εσοχή μήκους 30 χιλιομέτρων (16 ναυτικών μιλίων), που εκτείνεται από το χωριό [[Αμπού Κιρ]] (Abu Qir) στα δυτικά, μέχρι την πόλη της [[Ροζέτα]] στα ανατολικά, όπου ένας από τους κλάδους του ποταμού [[Νείλος|Νείλου]] καταλήγει στη Μεσόγειο.<ref name="SM268">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σσ.&nbsp;268–269]]</ref> Το 1798, ο κόλπος προστατευόταν στη δυτική άκρη του από μεγάλες βραχώδεις αβαθείς θαλάσσιες εκτάσεις, που εισέρχονταν σε απόσταση 4,8 χιλιομέτρων εντός του κόλπου, από [[ακρωτήριο]] που φυλασσόταν από το Κάστρο του Αμπουκίρ. Ένα μικρό οχυρό σ΄ [[Νήσος Νέλσον|ένα μικρό νησί]] (νήσος Αμπουκίρ, μετέπειτα νήσος Νέλσον) μεταξύ των βράχων, προστάτευε τις αβαθείς περιοχές.<ref name="WLC357">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 357]]</ref> Το οχυρό φυλασσόταν από Γάλλους στρατιώτες και ήταν εξοπλισμένο με τουλάχιστον τέσσερα κανόνια και δύο βαρέα [[Ολμοβόλο|ολμοβόλα]].<ref name="WJ160">[[#Reference-James|James, σελ. 160]]</ref> Ο Μπρυαί είχε αυξήσει την οχύρωση με τις [[Βομβάρδα|βομβάρδες]] και τις [[Κανονιοφόρος|κανονιοφόρους]] του, που είχαν αγκυροβολήσει μεταξύ των βράχων στα δυτικά του νησιού, σε θέση κατάλληλη ώστε να υποστηρίζουν την κεφαλή της γαλλικής γραμμής. Επιπλέον, αβαθείς περιοχές βρίσκονταν κατ' ανώμαλο τρόπο στα νότια του νησιού και εκτείνονταν στον κόλπο εντός σχεδόν ημικυκλίου, περίπου 1.150 μέτρα από την ακτή.<ref name="WLC358">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 358]]</ref> Οι περιοχές αυτές ήταν τόσο ρηχές ώστε τα μεγάλα πολεμικά πλοία δεν μπορούσαν να περάσουν, και έτσι ο Μπρυαί διέταξε δεκατρία πλοία γραμμής να παραταχθούν σε γραμμή μάχης, ακολουθώντας τη βορειοανατολική άκρη των αβαθών περιοχών προς τη νότια πλευρά του νησιού, σε θέση που τους επέτρεπε ν΄ αποβιβάζουν προμήθειες από την αριστερή πλευρά τους, ενώ να μπορούν να καλύπτουν τις αποβάσεις με τις συστοιχίες πυροβόλων της δεξιάς τους πλευράς.<ref name="RG31">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 31]]</ref> Δόθηκαν εντολές σε κάθε πλοίο να προσδέσει ισχυρά σχοινιά στην πλώρη και την πρύμνη των γειτονικών πλοίων τους, τα οποία θα μετέτρεπαν αποτελεσματικά τη γραμμή σε μια μεγάλη συστοιχία-παράταξη, σχηματίζοντας ένα θεωρητικά απόρθητο εμπόδιο.<ref name="OW66">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 66]]</ref> Ο Μπρυαί τοποθέτησε μια δεύτερη, εσωτερική γραμμή με τέσσερις φρεγάτες, περίπου 320 μέτρα δυτικά της κυρίως γραμμής, σχεδόν στα μισά της γραμμής και των αβαθών περιοχών. Στην κορυφή της γαλλικής γραμμής βρισκόταν το ''[[Guerrier (πλοίο γραμμής, 1754)|Guerrier]]'', τοποθετημένο 2.200 μέτρα νοτιοανατολικά της νήσου Αμπουκίρ και περίπου 910 μέτρα από την άκρη των υφάλων που περιέκλειαν το νησί.<ref name="WJ160"/> Η γραμμή επεκτάθηκε νοτιοανατολικά, με το κέντρο της στραμμένο προς τη θάλασσα μακριά από τους υφάλους. Τα γαλλικά πλοία είχαν κενό 150 μέτρων ανάμεσά τους, και ολόκληρη η γραμμή είχε μήκος 2.610 μέτρων,<ref name="WLC359">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 359]]</ref> με τη ναυαρχίδα ''Orient'' στο κέντρο και δύο μεγάλα πλοία 80 κανονιών αγκυροβολημένα σε κάθε πλευρά.<ref name="NM260">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 260]]</ref> Το πίσω τμήμα της γραμμής ήταν υπό τη διοίκηση του υποναύαρχου [[Πιερ-Σαρλ Βιλνέβ]] στο πλοίο ''[[HMS Malta (1800)|Guillaume Tell]]''.<ref name="WJ160"/>

Παρατάσσοντας τα πλοία του κατ' αυτό τον τρόπο, ο Μπρυαί ήλπιζε πως οι Βρετανοί θα κινούνταν προς τους υφάλους για να επιτεθούν προς το ισχυρό κέντρο του και την πίσω γραμμή, επιτρέποντας στην κορυφή του να χρησιμοποιήσει το βορειοανατολικό άνεμο που επικρατούσε για ν΄ αντεπιτεθεί στους Βρετανούς όταν αυτοί θα εμπλέκονταν στη ναυμαχία.<ref name="PP120">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 120]]</ref> Ωστόσο, πραγματοποίησε μια εσφαλμένη κίνηση: άφησε αρκετό χώρο για ένα εχθρικό πλοίο μεταξύ του ''Guerrier'' και των υφάλων, ώστε αυτό να περάσει την κεφαλή της γαλλικής γραμμής και να συνεχίσει διαμέσου των αβαθών και των γαλλικών πλοίων, αφήνοντας την ανυποστήρικτη εμπροσθοφυλακή να βρεθεί εντός διασταυρούμενων πυρών από δύο τμήματα εχθρικών πλοίων.<ref name="RLA24"/> Παραβλέποντας αυτό το λάθος, οι Γάλλοι προετοίμασαν τα πλοία τους για μάχη μόνο από τη δεξιά (προς τη θάλασσα) πλευρά, από την οποία ανέμεναν τον εχθρό. Η άλλη πλευρά ήταν ανέτοιμη.<ref>{{Cite book|title=At Aboukir and Acre: A Story of Napoleon's Invasion of Egypt|last=Henty|first=George A.|publisher=Fireship Press|year=2008|location=USA|page=295}}</ref> Οι χώροι τοποθέτησης του οπλισμού της πλευράς αυτής ήταν κλειστοί, και τα καταστρώματα δεν είχαν καθαριστεί, με διάφορα αντικείμενα να εμποδίζουν την πρόσβαση στα κανόνια.<ref>{{Cite book|title=Battle at Sea: 3,000 Years of Naval Warfare|last=Grant|first=R.G.|publisher=DK Publications|year=2011|location=UK|page=180}}</ref> Οι διατάξεις του Μπρυαί είχαν και ένα δεύτερο σημαντικό ελάττωμα: Το κενό ανάμεσα στα πλοία ήταν αρκετά μεγάλο για ένα βρετανικό πλοίο, ώστε αυτό να περάσει διαμέσου αυτού και να διασπάσει τη γαλλική γραμμή.<ref name="RG13">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 13]]</ref> Επιπλέον, δεν ακολούθησαν όλοι οι πλοίαρχοι τη διαταγή του Μπρυαί για να τοποθετήσουν σχοινιά στην πλώρη και την πρύμνη των διπλανών πλοίων τους, κάτι που θα απέτρεπε τέτοιου είδους ελιγμό.<ref name="JK63">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 63]]</ref> Το πρόβλημα επιδεινώθηκε με τις διαταγές τα πλοία να ρίξουν άγκυρα μόνο στην πλώρη, κάτι που επέτρεπε την κίνηση των πλοίων με τον αέρα και μεγάλωνε τα κενά μεταξύ τους. Επίσης δημιούργησε περιοχές στις οποίες η γαλλική γραμμή δεν καλυπτόταν από τις πλευρές κανενός πλοίου. Τα βρετανικά σκάφη θα αγκυροβολούσαν στα κενά αυτά για να εμπλακούν με τους Γάλλους, χωρίς να λάβουν απόκριση. Επιπροσθέτως, η παράταξη του στόλου του Μπρυαί δεν έδωσε τη δυνατότητα για αποτελεσματική υποστήριξη της εμπροσθοφυλακής, λόγω των ανέμων που επικρατούσαν.<ref name="WLC372">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 372]]</ref>

Ένα πιο πιεστικό πρόβλημα για τον Μπρυαί ήταν η έλλειψη τροφής και νερού για το στόλο: Ο Βοναπάρτης είχε ξεφορτώσει σχεδόν όλες τις προμήθειες που μεταφέρθηκαν με τα πλοία, ενώ δεν υπήρχε τροφοδοσία από τη στεριά. Για να λύσει το πρόβλημα αυτό, ο Μπρυαί έστειλε ομάδες 25 ατόμων από κάθε πλοίο κατά μήκος της ακτής για την αναζήτηση τροφής, σκάψιμο πηγαδιών και συλλογή νερού.<ref name="OW66"/> Οι συνεχείς επιθέσεις από [[Βεδουίνοι|Βεδουίνους]] αντάρτες όμως, δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης συνοδειών βαριά οπλισμένων φρουρών σε κάθε ομάδα. Ως εκ τούτου, περίπου το ένα τρίτο των ναυτών του στόλου βρισκόταν μακριά από τα πλοία κάθε φορά.<ref name="NM261">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 261]]</ref> Ο Μπρυαί έγραψε επιστολή στην οποία περιέγραφε την κατάσταση στον Υπουργό Ναυτικών [[Ετιέν Εστάς Μπρυί]], αναφέροντας πως «Τα πληρώματα μας είναι αδύναμα, τόσο σε αριθμό όσο και σε ποιότητα. Ο εξοπλισμός μας, γενικά, χρειάζεται επισκευή, και είμαι σίγουρος πως απαιτείται αρκετή ανδρεία ν΄ αναλάβεις τη διοίκηση ενός στόλου εξοπλισμένου με τέτοια εργαλεία».<ref name="RLA22">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 22]]</ref>

==Η ναυμαχία==

===Η άφιξη του Νέλσον===
[[Αρχείο:Battle of the Nile, Whitcombe2.jpg|thumb|350px|''Ναυμαχία του Νείλου, 1η Αυγούστου 1798'', [[Τόμας Γουάιτκομπ]], 1816, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]]. Ο Βρετανικός Στόλος κινούμενος κατά της γαλλικής γραμμής.]]
Αν και αρχικά απογοητεύθηκε διαπιστώνοντας ότι το κύριο τμήμα του  γαλλικού στόλου δε βρισκόταν στην [[Αλεξάνδρεια]], ο Νέλσον γνώριζε -λόγω της παρουσίας των μεταγωγικών- ότι οι Γάλλοι ήταν κάπου κοντά. Στις 14:00 της 1ης Αυγούστου, παρατηρητές του [[HMS Zealous (1785)|HMS ''Zealous'']] ενημέρωσαν το [[HMS Goliath (1781)|HMS ''Goliath'']] πως οι Γάλλοι είχαν αγκυροβολήσει στον Κόλπο του Αμπουκίρ, αλλά έκαναν λόγο για 16 γαλλικά πλοία γραμμής αντί για 13.<ref name="PP118">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 118]]</ref> Την ίδια στιγμή, Γάλλοι παρατηρητές επί του ''[[Heureux (πλοίο γραμμής, 1782)|Heureux]]'', του ένατου πλοίου της γαλλικής γραμμής, είδαν το βρετανικό στόλο σε απόσταση περίπου εννέα ναυτικών μιλίων ανοικτά του Κόλπου του Αμπουκίρ. Οι Γάλλοι ανέφεραν αρχικά 11 βρετανικά πλοία, γιατί τα ''Swiftsure'' και ''Alexander'' επέστρεφαν ακόμη από τις επιχειρήσεις κατόπτευσης στην Αλεξάνδρεια, και έτσι βρίσκονταν 3 ναυτικά μίλια δυτικά του κύριου στόλου, εκτός οπτικού πεδίου.<ref name="RLA23">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 23]]</ref> Το πλοίο του Τρούμπριτζ, το [[HMS Culloden (1783)|HMS ''Culloden'']], βρισκόταν επίσης σε απόσταση από το κύριο σώμα, ρυμουλκώντας ένα αιχμαλωτισμένο εμπορικό πλοίο. Μόλις αντίκρυσε τους Γάλλους, ο Τρούμπριτζ εγκατέλειψε το σκάφος και έκανε έντονες προσπάθειες να πλησιάσει τον Νέλσον.<ref name="PP118"/> Λόγω της ανάγκης για πολλούς ναύτες στην ακτή, ο Μπρυαί δεν είχε παρατάξει κάποιο από τα ελαφρά πολεμικά του πλοία ως ανιχνευτικό, γεγονός που του στέρησε τη δυνατότητα ν΄ αντιδράσει άμεσα στην ξαφνική εμφάνιση των Βρετανών.<ref name="NR460">[[#Reference-Rodger|Rodger, σελ. 460]]</ref>

Όταν τα πλοία του ετοιμάστηκαν για μάχη, ο Μπρυαί διέταξε τους πλοιάρχους του να συγκεντρωθούν για σύσκεψη στο ''Orient'', και κάλεσε βιαστικά τις χερσαίες ομάδες του, αν και οι περισσότερες δεν είχαν επιστρέψει μέχρι την αρχή της ναυμαχίας.<ref name="RLA23" /> Για να τις αντικαταστήσει, μετέφερε μεγάλο αριθμό ανδρών από τις φρεγάτες τοποθετώντας τους στα πλοία γραμμής.<ref name="WJ161" /> Ο Μπρυαί ήλπιζε επίσης πως θα παρέσυρε το βρετανικό στόλο στα [[αβαθή ύδατα]] της νήσου Αμπουκίρ, στέλνοντας τα μπρίκια ''[[Alerte (βρίκιο, 1787)|Alerte]]'' και ''[[Railleur]]'' για να λειτουργήσουν ως δολώματα.<ref name="WLC359" /> Μέχρι τις 16:00, τα πλοία ''Alexander'' και ''Swiftsure'' βρίσκονταν επίσης εντός οπτικού πεδίου, αν και ναυλοχούσαν σε απόσταση από τον κύριο βρετανικό στόλο. Ο Μπρυαί έδωσε εντολή να εγκαταλειφθεί το σχέδιο παραμονής σε αγκυροβόλιο και ν΄ αρχίσει η κίνηση της γραμμής του στόλου.<ref name="NM265">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 265]]</ref> Ο Μπλανκέ διαμαρτυρήθηκε λόγω της μη ύπαρξης αρκετών ανδρών επί των γαλλικών πλοίων, τόσο για την κίνησή τους όσο και για τον χειρισμό των κανονιών.<ref name="OW72">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 72]]</ref> Ο Νέλσον διέταξε τα πλοία οδηγούς του να επιβραδύνουν, ώστε να επιτρέψουν στο βρετανικό στόλο να πλησιάσει με πιο οργανωμένο σχεδιασμό. Αυτό έπεισε τον Μπρυαί πως αντί για το ρίσκο μιας νυχτερινής ναυμαχίας σε άγνωστα ύδατα, οι Βρετανοί σχεδίαζαν ν΄ αναμείνουν μέχρι την επόμενη μέρα. Έτσι, ανακάλεσε την εντολή του για ν΄ αποχωρήσουν από τον κόλπο.<ref name="EB200">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 200]]</ref> Ο Μπρυαί ήλπιζε πως η καθυστέρηση θα του επέτρεπε να ξεφύγει από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια της νύχτας, και έτσι θ΄ ακολουθούσε τις διαταγές του Βοναπάρτη ώστε να μην εμπλακεί με το βρετανικό στόλο αν αυτό ήταν δυνατό.<ref name="WJ161">[[#Reference-James|James, σελ. 161]]</ref>

