Saltar al conteníu

Diferencies ente revisiones de «Eduardo VII del Reinu Xuníu»

De Wikipedia
Navegar l'historial de mou interactivu
← Edición más antiguaEdición más nueva →
Contenido eliminado Contenido añadido
VisualTestu wiki
m iguo URL
m iguo testu: Mancomunidá de Nación => Mancomunidá de Naciones
(Nun s'amuesen 26 revisiones intermedies de 4 usuarios)
Llinia 2: Llinia 2:
{{otros usos|Eduardu VII|otros monarques col nome de "Eduardu VII"}}
{{otros usos|Eduardu VII|otros monarques col nome de "Eduardu VII"}}


'''Eduardu VII del Reinu Xuníu''' (''Albert Edward of Saxe-Coburg and Gotha'', n'inglés; [[9 de payares]] de [[1841]]-[[6 de mayu]] de [[1910]]) foi [[Corona británica|rei]] del [[Reinu Xuníu]] y los [[Dominiu británicu|dominios]] de la [[Mancomunidá de Nación|Mancomunidá Británica]] y [[Emperadores de la India|emperador]] de la [[India]] del [[22 de xineru]] de [[1901]] hasta la so muerte'l [[6 de mayu]] de [[1910]]. Foi'l primer monarca británicu de la [[casa de Saxonia-Coburgu-Gotha]], qu'años dempués foi renombrada como la [[casa de Windsor]] pol so fíu, [[Jorge V del Reinu Xuníu|Jorge V]].
'''Eduardu VII del Reinu Xuníu''' (''Albert Edward of Saxe-Coburg and Gotha'', n'inglés; [[9 de payares]] de [[1841]]-[[6 de mayu]] de [[1910]]) foi [[Corona británica|rei]] del [[Reinu Xuníu]] y los [[Dominiu británicu|dominios]] de la [[Mancomunidá de Naciones|Mancomunidá Británica]] y [[Emperadores de la India|emperador]] de la [[India]] del [[22 de xineru]] de [[1901]] hasta la so muerte'l [[6 de mayu]] de [[1910]]. Foi'l primer monarca británicu de la [[casa de Saxonia-Coburgu-Gotha]], qu'años dempués foi renombrada como la [[casa de Windsor]] pol so fíu, [[Xurde V del Reinu Xuníu|Xurde V]].


Antes del so ascensu al tronu, llevó'l títulu de [[príncipe de Gales]] y foi herederu aparente<!-- presuntu herederu/primeru na l --> mientres más tiempu que cualesquier de los sos predecesores: 59 años, dos meses y trece díes.<ref>{{cita web|apellíu=Oppenheimer|nome=Walter|obra=[[El País]]|fecha=20 d'abril de 2011|fechaaccesu=23 d'avientu de 2014|títulu=59 años, dos meses y 13 díes esperando ser rei|url=https://elpais.com/elpais/2011/04/20/actualidad/1303282131_850215.html}} N'abril de 2011, esta marca foi superada por [[Carlos de Gales]]:{{cita web|apellíu=Galaz|nome=Mábel|url=https://elpais.com/elpais/2012/11/26/gente/1353938830_167219.html|títulu=Carlos d'Inglaterra: “Ta acabándoseme el tiempu”|obra=[[El País]]|fecha=26 de payares de 2012|fechaaccesu=26 de payares de 2012}}</ref> Mientres el llargu reináu de la so madre, la [[Victoria del Reinu Xuníu|reina Victoria]], foi escluyíu del poder políticu y llegó a personificar la tan de moda ociosa aristocracia.
Antes del so ascensu al tronu, llevó'l títulu de [[príncipe de Gales]] y foi herederu aparente<!-- presuntu herederu/primeru na l --> mientres más tiempu que cualesquier de los sos predecesores: 59 años, dos meses y trece díes.<ref>{{cita web|apellíu=Oppenheimer|nome=Walter|obra=[[El País]]|fecha=20 d'abril de 2011|fechaaccesu=23 d'avientu de 2014|títulu=59 años, dos meses y 13 díes esperando ser rei|url=https://elpais.com/elpais/2011/04/20/actualidad/1303282131_850215.html}} N'abril de 2011, esta marca foi superada por [[Carlos de Gales]]:{{cita web|apellíu=Galaz|nome=Mábel|url=https://elpais.com/elpais/2012/11/26/gente/1353938830_167219.html|títulu=Carlos d'Inglaterra: “Ta acabándoseme el tiempu”|obra=[[El País]]|fecha=26 de payares de 2012|fechaaccesu=26 de payares de 2012}}</ref> Mientres el llargu reináu de la so madre, la [[Victoria del Reinu Xuníu|reina Victoria]], foi escluyíu del poder políticu y llegó a personificar la tan de moda ociosa aristocracia.
Llinia 17: Llinia 17:
La reina Victoria y el príncipe Alberto taben decidíos a que'l so fíu mayor tuviera una educación que la preparara pa ser un [[Monarquía constitucional|monarca constitucional]] modelu. A los siete años, Eduardo entamó un rigorosu programa educativu escurríu pol príncipe Alberto y supervisáu por dellos profesores. A diferencia de [[Victoria del Reinu Xuníu (1840-1901)|la so hermana mayor]], Eduardo nun sobresalió nos estudios. Intentó algamar les mires de los sos padres, pero foi en devanéu. Anque nun foi un estudiante destacáu —los sos verdaderos talentos yeren l'encantu, la sociabilidá y el tactu—, [[Benjamin Disraeli]] describir como intelixente, informáu y de prestosos modales.<ref>Bentley-Cranch, p. 4.</ref>
La reina Victoria y el príncipe Alberto taben decidíos a que'l so fíu mayor tuviera una educación que la preparara pa ser un [[Monarquía constitucional|monarca constitucional]] modelu. A los siete años, Eduardo entamó un rigorosu programa educativu escurríu pol príncipe Alberto y supervisáu por dellos profesores. A diferencia de [[Victoria del Reinu Xuníu (1840-1901)|la so hermana mayor]], Eduardo nun sobresalió nos estudios. Intentó algamar les mires de los sos padres, pero foi en devanéu. Anque nun foi un estudiante destacáu —los sos verdaderos talentos yeren l'encantu, la sociabilidá y el tactu—, [[Benjamin Disraeli]] describir como intelixente, informáu y de prestosos modales.<ref>Bentley-Cranch, p. 4.</ref>


