Уладзіслаў Рачкевіч

	Уладзіслаў Рачкевіч
	польск. Władysław Raczkiewicz
Прэзыдэнт Польскае Рэспублікі
	30 верасьня 1939 — 6 чэрвеня 1947
Прэзыдэнт:	прэзыдэнт у лёнданскай эміграцыі
Папярэднік:	Ігнацы Масьціцкі (у краіне)
Наступнік:	Аўгуст Залескі (у эміграцыі)
Маршалак польскага сойму ІІІ скліканьня
	9 сьнежня 1930 — 3 кастрычніка 1935
Папярэднік:	Юліан Шыманскі
Наступнік:	Аляксандар Прыстар
Міністар унутраных справаў
	28 чэрвеня 1921 — 13 верасьня 1921
Папярэднік:	Леапольд Скульскі
Наступнік:	Станіслаў Даўнаровіч
Міністар унутраных справаў
	15 чэрвеня 1925 — 5 траўня 1926
Папярэднік:	Кірыл Ратайскі
Наступнік:	Стэфан Смольскі
Міністар унутраных справаў
	13 кастрычніка 1935 — 15 траўня 1936
Папярэднік:	Марыян Зындрам-Касьцялкоўскі
Наступнік:	Феліцыян Савой-Складкоўскі
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся:	28 студзеня 1885; Кутаісі, Грузія
Памёр:	6 чэрвеня 1947 (62 гады); Ратын, Валія
Партыя:	Беспартыйны блёк супрацоўніцтва з урадам
Адукацыя:	Імпэратарскі Дэрпцкі ўнівэрсытэт[d];
Узнагароды:	ганаровы доктар Фордгэмскага ўнівэрсытэту[d] (1943) ганаровы доктар Эдынбурскага ўнівэрсытэту[d] (1941)
	Уладзіслаў Рачкевіч у Вікісховішчы

Уладзіслаў Рачкевіч (польск. Władysław Raczkiewicz; 28 студзеня 1885, Кутаісі, Грузія — 6 чэрвеня 1947, Ратын, Ўэйлз) — польскі дзяржаўны дзяяч. Прэзыдэнт Польшчы на эміграцыі.

Біяграфія

У 1917 годзе — старшыня Галоўнага польскага вайсковага камітэту. У 1921, 1925—1926, 1935—1936 — міністар унутраных справаў Польшчы. У 1921—1925 — наваградзкі ваявода, у 1926—1930 — віленскі ваявода. У 1930—1935 — маршалак польскага сойму ІІІ скліканьня (1930—1935). У 1939—1945 — прэзыдэнт Польшчы ў лёнданскай эміграцыі.

Паходзіў з роду Неслухоўскіх, да якога належыць паэт і перакладчык Янка Лучына (Іван Люцыянавіч Неслухоўскі)^[1].

Дадатковыя зьвесткі

аддаў загад у сьнежні 1919 году арыштаваць найбольш актыўных дзеячоў Народнае рады БНР, скіраванай супраць прапольскай Найвышэйшай рады — Язэпа Мамоньку, Палуту Бадунову, Н. Козіча, Вацлава Ластоўскага.
18 чэрвеня 1925 году з Рачкевічам, тады міністрам унутраных справаў сустракаліся прадстаўнікі Часовай Беларускай Рады — Аляксей Кабычкін, Арсень Паўлюкевіч і Антон Пінчук-Пінкевіч. Дэлегаты выказалі надзею на нармалізацыю цяжкой і заблытанай сытуацыі ў беларускіх ваяводзтвах міжваеннае Польшчы^[2].

Крыніцы

^ Глагоўская Л. Пра Янку Лучыну пры нагодзе аднаго здымка // Ніва. — 2001. — В. 2379. — № 50.
^ Кароткі нарыс Беларускага пытаньня, пер. на беларускую. — Менск: І. П. Логвінаў, 2009

[foto-1] Глагоўская Л. Пра Янку Лучыну пры нагодзе аднаго здымка // Ніва. — 2001. — В. 2379. — № 50.

[2] Кароткі нарыс Беларускага пытаньня, пер. на беларускую. — Менск: І. П. Логвінаў, 2009

[1]

[2]

п а р Кіраўнікі Польшчы (з 1918)
Польская Рэспубліка (1918—1939)	Юзэф Пілсудзкі (1918—1922) Габрыель Нарутовіч (1922—1922) Мацей Ратай (1922, в. а.) Станіслаў Вайцехоўскі (1922—1926) Мацей Ратай (1926, в. а.) Ігнацы Масьціцкі (1926—1939)
Урад у выгнаньні (1939—1990)	Уладзіслаў Рачкевіч (1939—1947) Аўгуст Залескі (1947—1972) Станіслаў Астроўскі (1972—1979) Эдвард Рачынскі (1979—1986) Казімеж Сабат (1986—1989) Рышард Качароўскі (1989—1990)
Польская Народная Рэспубліка (1944—1989)	Баляслаў Берут (1944—1952) Аляксандар Завадзкі (1952—1964) Эдвард Охаб (1964—1968) Марыян Спыхальскі (1968—1970) Юзэф Цыранкевіч (1970—1972) Генрык Яблонскі (1972—1985) Войцех Ярузэльскі (1985—1989)
Польская Рэспубліка (ад 1989)	Войцех Ярузэльскі (1989—1990) Лех Валэнса (1990—1995) Аляксандар Квасьнеўскі (1995—2005) Лех Качынскі (2005—2010) Браніслаў Камароўскі (2010, в. а.) Багдан Барусевіч (2010, в. а.) Гжэгаж Схятына (2010, в. а.) Браніслаў Камароўскі (2010—2015) Анджэй Дуда (з 2015)