Ο Νέλσον διέταξε την επιβράδυνση του στόλου του στις 16:00, ώστε τα πλοία του να μπορέσουν να τοποθετήσουν «ελατήρια» στις αλυσίδες των αγκυρών τους. Επρόκειτο για σύστημα το οποίο τοποθετούταν στην άγκυρα της πλώρης, και το οποίο αύξανε τη σταθερότητα και επέτρεπε στα πλοία να περιστρέψουν τις πλευρές τους ώστε ν΄ αντιμετωπίσουν τον εχθρό τους ενώ βρίσκονται ακινητοποιημένα. Επίσης αύξανε τη δυνατότητα ελιγμών και έτσι μείωνε το ενδεχόμενο να πιάσουν φωτιά.<ref name="WLC360">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 360]]</ref> Το σχέδιο του Νέλσον, που αποφασίστηκε μετά από συζήτηση με τους κυριότερους πλοιάρχους του κατά την επιστροφή από την Αλεξάνδρεια,<ref name="SM268" /> ήταν να πλεύσουν κατά του γαλλικού στόλου και να περάσουν την εξωτερική πλευρά της εμπροσθοφυλακής και του κέντρου της γαλλικής γραμμής, ώστε κάθε γαλλικό πλοίο ν΄ αντιμετωπίζει δύο βρετανικά πλοία, και το μεγάλο ''Orient'' ν΄ αντιμετωπίσει τρία.<ref name="WJ162">[[#Reference-James|James, σελ. 162]]</ref> Η διεύθυνση του ανέμου σήμαινε πως το πίσω τμήμα των Γάλλων δε θα μπορούσε να συμμετέχει με ευκολία στη ναυμαχία και θ΄ αποκοβόταν από τα μπροστινά τμήματα της γραμμής.<ref name="WJ165" /> Για να εξασφαλίσει πως κατά τη διάρκεια της νύχτας και εν μέσω των καπνών, τα πλοία του δε θα άνοιγαν πυρ το ένα στο άλλο, ο Νέλσον διέταξε κάθε πλοίο να τοποθετήσει τέσσερα οριζόντια φώτα στην κεφαλή του ιστού (κατάρτι) της πρύμνης και ν΄ ανυψώσει ένα λευκό σήμα, το οποίο ήταν αρκετά διαφορετικό από την τρίχρωμη γαλλική σημαία, ώστε να μην υπάρχει σύγχυση λόγω της χαμηλής ορατότητας. Έτσι μειώθηκε ο κίνδυνος βρετανικά πλοία ν΄ ανοίξουν πυρ το ένα στο άλλο κατά τη διάρκεια της νύχτας.<ref name="WJ166">[[#Reference-James|James, σελ. 166]]</ref> Ενώ το πλοίο του είχε προετοιμαστεί για τη ναυμαχία, ο Νέλσον παρέθεσε το προ της μάχης δείπνο στους αξιωματικούς του ''Vanguard'', και είπε : «Αυτή την ώρα αύριο θα έχω αποκτήσει τίτλο ευγενείας ή θέση στο [[Αββαείο του Ουέστμινστερ]]»,<ref name="PP119">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 119]]</ref> αναφερόμενος σε βραβεύσεις για τη νίκη του ή το παραδοσιακό σημείο ταφής των Βρετανών στρατιωτικών ηρώων.

[[Αρχείο:Pocock's Battle of the Nile.jpg|thumb|left|350px|''Η Ναυμαχία του Νείλου, 1 Αυγούστου 1798'', [[Νίκολας Πόκοκ]], 1808, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]].]]
Λίγο μετά την ακύρωση της διαταγής για τον απόπλου των Γάλλων, ο βρετανικός στόλος άρχισε να πλησιάζει όλο και γρηγορότερα. Ο Μπρυαί, που κατάλαβε πλέον ότι θα δεχθεί επίθεση κατά τη νύχτα, διέταξε κάθε πλοίο του να τοποθετήσει επίσης "ελατήρια" στις αλυσίδες των αγκυρών του, και προετοιμάστηκε για μάχη.<ref name="RLA23"/> Έστειλε το ''Alerte'' μπροστά, το οποίο πέρασε κοντά από τη βρετανική εμπροσθοφυλακή και έπειτα έστριψε δυτικά προς τα αβαθή ύδατα, με την ελπίδα πως τα πλοία γραμμής θα το ακολουθούσαν και θα παγιδεύονταν.<ref name="EB200"/> Κανένας από τους πλοιάρχους του Νέλσον δεν ξεγελάστηκε και ο βρετανικός στόλος συνέχισε απτόητος.<ref name="WJ162"/> Στις 17:30, ο Νέλσον έριξε στη μάχη ένα από τα δύο πλοία της εμπροσθοφυλακής, το HMS ''Zealous'' με κυβερνήτη τον [[Σερ Σάμιουελ Χουντ, 1ος Βαρονέτος|σερ Σάμιουελ Χουντ]], το οποίο μαζί με το ''Goliath'' συναγωνίζονταν για το ποιο θα βρεθεί πρώτο στη γραμμή πυρός κατά των Γάλλων. Ο Νέλσον διέταξε τον Χουντ να βρει την ασφαλέστερη διαδρομή προς το λιμάνι. Οι Βρετανοί δεν διέθεταν χάρτες για το βάθος και τη μορφή του κόλπου, εκτός από έναν πρόχειρο χάρτη που είχε αποκτήσει το ''Swiftsure'' από πλοίαρχο εμπορικού πλοίου, ένα μη ακριβή βρετανικό άτλαντα στο ''Zealous'',<ref name="SM269">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 269]]</ref> και ένα γαλλικό χάρτη 35 χρόνων στο πλοίο ''Goliath''.<ref name="RLA24">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 24]]</ref> Ο Χουντ αποκρίθηκε πως θα πραγματοποιούσε προσεκτικές [[Βυθομέτρηση|βυθομετρήσεις]] καθώς προχωρούσε, για να ελέγξει το βάθος του νερού,<ref name="WLC361">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 361]]</ref> και πως, «αν μου επιτρέψετε την τιμή να σας καθοδηγήσω στη ναυμαχία, θα διατηρήσω το προβάδισμα».<ref name="EB202">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 202]]</ref> Λίγο μετά, ο Νέλσον σταμάτησε για να συνομιλήσει με το μπρίκι [[HMS Mutine (1797)|HMS ''Mutine'']], του οποίου ο διοικητής, ο υποπλοίαρχος [[Σερ Τόμας Χάρντυ|σερ Τόμας Χάρντυ]] είχε συλλάβει [[Πλοηγός (επάγγελμα)|πλοηγούς]] από ένα μικρό αλεξανδρινό σκάφος.<ref name="PP123">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 123]]</ref> Όταν το ''Vanguard'' σταμάτησε, τα υπόλοιπα πλοία επιβράδυναν. Αυτό προκάλεσε τη δημιουργία κενού μεταξύ του ''Zealous'' και ''Goliath'' με τον υπόλοιπο στόλο.<ref name="RLA24" /> Για ν΄ αντιμετωπίσει το γεγονός αυτό, ο Νέλσον διέταξε το [[HMS Theseus (1786)|HMS ''Theseus'']] με πλοίαρχο τον [[Ραλφ Γουίλετ Μίλερ|Ραλφ Μίλερ]] να προσπεράσει τη ναυαρχίδα και να ενωθεί με τα ''Zealous'' και ''Goliath'' στην εμπροσθοφυλακή.<ref name="WLC361" /> Μέχρι τις 18:00, ο βρετανικός στόλος έπλεε και πάλι πλήρης, με το ''Vanguard'' να είναι έκτο στη γραμμή των δέκα πλοίων, καθώς το ''Culloden'' ακολουθούσε βόρεια, και τα ''Alexander'' και ''Swiftsure'' έσπευδαν για να ενωθούν με το στόλο από τα δυτικά.<ref name="WJ163">[[#Reference-James|James, σελ. 163]]</ref> Μετά την ταχεία αλλαγή από χαλαρό σχηματισμό σε άκαμπτη γραμμή μάχης, και οι δύο στόλοι ανύψωσαν τις σημαίες τους. Κάθε βρετανικό πλοίο προσέθεσε επιπλέον σημαίες στα κατάρτια του σε περίπτωση που η κύρια σημαία χανόταν.<ref name="WJ164">[[#Reference-James|James, σελ. 164]]</ref> Στις 18:20, καθώς τα ''Goliath'' και ''Zealous'' κινούνταν τάχιστα προς αυτά, τα μπροστινά γαλλικά πλοία ''Guerrier'' και ''[[Conquérant (πλοίο γραμμής, 1747)|Conquérant]]'' άνοιξαν πυρ.<ref name="RG33">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 33]]</ref>

[[Αρχείο:Map Battle of the Nile 1798-en.png|thumb|350px|Χάρτης των θέσεων των πλοίων και των κινήσεών τους κατά τη Ναυμαχία του Κόλπου του Αμπουκίρ, 1–2 Αυγούστου 1798. Τα βρετανικά πλοία απεικονίζονται με κόκκινο χρώμα, ενώ τα γαλλικά με μπλε. Οι ενδιάμεσες θέσεις των πλοίων εμφανίζονται με απαλό κόκκινο/μπλε.<ref>Σύμφωνα με χάρτη από το [[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 43]]</ref> Ο χάρτης έχει απλοποιηθεί, και διαφέρει από το κείμενο σε πολλές λεπτομέρειες.]]
Δέκα λεπτά αφότου οι Γάλλοι άνοιξαν πυρ, το ''Goliath'', αγνοώντας τα πυρά στη δεξιά πλευρά του από το οχυρό και από το ''Guerrier '' στο λιμάνι, των οποίων οι περισσότερες βολές ήταν σε μεγάλο ύψος για ν΄ ανησυχήσουν το πλοίο, διαπέρασε την κεφαλή της γαλλικής γραμμής.<ref name="WJ164"/> Ο πλοίαρχος του ''Goliath'', [[Τόμας Φόλεϊ (αξιωματικός Βασιλικού Ναυτικού)|Τόμας Φόλεϊ]] παρατήρησε, καθώς πλησίαζε, πως υπήρχε ένα απρόβλεπτο κενό μεταξύ του ''Guerrier'' και του υφάλου. Με δική του πρωτοβουλία, ο Φόλεϊ αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το λάθος τακτικής και άλλαξε τη γωνία προσέγγισής του για να πλεύσει διαμέσου του κενού.<ref name="EB202"/> Καθώς η πλώρη του ''Guerrier'' βρισκόταν εντός εμβέλειας, το ''Goliath'' άνοιξε πυρ, προκαλώντας σοβαρές καταστροφές μέσω διπλής ομοβροντίας, καθώς το βρετανικό πλοίο έστριψε την αριστερή πλευρά του και πέρασε από την απροετοίμαστη αριστερή πλευρά του ''Guerrier.''<ref name="JK63"/> Οι [[Βασιλικοί Πεζοναύτες]] του Φόλεϊ και λόχος [[Αυστριακοί|Αυστριακών]] [[γρεναδιέρος|γρεναδιέρων]] άρχισαν να πυροβολούν με τα μουσκέτα τους.<ref name="OW102">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 102]]</ref> Ο Φόλεϊ σκόπευε ν΄ αγκυροβολήσει κατά μήκος του γαλλικού πλοίου και να εμπλακεί στενά μαζί του, αλλά χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να κατεβάσει την άγκυρά του, και έτσι προσπέρασε τελείως το ''Guerrier''.<ref name="NM266">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 266]]</ref> Το ''Goliath'' τελικά σταμάτησε κοντά στην πρύμνη του ''Conquérant'', ανοίγοντας πυρ προς άλλα εχθρικά πλοία και κάνοντας χρήση των αχρησιμοποίητων ακόμη κανονιών στη δεξιά πλευρά του για ν΄ ανταλλάξει περιστασιακά πυρά με τη φρεγάτα ''[[Sérieuse (φρεγάτα, 1779)|Sérieuse]]'' και να βομβαρδίσει το σκάφος ''Hercule,'' το οποίο ήταν αγκυροβολημένο παράκτια στη γραμμή μάχης.<ref name="WLC361"/>

Την επίθεση του Φόλεϊ ακολούθησε ο Χουντ με το πλοίο ''Zealous'', ο οποίος διαπέρασε επίσης τη γαλλική γραμμή και αγκυροβόλησε επιτυχώς δίπλα από το ''Guerrier'', εκεί όπου σκόπευε αρχικώς να σταθμεύσει ο Φόλεϊ, ερχόμενος σε συμπλοκή με την πλώρη του πλοίου από κοντινή απόσταση.<ref name="RLA25">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 25]]</ref> Εντός πέντε λεπτών έπεσε ο πρωραίος ιστός του ''Guerrier'', κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τις επιδοκιμασίες των πληρωμάτων των υπόλοιπων βρετανικών πλοίων.<ref name="WLC362">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 362]]</ref> Η ταχύτητα της βρετανικής επίθεσης ξάφνιασε τους Γάλλους πλοιάρχους. Όταν ξεκίνησε η μάχη, βρίσκονταν ακόμη σε σύσκεψη με τον αντιναύαρχο Μπρυαί επί του ''Orient''. Ρίχνοντας βιαστικά τις λέμβους τους, επέστρεψαν στα σκάφη τους. Ο πλοίαρχος [[Ζαν-Φρανσουά-Τιμοτέ Τρυλλέ]] του ''Guerrier'' φώναζε τις εντολές του από τη φορτηγίδα του, ώστε οι άνδρες του ν΄ ανταποδώσουν τα πυρά στο ''Zealous''.<ref name="RLA25" />

Το τρίτο βρετανικό πλοίο που μπήκε στη μάχη ήταν το [[HMS Orion (1787)|HMS ''Orion'']] του πλοιάρχου [[Τζέιμς Σωμαρέζ, 1ος Βαρόνος Σωμαρέζ|σερ Τζέιμς Σωμαρέζ]], το οποίο παρέκαμψε τη συμπλοκή στην κεφαλή της γραμμής μάχης και διαπέρασε την κύρια γαλλική γραμμή, καθώς και τις φρεγάτες που βρίσκονταν πιο κοντά στην ακτή.<ref name="PP124">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 124]]</ref> Μόλις το έπραξε αυτό, η φρεγάτα ''Sérieuse'' άνοιξε πυρ κατά του ''Orion'', τραυματίζοντας δύο άνδρες. Η ναυτική τακτική της εποχής υπαγόρευε πως τα πλοία γραμμής δεν επιτίθενται σε φρεγάτες, όταν βρίσκονται κοντά πλοία ιδίου μεγέθους ώστε να συμπλακούν, αλλά έχοντας δεχθεί πρώτος τα πυρά του Γάλλου πλοιάρχου [[Κλωντ-Ζαν Μαρτέν]], ο Σωμαρέζ αγνόησε τον κανονισμό αυτό. Περίμενε μέχρι η φρεγάτα να πλησιάσει προτού απαντήσει.<ref name="RLA26">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 26]]</ref> Το ''Orion'' χρειαζόταν μόνο ένα πλευρικό χτύπημα για να βυθίσει τη φρεγάτα, αλλά το πλοίο του Μαρτέν απομακρύνθηκε προς τους υφάλους.<ref name="WJ165" /> Κατά τη διάρκεια της καθυστέρησης που προκάλεσε αυτή η παράκαμψη, δύο ακόμη βρετανικά πλοία εισχώρησαν στη ναυμαχία: Το πρώτο, το [[ΗΜS]] ''[[HMS Theseus (1786)|Theseus]]'', που χαρακτηριζόταν ως [[πλοίο πρώτης τάξης]],<ref name="OW109">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 109]]</ref>, ακολούθησε την πορεία του Φόλεϊ προς την πλώρη του ''Guerrier''. Ο πλοίαρχός του, Μίλερ, έστριψε το πλοίο του ανάμεσα στα αγκυροβολημένα βρετανικά και γαλλικά πλοία, μέχρι που αντιμετώπισε το τρίτο γαλλικό πλοίο, ''[[HMS Spartiate (1798)|Spartiate]]''. Αγκυροβολώντας προς την αριστερή πλευρά, το πλοίο του Μίλερ άνοιξε πυρ από κοντινή απόσταση. Το δεύτερο πλοίο, το [[HMS Audacious (1785)|HMS ''Audacious'']] του πλοίαρχου [[Ντάβιτζ Γκουλντ]], διαπέρασε τη γαλλική γραμμή ανάμεσα από τα ''Guerrier'' και ''Conquérant'', αγκυροβολώντας ανάμεσά τους και ανοίγοντας πυρ προς αμφότερα.<ref name="WLC362" />{{efn|Η πορεία που ακολούθησε το ''Audacious'' αποτέλεσε αντικείμενο διαμάχης: Ο [[Ουίλλιαμ Λαιρντ Κλόους]] αναφέρει πως το ''Audacious'' πέρασε μεταξύ των ''Guerrier'' και ''Conquerant'' και αγκυροβόλησε στη μέση.<ref name="WLC362"/> Ωστόσο, πληθώρα χαρτών της ναυμαχίας δείχνουν το ''Audacious'' να κινείται γύρω από την κεφαλή της γραμμής απέναντι από την πλώρη του ''Guerrier'', προτού στραφεί προς τα πίσω ανάμεσα στα μπροστινά γαλλικά πλοία.<ref name="JK42">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 42]]</ref> Οι περισσότερες πηγές, συμπεριλαμβανομένων των Γουόρνερ και Τζέιμς, είναι ασαφείς επί του θέματος και δεν υποστηρίζουν καμία άποψη. Η αιτία αυτής της ασυμφωνίας είναι πιθανώς η έλλειψη σημαντικής έκθεσης ή αναφοράς για τη ναυμαχία από τον Γκουλντ. Ο Γκουλντ επικρίθηκε για την τοποθέτηση του πλοίου του κατά τα εναρκτήρια στάδια της ναυμαχίας, μιας και τα πλοία στα οποία πραγματοποιούσε επιθέσεις είχαν ήδη υποστεί καταστροφές, και την επόμενη μέρα διατάχθηκε επανειλημμένως να επανέλθει στη ναυμαχία, μιας και είχε κινηθεί νότια παρά την έλλειψη ζημιών στο πλοίο του. Ο [[Όλιβερ Γουόρνερ]] τον περιγράφει ως «αναμφισβήτητα πολύ γενναίο, αλλά χωρίς φαντασία ή αίσθηση του τί συνέβαινε στη ναυμαχία συνολικά».<ref name="OW107">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 107]]</ref>}} Το ''Orion'' τότε συμμετείχε ξανά στη μάχη πολύ πιο νότια απ΄ ότι αναμενόταν, ανοίγοντας πυρ κατά του πέμπτου γαλλικού πλοίου, ''[[Souverain (πλοίο γραμμής, 1792)|Peuple Souverain]],'' και της ναυαρχίδας του Μπλανκέ, ''[[HMS Canopus (1798)|Franklin]]''.<ref name="WJ165">[[#Reference-James|James, σελ. 165]]</ref>