Dempués d'un viaxe educativu a [[Roma]], que realizó nos primeros meses de 1859, pasó'l branu d'esi añu estudiando na [[Universidá d'Edimburgu]] baxu tutelar de [[Lyon Playfair]], ente otros. N'ochobre matriculóse como estudiante nel [[Christ Church (Oxford)|Christ Church]] n'[[Universidá d'Oxford|Oxford]].<ref>Bentley-Cranch, p. 18</ref> Llibre de les restricciones educatives impuestes polos sos padres, per vegada primera esfrutó del estudiu y realizó satisfactoriamente los sos exámenes.<ref name="dnb">[[Colin Matthew|Matthew, H. C. G.]] (September 2004; online edition May 2006) [http://www.oxforddnb.com/view/article/32975 «Edward VII (1841–1910)»] (n'inglés). ''[[Oxford Dictionary of National Biography]]'', [[Oxford University Press]], {{doi|10.1093/ref:odnb/32975}}. Consultáu'l 24 de xunu de 2009 (ríquese subscripción).</ref> En 1861, foi tresferíu al [[Trinity College (Cambridge)|Trinity College]] en [[Universidá de Cambridge|Cambridge]],<ref name="venn">Venn, J.; Venn, J. A., ed. (1922-1958). «[http://venn.lib.cam.ac.uk/cgi-bin/search.pl?sur=&suro=c&fir=&firo=c&cit=&cito=c&c=all&tex=WLS861AE&sye=&eye=&col=all&maxcount=50 Wales, Albert Edward, H.R.H. Prince of ]». ''[[Alumni Cantabrigienses]]'' (10 vol) (edición online). [[Cambridge University Press]].</ref> onde estudió la cátedra d'hestoria so tutelar de [[Charles Kingsley]], ''Regius Professor'' d'Historia Moderna.<ref>Bentley-Cranch, p. 35.</ref> Los esfuercios de Kingsley consiguieron les meyores actuaciones académiques na vida d'Eduardo y esti realmente espera con enganíes les clases del profesor.<ref>{{citation|títulu=Edward and Alexandra: Their Private and Public Lives|first=Richard|last=Hough|authorlink=Richard Hough|location=Londres|añu=1992|publisher=Hodder & Stoughton|isbn=0-340-55825-3|pages=36-37}}</ref>
Dempués d'un viaxe educativu a [[Roma]], que realizó nos primeros meses de 1859, pasó'l branu d'esi añu estudiando na [[Universidá d'Edimburgu]] baxu tutelar de [[Lyon Playfair]], ente otros. N'ochobre matriculóse como estudiante nel [[Christ Church (Oxford)|Christ Church]] n'[[Universidá d'Oxford|Oxford]].<ref>Bentley-Cranch, p. 18</ref> Llibre de les restricciones educatives impuestes polos sos padres, per vegada primera esfrutó del estudiu y realizó satisfactoriamente los sos exámenes.<ref name="dnb">[[Colin Matthew|Matthew, H. C. G.]] (September 2004; online edition May 2006) [http://www.oxforddnb.com/view/article/32975 «Edward VII (1841–1910)»] (n'inglés). ''[[Oxford Dictionary of National Biography]]'', [[Oxford University Press]], {{doi|10.1093/ref:odnb/32975}}. Consultáu'l 24 de xunu de 2009 (ríquese subscripción).</ref> En 1861, foi tresferíu al [[Trinity College (Cambridge)|Trinity College]] en [[Universidá de Cambridge|Cambridge]],<ref name="venn">Venn, J.; Venn, J. A., ed. (1922-1958). «[http://venn.lib.cam.ac.uk/cgi-bin/search.pl?sur=&suro=c&fir=&firo=c&cit=&cito=c&c=all&tex=WLS861AE&sye=&eye=&col=all&maxcount=50 Wales, Albert Edward, H.R.H. Prince of ]». ''[[Alumni Cantabrigienses]]'' (10 vol) (edición online). [[Cambridge University Press]].</ref> onde estudió la cátedra d'historia so tutelar de [[Charles Kingsley]], ''Regius Professor'' d'Historia Moderna.<ref>Bentley-Cranch, p. 35.</ref> Los esfuercios de Kingsley consiguieron les meyores actuaciones académiques na vida d'Eduardo y esti realmente espera con enganíes les clases del profesor.<ref>{{citation|títulu=Edward and Alexandra: Their Private and Public Lives|first=Richard|last=Hough|authorlink=Richard Hough|location=Londres|añu=1992|publisher=Hodder & Stoughton|isbn=0-340-55825-3|pages=36-37}}</ref>


==Mocedá==
==Mocedá==
[[Ficheru:H.R.H. Prince of Wales and Suite at Point View, Niagara.jpg|thumb|right|Eduardo nes [[tabayones del Niágara]] en 1860.]]
[[Ficheru:H.R.H. Prince of Wales and Suite at Point View, Niagara.jpg|thumb|right|Eduardo nes [[tabayones del Niágara]] en 1860.]]
En 1860, Eduardo entamó la primer xira por [[América del Norte]] realizada por un herederu al tronu británicu. El so xenial bon humor y bonhomía convirtieron la xira nun gran ésitu.<ref name="bc">Bentley-Cranch, pp. 20-34.</ref> Inauguró'l [[Puente Victoria (Montreal)|puente Victoria]] en [[Montreal]], que crucia'l [[río San Llorienzo]], y asitió la piedra angular en Parliament Hill en [[Ottawa]]. Reparó a [[Charles Blondin]] travesar les [[tabayones del Niágara]] sobre la cuerda fluexa y permaneció mientres tres díes col presidente [[James Buchanan]] na [[Casa Blanca]]. Buchanan acompañó al príncipe a [[Mount Vernon (plantíu)|Mount Vernon]], a presentar los sos respetos ante la tumba de [[George Washington]]. Vastos ensames saludar perdayuri. Conoció a [[Henry Wadsworth Longfellow]], [[Ralph Waldo Emerson]] y [[Oliver Wendell Holmes]]. Dixéronse oraciones pola familia real na [[Ilesia de la Trinidá (Manhattan)|Ilesia de la Trinidá]] de [[Nueva York]] per primer vegada dende [[1776]].<ref name="bc" /> La xira de cuatro meses a lo llargo de [[Canadá]] y [[Estaos Xuníos]] impulsó considerablemente l'enfotu y l'autoestima d'Eduardo y tuvo munchos beneficios diplomáticos pa Gran Bretaña.<ref>Hough, pp. 39-47.</ref>
En 1860, Eduardo entamó la primer xira por [[América del Norte]] realizada por un herederu al tronu británicu. El so xenial bon humor y bonhomía convirtieron la xira nun gran ésitu.<ref name="bc">Bentley-Cranch, páxs. 20-34.</ref> Inauguró'l [[Puente Victoria (Montreal)|puente Victoria]] en [[Montreal]], que crucia'l [[ríu San Llorienzo]], y asitió la piedra angular en Parliament Hill en [[Ottawa]]. Reparó a [[Charles Blondin]] travesar les [[tabayones del Niágara]] sobre la cuerda fluexa y permaneció mientres tres díes col presidente [[James Buchanan]] na [[Casa Blanca]]. Buchanan acompañó al príncipe a [[Mount Vernon (plantíu)|Mount Vernon]], a presentar los sos respetos ante la tumba de [[George Washington]]. Vastos ensames saludar perdayuri. Conoció a [[Henry Wadsworth Longfellow]], [[Ralph Waldo Emerson]] y [[Oliver Wendell Holmes]]. Dixéronse oraciones pola familia real na [[Ilesia de la Trinidá (Manhattan)|Ilesia de la Trinidá]] de [[Nueva York]] per primer vegada dende [[1776]].<ref name="bc" /> La xira de cuatro meses a lo llargo de [[Canadá]] y [[Estaos Xuníos]] impulsó considerablemente l'enfotu y l'autoestima d'Eduardo y tuvo munchos beneficios diplomáticos pa Gran Bretaña.<ref>Hough, páxs. 39-47.</ref>


Al so regresu, Eduardo esperaba siguir una carrera nel [[exércitu británicu]], pero foi-y negáu porque él yera l'herederu al tronu. Los sos rangos militares fueron honorarios. En setiembre de 1861, Eduardo foi unviáu a [[Alemaña]], supuestamente pa reparar maniobres militares, pero en realidá con cuenta de tuviera una xunta cola princesa [[Alejandra de Dinamarca]], la fía mayor del príncipe [[Cristián IX de Dinamarca|Christian de Dinamarca]] y de la so esposa [[Luisa de Hesse-Kassel|Luisa]]. La reina Victoria y el príncipe Alberto decidieren qu'Eduardo y Alejandra teníen de casase. Conocer en [[Espira]] el 24 de setiembre so los auspicios de la so hermana, [[Victoria del Reinu Xuníu (1840-1901)|la princesa heredera de Prusia]].<ref>Bentley-Cranch, pp. 36-38.</ref> La hermana d'Eduardo, siguiendo les instrucciones de la so madre, atopárase cola princesa danesa Alejandra en [[Neustrelitz|Strelitz]] en xunu; ésta causó-y una impresión bien favorable al nuevu príncipe que quedó prindáu de la so gran guapura. Eduardo y Alejandra simpatizaron dende'l principiu. La xunta foi favorable pa dambes partes y los planes de matrimoniu avanzaron.<ref>Hough, pp. 64-66.</ref>
Al so regresu, Eduardo esperaba siguir una carrera nel [[exércitu británicu]], pero foi-y negáu porque él yera l'herederu al tronu. Los sos rangos militares fueron honorarios. En setiembre de 1861, Eduardo foi unviáu a [[Alemaña]], supuestamente pa reparar maniobres militares, pero en realidá con cuenta de tuviera una xunta cola princesa [[Alexandra de Dinamarca]], la fía mayor del príncipe [[Cristián IX de Dinamarca|Christian de Dinamarca]] y de la so esposa [[Luisa de Hesse-Kassel|Luisa]]. La reina Victoria y el príncipe Alberto decidieren qu'Eduardo y Alejandra teníen de casase. Conocer en [[Speyer]] el 24 de setiembre so los auspicios de la so hermana, [[Victoria del Reinu Xuníu (1840-1901)|la princesa heredera de Prusia]].<ref>Bentley-Cranch, páxs. 36-38.</ref> La hermana d'Eduardo, siguiendo les instrucciones de la so madre, atopárase cola princesa danesa Alejandra en [[Neustrelitz|Strelitz]] en xunu; ésta causó-y una impresión bien favorable al nuevu príncipe que quedó prindáu de la so gran guapura. Eduardo y Alejandra simpatizaron dende'l principiu. La xunta foi favorable pa dambes partes y los planes de matrimoniu avanzaron.<ref>Hough, páxs. 64-66.</ref>


