Vitaliano

Vitaliano
76. Papa	; 2 agostu 657 - 27 xineru 672 (Gregorianu) ; ← Eugenio I - Adeodatu II →
76. Papa
Vida
Nacimientu	Segni, circa 27 de xineru de 600
Nacionalidá	Imperiu Bizantín
Muerte	Roma, 30 de xineru de 672 (72 años)
Sepultura	basílica de San Pedru
Oficiu	sacerdote católicu
Llugares de trabayu	Roma
Santoral
	27 de xineru
Creencies
Relixón	Ilesia Católica

Esti artículu trata sobre'l papa. Pa ver el xeneral bizantín, Vitaliano (xeneral).

Vitaliano (Segni, ¿?-Roma,^[2] 27 de xineru de 672) foi'l papa nᵘ 76 de la Ilesia católica de 657 a 672.^[3] Ye consideráu santu polos católicos.

Al empecipiar el so pontificáu, intentó un acercamientu con Oriente intercambiando cartes tantu col emperador bizantín Constante II como con Pedro, patriarca de Constantinopla y siguidor declaráu de la doctrina monotelista, que nesos momentos atopar nel so mayor apoxéu.

Estos contactos dexaron una normalización de les rellaciones ente Roma y Constantinopla que remataron cola visita que, aprovechando la so campaña militar contra los lombardos, realizó l'emperador a Roma en 663, onde foi recibíu con honores cuasi-relixosos.

Sicasí, cuando Constante abandonó Roma, dexó que les sos tropes escalaren la ciudá, llogrando un botín ente'l que s'atopaba'l bronce de la cúpula del Panteón.

Esti repentín cambéu d'actitú siguió col sofitu que l'emperador, buscando debilitar al Papa n'Italia, emprestó a Mauro, obispu de Rávena, nes sos pretensiones d'independizase de Roma, y que llevó al pontífiz a escomulgar al obispu y a ésti a escomulgar al propiu Papa.^[3] Rávena caltúvose independiente de Roma no eclesiástico mientres lo siguientes diez años.

A la muerte de Constante II, el so fíu y socesor Constantino IV empieza a estremase del monotelismo defendíu polos sos predecesores. Esti cambéu d'actitú vien motiváu tantu pola conquista por parte de los árabes de los territorios bizantinos nos que'l monotelismo taba más estendíu (Exiptu y Norte d'África), como pol sofitu que Vitaliano emprestó a Constantino IV na so disputa pol tronu col so rival Merecio. Estos dos causes motivaron el cambéu de la política imperial escontra un acercamientu y entendimientu col pontífiz romanu.

Nel aspeutu llitúrxicu, foi'l papa qu'autorizó l'usu del órganu nes ceremonies relixoses.

Referencies

↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: vitalian. Data de consulta: 21 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
↑ The Editors of Encyclopædia Britannica. «Saint Vitalian». Encyclopædia Britannica. Consultáu'l 15 d'agostu de 2016.
↑ ^3,0 ^3,1 Kirsch, Johann Peter (1912). "Pope St. Vitalian" in The Catholic Encyclopedia. Vol. 15. New York: Robert Appleton Company.

Enllaces esternos

Distintes biografíes de Vitaliano.

Predecesor:
Eugenio I

Papa
657-672

Socesor:
Adeodato II

[32f500f08de4bf98a675695fcbc5c5dbc48e4ee8-1] Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: vitalian. Data de consulta: 21 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.

[2] The Editors of Encyclopædia Britannica. «Saint Vitalian». Encyclopædia Britannica. Consultáu'l 15 d'agostu de 2016.

[ce-3] 3,0 ^3,1 Kirsch, Johann Peter (1912). "Pope St. Vitalian" in The Catholic Encyclopedia. Vol. 15. New York: Robert Appleton Company.

[1]

[2]

[3]