Τα επόμενα τρία βρετανικά πλοία, με το ''Vanguard'' στην κορυφή, ακολουθούμενο από τα [[HMS Minotaur (1793)|HMS ''Minotaur'']] και [[HMS Defence (1763)|HMS ''Defence'']], παρέμειναν σε σχηματισμό γραμμής μάχης και αγκυροβόλησαν με τη δεξιά πλευρά τους προς τη γαλλική γραμμή στις 18:40.<ref name="RG33" /> Ο Νέλσον εστίασε τα πυρά της ναυαρχίδας του στο ''Spartiate'', ενώ ο πλοίαρχος [[Τόμας Λούις]] του ''Minotaur'' επιτέθηκε κατά του μη εμπλεκόμενου ''[[Aquilon (πλοίο γραμμής, 1789)|Aquilon]]'', και ο πλοίαρχος [[Τζον Πέιτον]] του ''Defence'' προχώρησε σε επίθεση κατά του ''Peuple Souverain''.<ref name="WLC362" /> Με τη γαλλική εμπροσθοφυλακή να έχει συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό, τα επόμενα βρετανικά πλοία, [[HMS Bellerophon (1786)|HMS ''Bellerophon'']] και [[HMS Majestic (1785)|HMS ''Majestic'']], πέρασαν το σημείο της συμπλοκής και προχώρησαν στο γαλλικό κέντρο που δεν είχε εμπλακεί ακόμη.<ref name="PP127">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 127]]</ref> Και τα δύο πλοία άρχισαν ν΄ αντιμετωπίζουν εχθρούς πολύ ισχυρότερους από αυτά και υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Ο πλοίαρχος [[Χένρυ ντ' Εστέρ Ντάρμπυ|Χένρυ Ντάρμπυ]] του ''Bellerophon'' έχασε το προσχεδιασμένο αγκυροβόλιό του κοντά στο ''Franklin'', και αντ' αυτού βρέθηκε κάτω από την κύρια συστοιχία της γαλλικής ναυαρχίδας.<ref name="RLA28">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 28]]</ref> Ο πλοίαρχος [[Τζορτζ Μπλάγκντον Ουέστκοτ]] του ''Majestic'' έχασε τον χώρο αγκυροβολίου του και σχεδόν συγκρούστηκε με το ''Heureux'', ενώ δεχόταν και ισχυρά πυρά από το γαλλικό σκάφος ''[[HMS Tonnant (1792)|Tonnant]]''. Μη μπορώντας να σταματήσει εκείνη την ώρα, το εμπρόσθιο ιστίο του πλοίου του Ουέστκοτ μπλέχθηκε με το πανί του ''Tonnant''.<ref name="EB204">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 204]]</ref>

Οι Γάλλοι υπέφεραν και αυτοί. Ο αντιναύαρχος Μπρυαί επί του ''Orient'' τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο και το χέρι από θραύσματα κατά την εναρκτήρια ανταλλαγή πυρών με το ''Bellerophon''.<ref name="WJ176" /> Το τελευταίο πλοίο της βρετανικής γραμμής, το ''Culloden'' του Τρούμπριτζ, έπλεε πολύ κοντά στο νησί Αμπουκίρ ενώ έπεφτε το σκοτάδι, και γρήγορα κόλλησε στον ύφαλο.<ref name="RLA28" /> Παρά τις εντατικές προσπάθειες από τις λέμβους του ''Culloden'', του μπρικιού ''Mutine'' και του δύναμης 50 κανονιών [[HMS Leander (1780)|HMS ''Leander'']] του πλοιάρχου [[Τόμας Τόμπσον, 1ος Βαρονέτος|Τόμας Τόμπσον]], το πλοίο γραμμής δεν μπορούσε να μετακινηθεί, ενώ τα κύματα το έσπρωχναν ολοένα και περισσότερο προς τον ύφαλο, προκαλώντας σοβαρές ζημιές στο κύτος του.<ref name="WLC363">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 363]]</ref>

===Παράδοση της γαλλικής εμπροσθοφυλακής===
Στις 19:00 άναψαν τα φώτα αναγνώρισης στους πρυμναίους ιστούς του βρετανικού στόλου. Μέχρι αυτή την ώρα, το ''Guerrier'' είχε χάσει τελείως τους ιστούς του και υποστεί σοβαρές φθορές. Εν αντιθέσει, το ''Zealous'' ίσα που είχε πληγεί: ο Χουντ είχε τοποθετήσει το ''Zealous'' έξω από την ακτίνα βολής των γαλλικών πλοίων, και σε κάθε περίπτωση το ''Guerrier'' δεν ήταν προετοιμασμένο για συμπλοκή και από τις δύο πλευρές ταυτόχρονα, με τα αριστερά κανόνια του να είναι αποκλεισμένα από προμήθειες πυρομαχικών.<ref name="WJ166"/> Αν και το πλοίο του ήταν ένα ερείπιο, το πλήρωμα του ''Guerrier'' αρνήθηκε να παραδοθεί, συνεχίζοντας να βάλλει με τα ελάχιστα λειτουργικά του κανόνια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, παρά τα πυρά από το ''Zealous''.<ref name="NM267">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 267]]</ref> Εκτός από τα πυρά των κανονιών του, ο Χουντ κάλεσε τους πεζοναύτες του και τους διέταξε να βάλλουν κατά ριπάς με τα [[μουσκέτο|μουσκέτα]] τους στο κατάστρωμα του γαλλικού πλοίου, με αποτέλεσμα το πλήρωμα του ''Guerrier'' να χάσει το οπτικό του πεδίο από τους καπνούς, ωστόσο ο πλοίαρχος Τρυλλέ δεν παραδόθηκε. Μόνο στις 21:00, όταν ο Χουντ έστειλε μια μικρή λέμβο στο ''Guerrier'' με ένα άγημα, το γαλλικό πλοίο παραδόθηκε.<ref name="WJ166"/> Το ''Conquérant'' ηττήθηκε γρηγορότερα, μετά από βαρέα πυρά από παραπλέοντα βρετανικά πλοία και τις κοντινές πλεύσεις των ''Audacious'' και ''Goliath'', τα οποία κατέρριψαν και τα τρία ιστία του πριν τις 19:00. Με το πλοίο του ακίνητο και σοβαρά κατεστραμμένο, ο θανάσιμα τραυματισμένος πλοίαρχος [[Ετιέν Νταλμπαράντ]] κατέβασε τις σημαίες του και ομάδα επιβίβασης ανέλαβε τον έλεγχο του πλοίου.<ref name="WLC364"/> Εν αντιθέσει με το ''Zealous'', αυτά τα βρετανικά πλοία υπέστησαν σχετικά σοβαρές ζημιές κατά τη συμπλοκή. Το ''Goliath'' έχασε το μεγαλύτερο μέρος των σχοινιών του, υπέστη ζημιές στα τρία ιστία του, καθώς και πάνω από 60 απώλειες ανδρών.<ref name="WJ167">[[#Reference-James|James, σελ. 167]]</ref> Με τους εχθρούς του ηττημένους, ο πλοίαρχος Γκουλντ επί του ''Audacious'' χρησιμοποίησε το "ελατήριο" στα σχοινιά του για ν΄ αλλάξει τη γωνία του σκάφους και ν΄ ανταλλάξει πυρά με το ''Spartiate'', το επόμενο γαλλικό πλοίο στη γραμμή. Στη δυτική πλευρά της μάχης το σφυροκοπημένο ''Sérieuse'' βυθίστηκε στον ύφαλο. Τα ιστία του προεξείχαν από το νερό και οι επιζώντες σκαρφάλωσαν στις λέμβους και κινήθηκαν προς την ακτή.<ref name="WJ165"/>

[[Αρχείο:Thomas Luny, Battle of the Nile2.jpg|thumb|350px|left|''Η Ναυμαχία του Νείλου'', [[Τόμας Λούνυ]], 1830, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]]]]

Η περιστροφή της πλευράς του ''Audacious'' προς το ''Spartiate'' σήμαινε πως ο πλοίαρχος [[Μαξίμ Ζυλιέν Εμεριώ ντε Μπωβερζέ]] είχε ν΄ αντιμετωπίσει τρία εχθρικά πλοία. Μέσα σε λίγα λεπτά και τα τρία ιστία του πλοίου είχαν καταπέσει, αλλά η μάχη γύρω από το ''Spartiate'' συνεχίστηκε μέχρι τις 21:00, όταν ο σοβαρά τραυματισμένος Εμεριώ κατέβασε τις σημαίες.<ref name="WJ167"/> Αν και το ''Spartiate'' είχε υποστεί καταστροφές, υποστηριζόταν από το επόμενο στην γραμμή, το ''Aquilon'', που ήταν το μοναδικό πλοίο της γαλλικής μοίρας εμπροσθοφυλακής που αντιμετώπιζε μόνον έναν εχθρό, το ''Minotaur''. Ο πλοίαρχος του ''Aquilon'', [[Αντουάν Ρενέ Τεβενάρ]], χρησιμοποίησε "ελατήριο" στην άγκυρά του για ν΄ αλλάξει τη γωνία της πλευράς του ώστε να θέσει πυρ προς την πρύμνη της ναυαρχίδας του Νέλσον, η οποία στη συνέχεια υπέστη πάνω από 100 απώλειες, συμπεριλαμβανομένου του υποναυάρχου Νέλσον.<ref name="WJ167"/> Περίπου στις 20:30, ένα μεταλλικό θραύσμα βλήματος από το ''Spartiate'' χτύπησε τον Νέλσον στο τυφλωμένο δεξί του μάτι.<ref name="OW92">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 92]]</ref> Το τραύμα προκάλεσε την αποκόλληση ενός τμήματος του δέρματος από το πρόσωπό του, τυφλώνοντας τον ολικά για λίγο.<ref name="WJ175">[[#Reference-James|James, σελ. 175]]</ref> Ο Νέλσον κατέρρευσε στα χέρια του πλοιάρχου [[Έντουαρντ Μπέρρυ]] και μεταφέρθηκε στα καρέ των αξιωματικών. Όντας βέβαιος πως το τραύμα του ήταν θανάσιμο, ξεφώνισε: «Σκοτώθηκα, μνημονεύστε με στη σύζυγό μου»,<ref name="RLA29" /> και ζήτησε τον εφημέριό του, [[Στίβεν Τζορτζ Κόμυν|Στίβεν Κόμυν]].<ref name="EB205">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 205]]</ref> Το τραύμα εξετάστηκε άμεσα από τον χειρουργό του ''Vanguard'', Μάικλ Τζέφφερσον, ο οποίος τον ενημέρωσε πως επρόκειτο απλά για μια επιφανειακή πληγή, και κόλλησε το δέρμα του.<ref name="RLA31">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 31]]</ref> Ο Νέλσον στη συνέχεια αγνόησε τις οδηγίες του Τζέφφερσον να ξεκουραστεί, επιστρέφοντας στο κατάστρωμα της πρύμνης λίγο πριν την έκρηξη στο ''Orient'', για να παρακολουθήσει τα τελικά στάδια της ναυμαχίας.<ref name="RG38"/> Αν και ο ελιγμός του Τεβενάρ ήταν επιτυχής, έθεσε την πρύμνη του στο πεδίο βολής των κανονιών του ''Minotaur'' και μέχρι τις 21:25 το γαλλικό πλοίο έχασε τα ιστία του και συνετρίβη, ο πλοίαρχος Τεβενάρ σκοτώθηκε και οι κατώτεροι αξιωματικοί του αναγκάστηκαν να παραδοθούν.<ref name="WJ168">[[#Reference-James|James, σελ. 168]]</ref> Με τους εχθρούς του ηττημένους, ο πλοίαρχος [[Τόμας Λούις]] μετακίνησε το ''Minotaur'' νότια για να επιτεθεί στο ''Franklin''.<ref name="WLC365">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 365]]</ref>

[[Αρχείο:Nelson at the Battle of the Nile.jpg|thumb|330px|''Ναυμαχία του Νείλου, 1 Αυγούστου 1798'', [[Ντάνιελ Ορμ]], 1805, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]]. Ο Νέλσον επιστρέφοντας στο κατάστρωμα μετά την τοποθέτηση καλύμματος στο τραύμα του.]]
Τα ''Defence'' και ''Orion'' επιτέθηκαν στο πέμπτο γαλλικό πλοίο, ''Peuple Souverain'', ένα από κάθε πλευρά, και έτσι το πλοίο έχασε γρήγορα το μπροστινό και τα κύρια κατάρτια του.<ref name="WJ168"/> Στο ''Orion'', μια ξύλινη σανίδα κόπηκε από ένα κατάρτι, σκοτώνοντας δύο άνδρες προτού τραυματίσει τον πλοίαρχο Σωμαρέζ στο μηρό.<ref name="RLA30"/> Στο ''Peuple Souverain'', ο πλοίαρχος [[Πιερ-Πωλ Ρακκόρ]] τραυματίστηκε σοβαρά και διέταξε το κόψιμο της άγκυρας του πλοίου σε μια προσπάθεια ν΄ αποφύγει το βομβαρδισμό. Το ''Peuple Souverain'' παρασύρθηκε νότια προς τη ναυαρχίδα ''Orient'', η οποία κατά λάθος άνοιξε πυρ κατά του σκοτεινού σκάφους.<ref name="IG59">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 59]]</ref> Τα ''Orion'' και ''Defence'' δεν μπόρεσαν ν΄ ακολουθήσουν αμέσως. Το ''Defence'' έχασε το μπροστινό κύριο ιστίο του και ένα αυτοσχέδιο [[πυρπολικό]] πέρασε δίπλα από το ''Orion''. Η προέλευση αυτού του σκάφους, μιας λέμβου φορτωμένης με εξαιρετικά εύφλεκτα υλικά, είναι άγνωστη, αλλά ενδεχομένως είχε αφεθεί από το ''Guerrier'' στην έναρξη της ναυμαχίας.<ref name="WJ168"/> Το ''Peuple Souverain'' αγκυροβόλησε κοντά στο ''Orient'', αλλά δε συμμετείχε στη μάχη. Το ερειπωμένο πλοίο παραδόθηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το ''Franklin'' παρέμεινε στη μάχη, αλλά ο Μπλανκέ υπέφερε από τραύμα στο κεφάλι, και ο πλοίαρχος Ζιλλέ μεταφέρθηκε αναίσθητος με σοβαρά τραύματα. Λίγο μετά, ξέσπασε φωτιά στο πρυμναίο κατάστρωμα όταν εξερράγη η αποθήκη των όπλων, αλλά τελικά κατασβέστηκε, αν και με δυσκολία, από το πλήρωμα.<ref name="OW94">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 94]]</ref>