A partir d'esta dómina Eduardo empezó a formase una reputación de ''playboy''. Decidíu a llograr cierta esperiencia militar, Eduardo asistió a maniobres del exércitu n'[[Irlanda]]. Mientres esi tiempu, l'actriz [[Nellie Clifden]] foi introducida a les escondidielles na so tienda polos sos compañeru oficiales. El príncipe Alberto, anque enfermu, quedó ablayáu y visitó a Eduardo en Cambridge pa reprendelo. Alberto morrió n'avientu de 1861, apenes dos selmanes dempués de la visita. La reina Victoria taba inconsolable, pol restu de la so vida vistió de llutu y culpó a Eduardo pola muerte del so padre. De primeres, consideraba con disgustu al so fíu como frívolu, indiscretu ya irresponsable. Victoria escribió-y a los so fía mayor: «Nun puedo, nin voi poder, miralo ensin respigame».<ref>{{citation|last=Middlemas|first=Keith|coauthors=Editáu por [[Antonia Fraser]]|títulu=The Life and Times of Edward VII|publisher=Weidenfeld and Nicolson|location=Londres|añu=1972|page=31|isbn=0-297-83189-5}}</ref>
A partir d'esta dómina Eduardo empezó a formase una reputación de ''playboy''. Decidíu a llograr cierta esperiencia militar, Eduardo asistió a maniobres del exércitu n'[[Irlanda]]. Mientres esi tiempu, l'actriz [[Nellie Clifden]] foi introducida a les escondidielles na so tienda polos sos compañeru oficiales. El príncipe Alberto, anque enfermu, quedó ablayáu y visitó a Eduardo en Cambridge pa reprendelo. Alberto morrió n'avientu de 1861, apenes dos selmanes dempués de la visita. La reina Victoria taba inconsolable, pol restu de la so vida vistió de llutu y culpó a Eduardo pola muerte del so padre. De primeres, consideraba con disgustu al so fíu como frívolu, indiscretu ya irresponsable. Victoria escribió-y a los so fía mayor: «Nun puedo, nin voi poder, miralo ensin respigame».<ref>{{citation|last=Middlemas|first=Keith|coauthors=Editáu por [[Antonia Fraser]]|títulu=The Life and Times of Edward VII|publisher=Weidenfeld and Nicolson|location=Londres|añu=1972|page=31|isbn=0-297-83189-5}}</ref>


== Matrimoniu y fíos ==
== Matrimoniu y fíos ==
[[Ficheru:King Edward VII and Queen Alexandra - Wedding -1863.jpg|thumb|left|upright|Eduardo y [[Alejandra de Dinamarca|Alejandra]] el día de la so boda en 1863.]]
[[Ficheru:King Edward VII and Queen Alexandra - Wedding -1863.jpg|thumb|left|upright|Eduardo y [[Alexandra de Dinamarca|Alejandra]] el día de la so boda en 1863.]]
Dempués de enviudar, la reina Victoria retirar de la vida pública, pero pocu dempués de que morriera'l príncipe Alberto iguar por qu'Eduardo partiera nuna estensa xira pol Oriente, qu'incluyía [[Exiptu]], [[Xerusalén]], [[Damascu]], [[Beirut]] y [[Istambul|Constantinopla]].<ref>Bentley-Cranch, pp. 40-42.</ref> Asina tornó a Gran Bretaña fixeron preparativos pal so compromisu, que foi formalizáu nel [[Castillo Real de Laeken]] en [[Bélxica]] el [[9 de setiembre]] de [[1862]].<ref>Bentley-Cranch, p. 44.</ref> Eduardo y Alejandra casar na [[Capiya de San Jorge (Castiellu de Windsor)|capiya de St. George]] nel [[Castiellu de Windsor]] el [[10 de marzu]] de [[1863]]. Eduardo tenía ventiún años y Alejandra, dieciocho.
Dempués de enviudar, la reina Victoria retirar de la vida pública, pero pocu dempués de que morriera'l príncipe Alberto iguar por qu'Eduardo partiera nuna estensa xira pol Oriente, qu'incluyía [[Exiptu]], [[Xerusalén]], [[Damascu]], [[Beirut]] y [[Istambul|Constantinopla]].<ref>Bentley-Cranch, páxs. 40-42.</ref> Asina tornó a Gran Bretaña fixeron preparativos pal so compromisu, que foi formalizáu nel [[Castiellu Real de Laeken]] en [[Bélxica]] el [[9 de setiembre]] de [[1862]].<ref>Bentley-Cranch, p. 44.</ref> Eduardo y Alejandra casar na [[Capiya de San Jorge (Castiellu de Windsor)|capiya de St. George]] nel [[Castiellu de Windsor]] el [[10 de marzu]] de [[1863]]. Eduardo tenía ventiún años y Alejandra, dieciocho.


Eduardo y la so esposa establecieron [[Marlborough House]] como la so residencia de [[Londres]] y [[Sandringham House]], en [[Norfolk]], como la so casa de campu. El matrimoniu cuntó cola desaprobación de ciertos círculos porque la mayoría de los familiares de la reina Victoria yeren alemanes y [[Asuntu de Schleswig-Holstein|Dinamarca taba en desalcuerdu con Alemaña sobre los territorios de Schleswig-Holstein]]. Cuando'l padre d'Alejandra heredó'l tronu de Dinamarca en payares de 1863, la [[Confederación Xermánica|Confederación Alemana]] aprovechó la oportunidá pa [[Guerra de los Ducaos|invadir y anexionarse Schleswig-Holstein]]. La reina Victoria caltuvo opiniones contradictories sobre si la pareya resultaría fayadiza dáu'l clima políticu.<ref>Middlemas, p. 35</ref> Dempués del matrimoniu, espresó la so esmolición pol estilu de vida social de la pareya ya intentó impone-yos el so puntu de vista en diverses cuestiones, incluyendo los nomes de los sos fíos. La pareya tuvo seis vástagos: [[Alberto Víctor de Clarence|Alberto Víctor]], [[Jorge V del Reinu Xuníu|Jorge]], [[Luisa del Reinu Xuníu (1867-1931)|Luisa]], [[Victoria Alejandra del Reinu Xuníu|Victoria]], [[Maud de Gales|Maud]] y Alejandro, que finó a les poques hores de nacer. Al paecer, tolos fíos d'Alejandra fueron prematuros; el [[biógrafu]] [[Richard Hough]] pensaba que la princesa engañaba deliberadamente a la reina Victoria sobre la [[fecha probable de partu]] porque que nun quería que tuviera presente cuando daba a lluz.<ref>Hough, p. 116.</ref>
Eduardo y la so esposa establecieron [[Marlborough House]] como la so residencia de [[Londres]] y [[Sandringham House]], en [[Norfolk]], como la so casa de campu. El matrimoniu cuntó cola desaprobación de ciertos círculos porque la mayoría de los familiares de la reina Victoria yeren alemanes y [[Asuntu de Schleswig-Holstein|Dinamarca taba en desalcuerdu con Alemaña sobre los territorios de Schleswig-Holstein]]. Cuando'l padre d'Alejandra heredó'l tronu de Dinamarca en payares de 1863, la [[Confederación Xermánica|Confederación Alemana]] aprovechó la oportunidá pa [[Guerra de los Ducaos|invadir y anexonase Schleswig-Holstein]]. La reina Victoria caltuvo opiniones contradictories sobre si la pareya resultaría fayadiza dáu'l clima políticu.<ref>Middlemas, p. 35</ref> Dempués del matrimoniu, espresó la so esmolición pol estilu de vida social de la pareya ya intentó impone-yos el so puntu de vista en diverses cuestiones, incluyendo los nomes de los sos fíos. La pareya tuvo seis vástagos: [[Alberto Víctor de Clarence|Alberto Víctor]], [[Xurde V del Reinu Xuníu|Jorge]], [[Luisa del Reinu Xuníu (1867-1931)|Luisa]], [[Victoria Alejandra del Reinu Xuníu|Victoria]], [[Maud de Gales|Maud]] y Alejandro, que finó a les poques hores de nacer. Al paecer, tolos fíos d'Alejandra fueron prematuros; el [[biógrafu]] [[Richard Hough]] pensaba que la princesa engañaba deliberadamente a la reina Victoria sobre la [[fecha probable de partu]] porque que nun quería que tuviera presente cuando daba a lluz.<ref>Hough, p. 116.</ref>


Eduardo tuvo delles amantes a lo llargo de la so vida matrimonial: l'actriz [[Lillie Langtry]]; [[Lady Randolph Churchill|''lady'' Randolph Churchill]], madre de ''[[sir]]'' [[Winston Churchill]];<ref>Cartes escrites por Eduardo a Lady Randolph Churchill pueden significar « namás que un picu» pero fueron «[y]scritos con una familiaridá indebida».({{citation|last=Hattersley|first=Roy|authorlink=Roy Hattersley|títulu=The Edwardians|publisher=Little, Brown|location=Londres|añu=2004|page=21|isbn=0-316-72537-4}}).</ref> [[Daisy Greville]], [[Condáu de Warwick|condesa de Warwick]]; l'actriz [[Sarah Bernhardt]]; [[Susan Vane-Tempest|Susan Pelham-Clinton]]; la cantante [[Hortense Schneider]]; la prostituta Giulia Barucci; la faneguera filántropa [[Agnes Keyser]] y [[Alice Keppel]]. Calcúlase que, a lo menos, tuvo cincuenta y cinco rellaciones estramatrimoniales.<ref>{{citation|last=Camp|first=Anthony|títulu=Royal Mistresses and Bastards: Fact and Fiction, 1714–1936|añu=2007}}. Que se listan [http://anthonyjcamp.com/page9.htm equí]</ref> Non siempres quedó claro hasta qué puntu llegaron estes rellaciones. Eduardo siempres s'esforció por ser discretu, pero nun consiguió torgar los rumores nin les especulaciones de la prensa.<ref>Middlemas, pp. 74-80.</ref> Una de les bisnietes de Alice Keppel, [[Camiya Parker Bowles]], convertir na amiga y, darréu, esposa de [[Carlos de Gales|Carlos, príncipe de Gales]], unu de los tataranietos d'Eduardo. Se rumoreó que la güela de Camiya, [[Sonia Cubitt|Sonia Keppel]] (nacida en mayu de 1900), yera fía ilexítima d'Eduardo, pero «cuasi de xuru» yera fía de [[George Keppel (militar)|George Keppel]], con quien guardaba un notable asemeyáu.<ref>{{citation|first=Diana|last=Souhami|títulu=Mrs Keppel and her daughter|location=Londres|publisher=HarpurCollins|añu=1996|page=49}}</ref> Eduardo nunca reconoció a los sos fíos ilexítimos.<ref>{{citation|first=Mike|last=Ashley|authorlink=Mike Ashley|títulu=The Mammoth Book of British Kings and Queens|publisher=Robinson|location=Londres|añu=1998|pages=694-695|isbn=1-84119-096-9}}</ref> Créese qu'Alejandra foi consciente de munchos de los sos romances y que los aceptaba.<ref>Middlemas, p. 89.</ref>
Eduardo tuvo delles amantes a lo llargo de la so vida matrimonial: l'actriz [[Lillie Langtry]]; [[Lady Randolph Churchill|''lady'' Randolph Churchill]], madre de ''[[sir]]'' [[Winston Churchill]];<ref>Cartes escrites por Eduardo a Lady Randolph Churchill pueden significar « namás que un picu» pero fueron «[y]scritos con una familiaridá indebida».({{citation|last=Hattersley|first=Roy|authorlink=Roy Hattersley|títulu=The Edwardians|publisher=Little, Brown|location=Londres|añu=2004|page=21|isbn=0-316-72537-4}}).</ref> [[Daisy Greville]], [[Condáu de Warwick|condesa de Warwick]]; l'actriz [[Sarah Bernhardt]]; [[Susan Vane-Tempest|Susan Pelham-Clinton]]; la cantante [[Hortense Schneider]]; la prostituta Giulia Barucci; la faneguera filántropa [[Agnes Keyser]] y [[Alice Keppel]]. Calcúlase que, a lo menos, tuvo cincuenta y cinco rellaciones estramatrimoniales.<ref>{{citation|last=Camp|first=Anthony|títulu=Royal Mistresses and Bastards: Fact and Fiction, 1714–1936|añu=2007}}. Que se listan [http://anthonyjcamp.com/page9.htm equí]</ref> Non siempres quedó claro hasta qué puntu llegaron estes rellaciones. Eduardo siempres s'esforció por ser discretu, pero nun consiguió torgar los rumores nin les especulaciones de la prensa.<ref>Middlemas, páxs. 74-80.</ref> Una de les bisnietes de Alice Keppel, [[Camila Parker Bowles]], convertir na amiga y, darréu, esposa de [[Carlos de Gales|Carlos, príncipe de Gales]], unu de los tataranietos d'Eduardo. Se rumoreó que la güela de Camila, [[Sonia Cubitt|Sonia Keppel]] (nacida en mayu de 1900), yera fía illexítima d'Eduardo, pero «cuasi de xuru» yera fía de [[George Keppel (militar)|George Keppel]], con quien guardaba un notable asemeyáu.<ref>{{citation|first=Diana|last=Souhami|títulu=Mrs Keppel and her daughter|location=Londres|publisher=HarpurCollins|añu=1996|page=49}}</ref> Eduardo nunca reconoció a los sos fíos illexítimos.<ref>{{citation|first=Mike|last=Ashley|authorlink=Mike Ashley|títulu=The Mammoth Book of British Kings and Queens|publisher=Robinson|location=Londres|añu=1998|pages=694-695|isbn=1-84119-096-9}}</ref> Créese qu'Alejandra foi consciente de munchos de los sos romances y que los aceptaba.<ref>Middlemas, p. 89.</ref>


En 1869, [[Charles Mordaunt|''sir'' Charles Mordaunt]], [[Parllamentariu|miembru del parllamentu británicu]], amenació con nomar a Eduardo como corresponsable nel so xuiciu de divorciu. Finalmente nun lo fixo, pero Eduardo foi llamáu como testigu nel casu a principios de 1870. Demostróse qu'Eduardo visitara la casa de los Mordaunt mientres ''sir'' Charles taba na [[Cámara de los Comunes]]. Anque nun foi probáu namás y Eduardo negó cometer adulteriu, la suxerencia de deshonestidad foi dañible.<ref name="dnb" /><ref>{{citation|last=Priestley|first=J. B.|authorlink= J. B. Priestley|títulu=The Edwardians|publisher=Heinemann|location=Londres|añu=1970|isbn=0-434-60332-5|pages=22-23}}</ref>
En 1869, [[Charles Mordaunt|''sir'' Charles Mordaunt]], [[Parllamentariu|miembru del parllamentu británicu]], amenació con nomar a Eduardo como corresponsable nel so xuiciu de divorciu. Finalmente nun lo fixo, pero Eduardo foi llamáu como testigu nel casu a principios de 1870. Demostróse qu'Eduardo visitara la casa de los Mordaunt mientres ''sir'' Charles taba na [[Cámara de los Comunes]]. Anque nun foi probáu namás y Eduardo negó cometer adulteriu, la suxerencia de deshonestidad foi dañible.<ref name="dnb" /><ref>{{citation|last=Priestley|first=J. B.|authorlink= J. B. Priestley|títulu=The Edwardians|publisher=Heinemann|location=Londres|añu=1970|isbn=0-434-60332-5|pages=22-23}}</ref>