Στη νότια πλευρά, το HMS ''Bellerophon'' βρισκόταν σε δύσκολη κατάσταση καθώς το μεγάλο ''Orient'' το σφυροκοπούσε. Στις 19:50, τόσο το πρυμναίο όσο και το κύριο ιστίο κατέρρευσαν και ξέσπασε φωτιά σε πολλά σημεία ταυτόχρονα.<ref name="WLC366">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 366]]</ref> Αν και οι φλόγες κατασβέστηκαν, το πλοίο υπέστη πάνω από 200 απώλειες. Ο πλοίαρχος Ντάρμπυ αναγνώρισε πως η θέση του ήταν άνευ υποστήριξης και έτσι διέταξε το κόψιμο των αγκυρών στις 20:20. Το σφυροκοπημένο πλοίο παρασύρθηκε μακριά από το χώρο της ναυμαχίας υπό τα συνεχιζόμενα πυρά του ''Tonnant'', καθώς το εμπρόσθιο ιστίο επίσης κατέρρεε.<ref name="RG34">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 34]]</ref> Το ''Orient'' υπέστη επίσης σοβαρές καταστροφές και ο ναύαρχος Μπρυαί χτυπήθηκε στο στομάχι από κανονιοβολισμό, που σχεδόν τον έκοψε στη μέση.<ref name="WLC366" /> Απεβίωσε 15 λεπτά αργότερα, παραμένοντας στο κατάστρωμα και αρνούμενος να μεταφερθεί στα καρέ των αξιωματικών.<ref name="IG58">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 58]]</ref> Ο πλοίαρχος του ''Orient'', ο [[Κορσική|κορσικανικής]] καταγωγής [[Λυκ-Ζυλιέν-Ζοζέφ Καζαμπιάνκα]], ο οποίος επίσης τραυματίστηκε, χτυπήθηκε στο πρόσωπο από ιπτάμενα συντρίμμια και έχασε τις αισθήσεις του,<ref name="PP129">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 129]]</ref> ενώ ο 12χρονος γιος του έσπασε το πόδι του από κανονιοβολισμό ενώ στεκόταν δίπλα στον πατέρα του.<ref name="OW88">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 88]]</ref> Το πιο νότιο βρετανικό πλοίο, το ''Majestic'', ενεπλάκη για σύντομο διάστημα με το 80 κανονιών ''Tonnant'',<ref name="PP128">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 128]]</ref> και υπέστη σοβαρές απώλειες. Ο πλοίαρχος [[Τζορτζ Μπλάγκντον Ουέστκοτ]] ήταν μεταξύ των νεκρών, χτυπημένος από γαλλικά πυρά μουσκέτων.<ref name="NM268">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 268]]</ref> Ο υποπλοίαρχος Ρόμπερτ Κάθμπερτ ανέλαβε το πλοίο καταφέροντας να το απεμπλέξει, δίνοντας τη δυνατότητα στο σοβαρά κατεστραμμένο ''Majestic'' να παρασυρθεί κι άλλο νότια, ώστε στις 20:30 να βρεθεί ανάμεσα στο ''Tonnant'' και το επόμενο στη γραμμή ''Heureux'', ερχόμενο σε εμπλοκή και με τα δύο.<ref name="WJ169">[[#Reference-James|James, σελ. 169]]</ref> Για την υποστήριξη του κέντρου, ο πλοίαρχος Τόμπσον του ''Leander'' εγκατέλειψε τις μάταιες προσπάθειες να τραβήξει το απομεμονωμένο ''Culloden'' από τον ύφαλο, και κινήθηκε νότια στην οχυρωμένη γαλλική γραμμή, περνώντας από το κενό που δημιουργήθηκε από το παρασυρόμενο ''Peuple Souverain'' και ανοίγοντας πυρ κατά των ''Franklin'' και ''Orient''.<ref name="WLC364">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 364]]</ref>

Ενώ η ναυμαχία μαινόταν στον κόλπο, τα δύο αποκομμένα βρετανικά πλοία έκαναν εντατικές προσπάθειες να εισχωρήσουν στη συμπλοκή, εστιάζοντας στις λάμψεις των πυροβολισμών στο σκοτάδι. Έχοντας προειδοποιηθεί για τα αβαθή ύδατα από το ακινητοποιημένο ''Culloden'', ο πλοίαρχος [[Μπέντζαμιν Χάλοουελ Κάριου|Μπέντζαμιν Χάλοουελ]] του ''Swiftsure'' πέρασε στη μάχη από την κεφαλή της γραμμής και στόχευσε το πλοίο του στο γαλλικό κέντρο.<ref name="WLC363" /> Λίγο μετά τις 20:00, ένα σκάφος χωρίς ιστία εντοπίστηκε να παρασύρεται μπροστά από το ''Swiftsure'' και αρχικά ο Χάλοουελ διέταξε τους άνδρες του ν΄ ανοίξουν πυρ, προτού ανακαλέσει τη διαταγή του, ανησυχώντας για την ταυτότητα του άγνωστου σκάφους. Ζητωκραυγάζοντας για το κατεστραμμένο πλοίο, ο Χάλοουελ έλαβε την απάντηση «Bellerophon, τίθεται εκτός δράσης κατεστραμμένο».<ref name="WJ169" /> Ανακουφισμένος που δεν είχε επιτεθεί κατά δικού του πλοίου στο σκοτάδι, ο Χάλοουελ κινήθηκε ανάμεσα στα ''Orient'' και ''Franklin'' ανοίγοντας πυρ και στα δύο.<ref name="RLA29">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 29]]</ref> Το ''Alexander'', το τελευταίο βρετανικό πλοίο που δεν είχε εμπλακεί, ακολουθούσε το ''Swiftsure'' και πλησίασε στο ''Tonnant'', το οποίο είχε αρχίσει ν΄ απομακρύνεται από τη γαλλική ναυαρχίδα. Ο πλοίαρχος [[Αλεξάντερ Μπολ]] του ''Alexander'', συμμετείχε στη συνέχεια στην επίθεση κατά του ''Orient''.<ref name="WJ170">[[#Reference-James|James, σελ. 170]]</ref>

===Καταστροφή του ''Orient''===
[[Αρχείο:Mather Brown - Battle of the Nile.jpg|thumb|310px|''Η Ναυμαχία του Νείλου: Καταστροφή του ''Orient'', 1 Αυγούστου 1798'', [[Μέιδερ Μπράουν]], 1825, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]].]]
Στις 21:00, οι Βρετανοί παρατήρησαν πυρκαγιά στα χαμηλά καταστρώματα του ''Orient'', της γαλλικής ναυαρχίδας.<ref name="JK64">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 64]]</ref> Βλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχε το ''Orient'', ο πλοίαρχος Χάλοουελ διέταξε το πλήρωμά του να στρέψει τα κανόνια προς την πυρκαγιά. Τα παρατεταμένα βρετανικά πυρά εξάπλωσαν τις φλόγες σε ολόκληρη την πρύμνη του πλοίου και δυσκόλεψαν τις προσπάθειες κατάσβεσής του.<ref name="WLC366"/> Μέσα σε λίγα λεπτά η πυρκαγιά είχε φτάσει στα κατάρτια μέσω των σχοινιών.<ref name="WJ170"/> Τα πλησιέστερα βρετανικά πλοία, ''Swiftsure'', ''Alexander'', και ''Orion'', σταμάτησαν όλα τους τα πυρά, έκλεισαν τα κανόνια τους, και άρχισαν να απομακρύνονται από το καιόμενο πλοίο αναμένοντας την έκρηξη των τεράστιων προμηθειών πυρομαχικών που βρίσκονταν εντός αυτού.<ref name="RG34"/> Επιπλέον, απομάκρυναν τα πληρώματα από τα κανόνια για να σχηματίσουν πυροσβεστικές ομάδες, να καταβρέξουν τα πανιά και τα καταστρώματα με θαλασσινό νερό ώστε ν΄ αποτρέψουν την πυρκαγιά από τα φλεγόμενα συντρίμια που θα ακολουθούσαν την αναμενόμενη έκρηξη στο ''Orien''.<ref name="PP129"/> Παρομοίως τα γαλλικά πλοία ''Tonnant'', ''Heureux'', και ''[[Mercure (πλοίο γραμμής, 1783)|Mercure]]'' έκοψαν τις άγκυρές τους και απομακρύνθηκαν από το καιόμενο πλοίο κατευθυνόμενα νότια.<ref name="JK65">[[#Reference-Keegan|Keegan, σελ. 65]]</ref> Στις 22:00 η πυρκαγιά έφτασε στις πυριτιδαποθήκες, και το ''Orient'' καταστράφηκε από μεγάλη έκρηξη. Το ωστικό κύμα της έκρηξης ήταν τόσο ισχυρό που έσκισε τα πανιά των πλησιέστερων πλοίων,<ref name="NM270"/> και το καιόμενο ναυάγιο εκτινάχθηκε σε μεγάλη διάμετρο, πέρα από τα γύρω πλοία.<ref name="WJ171">[[#Reference-James|James, σελ. 171]]</ref> Τμήματα του πλοίου που έπεφταν προκάλεσαν πυρκαγιές στα ''Swiftsure'', ''Alexander'', και ''Franklin'', αν και σε κάθε περίπτωση οι ναύτες κατέσβησαν τις φλόγες με κουβάδες νερού,<ref name="WLC366"/> παρά το γεγονός πως υπήρξε δευτερεύουσα έκρηξη στο ''Franklin''.<ref name="NM271">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 271]]</ref>

[[Αρχείο:Luny Thomas Battle Of The Nile August 1st 1798 At 10pm.jpg|left|thumb|340px|''Ναυμαχία του Νείλου'', [[Τόμας Λούνυ]], 1834.]]
Δεν έγινε ποτέ γνωστό πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά στο ''Orient'', αλλά μια έκθεση αναφέρει πως δοχεία λαδιού και μπογιάς είχαν αφεθεί στο [[επίστεγο]], αντί να στοιβαχτούν κατάλληλα μετά το βάψιμο της πρύμνης του πλοίου, που είχε ολοκληρωθεί λίγο πριν τη ναυμαχία. Θεωρείται πως ένα στουπί από βρετανικό πλοίο έπεσε στο κατάστρωμα και ανέφλεξε τη μπογιά. Η φωτιά εξαπλώθηκε γρήγορα στο δωμάτιο που ανήκε στον Μπρυαί, και στην πυριτιδαποθήκη όπου υπήρχαν πυρομαχικά, τα οποία είχαν σχεδιαστεί ώστε να καίνε βιαιότερα στο νερό παρά στον αέρα.<ref name="WJ176"/> Κατά μια άλλη εκδοχή, ο επιτελάρχης του στόλου, αντιναύαρχος [[Ονορέ Ζοζέφ Αντουάν Γκαντώμ|Ονορέ Γκαντώμ]], ανέφερε αργότερα ως αιτία μια έκρηξη στο πρυμναίο κατάστρωμα, που ακολουθήθηκε από μια σειρά μικρότερων πυρκαγιών στο κυρίως κατάστρωμα ανάμεσα στις λέμβους του πλοίου.<ref name="RLA34">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 34]]</ref> Οποιαδήποτε και αν ήταν η προέλευσή της, η πυρκαγιά εξαπλώθηκε γρήγορα στα σχοινιά του πλοίου, χωρίς να μπορεί να περιοριστεί από τις πυροσβεστικές αντλίες του πλοίου, μιας και αυτές είχαν καταστραφεί από βολές των Βρετανών.<ref name="RLA35">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 35]]</ref> Μια δεύτερη πυρκαγιά ξεκίνησε τότε στην πλώρη, παγιδεύοντας εκατοντάδες ναύτες στη μέση του πλοίου.<ref name="NM270">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 270]]</ref> Μεταγενέστερες αρχαιολογικές έρευνες βρήκαν απομεινάρια του πλοίου διασκορπισμένα σε απόσταση πάνω από 500 μέτρα στο βυθό της θάλασσας, καθώς και ενδείξεις πως το πλοίο καταστράφηκε από δύο τεράστιες εκρήξεις, η μία μετά την άλλη.<ref name="FGSinterview"/> Εκατοντάδες άνδρες βούτηξαν στην θάλασσα για να ξεφύγουν από τις φλόγες, αλλά διασώθηκαν λιγότεροι από 100. Βρετανικές λέμβοι περισυνέλλεξαν περίπου 70 επιζώντες, συμπεριλαμβανομένου του τραυματισμένου αξιωματικού του επιτελείου [[Λεονάρ-Μπερνάρ Μοτάρ]]. Μερικοί, συμπεριλαμβανομένου του Γκαντώμ, κατάφεραν να φτάσουν στην ακτή με σχεδίες.<ref name="WJ176"/> Οι υπόλοιποι από το πλήρωμα, που αριθμούσε πάνω από 1.000 άνδρες, σκοτώθηκαν,<ref name="JK66"/> μαζί με τον πλοίαρχο Καζαμπιάνκα και τον γιο του, Τζιοκάντε.<ref name="NM269">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 269]]</ref>

[[Αρχείο:Battle of the Nile, Whitcombe.jpg|thumb|350px|''Ναυμαχία του Νείλου, 1η Αυγούστου 1798'', [[Τόμας Γουάιτκομπ]], 1816, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]] – η κορύφωση της ναυμαχίας, καθώς το ''Orient'' εκρήγνυται.]]
Για δέκα λεπτά μετά την έκρηξη στο ''Orient'' δεν υπήρχαν πυρά. Οι ναύτες και από τις δύο πλευρές είτε ήταν σοκαρισμένοι από την έκρηξη είτε έσβηναν απεγνωσμένα τις φωτιές στα πλοία τους.<ref name="WJ171"/> Όταν η κατάσταση ηρέμησε, ο Νέλσον έδωσε εντολές στις λέμβους του να συλλέξουν επιζώντες από το νερό γύρω από τα απομεινάρια του ''Orient''. Στις 22:10, το ''Franklin'' άρχισε και πάλι να πραγματοποιεί βολές κατά του ''Swiftsure''.<ref name="RG36">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 36]]</ref> Απομονωμένο και σχεδόν κατεστραμμένο, το πλοίο του Μπλανκέ έχασε σε σύντομο διάστημα τα κατάρτια του, και ο ίδιος, έχοντας υποστεί σοβαρό τραύμα στο κεφάλι του, αναγκάστηκε να παραδοθεί λόγω των συντονισμένων πυρών από τα ''Swiftsure'' και ''Defence''.<ref name="WLC367">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 367]]</ref> Περισσότερο από το μισό πλήρωμα του ''Franklin'' σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε.<ref name="NM271"/>

Μέχρι τα μεσάνυχτα μόνο το ''Tonnant'' συνέχιζε τον αγώνα, δεδομένου ότι ο αρχιπλοίαρχος [[Αριστίντ Ωμπέρ ντυ Πετίτ-Τουάρ]] συνέχισε να μάχεται εναντίον του ''Majestic'', ενώ έβαλε και κατά του ''Swiftsure'' όταν το βρετανικό πλοίο κινήθηκε εντός της εμβέλειας του. Μέχρι τις 03:00, μετά από πάνω από τρεις ώρες έντονης μάχης, το ''Majestic'' έχασε το κύριο και το πρυμναίο κατάρτι, ενώ το ''Tonnant'' μετατράπηκε σε ένα σκάφος χωρίς κατάρτια.<ref name="WJ171" /> Αν και ο πλοίαρχος ντυ Πετίτ-Τουάρ έχασε και τα δύο πόδια του και το ένα του χέρι, παρέμεινε στη διοίκηση του πλοίου, επιμένοντας να έχει τη γαλλική σημαία καρφωμένη στο κατάρτι για ν΄ αποτρέψει πιθανό φίλιο χτύπημα στο πλοίο του, και έδινε εντολές από τη θέση του, που στηριζόταν στο κατάστρωμα από έναν κουβά με σιτάρι.<ref name="WLC367" /> Υπό την καθοδήγησή του, το συντετριμμένο ''Tonnant'' παρασύρθηκε σταδιακά νότια μακριά από το χώρο δράσης, για να προσχωρήσει στο νότιο τμήμα του στόλου υπό τον Πιερ-Σαρλ Βιλνέβ, ο οποίος απέτυχε όμως να δραστηριοποιήσει τα πλοία αυτού του τμήματος.<ref name="WJ172">[[#Reference-James|James, σελ. 172]]</ref> Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, το πίσω γαλλικό τμήμα συνέχισε να πυροβολεί τυχαία κατά των μαχόμενων πλοίων μπροστά του. Το μοναδικό αποτέλεσμα ήταν το σπάσιμο του πηδαλίου του γαλλικού ''[[Commerce de Bordeaux (πλοίο γραμμής, 1785)|Timoléon]]'' από εσφαλμένα πυρά από το διπλανό ''[[Généreux (πλοίο γραμμής, 1785)|Généreux]]''.<ref name="IG60">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 60]]</ref>