==Herederu presuntivo==
==Herederu presuntivo==
Mientres la viudez de la reina Victoria, Eduardo foi pioneru na idea de les apaiciones reales públiques tal como les conocemos agora —por casu, la inauguración del [[Thames Embankment]] en [[1871]], del [[Ferrocarril de Mersey|túnel Mersey]] en [[1886]] y de la [[ponte de la Torre]] en [[1894]].<ref>Bentley-Cranch, p. 97.</ref> Sicasí, la so madre nun-y dexó desempeñar un papel activu nel funcionamientu del país hasta 1898.<ref name="royal" /><ref>Hattersley, pp. 18-19.</ref> Unviábense-y resumes de los documentos importantes del Gobiernu, pero negar a da-y accesu a los orixinales.<ref name="dnb"/> Fadió a la so madre por asitiase a favor de [[Dinamarca]] nel [[asuntu de Schleswig-Holstein]] en [[1864]] (la reina yera progermánica) y el mesmu añu fadiar nuevamente por faer un esfuerciu especial p'atopase con [[Giuseppe Garibaldi|Garibaldi]].<ref>Bentley-Cranch, pp. 59-60.</ref> El primer ministru [[Partíu Lliberal del Reinu Xuníu|lliberal]] [[William Gladstone]] unviába-y documentos secretamente.<ref name="dnb"/>
Mientres la viudez de la reina Victoria, Eduardo foi pioneru na idea de les apaiciones reales públiques tal como les conocemos agora —por casu, la inauguración del [[Thames Embankment]] en [[1871]], del [[Ferrocarril de Mersey|túnel Mersey]] en [[1886]] y de la [[ponte de la Torre]] en [[1894]].<ref>Bentley-Cranch, p. 97.</ref> Sicasí, la so madre nun-y dexó desempeñar un papel activu nel funcionamientu del país hasta 1898.<ref name="royal" /><ref>Hattersley, páxs. 18-19.</ref> Unviábense-y resumes de los documentos importantes del Gobiernu, pero negar a da-y accesu a los orixinales.<ref name="dnb"/> Fadió a la so madre por asitiase a favor de [[Dinamarca]] nel [[asuntu de Schleswig-Holstein]] en [[1864]] (la reina yera progermánica) y el mesmu añu fadiar nuevamente por faer un esfuerciu especial p'atopase con [[Giuseppe Garibaldi|Garibaldi]].<ref>Bentley-Cranch, páxs. 59-60.</ref> El primer ministru [[Partíu Lliberal del Reinu Xuníu|lliberal]] [[William Gladstone]] unviába-y documentos secretamente.<ref name="dnb"/>


En [[1870]], el sentimientu republicanu en Gran Bretaña recibió un impulsu cuando l'emperador francés [[Napoleón III]] foi ganáu na [[Guerra francu-prusiana|Guerra Franco-Prusiana]] y foi declarada la [[Tercer República Francesa]].<ref>Bentley-Cranch, p. 66.</ref> Sicasí, nel iviernu de 1871, una fregadura cola muerte condució a una meyora tantu na popularidá d'Eduardo, como na rellación cola so madre. Mientres la so estadía nel Londesborough Lodge, cerca de [[Scarborough]] en [[Yorkshire del Norte]], Eduardo contraxo la [[fiebre tifoideo]], la enfermedá que se pensaba que matara al so padre. Hubo una gran esmolición nacional y unu de los sos invitaos ([[George Stanhope|lord Chesterfield]]) morrió. La recuperación d'Eduardo foi recibida con aliviu cuasi universal.<ref name="dnb" /> Como parte de les celebraciones públiques, [[Arthur Sullivan]] compunxo ''[[Festival Te Deum]]''. Eduardo cultivó rellaciones d'amistá con políticos de tolos partíos, incluyíos los republicanos, y en gran midida esto estenó cualquier sentimientu residual nel so contra.<ref>Bentley-Cranch, p. 67 y Middlemas, pp. 48-52.</ref> Dende 1886, el secretariu d'asuntos esteriores, [[Archibald Primrose|lord Rosebery]], unviába-y despachos de la so oficina, y dende 1892 dexóse-y l'accesu a dellos papeles del [[Gabinete del Reinu Xuníu|gabinete]].<ref name="dnb"/>
En [[1870]], el sentimientu republicanu en Gran Bretaña recibió un impulsu cuando l'emperador francés [[Napoleón III]] foi ganáu na [[Guerra franco-prusiana|Guerra Franco-Prusiana]] y foi declarada la [[Tercer República Francesa]].<ref>Bentley-Cranch, p. 66.</ref> Sicasí, nel iviernu de 1871, una fregadura cola muerte condució a una meyora tantu na popularidá d'Eduardo, como na rellación cola so madre. Mientres la so estadía nel Londesborough Lodge, cerca de [[Scarborough]] en [[Yorkshire del Norte]], Eduardo contraxo la [[fiebre tifoideo]], la enfermedá que se pensaba que matara al so padre. Hubo una gran esmolición nacional y unu de los sos invitaos ([[George Stanhope|lord Chesterfield]]) morrió. La recuperación d'Eduardo foi recibida con aliviu cuasi universal.<ref name="dnb" /> Como parte de les celebraciones públiques, [[Arthur Sullivan]] compunxo ''[[Festival Te Deum]]''. Eduardo cultivó rellaciones d'amistá con políticos de tolos partíos, incluyíos los republicanos, y en gran midida esto estenó cualquier sentimientu residual nel so contra.<ref>Bentley-Cranch, p. 67 y Middlemas, páxs. 48-52.</ref> Dende 1886, el secretariu d'asuntos esteriores, [[Archibald Primrose|lord Rosebery]], unviába-y despachos de la so oficina, y dende 1892 dexóse-y l'accesu a dellos papeles del [[Gabinete del Reinu Xuníu|gabinete]].<ref name="dnb"/>


En 1875, Eduardo partió pa la [[India]] nuna estensa xira d'ocho meses pol subcontinente. Los sos conseyeros comentaron sobre la so costume de tratar a toles persones por igual, independientemente de la so clase social o color de piel. En cartes a la so casa, quexar del tratu que los funcionarios británicos dáben-yos a los nativos: «Porque un home tenga la cara negra y una relixón distinta a la nuesa, nun hai razón pola que tenga de ser tratáu como un brutu».<ref>Bentley-Cranch, pp. 101-102.</ref> A la fin de la xira, la so madre recibió del Parllamentu'l títulu de Emperatriz de la India, en parte como resultancia del ésitu de la xira.<ref name=bc104>Bentley-Cranch, p. 104.</ref>
En 1875, Eduardo partió pa la [[India]] nuna estensa xira d'ocho meses pol subcontinente. Los sos conseyeros comentaron sobre la so costume de tratar a toles persones por igual, independientemente de la so clase social o color de piel. En cartes a la so casa, quexar del tratu que los funcionarios británicos dáben-yos a los nativos: «Porque un home tenga la cara negra y una relixón distinta a la nuesa, nun hai razón pola que tenga de ser tratáu como un brutu».<ref>Bentley-Cranch, páxs. 101-102.</ref> A la fin de la xira, la so madre recibió del Parllamentu'l títulu de Emperatriz de la India, en parte como resultancia del ésitu de la xira.<ref name=bc104>Bentley-Cranch, p. 104.</ref>


Eduardo foi mecenes de les artes y les ciencies y ayudó a fundar el [[Royal College of Music]]. Inauguró'l colexu en [[1883]] coles pallabres: «Les lleiciones yá nun pueden tar dixebraes de les aules [...] Clamo pola música que produz esa unión de sentimientos que tanto deséu promover».<ref name=bc104/> Coles mesmes esfrutó de los deportes y los xuegos d'azar y foi un entusiasta cazador. Ordenó que tolos relós en Sandringham tuvieren adelantraos media hora pa tener más tiempu pa disparar. Esta tradición llamada [[Sandringham time]] siguió hasta 1936, cuando foi abolida por [[Eduardu VIII del Reinu Xuníu|Eduardu VIII]].<ref name="duke">{{citation|last=Windsor|first=HRH The Duke of|authorlink=Eduardu VIII del Reinu Xuníu|títulu=A King's Story|publisher=Cassell and Co|location=Londres|añu=1951|page=46}}</ref> Tamién estableció un campu de [[golf]] en Windsor. Pa la década de 1870, el futuru rei había tomáu gran interés nes carreres de caballos y les carreres de torgues. En 1896, el so caballu [[Persimmon]] ganó'l [[Derby de Epsom]] y el [[St. Leger Stakes]]. En 1900, l'hermanu de Persimmon, [[Diamond Jubilee]], ganó cinco carreres (el Derby, el St Leger, el 2,000 Guineas Stakes, Newmarket Stakes y Eclís Stakes)<ref>Bentley-Cranch, p. 110</ref> y otru de los caballos d'Eduardo, Ambush II, ganó'l [[Grand National]].<ref>Middlemas, p. 98.</ref>
Eduardo foi mecenes de les artes y les ciencies y ayudó a fundar el [[Royal College of Music]]. Inauguró'l colexu en [[1883]] coles pallabres: «Les lleiciones yá nun pueden tar dixebraes de les aules [...] Clamo pola música que produz esa unión de sentimientos que tanto deséu promover».<ref name=bc104/> Coles mesmes esfrutó de los deportes y los xuegos d'azar y foi un entusiasta cazador. Ordenó que tolos relós en Sandringham tuvieren adelantraos media hora pa tener más tiempu pa disparar. Esta tradición llamada [[Sandringham time]] siguió hasta 1936, cuando foi abolida por [[Eduardu VIII del Reinu Xuníu|Eduardu VIII]].<ref name="duke">{{citation|last=Windsor|first=HRH The Duke of|authorlink=Eduardu VIII del Reinu Xuníu|títulu=A King's Story|publisher=Cassell and Co|location=Londres|añu=1951|page=46}}</ref> Tamién estableció un campu de [[golf]] en Windsor. Pa la década de 1870, el futuru rei había tomáu gran interés nes carreres de caballos y les carreres de torgues. En 1896, el so caballu [[Persimmon]] ganó'l [[Derby de Epsom]] y el [[St. Leger Stakes]]. En 1900, l'hermanu de Persimmon, [[Diamond Jubilee]], ganó cinco carreres (el Derby, el St Leger, el 2,000 Guineas Stakes, Newmarket Stakes y Eclís Stakes)<ref>Bentley-Cranch, p. 110</ref> y otru de los caballos d'Eduardo, Ambush II, ganó'l [[Grand National]].<ref>Middlemas, p. 98.</ref>
Llinia 48: Llinia 48:
En tol mundu foi consideráu como un árbitru de la moda masculina.<ref>{{citation|last=Bergner Hurlock|first=Elizabeth|títulu=The psychology of dress: an analysis of fashion and its motive|publisher=Ayer Publishing|añu=1976|isbn=978-0-405-08644-1|page=108}}</ref><ref>{{citation|last=Mansel|first=Philip|authorlink=Philip Mansel|títulu=Dressed to Rule|publisher=[[Yale University Press]]|location=New Haven|page=138|añu=2005|isbn=0-300-10697-1}}</ref> Punxo de moda'l ''[[Tweed (texíu)|tweed]]'', los sombreros [[Homburg (sombreru)|Homburg]] y les [[Chaqueta Norfolk|chaquetes Norfolk]] y popularizó l'usu de la [[Corbata de lazo|corbata negra]] con [[esmoquin]], en llugar de corbata blanca y [[frac]].<ref>Bentley-Cranch, p. 84.</ref> Foi pioneru nel plancháu de les piernes de los pantalones de llau a llau en llugar del agora normal plancháu con plegues al frente y tras,<ref>Middlemas, p. 201</ref> y créese qu'introdució'l pescuezu de camisa que se llevanta y dóblase.<ref>{{citation|url=http://paperspast.natlib.govt.nz/cgi-bin/paperspast?a=d&d=OW18981103.2.164|títulu=Try our "98'Curzons!" A few fashion hints for men |date=3 de payares de 1898|work=Otago Witness|fechaaccesu=9 de setiembre de 2012|quote=Foi realmente'l príncipe de Gales quien introdució esti tipi. Recibir orixinalmente mientres cerca d'ocho años d'un fabricante llamáu [[Charvet Place Vendôme|Charvet]], en París.}}</ref> Un purista del bon vistir, dizse que amonestó al primer ministru, [[Robert Gascoyne-Cecil|lord Salisbury]], por llevar los pantalones de miembru del [[Trinity House]] cola chaqueta del [[Conseyu Priváu del Reinu Xuníu|Conseyu Priváu]]. Somorguiáu nuna crisis internacional, el primer ministru contestó-y al príncipe de Gales, que fuera una mañana escura y «la mio mente tien de tar ocupada en dalguna tema de menor importancia».<ref>Roberts, p. 35.</ref> La tradición masculina de dexar ensin abrochar el botón inferior del chalecu dizse que ta venceyada con Eduardo, quien supuestamente dexó de faelo por cuenta de la so gran circunferencia abdominal.<ref name="dnb" /> La so cintura midía 122 [[Centímetru|cm]] poco primero de la so coronación. Introdució la práutica de comer [[rosbif]], [[Jacket potato|papes al fornu]], mueyu de rábanu y [[Yorkshire pudding]] los domingos, que sigue siendo unu de los platos favoritos británicos pa la xinta del domingu.<ref>Bentley-Cranch, p. 80.</ref><ref>Nun yera un gran bebedor, anque bebía xampán y, dacuando, Porto. (Hattersley, p. 27).</ref>
En tol mundu foi consideráu como un árbitru de la moda masculina.<ref>{{citation|last=Bergner Hurlock|first=Elizabeth|títulu=The psychology of dress: an analysis of fashion and its motive|publisher=Ayer Publishing|añu=1976|isbn=978-0-405-08644-1|page=108}}</ref><ref>{{citation|last=Mansel|first=Philip|authorlink=Philip Mansel|títulu=Dressed to Rule|publisher=[[Yale University Press]]|location=New Haven|page=138|añu=2005|isbn=0-300-10697-1}}</ref> Punxo de moda'l ''[[Tweed (texíu)|tweed]]'', los sombreros [[Homburg (sombreru)|Homburg]] y les [[Chaqueta Norfolk|chaquetes Norfolk]] y popularizó l'usu de la [[Corbata de lazo|corbata negra]] con [[esmoquin]], en llugar de corbata blanca y [[frac]].<ref>Bentley-Cranch, p. 84.</ref> Foi pioneru nel plancháu de les piernes de los pantalones de llau a llau en llugar del agora normal plancháu con plegues al frente y tras,<ref>Middlemas, p. 201</ref> y créese qu'introdució'l pescuezu de camisa que se llevanta y dóblase.<ref>{{citation|url=http://paperspast.natlib.govt.nz/cgi-bin/paperspast?a=d&d=OW18981103.2.164|títulu=Try our "98'Curzons!" A few fashion hints for men |date=3 de payares de 1898|work=Otago Witness|fechaaccesu=9 de setiembre de 2012|quote=Foi realmente'l príncipe de Gales quien introdució esti tipi. Recibir orixinalmente mientres cerca d'ocho años d'un fabricante llamáu [[Charvet Place Vendôme|Charvet]], en París.}}</ref> Un purista del bon vistir, dizse que amonestó al primer ministru, [[Robert Gascoyne-Cecil|lord Salisbury]], por llevar los pantalones de miembru del [[Trinity House]] cola chaqueta del [[Conseyu Priváu del Reinu Xuníu|Conseyu Priváu]]. Somorguiáu nuna crisis internacional, el primer ministru contestó-y al príncipe de Gales, que fuera una mañana escura y «la mio mente tien de tar ocupada en dalguna tema de menor importancia».<ref>Roberts, p. 35.</ref> La tradición masculina de dexar ensin abrochar el botón inferior del chalecu dizse que ta venceyada con Eduardo, quien supuestamente dexó de faelo por cuenta de la so gran circunferencia abdominal.<ref name="dnb" /> La so cintura midía 122 [[Centímetru|cm]] poco primero de la so coronación. Introdució la práutica de comer [[rosbif]], [[Jacket potato|papes al fornu]], mueyu de rábanu y [[Yorkshire pudding]] los domingos, que sigue siendo unu de los platos favoritos británicos pa la xinta del domingu.<ref>Bentley-Cranch, p. 80.</ref><ref>Nun yera un gran bebedor, anque bebía xampán y, dacuando, Porto. (Hattersley, p. 27).</ref>