===Πρωί===
Όταν ο ήλιος ανέτειλε στις 04:00 στις 2 Αυγούστου, άρχισαν και πάλι τα πυρά μεταξύ του νότιου τμήματος του γαλλικού στόλου (πλοία ''Guillaume Tell'', ''Tonnant'', ''Généreux'' και ''Timoléon''), και των κατεστραμμένων βρετανικών ''Alexander'' και ''Majestic''.<ref name="WLC368">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 368]]</ref> Αν και για μικρό διάστημα τα γαλλικά πλοία υπερτερούσαν των βρετανικών, τα ''Goliath'' και ''Theseus'' εισχώρησαν στη μάχη για να υποστηρίξουν τα βρετανικά. Καθώς ο πλοίαρχος Μίλερ άλλαξε τη θέση του πλοίου του, το ''Theseus'' δέχθηκε πυρά από τη φρεγάτα ''[[Artémise (φρεγάτα, 1794)|Artémise]]''.<ref name="RG36"/> Ο Μίλερ έστριψε το πλοίο του προς το ''Artémise'', αλλά ο πλοίαρχος [[Πιερ-Ζαν Σταντελέ]] κατέβασε τη σημαία του και διέταξε τους άνδρες του να εγκαταλείψουν τη φρεγάτα. Ο Μίλερ έστειλε μια λέμβο με τον υποπλοίαρχο [[Ουίλλιαμ Χοστ]] για να καταλάβει το κενό σκάφος, αλλά ο Σταντελέ έβαλε φωτιά στο πλοίο του, το οποίο εξερράγη λίγο μετά την αποχώρησή του.<ref name="OW111">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 111]]</ref> Τα εναπομείναντα γαλλικά πλοία γραμμής, καλύπτοντας την υποχώρησή τους με πυρά, σταδιακά κινήθηκαν ανατολικά μακριά από την ακτή στις 06:00. Το ''Zealous'' τα καταδίωξε, και κατάφερε ν΄ αποτρέψει την κατάληψη του [[HMS]] ''Bellerophon'', το οποίο είχε αγκυροβολήσει στο νότιο τμήμα του κόλπου και υποβαλλόταν σε ταχείες επισκευές, από τη γαλλική φρεγάτα  ''[[Justice (φρεγάτα, 1794)|Justice]]'' .<ref name="WJ172"/>

Δύο γαλλικά πλοία είχαν ακόμη τις σημαίες τους ψηλά, αλλά κανένα τους δεν είχε τη δυνατότητα να υποχωρήσει ή να πολεμήσει. Όταν τα ''Heureux'' και ''Mercure'' έκοψαν τις άγκυρές τους για να διαφύγουν από την έκρηξη του ''Orient'', τα πληρώματά τους πανικοβλήθηκαν και κανένας από τους πλοιάρχους (αμφότεροι τραυματίστηκαν) δεν κατάφερε να επανακτήσει τον έλεγχο του πλοίου του. Ως εκ τούτου, και τα δύο σκάφη παρασύρθηκαν στον ύφαλο.<ref name="IG61">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 61]]</ref> Τα ''Alexander'', ''Goliath'', ''Theseus'' και ''Leander'' επιτέθηκαν κατά των ακινητοποιημένων και ανυπεράσπιστων πλοίων, τα οποία αμφότερα παραδόθηκαν εντός λίγων λεπτών.<ref name="WLC368"/> Οι περισπασμοί που πραγματοποίησαν τα ''Heureux'', ''Mercure'' και ''Justice'' επέτρεψαν στον Βιλνέβ να φέρει τα περισσότερα γαλλικά πλοία στην είσοδο του κόλπου στις 11:00.<ref name="WJ173"/> Επί του μισοκατεστραμμένου ''Tonnant'', ο αρχιπλοίαρχος Ντυ Πετίτ-Τουάρ απεβίωσε μετά τον προηγηθέντα σοβαρότατο τραυματισμό του, και η σορός του ρίχθηκε στη θάλασσα, μετά από απαίτησή του.<ref name="RLA30">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 30]]</ref> Καθώς το πλοίο δεν μπορούσε ν΄ αναπτύξει ταχύτητα, οδηγήθηκε στην ακτή από το πλήρωμά του. Το ''Timoléon'' ήταν πολύ νότια για να ξεφύγει με το τμήμα του Βιλνέβ, και στην προσπάθεια να ενωθεί με την ομάδα των πλοίων που έφευγαν, ακινητοποιήθηκε στον ύφαλο. Η δύναμη της πρόσκρουσης απέσπασε το κύριο κατάρτι του πλοίου.<ref name="NM272">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 272]]</ref> Τα εναπομείναντα γαλλικά πλοία, τα πλοία γραμμής ''Guillaume Tell'' και ''Généreux'' και οι φρεγάτες ''Justice'' και ''[[Diane (φρεγάτα, 1796)|Diane]]'', παρατάχθηκαν και συνέχισαν ν΄ αντιστέκονται, καταδιωκόμενα από το ''Zealous''.<ref name="RG38">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 38]]</ref> Παρά τις σθεναρές προσπάθειες, το απομονωμένο πλοίο του Χουντ δέχθηκε ισχυρά πυρά και δεν μπορούσε ν΄ ακολουθήσει την πορεία του ''Justice'' καθώς οι Γάλλοι διέφευγαν προς τ΄ ανοιχτά.<ref name="WJ173">[[#Reference-James|James, σελ. 173]]</ref> Το ''Zealous'' χτυπήθηκε από πολλαπλές βολές των Γάλλων, χάνοντας έναν άνδρα.<ref name="JA212">[[#Reference-Allen|Allen, σελ. 212]]</ref>

Το υπόλοιπο της 2ας Αυγούστου, τα πλοία του Νέλσον πραγματοποίησαν επισκευές και συνέλεξαν τα λάφυρά τους. Ειδικά το ''Culloden'' χρειαζόταν υποστήριξη. Ο Τρούμπριτζ τράβηξε τελικώς το πλοίο του από τον ύφαλο στις 02:00, και είδε πως είχε χάσει το πηδάλιό του, ενώ στο πλοίο εισχωρούσαν περισσότεροι από 120 τόνοι νερού την ώρα. Τις επόμενες δύο μέρες πραγματοποιήθηκαν επείγουσες επισκευές στο σκαρί του πλοίου, ενώ τοποθετήθηκε ένα ανταλλακτικό πηδάλιο από ένα κατάρτι.<ref name="WJ178">[[#Reference-James|James, σελ. 178]]</ref> Το πρωί της 3ης Αυγούστου, ο Νέλσον έστειλε τα ''Theseus'' και ''Leander'' για να εξαναγκάσουν σε παράδοση τα ακινητοποιημένα ''Tonnant'' και ''Timoléon''. Το ''Tonnant'', στου οποίου τα καταστρώματα βρίσκονταν 1.600 επιζώντες από τα υπόλοιπα γαλλικά σκάφη, παραδόθηκε καθώς τα βρετανικά πλοία πλησίαζαν, ενώ το ''Timoléon'' πυρπολήθηκε από το εναπομείναν πλήρωμά του, το οποίο διέφυγε στην ακτή με μικρές λέμβους.<ref name="RLA37">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 37]]</ref> Το ''Timoléon'' εξερράγη λίγο μετά το μεσημέρι και ήταν το ενδέκατο και τελευταίο γαλλικό πλοίο γραμμής που καταστράφηκε ή κατελήφθη κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας.<ref name="NM272"/>

==Συνέπειες==
{{quote|«Βγήκα στο κατάστρωμα για να δω την κατάσταση του στόλου, και αντίκρισα ένα αποκρουστικό θέαμα. Ολόκληρος ο κόλπος ήταν καλυμμένος με νεκρά σώματα, ξεσκισμένους, τραυματισμένους και τσουρουφλισμένους ανθρώπους, χωρίς ρούχα πάνω τους εκτός από παντελόνια».|Αναφορά του ναύτη Τζον Νίκολ του ''Goliath''|<ref name="OW103">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 103]]</ref>}}
[[Αρχείο:Battle of the Nile PW4704.jpg|thumb|350px|Η πραγματική θέση του γαλλικού στόλου όπως ήταν αγκυροβολημένος κοντά στην εκβολή του Νείλου και ο τρόπος που ο λόρδος Νέλσον σχημάτισε την επίθεσή του κατά αυτού, [[Ρόμπερτ Ντοντ (καλλιτέχνης)|Ρόμπερτ Ντοντ]], 1800, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]].]]

Οι βρετανικές απώλειες από τη ναυμαχία καταγράφηκαν με μερική ακρίβεια, μιας και αμέσως σκοτώθηκαν 218 και τραυματίστηκαν περίπου 677, αλλά ο αριθμός των τραυματιών που απεβίωσαν στη συνέχεια δεν είναι γνωστός.<ref name="RLA37"/> Τα πλοία τα οποία υπέστησαν τις περισσότερες απώλειες ήταν το ''Bellerophon'' με 201 νεκρούς, και το ''Majestic'' με 193. Πέραν του ''Culloden'', τις λιγότερες απώλειες είχε το ''Zealous'', το οποίο είχε έναν νεκρό και επτά τραυματίες.<ref name="WLC357"/>

Στον κατάλογο των απωλειών συγκαταλέγονται στους μεν νεκρούς ο πλοίαρχος Ουέστκοτ, πέντε υποπλοίαρχοι και δέκα κατώτεροι αξιωματικοί, στους δε τραυματίες ο υποναύαρχος Νέλσον, οι πλοίαρχοι Σωμαρέζ, Μπολ και Ντάρμπυ, καθώς και έξι υποπλοίαρχοι.<ref name="WLC370" /> Πέρα από το ''Culloden'', τα μοναδικά πλοία τα οποία υπέστησαν σοβαρές καταστροφές στα σκαριά τους ήταν τα ''Bellerophon'', ''Majestic,'' και ''Vanguard''. Τα ''Bellerophon'' και ''Majestic'' ήταν τα μοναδικά πλοία που έχασαν τα ιστία τους: το ''Majestic'' το κύριο και το πρυμναίο και το ''Bellerophon'' και τα τρία.<ref name="WLC369">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 369]]</ref>

Ο υπολογισμός των γαλλικών απωλειών είναι δυσκολότερος, αλλά αυτές ήταν κατά πολύ περισσότερες των βρετανικών. Κυμαίνονται από 2.000 έως 5.000, μεσοσταθμικά στις 3.500, στις οποίες περιλαμβάνονται πάνω από 1.000 τραυματίες, και περίπου 2.000 νεκροί, εκ των οποίων οι μισοί από το ''Orient''. Πέρα από τον αντιναύαρχο Μπρυαί που σκοτώθηκε, και τον αντιναύαρχο Μπλανκέ που τραυματίστηκε, τέσσερις πλοίαρχοι σκοτώθηκαν και επτά ακόμη τραυματίστηκαν σοβαρά. Τα γαλλικά πλοία υπέστησαν σοβαρές καταστροφές: δύο πλοία γραμμής και δύο φρεγάτες καταστράφηκαν (όπως και ένα πυρπολικό το οποίο αφέθηκε από το πλήρωμά του),<ref name="OW121">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 121]]</ref> ενώ άλλα τρία πλοία που κατελήφθησαν, βρίσκονταν σε τόσο άσχημη κατάσταση ώστε δε μπορούσαν να κινηθούν ξανά. Από τα εναπομείναντα πλοία, μόνο τα τρία επισκευάστηκαν αποτελεσματικά για υπηρεσία πρώτης γραμμής. Για μερικές εβδομάδες μετά τη μάχη, σώματα ξεβράζονταν στις ακτές της Αιγύπτου, και αποσυντίθονταν αργά εν μέσω του ξηρού καύσωνα.<ref name="JC110" />

Ο Νέλσον, παρατηρώντας τον κόλπο το πρωινό της 2ας Αυγούστου ανέφερε, «Η νίκη δεν είναι ένα όνομα αρκετά ισχυρό για μια τέτοια σκηνή»,<ref name="OW95">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 95]]</ref> και παρέμεινε αγκυροβολημένος στον Κόλπο του Αμπουκίρ για τις επόμενες δύο εβδομάδες, απασχολημένος με την επούλωση του τραύματός του, γράφοντας επιστολές, και εκτιμώντας τη στρατιωτική κατάσταση στην Αίγυπτο χρησιμοποιώντας έγγραφα που βρίσκονταν στα πλοία που κατελήφθησαν.<ref name="SM273">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 273]]</ref> Το τραύμα του Νέλσον στο κεφάλι καταγράφηκε ως «μήκους τριών ιντσών», με «το κρανίο του να προεξέχει κατά μια ίντσα». Υπέφερε από τους πόνους του τραυματισμού του για το υπόλοιπο της ζωής του. Ως αποτέλεσμα αυτού, φοβόταν πλέον αρκετά, και χτένιζε τα μαλλιά του με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψει το τραύμα όσο το δυνατόν περισσότερο.<ref name="OW104">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 104]]</ref> Όσο ο διοικητής τους ανάρρωνε, οι ναύτες του πήραν τις χρήσιμες προμήθειες από τα ναυάγια και πραγματοποίησαν επισκευές στα πλοία, τόσο τα δικά τους όσο και των Γάλλων.<ref name="WJ183" />

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ο Κόλπος του Αμπουκίρ περικυκλώθηκε από φωτιές που άναψαν μέλη των φυλών των [[Βεδουίνοι|Βεδουίνων]] για να γιορτάσουν τη νίκη των Βρετανών.<ref name="JC110">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 110]]</ref> Στις 5 Αυγούστου, το ''Leander'' απεστάλη στο [[Κάδιθ]] με μηνύματα προς τον αντιναύαρχο Τζον Τζέρβις, κόμη του Αγίου Βικεντίου, διοικητή του Βρετανικού Στόλου της Μεσογείου, τα οποία μεταφέρθηκαν από τον πλοίαρχο Έντουαρντ Μπέρρυ.<ref name="WJ182">[[#Reference-James|James, σελ. 182]]</ref> Τις επόμενες μέρες οι Βρετανοί αποβίβασαν και τους 200 αιχμαλώτους στην ακτή, υπό τους αυστηρούς όρους της λόγω τιμής ελευθερίας (ορκίστηκαν δηλ. ότι δεν θα ξαναέπαιρναν τα όπλα εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας), αν και ο Βοναπάρτης αργότερα τους διέταξε να σχηματίσουν μονάδα πεζικού και εντάχθηκαν στο στρατό του.<ref name="WJ183">[[#Reference-James|James, σελ. 183]]</ref> Οι τραυματισμένοι αξιωματικοί που αιχμαλωτίστηκαν κρατούνταν στο ''Vanguard'', όπου ο Νέλσον τούς ψυχαγωγούσε τακτικά κατά τη διάρκεια του δείπνου τους. Ο ιστορικός [[Τζόζεφ Άλλεν]] αφηγείται πως σε μια περίπτωση ο Νέλσον, του οποίου η όραση ακόμη είχε προβλήματα λόγω του τραύματός του, προσέφερε οδοντογλυφίδες σε έναν αξιωματικό που είχε χάσει τα δόντια του, και έπειτα έδωσε μια ταμπακιέρα σε έναν αξιωματικό ο οποίος είχε κομμένη μύτη, προκαλώντας μεγάλη αμηχανία.<ref name="JA213">[[#Reference-James|Allen, σελ. 213]]</ref> Στις 8 Αυγούστου οι λέμβοι του στόλου προσέβαλαν τη νήσο του Αμπουκίρ, η οποία παραδόθηκε χωρίς μάχη. Η ομάδα απόβασης απομάκρυνε τέσσερα από τα κανόνια και κατέστρεψε τα υπόλοιπα μαζί με την οχύρωση επί της οποίας βρίσκονταν, μετονομάζοντας το νησί σε «Νήσο του Νέλσον».<ref name="WJ183" /> 

Στις 10 Αυγούστου ο Νέλσον έστειλε τον υποπλοίαρχο [[Τόμας Ντούβαλ]] του ''Zealous'' με μηνύματα στην κυβέρνηση της Ινδίας. Ο Ντούβαλ ταξίδεψε από τη [[Μέση Ανατολή]] δια ξηράς με καμήλες μέχρι το [[Χαλέπι]], και έπειτα πήρε το πλοίο ''Fly'' της [[Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών|Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών]] από τη [[Βασόρα]] μέχρι τη [[Βομβάη]], όπου γνωστοποίησε στον Γενικό Κυβερνήτη της [[Ινδία]]ς, [[Ρίτσαρντ Ουέλσλι, 1ος Μαρκήσιος Ουέλσλι|Υποκόμη Ρίτσαρντ Ουέλσλι]] (μεγαλύτερο αδελφό του διάσημου αργότερα νικητή της [[Μάχη του Βατερλώ|μάχης του Βατερλώ]], στρατηγού Άρθουρ Ουέλσλι, Δούκα του Ουέλλινγκτον), την κατάσταση στην Αίγυπτο.<ref name="RW115">[[#Reference-Woodman|Woodman, σελ. 115]]</ref> Στις 12 Αυγούστου οι φρεγάτες [[HMS Emerald (1796)|HMS ''Emerald'']] με πλοίαρχο τον [[Τόμας Μούτρυ Ουόλλερ]] και [[HMS Alcmene (1794)|HMS ''Alcmene'']] με πλοίαρχο τον [[Τζορτζ Τζόνστον Χόουπ]], και το καταδρομικό [[HMS Bonne Citoyenne (1796)|HMS ''Bonne Citoyenne'']] του πλοιάρχου [[Ρόμπερτ Ρέταλικ]], έφτασαν στην [[Αλεξάνδρεια]].<ref name="WLC373" /> Αρχικά οι Βρετανοί εξέλαβαν τη μοίρα φρεγατών ως γαλλικά πολεμικά πλοία και το ''Swiftsure'' τα απομάκρυνε. Επέστρεψαν την επόμενη μέρα, μόλις το λάθος έγινε αντιληπτό.<ref name="WJ183" /> Την ίδια μέρα που επέστρεψαν οι φρεγάτες, ο Νέλσον έστειλε το ''Mutine'' στη Βρετανία με επιστολές, υπό τη διοίκηση του υποπλοίαρχου [[Τόμας Μπλέιντεν Κάπελ]], ο οποίος αντικατέστησε τον Χάρντυ μετά την προαγωγή του τελευταίου σε πλοίαρχο του ''Vanguard''. Στις 14 Αυγούστου, ο Νέλσον έστειλε τα ''Orion'', ''Majestic'', ''Bellerophon'', ''Minotaur'', ''Defence'', ''Audacious'', ''Theseus'', ''Franklin'', ''Tonnant'', ''Aquilon'', ''Conquérant'', ''Peuple Souverain,'' και ''Spartiate'' στα ανοιχτά υπό τη διοίκηση του Σωμαρέζ. Πολλά πλοία διέθεταν μόνο προσωρινά ιστία, έτσι η νηοπομπή χρειάστηκε μια μέρα για να φτάσει στην είσοδο του κόλπου. Τελικά βγήκε στ΄ ανοιχτά στις 15 Αυγούστου. Στις 16 Αυγούστου οι Βρετανοί έκαψαν και κατέστρεψαν το ακινητοποιημένο πλοίο ''Heureux'', που δεν ήταν πλέον κατάλληλο για υπηρεσία και στις 18 Αυγούστου έκαψαν επίσης τα ''Guerrier'' και ''Mercure''.<ref name="WJ183" /> Στις 19 Αυγούστου, ο Νέλσον απέπλευσε για τη [[Νάπολη]] με τα ''Vanguard'', ''Culloden,'' και ''Alexander'', αφήνοντας στον Χουντ τη διοίκηση των ''Zealous'', ''Goliath'', ''Swiftsure,'' και τις άρτι αφιχθείσες φρεγάτες, για να παρακολουθούν τις γαλλικές δραστηριότητες στην [[Αλεξάνδρεια]].<ref name="WJ184">[[#Reference-James|James, σελ. 184]]</ref>

Τα πρώτα μηνύματα σχετικά με την καταστροφή που συνέβη στο στόλο κατέφθασαν στον Βοναπάρτη στις 14 Αυγούστου στο στρατόπεδό του επί της οδού μεταξύ [[Σαλαχιέχ]] και [[Κάιρο|Καΐρου]].<ref name="JC110" /> Ο αγγελιοφόρος ήταν αξιωματικός του επιτελείου που εστάλη από τον κυβερνήτη της Αλεξάνδρειας στρατηγό [[Ζαν-Μπατίστ Κλεμπέρ]], ενώ η αναφορά γράφτηκε βιαστικά από τον αντιναύαρχο Γκαντώμ, ο οποίος στη συνέχεια επανήλθε στα πλοία του Βιλνέβ. Μια έκθεση αναφέρει πως, μόλις ο Βοναπάρτης έλαβε το μήνυμα το διάβασε χωρίς να συγκινηθεί και έπειτα ζήτησε από τον αγγελιοφόρο περισσότερες λεπτομέρειες. Όταν ο αγγελιοφόρος ολοκλήρωσε την αφήγηση, ο Γάλλος στρατηγός σύμφωνα με αναφορές, είπε : ''«Nous n'avons plus de flotte: eh bien. Il faut rester en ces contrées, ou en sortir grands comme les anciens»'' («Πλέον δε διαθέτουμε στόλο: λοιπόν, θα πρέπει είτε να παραμείνουμε σε αυτή τη χώρα είτε ν΄ αποχωρήσουμε με μεγαλείο όπως οι αρχαίοι»).<ref name="WJ184" /> Σύμφωνα με μια άλλη αφήγηση, του γραμματέα του στρατηγού [[Λουί Αντουάν Φωβελέ ντε Μπουρριέν|Μπουρριέν]], ο Βοναπάρτης σχεδόν λιποθύμησε στο άκουσμα των νέων και αναφώνησε «Άτυχε Μπρυαί, τί έκανες!»<ref name="RLA38" /> Ο Βοναπάρτης στη συνέχεια έριξε την ευθύνη για την ήττα στον τραυματισμένο υποναύαρχο Μπλανκέ, κατηγορώντας τον ψευδώς πως παραδόθηκε ενώ το πλοίο του ''Franklin'' δεν είχε υποστεί ζημιές. Αργότερα, διαμαρτυρίες από τον Γκαντώμ και τον υπουργό Μπρυί μείωσαν τους τόνους της κριτικής που δεχόταν ο Μπλανκέ, αλλά ποτέ ξανά δεν υπηρέτησε σε θέση διοικητή.<ref name="WJ184" /> Η πιο άμεση ανησυχία του Βοναπάρτη όμως ήταν με τους αξιωματικούς του, οι οποίοι άρχισαν πλέον να διερωτώνται για τη σκοπιμότητα ολόκληρης της εκστρατείας. Προσκαλώντας τους περισσότερους ανώτερους αξιωματικούς του σε δείπνο, ο Βοναπάρτης τούς ρώτησε πώς αισθάνονται. Όταν απάντησαν πως νιώθουν «θαυμάσια», ο Βοναπάρτης αποκρίθηκε πως ένιωθε ακριβώς το ίδιο, μιας και θα τους σκότωνε εάν συνέχιζαν να «προωθούν ανταρσίες και να κηρύττουν εξεγέρσεις».<ref name="JC111">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 111]]</ref> Για να εξουδετερώσουν οποιαδήποτε εξέγερση μεταξύ των ντόπιων κατοίκων, οι Αιγύπτιοι που θα ακούγονταν να συζητούν για τη μάχη απειλήθηκαν με την αποκοπή των γλωσσών τους.<ref name="JC112">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 112]]</ref>

===Αντιδράσεις===
Οι πρώτες επιστολές του Νέλσον έπεσαν στα χέρια των Γάλλων όταν το ''Leander'' ηττήθηκε από το ''Généreux'' σε βίαια συμπλοκή στα ανοικτά της δυτικής ακτής της [[Κρήτη]]ς στις [[Πράξη της 18ης Αυγούστου 1798|18 Αυγούστου 1798]].<ref name="NR460"/> Ως εκ τούτου, οι αναφορές για τη ναυμαχία δεν έφτασαν στη Βρετανία μέχρι τις 2 Οκτωβρίου όταν έφτασε εκεί ο Κάπελ με το ''Mutine'',<ref name="WLC373">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 373]]</ref> εισερχόμενος στο Ναυαρχείο στις 11:15 και μεταφέροντας προσωπικά τα νέα στο Λόρδο Σπένσερ,<ref name="OW147">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 147]]</ref> ο οποίος έχασε τις αισθήσεις του όταν άκουσε την αναφορά.<ref name="EB212"/> Αν και ο Νέλσον είχε επικριθεί προηγουμένως από τον Τύπο πως απέτυχε ν΄ αναχαιτίσει το γαλλικό στόλο, οι φήμες για την έκβαση της ναυμαχίας άρχισαν να φτάνουν στη Βρετανία από την ηπειρωτική Ευρώπη στα τέλη Σεπτεμβρίου, και έτσι τα νέα που έφερε ο Κάπελ προκάλεσαν πανηγυρισμούς σε όλη τη χώρα.<ref name="SM277">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 277]]</ref> Σε τέσσερεις μέρες ο Νέλσον ονομάστηκε Βαρόνος Νέλσον του Νείλου και του Μπέρναμ Θορπ. Ήταν ένας τίτλος που δεν τον άφησε ικανοποιημένο, θεωρώντας πως οι ενέργειες του άξιζαν κάτι καλύτερο.<ref name="J&R219">[[#Reference-Jordan|Jordan, σελ. 219]]</ref> Ο βασιλιάς [[Γεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Γεώργιος Γ΄]] πραγματοποίησε ομιλία στο [[Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας|Κοινοβούλιο]] στις 20 Νοεμβρίου αναφέροντας τα εξής:

{{quote|Η άνευ προηγουμένου σειρά των ναυτικών θριάμβων μας έλαβε νέο μεγαλείο από την αξιομνημόνευτη και αποφασιστική ενέργεια, στην οποία απόσπασμα του στόλου μου, υπό τη διοίκηση του υποναύαρχου λόρδου Νέλσον, επιτέθηκε, και σχεδόν κατέστρεψε ολοκληρωτικά μια ανώτερη εχθρική δύναμη, ενισχυμένη από κάθε πλεονέκτημα της θέσης της. Με αυτή τη μεγάλη και λαμπρή νίκη, μια επιχείρηση, της οποίας η αδικία, ο δόλος και η υπερβολή είχαν τραβήξει την προσοχή του κόσμου και η οποία στρέφεται ιδιαιτέρως ενάντια σε μερικά από τα πιο πολύτιμα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στράφηκε με την πρώτη ευκαιρία κατά των δημιουργών της, ενώ το χτύπημα που δόθηκε στη δύναμη και την επιρροή της Γαλλίας έχει δημιουργήσει ένα άνοιγμα, το οποίο, αν βελτιωθεί με κατάλληλες προσπάθειες από άλλες δυνάμεις, μπορεί να οδηγήσει στη γενική απελευθέρωση της Ευρώπης.|Γεώργιος Γ΄, από το: [[Ουίλλιαμ Τζέιμς (ναυτικός ιστορικός)|William James]], ''The Naval History of Great Britain during the French Revolutionary and Napoleonic Wars'', Τόμ. 2, 1827|<ref name=WJ186>[[#Reference-James|James, σελ. 186]]</ref>}}
[[Αρχείο:Battle of the Nile Medal Gold.png|thumb|300px|Το Χρυσό Μετάλλιο της Ναυμαχίας του Νείλου]]
Η νηοπομπή του Σωμαρέζ με τα κατειλημμένα πλοία σταμάτησε αρχικά στη [[Μάλτα]], όπου υποστήριξε μια εξέγερση των Μαλτέζων.<ref name="RG67">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 67]]</ref> Στη συνέχεια απέπλευσε για το [[Γιβραλτάρ]], όπου έφτασε στις 18 Οκτωβρίου εν μέσω πανηγυρισμών της εκεί φρουράς. Ο Σωμαρέζ έγραψε πως «Δεν μπορούμε να δικαιώσουμε τη θέρμη των επιδοκιμασιών τους και τα εγκώμια που απονεμήθηκαν στη μοίρα μας». Στις 23 Οκτωβρίου, μετά τη μεταφορά των τραυματιών στο στρατιωτικό νοσοκομείο και την παραλαβή βασικών προμηθειών, η νηοπομπή έπλευσε προς τη [[Λισαβόνα|Λισσαβώνα]], αφήνοντας τα ''Bellerophon'' και ''Majestic'' πίσω της για εκτεταμένες επισκευές.<ref name="JM21">[[#Reference-Musteen|Musteen, σελ. 20]]</ref> Το ''Peuple Souverain'' επίσης παρέμεινε στο Γιβραλτάρ. Το πλοίο φαινόταν να έχει υποστεί αρκετές ζημιές ώστε να ταξιδέψει στον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό]], και έτσι μετατράπηκε σε φυλακίδα με το όνομα HMS ''Guerrier''.<ref name="WLC372" /> Τα υπόλοιπα πλοία επισκευάστηκαν πρόχειρα και στη συνέχεια απέπλευσαν για τη Βρετανία, περνώντας μερικούς μήνες στον ποταμό [[Τάγος|Τάγο]], όπου και ενώθηκαν με την ετήσια εμπορική νηοπομπή από την Πορτογαλία τον Ιούνιο του 1799, και με τη συνοδεία μοίρας του ναυάρχου [[Άλαν Γκάρντνερ, 1ος Βαρόνος Γκάρντνερ|σερ Άλαν Γκάρντνερ]],<ref name="WJ265">[[#Reference-James|James, σελ. 265]]</ref> έφτασαν τελικά στο [[Πλίμουθ|Πλύμουθ]]. Η ηλικία και η κατάστασή τους σήμαινε πως ούτε το ''Conquérant'' ούτε το ''Aquilon'' θα χρησιμοποιούνταν από το Βασιλικό Ναυτικό, και στη συνέχεια έγιναν πλωτές φυλακές, αν και πωλήθηκαν για 20.000£ το καθένα ως HMS ''Conquerant'' και HMS ''Aboukir'' για ν΄ αποδοθεί οικονομική ανταμοιβή στα πληρώματα που τα κατέλαβαν.<ref name="WJ185">[[#Reference-James|James, σελ. 185]]</ref> Παρόμοια ποσά δόθηκαν επίσης και σε αυτούς που κατέλαβαν τα ''Guerrier'', ''Mercure'', ''Heureux'' και ''Peuple Souverain'', ενώ τα υπόλοιπα πλοία άξιζαν περισσότερα. Κατασκευασμένο από [[Δρυς|δρυ]] της [[Αδριατική Θάλασσα|Αδριατικής]], το ''Tonnant'' είχε καθελκυσθεί το 1792 ενώ τα ''Franklin'' και ''Spartiate'' είχαν ηλικία μικρότερη του ενός έτους. Τα ''Tonnant'' και ''Spartiate'', τα οποία αργότερα πολέμησαν στη [[Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ]], εντάχθηκαν στο Βασιλικό Ναυτικό με τα παλιά ονόματά τους, ενώ το ''Franklin'', που θεωρείτο ως ένα «από τα καλύτερα πλοία με δύο καταστρώματα στον κόσμο»,<ref name="WJ185"/> μετονομάστηκε σε HMS ''Canopus''.<ref name="RG39"/> Η συνολική αξία των πλοίων που κατελήφθησαν στο Νείλο και στη συνέχεια πωλήθηκαν από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό υπολογίζεται σε πάνω από 130.000£.<ref name="JM21"/>
[[Αρχείο:Nelson crocodiles.jpg|thumb|300px|left|''Ο Γενναίος Νέλσον φέρνοντας στην πατρίδα δύο Ασυνήθεις βίαιους Γαλλικούς Κροκόδειλους από το Νείλο ως Δώρο στον Βασιλιά'', [[Τζέιμς Γκίλρεϊ]], 1798, [[Εθνικό Ναυτικό Μουσείο]]]]
Δόθηκαν και άλλες αμοιβές στο βρετανικό στόλο: Ο Νέλσον θα λάμβανε 2.000£ ετησίως εφ' όρου ζωής από το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας και 1.000£ ετησίως από το [[Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας]],<ref name="WJ187"/> αν και η δεύτερη παροχή διακόπηκε (από απροσεξία;) μετά την [[Πράξεις της Ένωσης 1800|Πράξη της Ένωσης]] που διέλυσε το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο.<ref name="OW146">[[#Reference-Warner|Warner, σελ. 146]]</ref> Και τα δύο κοινοβούλια εξέδωσαν ομόφωνες ανακοινώσεις ευχαριστίας, ενώ κάθε πλοίαρχος που συμμετείχε στη ναυμαχία απεικονίστηκε σε χρυσό μετάλλιο και κάθε πρώτος υποπλοίαρχος προβιβάστηκε σε διοικητή.<ref name="WLC373"/> Ο Τρούμπριτζ και οι άνδρες του αρχικά εξαιρέθηκαν, αλλά στη συνέχεια έλαβαν παρόμοιες τιμές μετά την προσωπική επέμβαση του Νέλσον για το πλήρωμα του ακινητοποιημένου ''Culloden'', αν και αυτό δεν συμμετείχε άμεσα στη ναυμαχία.<ref name="WJ187"/> Η [[Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών]] παρέδωσε στον Νέλσον 10.000£ προς αναγνώριση των ενεργειών του για τη διαφύλαξη των περιουσιών των μελών της, και οι πόλεις του [[Λονδίνο|Λονδίνου]], του [[Λίβερπουλ]] και άλλα δημοτικά σώματα παρέδωσαν παρόμοια βραβεία.<ref name="WJ187">[[#Reference-James|James, σελ. 187]]</ref> Οι πλοίαρχοι του Νέλσον τού παρέδωσαν ένα σπαθί και ένα πορτραίτο ως «απόδειξη της εκτίμησής τους». Ο Νέλσον εξέφρασε δημοσίως αυτό τον στενό δεσμό του με τους αξιωματικούς του στις 29 Σεπτεμβρίου 1798 περιγράφοντάς τους ως «Εμείς οι λίγοι, οι χαρούμενοι λίγοι, εμείς η αδελφότητα», δανειζόμενος λόγια από τη θεατρική παράσταση ''[[Ερρίκος Ε΄ (θεατρική παράσταση)|Ερρίκος Ε΄]]'' του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ]]. Από το γεγονός αυτό αναπτύχθηκε η έννοια της [[Αδελφότητα του Νέλσον|Αδελφότητας του Νέλσον]], ομάδας υψηλόβαθμων αξιωματικών του ναυτικού που υπηρέτησαν με τον Νέλσον για το υπόλοιπο της ζωής του.<ref name="ODNBBoB">{{cite journal|url=http://www.oxforddnb.com/view/theme/96379|title=Nelson's Band of Brothers (act. 1798)|last=Lambert|first=Andrew|journal=Oxford Dictionary of National Biography|accessdate=06-06-2017}}</ref> Περίπου πενήντα χρόνια μετά η ναυμαχία συμπεριλήφθηκε στα γεγονότα που αναγνωρίστηκαν με το [[Μετάλλιο Ναυτικής Υπηρεσίας 1847|Μετάλλιο Ναυτικής Υπηρεσίας]], το οποίο αποδόθηκε σε όσους Βρετανούς συμμετέχοντες ήταν ακόμη εν ζωή το 1847.<ref name="LG4">[https://www.thegazette.co.uk/London/issue/20939/page/236 "No. 20939"], ''The London Gazette'', 26 Ιανουαρίου 1849, σσ. 236-245</ref>