[[Ficheru:Edward VII of the United Kingdom as Prince of Wales and family - Project Gutenberg eText 15052.png|thumb|right|La familia del príncipe de Gales nuna ilustración de 1891 (basada nuna fotografía de 1889): (izq. a derecha) El príncipe Alberto Víctor, la [[Maud de Gales|princesa Maud]], la [[Alejandra de Dinamarca|princesa de Gales]], el príncipe de Gales, la [[Luisa del Reinu Xuníu (1867-1931)|princesa Luisa]], el [[Jorge V del Reinu Xuníu|príncipe Jorge]] y la [[Victoria del Reinu Xuníu (1868-1935)|princesa Victoria]].]]
[[Ficheru:Edward VII of the United Kingdom as Prince of Wales and family - Project Gutenberg eText 15052.png|thumb|right|La familia del príncipe de Gales nuna ilustración de 1891 (basada nuna fotografía de 1889): (izq. a derecha) El príncipe Alberto Víctor, la [[Maud de Gales|princesa Maud]], la [[Alexandra de Dinamarca|princesa de Gales]], el príncipe de Gales, la [[Luisa del Reinu Xuníu (1867-1931)|princesa Luisa]], el [[Xurde V del Reinu Xuníu|príncipe Jorge]] y la [[Victoria del Reinu Xuníu (1868-1935)|princesa Victoria]].]]
En 1891, Eduardo tuvo envolubráu nel [[real escándalu del bacará]], cuando fixo públicu que participara nun xuegu de cartes illegal l'añu anterior. El príncipe viose obligáu a apaecer como testigu ante'l tribunal per segunda ocasión cuando unu de los xugadores demandó a los sos compañeros por bilordiu en siendo acusáu de faer trampa —finalmente la demanda nun tuvo ésitu.<ref>Hattersley, pp. 23-25.</ref> Nel mesmu añu Eduardo tuvo arreyáu nun conflictu personal, cuando [[Charles Beresford|lord Charles Beresford]] amenació con revelar detalles de la vida privada d'Eduardo a la prensa, como protesta contra pola interferencia d'Eduardo nel romance de Beresford con [[Daisy Greville|Daisy Greville, condesa de Warwick]]. L'amistá ente los dos homes estropióse irreversiblemente y la rensía de dambos duraría los restu de les sos vides.<ref>Middlemas, p. 86.</ref> Polo xeneral les llocaes de temperamentu d'Eduardo yeren de curtia duración y «dempués de dexase dir... [podía] anidiar los problemes siendo especialmente prestosu».<ref>''Sir'' [[Frederick Ponsonby (1867-1935)|Frederick Ponsonby, primer barón Sysonby]], citáu en Middlemas, p. 188.</ref>
En 1891, Eduardo tuvo envolubráu nel [[real escándalu del bacará]], cuando fixo públicu que participara nun xuegu de cartes illegal l'añu anterior. El príncipe viose obligáu a apaecer como testigu ante'l tribunal per segunda ocasión cuando unu de los xugadores demandó a los sos compañeros por bilordiu en siendo acusáu de faer trampa —finalmente la demanda nun tuvo ésitu.<ref>Hattersley, páxs. 23-25.</ref> Nel mesmu añu Eduardo tuvo arreyáu nun conflictu personal, cuando [[Charles Beresford|lord Charles Beresford]] amenació con revelar detalles de la vida privada d'Eduardo a la prensa, como protesta contra pola interferencia d'Eduardo nel romance de Beresford con [[Daisy Greville|Daisy Greville, condesa de Warwick]]. L'amistá ente los dos homes estropióse irreversiblemente y la rensía de dambos duraría los restu de les sos vides.<ref>Middlemas, p. 86.</ref> Polo xeneral les llocaes de temperamentu d'Eduardo yeren de curtia duración y «dempués de dexase dir... [podía] anidiar los problemes siendo especialmente prestosu».<ref>''Sir'' [[Frederick Ponsonby (1867-1935)|Frederick Ponsonby, primer barón Sysonby]], citáu en Middlemas, p. 188.</ref>


N'avientu de 1891, el príncipe [[Alberto Víctor de Clarence|Alberto Víctor]], el fíu d'Eduardo, comprometer cola [[María de Teck|princesa Victoria María de Teck]]. Poques selmanes dempués del compromisu, Alberto Víctor morrió de [[neumonía]]. Eduardo taba desconsoláu. «Perder el nuesu fíu mayor», escribió, «ye una d'eses calamidaes qu'unu nunca puede superar». Eduardo díxo-y a la [[Victoria del Reinu Xuníu|reina Victoria]]: «[Podría] dar la mio vida pola suya, yá que nun-y doi nengún valor a la mía».<ref>Middlemas, pp. 95-96.</ref> Alberto Víctor foi'l segundu de los fíos d'Eduardo en morrer. En 1871, el so fíu Alejandro Juan morrió apenes 24 hores dempués de nacer. Naquella ocasión, Eduardo aportunó n'asitiar personalmente al pequeñu nel so ataúd «con llárimes corriendo poles sos mexelles».<ref>Battiscombe, p. 112.</ref>
N'avientu de 1891, el príncipe [[Alberto Víctor de Clarence|Alberto Víctor]], el fíu d'Eduardo, comprometer cola [[María de Teck|princesa Victoria María de Teck]]. Poques selmanes dempués del compromisu, Alberto Víctor morrió de [[neumonía]]. Eduardo taba desconsoláu. «Perder el nuesu fíu mayor», escribió, «ye una d'eses calamidaes qu'unu nunca puede superar». Eduardo díxo-y a la [[Victoria del Reinu Xuníu|reina Victoria]]: «[Podría] dar la mio vida pola suya, yá que nun-y doi nengún valor a la mía».<ref>Middlemas, páxs. 95-96.</ref> Alberto Víctor foi'l segundu de los fíos d'Eduardo en morrer. En 1871, el so fíu Alejandro Juan morrió apenes 24 hores dempués de nacer. Naquella ocasión, Eduardo aportunó n'asitiar personalmente al pequeñu nel so ataúd «con llárimes corriendo poles sos mexelles».<ref>Battiscombe, p. 112.</ref>


El [[4 d'abril]] de [[1900]], mientres un viaxe a [[Dinamarca]] al traviés de [[Bélxica]], Eduardo foi víctima d'un intentu d'asesinatu, cuando [[Jean-Baptiste Sipido]] disparó-y en protesta pola [[Segunda Guerra Bóer#Segunda Guerra Anglu-B.C3.B3er|Guerra Bóer]]. Sipido escapó a [[Francia]]; el retrasu percibíu de les autoridaes belgues na solicitú d'estradición, combináu col disgustu británicu poles otomíes belgues nel [[Congo Belga|Congo]], empioraron la de por sí yá mala rellación ente'l Reinu Xuníu y el continente. Sicasí, nos próximos diez años, la afabilidad y la popularidá d'Eduardo, según el so usu de les conexones familiares, ayudaron a Gran Bretaña na construcción d'aliances europees.<ref>Middlemas, p. 65.</ref>
El [[4 d'abril]] de [[1900]], mientres un viaxe a [[Dinamarca]] al traviés de [[Bélxica]], Eduardo foi víctima d'un intentu d'asesinatu, cuando [[Jean-Baptiste Sipido]] disparó-y en protesta pola [[Segunda Guerra Bóer#Segunda Guerra Anglu-B.C3.B3er|Guerra Bóer]]. Sipido escapó a [[Francia]]; el retrasu percibíu de les autoridaes belgues na solicitú d'estradición, combináu col disgustu británicu poles otomíes belgues nel [[Congo Belga|Congo]], empioraron la de por sí yá mala rellación ente'l Reinu Xuníu y el continente. Sicasí, nos próximos diez años, la afabilidad y la popularidá d'Eduardo, según el so usu de les conexones familiares, ayudaron a Gran Bretaña na construcción d'aliances europees.<ref>Middlemas, p. 65.</ref>
Llinia 57: Llinia 57:
== Ascensu al tronu ==
== Ascensu al tronu ==
[[Ficheru:Deux livres à l'effigie d'Edouard VII.jpg|thumb|Eduardu VII del Reinu Xuníu.]]
[[Ficheru:Deux livres à l'effigie d'Edouard VII.jpg|thumb|Eduardu VII del Reinu Xuníu.]]
Cuando la reina Victoria morrió'l [[22 de xineru]] de [[1901]], Eduardo convertir en rei del Reinu Xuníu, emperador de la India y, como una innovación, rei de los [[Dominiu británicu|dominios británicos]].<ref>Middlemas, p. 104.</ref> Escoyó reinar sol nome d'Eduardu VII, en llugar d'Alberto Eduardo —el nome que la so madre deseyaba qu'usara,<ref>Nengún soberanu inglés o británicu reinó so un nome doble.</ref> declarando que nun deseyaba «infravalorar el nome d'Alberto» y menguar el estatus del so padre con quien ente la realeza'l nome Albert tenía de permanecer solo.<ref>{{cita web
Cuando la reina Victoria morrió'l [[22 de xineru]] de [[1901]], Eduardo convertir en rei del Reinu Xuníu, emperador de la India y, como una innovación, rei de los [[Dominiu británicu|dominios británicos]].<ref>Middlemas, p. 104.</ref> Escoyó reinar sol nome d'Eduardu VII, en llugar d'Alberto Eduardo —el nome que la so madre deseyaba qu'usara,<ref>Nengún soberanu inglés o británicu reinó so un nome doble.</ref> declarando que nun deseyaba «infravalorar el nome d'Alberto» y menguar l'estatus del so padre con quien ente la realeza'l nome Albert tenía de permanecer solo.<ref>{{cita web
|url=
|url=
|títulu=
|títulu=
Llinia 64: Llinia 64:
|editorial = ''[[London Gazette]]'' (n'inglés). [http://www.london-gazette.co.uk/issues/27270/supplements/547 Suplementu non. 27270 , p. 547]}}</ref> El númberu VII foi omitíu dacuando n'[[Escocia]], inclusive pola [[Ilesia d'Escocia|ilesia nacional]], en deferencia a les protestes de que los anteriores Eduardos fueron reis ingleses que «fueren escluyíos d'Escocia por batalles militares».<ref name="dnb" /> [[J. B. Priestley]] recordaba: «Yera namái un neñu cuando [Eduardo] asocedió a Victoria en 1901, pero puedo atestiguar la so estraordinaria popularidá. Yera de fechu el rei más popular qu'Inglaterra conociera dende principios de la década de 1660».<ref>Priestley, p. 9.</ref>
|editorial = ''[[London Gazette]]'' (n'inglés). [http://www.london-gazette.co.uk/issues/27270/supplements/547 Suplementu non. 27270 , p. 547]}}</ref> El númberu VII foi omitíu dacuando n'[[Escocia]], inclusive pola [[Ilesia d'Escocia|ilesia nacional]], en deferencia a les protestes de que los anteriores Eduardos fueron reis ingleses que «fueren escluyíos d'Escocia por batalles militares».<ref name="dnb" /> [[J. B. Priestley]] recordaba: «Yera namái un neñu cuando [Eduardo] asocedió a Victoria en 1901, pero puedo atestiguar la so estraordinaria popularidá. Yera de fechu el rei más popular qu'Inglaterra conociera dende principios de la década de 1660».<ref>Priestley, p. 9.</ref>