[[Αρχείο:Victors of the Nile.jpg|thumb|«Νικητές του Νείλου», εορταστικό χαρακτικό που δημοσιεύθηκε πέντε χρόνια μετά τη Ναυμαχία του Νείλου, και αναπαριστά τον Νέλσον με τους 15 πλοιάρχους του]]
Πραγματοποιήθηκαν βραβεύσεις και από άλλα έθνη, κυρίως από τον [[Κατάλογος Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας|σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] [[Σελίμ Γ΄]], ο οποίος έκανε τον Νέλσον τον πρώτο Ιππότη Διοικητή του νεοσυσταθέντος [[Τάγμα της Ημισελήνου|Τάγματος της Ημισελήνου]], και του παρέδωσε ένα [[τσελένγκ]] (στρατιωτικό τιμητικό στολίδι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ένα διαμαντένιο τριαντάφυλλο, γούνα σαμουρίου και πολλά ακόμη δώρα αξίας. Ο τσάρος [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας]] έστειλε, μεταξύ άλλων, ένα χρυσό κουτί με διαμάντια, ενώ παρόμοια δώρα με ασήμι εστάλησαν από άλλους ευρωπαίους κυβερνήτες.<ref name="RG40">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 40]]</ref> Κατά την επιστροφή του στη [[Νάπολη]], ο Νέλσον έγινε δεκτός με θριαμβευτική πομπή της οποίας ηγείτο ο βασιλιάς [[Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδος Δ΄]] και ο σερ Ουίλλιαμ Χάμιλτον, ενώ συστήθηκε στη σύζυγο του σερ Ουίλλιαμ, [[Έμμα, Λαίδη Χάμιλτον]] (σύντομα έγινε ο μεγάλος έρωτας της ζωής του), η οποία λιποθύμησε κατά τη συνάντηση,<ref name="RLA40">[[#Reference-Adkins|Adkins, σελ. 40]]</ref> και της πήρε αρκετές εβδομάδες για ν΄ αναρρώσει από την ταραχή.<ref name="EB212">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 212]]</ref> Επευφημημένος ως ήρωας στα ανάκτορα της Νάπολης, ο Νέλσον ενεπλάκη αργότερα στην πολιτική της Νάπολης όταν ονομάστηκε Δούκας της Μπροντέ, ενέργεια για την οποία επικρίθηκε από τους ανώτερούς του, ενώ η φήμη του υπέστη πλήγμα.<ref name="RG41">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 41]]</ref> Ο Βρετανός στρατηγός [[Τζον Μουρ (αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού)|Τζον Μουρ]], που συνάντησε τον Νέλσον στη Νάπολη την εποχή εκείνη, τον περιέγραψε ως «καλυμμένο με αστέρια, μετάλλια και κορδέλλες, μοιάζοντας περισσότερο με πρίγκηπα της Όπερας παρά με τον Κατακτητή του Νείλου».<ref name="PP135">[[#Reference-Padfield|Padfield, σελ. 135]]</ref>

Φήμες για την έκβαση της ναυμαχίας εμφανίστηκαν στον γαλλικό τύπο από τις 7 Αυγούστου, αν και υπεύθυνες αναφορές δεν έφτασαν μέχρι τις 26 Αυγούστου, που κι αυτές ανέφεραν πως ο Νέλσον ήταν νεκρός και ο Βοναπάρτης αιχμάλωτος των Βρετανών.<ref name="IG56">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 56]]</ref> Όταν έφτασαν επιβεβαιωμένες αναφορές, ο γαλλικός τύπος ανέφερε πως η ήττα ήταν αποτέλεσμα του εξαιρετικά μεγάλου βρετανικού στόλου και αδιευκρίνιστων «προδοτών».<ref name="IG61"/> Οι αντικυβερνητικές εφημερίδες της Γαλλίας επέρριψαν την ευθύνη της ήττας στην ανικανότητα του Γαλλικού Διευθυντηρίου και στα υποτιθέμενα ανέκαθεν υπάρχοντα φιλοβασιλικά φρονήματα του Ναυτικού.<ref name="IG63">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 63]]</ref> Ο Βιλνέβ έγινε αποδέκτης δριμείας επίθεσης κατά την επιστροφή του στη Γαλλία λόγω της αποτυχίας του να υποστηρίξει τον Μπρυαί στη ναυμαχία. Στην υπεράσπισή του, απάντησε πως ο άνεμος δεν ήταν ευνοϊκός και πως ο Μπρυαί δεν του είχε δώσει εντολές για τον τρόπο αντεπίθεσης στο βρετανικό στόλο.<ref name="NM275">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 275]]</ref> Γράφοντας πολλά χρόνια μετά, ο Βοναπάρτης σχολίασε πως αν το Γαλλικό Ναυτικό είχε υιοθετήσει τις ίδιες τακτικές αρχές με τους Βρετανούς:

{{quote|«Ο ναύαρχος Βιλνέβ δε θα θεωρούσε εαυτόν αθώο στο Αμπουκίρ, παραμένοντας άπραγος με πέντε ή έξι πλοία -δηλαδή με τη μισή μοίρα- για 24 ώρες ενώ ο εχθρός υπερίσχυε στην άλλη πτέρυγα.»|Ναπολέων Βοναπάρτης, ''Mémoires'', Τόμος 1, 1823. |<ref name="NM706">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 706]]</ref>}}
Αντίθετα, ο βρετανικός τύπος ήταν ενθουσιώδης. Πολλές εφημερίδες επιδίωξαν να παρουσιάσουν τη ναυμαχία ως νίκη της Βρετανίας επί της αναρχίας, και η επιτυχία χρησιμοποιήθηκε κατά των Ουίγων πολιτικών [[Τσαρλς Τζέιμς Φοξ]] και [[Ρίτσαρντ Μπρίνσλεϊ Σέρινταν]].<ref name="IG67">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 67]]</ref>

Υπήρχε έντονη ιστοριογραφική διαμάχη για τα συγκριτικά μεγέθη των στόλων, αν και φαινομενικά ήταν ιδίου μεγέθους, περιλαμβάνοντας 13 πλοία γραμμής ο καθένας.<ref name="JC108">[[#Reference-Cole|Cole, σελ. 108]]</ref> Ωστόσο, η απώλεια του ''Culloden'', τα σχετικά μεγέθη των ''Orient'' και ''Leander'', και η συμμετοχή στη μάχη δύο γαλλικών φρεγατών και αρκετών μικρότερων σκαφών, καθώς και η θεωρητική ισχύς της γαλλικής παράταξης,<ref name="OW72"/> οδηγεί τους περισσότερους ιστορικούς στο συμπέρασμα πως οι Γάλλοι ήταν οριακά ισχυρότεροι.<ref name="RLA23"/> Αυτό τονίζεται από το βάρος των πλευρών πολλών γαλλικών πλοίων: τα ''Spartiate'', ''Franklin'', ''Orient'', ''Tonnant'' και ''Guillaume Tell'' ήταν το καθένα κατά πολύ μεγαλύτερο από κάθε άλλο πλοίο των Βρετανών στη ναυμαχία.<ref name="WLC370"/> Ωστόσο η ανεπαρκής διάταξη, τα ελλιπή πληρώματα και η αποτυχία του πίσω τμήματος του Βιλνέβ να συμμετάσχει ουσιωδώς, συνέβαλαν στην ήττα των Γάλλων.<ref name="WJ179">[[#Reference-James|James, σελ. 179]]</ref>

===Αποτελέσματα===
Η Ναυμαχία του Νείλου αποκαλούταν «αναμφισβήτητα, η πιο αποφασιστική ναυτική εμπλοκή της μεγάλης εποχής των πλοίων»,<ref name="SM272">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 272]]</ref> και η «πιο λαμπρή και ένδοξη επιτυχία που πραγματοποίησε το Βασιλικό Ναυτικό».<ref name="WLC371">[[#Reference-Clowes|Clowes, σελ. 371]]</ref> Ο ιστορικός και μυθιστοριογράφος [[Σ. Σ. Φόρεστερ]], γράφοντας το 1929, συνέκρινε τον Νείλο με τις μεγάλες ναυμαχίες της ιστορίας και συμπέρανε πως «συγκρίνεται μόνο με τη [[Ναυμαχία της Τσουσίμα]] ως παράδειγμα εξόντωσης ενός στόλου από άλλον, περίπου ιδίου μεγέθους δύναμης υλικού».<ref name="CSF120">[[#Reference-Forester|Forester, σελ. 120]]</ref> Η επίδραση στη στρατηγική κατάσταση της Μεσογείου ήταν άμεση, ανατρέποντας τις ισορροπίες της σύγκρουσης και δίδοντας στους Βρετανούς τον έλεγχο της θάλασσας, τον οποίο διατήρησαν μέχρι το τέλος του πολέμου.<ref name="NM274">[[#Reference-Mostert|Mostert, σελ. 274]]</ref> Η καταστροφή του γαλλικού στόλου της Μεσογείου έδωσε τη δυνατότητα στο Βασιλικό Ναυτικό να επιστρέψει δυναμικά στη θάλασσα, μιας και βρετανικές μοίρες επέβαλαν [[Αποκλεισμός|αποκλεισμούς]] σε γαλλικά και συμμαχικά λιμάνια.<ref name="PP132"/> Πιο συγκεκριμένα, βρετανικά πλοία απέκλεισαν τη [[Μάλτα]] από τη [[Γαλλία]], υποβοηθούμενα από την εξέγερση των Μαλτέζων, με συνέπεια να υποχωρήσει η γαλλική φρουρά στη [[Βαλέτα]].<ref name="WJ189">[[#Reference-James|James, σελ. 189]]</ref> Η επακόλουθη [[Πολιορκία της Μάλτας (1798–1800)|Πολιορκία της Μάλτας]] κράτησε δύο χρόνια, οπότε και οι υπερασπιστές της παραδόθηκαν από την ασιτία.<ref name="RG70">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 70]]</ref> Το 1799, βρετανικά πλοία παρενόχλησαν το στρατό του Βοναπάρτη καθώς προέλαυνε ανατολικά και βόρεια διαμέσου της [[Παλαιστίνη]]ς, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ήττα του στην [[Πολιορκία της Άκρας (1799)|Πολιορκία της Άκρας]], όταν οι φορτηγίδες που μετέφεραν το προορισμένο για την πολιορκία πυροβολικό βομβαρδίστηκαν από βρετανικά πλοία που είχαν αγκυροβολήσει στ΄ ανοιχτά.<ref name="JHR144">[[#Reference-Rose|Rose, σελ. 144]]</ref> Κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων συμπλοκών ο πλοίαρχος Μίλερ του ''Theseus'' σκοτώθηκε κατά την έκρηξη πυρομαχικών.<ref name="WJ294">[[#Reference-James|James, σελ. 294]]</ref> Η ήττα στην [[Άκρα]] ανάγκασε τον Βοναπάρτη ν΄ αποχωρήσει από τη [[Μέση Ανατολή]], και συνεπώς τερμάτισε τις προσπάθειές του να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία εκεί.<ref name="RG62">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 62]]</ref> Ο Γάλλος στρατηγός επέστρεψε στη Γαλλία χωρίς το στρατό του αργότερα μέσα στη χρονιά, αφήνοντας τον στρατηγό [[Ζαν-Μπατίστ Κλεμπέρ]] ως διοικητή της Αιγύπτου.<ref name="DC226">[[#Reference-Chandler|Chandler, σελ. 226]]</ref>

Οι Οθωμανοί, με τους οποίους ο Βοναπάρτης ήλπιζε πως θα πραγματοποιούσε (εξανάγκαζε στην ουσία) συμμαχία εφ' όσον αποκτούσε τον έλεγχο της Αιγύπτου, ενθαρρύνθηκαν από τη Ναυμαχία του Νείλου και άρχισαν τον πόλεμο κατά της Γαλλίας.<ref name="NR461">[[#Reference-Rodger|Rodger, σελ. 461]]</ref> Αυτό οδήγησε σε σειρά εκστρατειών που υπονόμευσαν αργά την ισχύ του γαλλικού στρατού που ήταν παγιδευμένος στην Αίγυπτο. Η νίκη των Βρετανών ενθάρρυνε επίσης την [[Αυστριακή Αυτοκρατορία]] και τη [[Ρωσική Αυτοκρατορία]], οι οποίες συγκέντρωναν στρατεύματα ως μέλη του [[Πόλεμος του Δευτέρου Συνασπισμού|Δεύτερου Συνασπισμού]], ξεκινώντας πόλεμο κατά της Γαλλίας το 1799.<ref name="RG13"/> Με τη Μεσόγειο ανυπεράσπιστη, ρωσικός στόλος εισήλθε στο [[Ιόνιο Πέλαγος]], ενώ αυστριακά στρατεύματα ανακατέλαβαν μεγάλο μέρος της ιταλικής επικράτειας που είχαν χάσει από τον Βοναπάρτη στον προηγούμενο πόλεμο.<ref name="RG14">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 14]]</ref> Χωρίς τους καλύτερους στρατηγούς και τους βετεράνους τους, οι Γάλλοι υπέστησαν σειρά ηττών και μόνο με την επιστροφή του Βοναπάρτη που επέστρεψε για να γίνει [[Υπατεία|Πρώτος Ύπατος]], η Γαλλία μπόρεσε να επανακτήσει ισχυρή θέση στην ηπειρωτική Ευρώπη.<ref name="SM275">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 275]]</ref> Το 1801 βρετανική εκστρατευτική δύναμη κατανίκησε τα χωρίς ηθικό υπολείμματα του γαλλικού στρατού στην Αίγυπτο. Το Βασιλικό Ναυτικό χρησιμοποίησε την κυριαρχία του στη Μεσόγειο για να εισβάλει στην Αίγυπτο χωρίς το φόβο ενέδρας κατά τα αγκυροβόλιά του στις  αιγυπτιακές ακτές.<ref name="RG78">[[#Reference-Gardiner|Gardiner, σελ. 78]]</ref>

Παρά τη συντριπτική νίκη των Βρετανών στην κρίσιμη ναυμαχία, η εκστρατεία θεωρείται εν μέρει στρατηγική επιτυχία της Γαλλίας. Ο ιστορικός [[Έντουαρντ Ίνγκραμ (ιστορικός)|Έντουαρντ Ίνγκραμ]] σημείωσε πως αν ο Νέλσον είχε αναχαιτίσει επιτυχώς τον Βοναπάρτη στ΄ ανοιχτά όπως είχε διαταχθεί, η επακόλουθη ναυμαχία θα είχε εκμηδενίσει τόσο το γαλλικό στόλο όσο και τα μεταγωγικά. Όπως έγιναν τα πράγματα, ο Βοναπάρτης ήταν ελεύθερος να συνεχίσει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή και να επιστρέψει αργότερα στην Ευρώπη όντας προσωπικά άθικτος.<ref name="EL142">[[#Reference-Ingram|Ingram, σελ. 142]]</ref> Το ενδεχόμενο μιας επιτυχούς επιχείρησης του Βασιλικού Ναυτικού κατά τον πλουν του Βοναπάρτη προς την Αίγυπτο, που θα άλλαζε την πορεία της ιστορίας, υπογραμμίζεται από τους αξιωματικούς του γαλλικού στρατού που βρίσκονταν στη νηοπομπή και οι οποίοι αργότερα σχημάτισαν τον πυρήνα των στρατηγών και των ναυάρχων του αργότερα αυτοκράτορα, Ναπολέοντα. Μαζί με τον Βοναπάρτη βρίσκονταν στη [[Μεσογειακή εκστρατεία του 1798|Μεσογειακή εκστρατεία]] οι [[Λουί Αλεξάντρ Μπερτιέ|Λουί-Αλεξάντρ Μπερτιέ]], [[Ωγκύστ ντε Μαρμόν]], [[Ζαν Λαν]], [[Ζοακίμ Μυρά]], [[Ζαν-Αντός Ζυνό]], [[Λουί Νικολά Νταβού]], [[Λουί Σαρλ Αντουάν Ντεσαί]], [[Ζαν-Λουί-Εμπενεζέρ Ρενιέ]], [[Αντουάν-Φρανσουά Αντρεοσσύ]], και [[Γκιγιώμ-Ματιέ Ντυμά]].<ref name="SM259">[[#Reference-Maffeo|Maffeo, σελ. 259]]</ref>

===Κληρονομιά===
Η Ναυμαχία του Νείλου παραμένει μια από τις πιο γνωστές επιτυχίες του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού<ref name="J&R216">[[#Reference-Jordan|Jordan & Rogers, σελ. 216]]</ref> και κατέχει εξέχουσα θέση στη βρετανική λαϊκή συνείδηση, έχοντας αναπαρασταθεί σε πληθώρα σχεδίων, πινάκων ζωγραφικής, γελοιογραφιών, ποιημάτων και θεατρικών παραστάσεων.<ref name="IG69">[[#Reference-Germani|Germani, σελ. 69]]</ref> Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα σχετικά με τη ναυμαχία είναι το ''[[Καζαμπιάνκα (ποίημα)|Καζαμπιάνκα]]'', το οποίο έγραψε η [[Φελίσια Χέμανς|Φελίσια Ντορόθεα Χέμανς]] το 1826 και περιγράφει μια φανταστική εκδοχή του θανάτου του γιου του πλοιάρχου Καζαμπιάνκα στο ''Orient''.<ref name="ODNBHemans">{{cite journal|url=http://www.oxforddnb.com/view/article/12888|title=Hemans, Felicia Dorothea|last=Sweet|first=Nanora|year=2004|journal=Oxford Dictionary of National Biography|accessdate=2017-06-07}}</ref> Ανεγέρθησαν μνημεία, όπως η Βελόνα της Κλεοπάτρας στο Λονδίνο, ένας οβελίσκος τον οποίο ο [[Μεχμέτ Αλή Πασάς|Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου]] δώρησε στη Μεγάλη Βρετανία το 1819 σε ανάμνηση της ναυμαχίας του 1798 και της εκστρατείας του 1801, αλλά το μνημείο στήθηκε στην [[Αποβάθρα της Βικτωρίας]] το 1878.<ref name="MB93">[[#Reference-Baker|Baker, σελ. 93]]</ref> Ένα ακόμη μνημείο, η [[Συστάδα του Νείλου]] κοντά στο [[Έιμζμπερι]], αποτελείται από [[οξιές]] που φυτεύτηκαν από τον [[Τσαρλς Ντάγκλας, 6ος Μαρκήσιος του Κουίνσμπερι|λόρδο Κουίνσμπερι]], από κληροδότημα της λαίδης Χάμιλτον και του [[Σερ Τόμας Χάρντυ|σερ Τόμας Χάρντυ]] μετά το θάνατο του Νέλσον.<ref name="AlnClumps">{{cite web|url=http://www.dailymail.co.uk/news/article-1173917/Nelsons-battlefield-Google-Earth-finds-forgotten-clumps-trees-planted-living-map-commemorate-Admirals-victory-Battle-Nile.html|title=Nelson's battlefield: Google Earth finds the forgotten clumps of trees planted as a living map to commemorate Admiral's victory at Battle of the Nile|last=Derbyshire|first=David|date=2009-04-28|accessdate=2017-06-07|work=[[Daily Mail]]}}</ref> Τα δέντρα σχηματίζουν την κάτοψη της ναυμαχίας. Κάθε δέντρο αναπαριστά τη θέση ενός βρετανικού ή γαλλικού πλοίου.<ref name="Clumps">{{cite web|url=http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/howaboutthat/5230560/Battle-of-the-Nile-tree-clumps-pinpointed-for-visitors-by-National-Trust.html|title=Battle of the Nile tree clumps pinpointed for visitors by National Trust|last=Savill|first=Richard|date=2009-04-27|accessdate=2017-06-07|work=[[The Daily Telegraph]]}}</ref> Παρόμοιο μνημείο με δέντρα λέγεται πως δημιουργήθηκε κοντά στο [[Ένγουικ]] από τον σύμβουλο του Νέλσον, [[Αλεξάντερ Ντέιβισον]].<ref name="AlnClumps"/> Το Βασιλικό Ναυτικό τίμησε τη ναυμαχία με την ονοματοδοσία των πλοίων [[HMS Aboukir|HMS ''Aboukir'']] και [[HMS Nile|HMS ''Nile'']] και το 1998 τίμησε την 200ή επέτειο της ναυμαχίας με επίσκεψη στον κόλπο του Αμπουκίρ της σύγχρονης φρεγάτας [[HMS Somerset (F82)|HMS ''Somerset'']], της οποίας το πλήρωμα έριξε στεφάνια εις μνήμην αυτών που έχασαν τη ζωή τους εκεί.<ref name="Somerset">{{cite web|url=http://www.thenewscentre.co.uk/nelson/decade.htm|title=Decade to mark the naval hero's battles|last=Wills|first=Adrian|year=1998|location=Portsmouth|archiveurl=https://web.archive.org/web/20080908043425/http://www.thenewscentre.co.uk/nelson/decade.htm|archivedate=2008-09-08|accessdate=2017-06-07|work=www.thenewscentre.co.uk|deadurl=yes}}</ref>

Αν και ο βιογράφος του Νέλσον, [[Ερνλ Μπράντφορντ]], υπέθεσε το 1977 πως τα υπολείμματα του ''Orient'' «είναι σχεδόν αδύνατο να ανασυρθούν»,<ref name="EB208">[[#Reference-Bradford|Bradford, σελ. 208]]</ref> οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες στον χώρο της ναυμαχίας ξεκίνησαν το 1983, όταν γαλλική ερευνητική ομάδα υπό τον Ζακ Ντυμά ανακάλυψε το ναυάγιο της γαλλικής ναυαρχίδας. Ο [[Φρανκ Γκοντιό]] ανέλαβε στη συνέχεια το έργο, ηγούμενος ένας μεγάλου προγράμματος εξερεύνησης του κόλπου το 1998. Ανακάλυψε πως τα υλικά είχαν διασκορπιστεί σε περιοχή διαμέτρου 500 μέτρων. Πέρα από στρατιωτικό και ναυτικό εξοπλισμό, ο Γκοντιό ανακάλυψε μεγάλο αριθμό χρυσών και ασημένιων νομισμάτων από χώρες της Μεσογείου, μερικά εκ των οποίων ήταν του 17ου αιώνα. Θεωρείται πιθανό πως ήταν μέρος του θησαυρού που κατελήφθη στη Μάλτα και χάθηκε με την έκρηξη του ''Orient''.<ref name="FGSinterview">{{cite web|url=http://www.franckgoddio.org/projects/others/napoleon-bonapartes-fleet.html|title=The Orient|publisher=Franck Goddio Society|accessdate=2017-06-05|work=www.franckgoddio.org|archive-date=2018-01-15|archive-url=https://web.archive.org/web/20180115225508/http://www.franckgoddio.org/projects/others/napoleon-bonapartes-fleet.html|url-status=dead}}</ref> Το 2000, ο Ιταλός αρχαιολόγος Πάολο Γκάλλο πραγματοποίησε ανασκαφή εστιάζοντας στα αρχαιολογικά ευρήματα της Νήσου του Νέλσον. Αποκάλυψε αρκετούς τάφους που χρονολογούνται από τη ναυμαχία, καθώς και άλλους ατόμων που τάφηκαν κατά την εισβολή του 1801.<ref name="BBC1">{{cite web|url=http://www.bbc.co.uk/history/british/empire_seapower/women_nelson_navy_05.shtml|title=Burials on Nelson's Island|last=Slope|first=Nick|date=2004-02-15|publisher=BBC Home|accessdate=2017-06-07}}</ref> Οι τάφοι αυτοί, στους οποίους περιλαμβανόταν μια γυναίκα και τρία παιδιά, μεταφέρθηκαν το 2005 σε κοιμητήριο στο [[Σάτμπι]] της Αλεξάνδρειας. Την εκταφή συνόδευσαν ναύτες της σύγχρονης φρεγάτας [[HMS Chatham (F87)|HMS ''Chatham'']] και μπάντα του [[Αιγυπτιακό Πολεμικό Ναυτικό|Αιγυπτιακού Πολεμικού Ναυτικού]], καθώς και απόγονος του μοναδικού ταυτοποιημένου ταφέντος, διοικητή Τζέιμς Ράσελ.<ref>{{Cite news|url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/4444643.stm|title=Nelson's troops reburied in Egypt|date=2005-04-14|language=en-GB|accessdate=2022-01-21}}</ref>

==Σημειώσεις==
<references group="lower-greek"/>

==Παραπομπές==
<references/>

==Βιβλιογραφία==
{{refbegin|30em}}
* {{wikicite|id=Adkins|reference=Adkins, Roy; Adkins, Lesley (2006). ''The War for All the Oceans.'' Abacus. {{ISBN|978-0-349-11916-8}}.}}
* {{wikicite|id=Allen|reference=Allen, Joseph (1905 [1842]). ''Battles of the British Navy.'' Simpkin, Marshall, Hamilton, Kent & Co.}}
* {{wikicite|id=Baker|reference=Baker, Margaret (1995). ''London Statues and Monuments.'' Shire Publications Ltd. {{ISBN|0-7478-0284-X}}.}}
* {{wikicite|id=Bradford|reference=Bradford, Ernle (1999 [1977]). ''Nelson: The Essential Hero.'' Wordsworth Military Library. {{ISBN|1-84022-202-6}}.}}
* {{wikicite|id=Castex|reference=Castex, Jean-Claude (2003). ''Dictionnaire des batailles navales franco-anglaises.'' Les Presses de l'Université Laval. {{ISBN|2-7637-8061-X}}.}}
* {{wikicite|id=Chandler|reference=Chandler, David (1999 [1993]). ''Dictionary of the Napoleonic Wars.'' Wordsworth Military Library. {{ISBN|1-84022-203-4}}.}}
* {{wikicite|id=Clowes|reference=Clowes, William Laird (1997 [1900]). ''The Royal Navy, A History from the Earliest Times to 1900, Volume IV.'' Chatham Publishing. {{ISBN|1-86176-013-2}}.}}
* {{wikicite|id=Cole|reference=Cole, Juan (2007). ''Napoleon's Egypt; Invading the Middle East.'' Palgrave Macmillan. {{ISBN|978-1-4039-6431-1}}.}}
* {{wikicite|id=Forester|reference=Forester, C.S. (2001 [1929]). ''Nelson.'' Chatham Publishing. {{ISBN|1-86176-178-3}}.}}
* {{wikicite|id=Gardiner|reference=Gardiner, Robert, ed (2001 [1996]). ''Nelson Against Napoleon.'' Caxton Editions. {{ISBN|1-86176-026-4}}}}
* {{wikicite|id=Germani|reference=Germani, Ian (January 2000). "Combat and Culture: Imagining the Battle of the Nile". ''The Northern Mariner'' '''X''' (1): 53–72.}}
* {{wikicite|id=Ingram|reference=Ingram, Edward (July 1984). "Illusions of Victory: The Nile, Copenhagen, and Trafalgar Revisited". ''Military Affairs'' '''48''' (3): 140–143.}}
* {{wikicite|id=James|reference=James, William (2002 [1827]). ''The Naval History of Great Britain, Volume 2, 1797–1799.'' Conway Maritime Press. {{ISBN|0-85177-906-9}}.}}
* {{wikicite|id=Jordan|reference=Jordan, Gerald; Rogers, Nicholas (July 1989). "Admirals as Heroes: Patriotism and Liberty in Hanoverian England". ''The Journal of British Studies'' '''28''' (3): 201–224.}}
* {{wikicite|id=Keegan|reference=Keegan, John (2003). ''Intelligence in War: Knowledge of the Enemy from Napoleon to Al-Qaeda.'' Pimlico. {{ISBN|0-7126-6650-8}}.}}
* {{wikicite|id=Maffeo|reference=Maffeo, Steven E. (2000). ''Most Secret and Confidential: Intelligence in the Age of Nelson.'' London: Chatham Publishing. {{ISBN|1-86176-152-X}}.}}
* {{wikicite|id=Mostert|reference=Mostert, Noel (2007). ''The Line upon a Wind: The Greatest War Fought at Sea Under Sail 1793–1815.'' Vintage Books. {{ISBN|978-0-7126-0927-2}}.}}
* {{wikicite|id=Musteen|reference=Musteen, Jason R. (2011). ''Nelson's Refuge: Gibraltar in the Age of Napoleon.'' Naval Investiture Press. {{ISBN|978-1-59114-545-5}}.}}
* {{wikicite|id=Padfield|reference=Padfield, Peter (2000 [1976]). ''Nelson's War.'' Wordsworth Military Library. {{ISBN|1-84022-225-5}}.}}
* {{wikicite|id=Rodger|reference=Rodger, N.A.M. (2004). ''The Command of the Ocean.'' Allan Lane. {{ISBN|0-7139-9411-8}}.}}
* {{wikicite|id=Rose|reference=Rose, J. Holland (1924). "Napoleon and Sea Power". ''Cambridge Historical Journal'' '''1''' (2): 138–157.}}
* {{wikicite|id=Smith|reference=Smith, Digby (1998). ''The Napoleonic Wars Data Book.'' Greenhill Books. {{ISBN|1-85367-276-9}}}}
* {{wikicite|id=Warner|reference=Warner, Oliver (1960). ''The Battle of the Nile.'' London: B. T. Batsford.}}
* {{wikicite|id=Woodman|reference=Woodman, Richard (2001). ''The sea warriors: fighting captains and frigate warfare in the age of Nelson.'' London: Constable. {{ISBN|1-84119-183-3}}}}
{{refend}}

==Εξωτερικοί σύνδεσμοι==
* {{Commonscat2|Ναυμαχία του Νείλου}}
* {{cite EB1911|wstitle=Nile, Battle of the|author=Hannay, David|volume=19|pages=699–700}}


{{Portal bar|Ιστορία|Πόλεμος}}
{{Authority control}}

[[Κατηγορία:Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης]]
[[Κατηγορία:Ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας]]
[[Κατηγορία:Μάχες Ναπολεόντειων Πολέμων]]