[[Ficheru:Edward VII UK and successors.jpg|left|thumb|upright|Cuatro rey: Eduardu VII (derecha) colos sos socesores —(d'esquierda a derecha) el so fíu y socesor [[Jorge V del Reinu Xuníu|Jorge V]], los sos nietos y futuros [[Eduardu VIII del Reinu Xuníu|Eduardu VIII]] y [[Jorge VI del Reinu Xuníu|Jorge VI]].]]
[[Ficheru:Edward VII UK and successors.jpg|left|thumb|upright|Cuatro rey: Eduardu VII (derecha) colos sos socesores —(d'esquierda a derecha) el so fíu y socesor [[Xurde V del Reinu Xuníu|Xurde V]], los sos nietos y futuros [[Eduardu VIII del Reinu Xuníu|Eduardu VIII]] y [[Xurde VI del Reinu Xuníu|Xurde VI]].]]
Donó al Estáu'l [[Palaciu d'Osborne]], la casa de los sos padres na [[isla de Wight]], y siguió viviendo en [[Sandringham House]].<ref>Duque de Windsor, p. 14.</ref> Podía dexase ser magnánimo: el so secretariu priváu, ''sir'' [[Francis Knollys]], afirmó que foi'l primer herederu al tronu con saldu positivu nes sos cuentes.<ref>{{citation|last=Lee|first=Sidney|authorlink=Sidney Lee|títulu=King Edward VII: A Biography|publisher=Macmillan|añu=1927|pages=vol. II p. 26|nopp=}}</ref> Les finances d'Eduardo fueren remanaes hábilmente por ''sir'' [[Dighton Probyn]], contralor de palaciu, que se beneficiara de los conseyos de los amigos de financieros xudíos d'Eduardo, como [[Ernest Cassel]], [[Maurice de Hirsch]] y la [[familia Rothschild]].<ref>Middlemas, pp. 38, 84, 96; Priestley, p. 32.</ref> Nun momentu d'[[antisemitismu]] xeneralizáu, Eduardo atraxo crítiques por rellacionase abiertamente con xudíos.<ref>{{citation|last=Allfrey|first=Anthony|títulu=King Edward VII and His Jewish Court|location=London|publisher=Weidenfeld & Nicolson|añu=1991|isbn=0-297-81125-8}}</ref>
Donó al Estáu'l [[Palaciu d'Osborne]], la casa de los sos padres na [[isla de Wight]], y siguió viviendo en [[Sandringham House]].<ref>Duque de Windsor, p. 14.</ref> Podía dexase ser magnánimo: el so secretariu priváu, ''sir'' [[Francis Knollys]], afirmó que foi'l primer herederu al tronu con saldu positivu nes sos cuentes.<ref>{{citation|last=Lee|first=Sidney|authorlink=Sidney Lee|títulu=King Edward VII: A Biography|publisher=Macmillan|añu=1927|pages=vol. II p. 26|nopp=}}</ref> Les finances d'Eduardo fueren remanaes hábilmente por ''sir'' [[Dighton Probyn]], contralor de palaciu, que se beneficiara de los conseyos de los amigos de financieros xudíos d'Eduardo, como [[Ernest Cassel]], [[Maurice de Hirsch]] y la [[familia Rothschild]].<ref>Middlemas, páxs. 38, 84, 96; Priestley, p. 32.</ref> Nun momentu d'[[antisemitismu]] xeneralizáu, Eduardo atraxo crítiques por rellacionase abiertamente con xudíos.<ref>{{citation|last=Allfrey|first=Anthony|títulu=King Edward VII and His Jewish Court|location=London|publisher=Weidenfeld & Nicolson|añu=1991|isbn=0-297-81125-8}}</ref>


Eduardu VII y [[Alejandra de Dinamarca|Alejandra]] fueron coronaos na [[abadía de Westminster]] el [[9 d'agostu]] de 1[[902]] pol [[arzobispu de Canterbury]], [[Frederick Temple]], quien morrió namái cuatro meses más tarde. La coronación fuera programada orixinalmente pal 26 de xunu, pero dos díes antes, el 24 de xunu, a Eduardo diagnosticáronlu una [[apendicitis]].<ref>Lee, vol. II, pp. 102-109.</ref> L'apendicitis polo xeneral nun yera tratada quirúrgicamente, lo que traía una alta tasa de mortalidá, pero les meyores en [[anestesia]] y [[antisepsia]] nos anteriores cincuenta años fixeron posible la ciruxía que-y salvó la vida.<ref name="app">{{citation|author=Mirilas, P. ; Skandalakis, J.Y.|añu=2003|títulu=Not just an appendix: Sir Frederick Treves|journal=Archives of Disease in Childhood|volume=88|pages=549-552|doi=10.1136/adc.88.6.549|pmid=12765932|issue=6|pmc=1763108}}</ref> ''Sir'' [[Frederick Treves]], col sofitu de [[Joseph Lister|lord Lister]], realizó una ciruxía —nesi entós radical— consistente en drenar el absceso del apéndiz al traviés d'una pequeña incisión. A otru día, Eduardo taba sentáu na cama fumando un cigarru.<ref>Duque de Windsor, p. 20.</ref> Dos selmanes más tarde anuncióse que'l rei taba fuera de peligru. Treves foi honráu cola dignidá de [[baronet]] (qu'Eduardo iguara antes de la ciruxía)<ref>Bentley-Cranch, p. 127.</ref> y el tratamientu quirúrxicu de l'apendicitis entró a formar parte de la corriente médica principal.<ref name="app"/>
Eduardu VII y [[Alexandra de Dinamarca|Alejandra]] fueron coronaos na [[abadía de Westminster]] el [[9 d'agostu]] de 1[[902]] pol [[arzobispu de Canterbury]], [[Frederick Temple]], quien morrió namái cuatro meses más tarde. La coronación fuera programada orixinalmente pal 26 de xunu, pero dos díes antes, el 24 de xunu, a Eduardo diagnosticáronlu una [[apendicitis]].<ref>Lee, vol. II, páxs. 102-109.</ref> L'apendicitis polo xeneral nun yera tratada quirúrgicamente, lo que traía una alta tasa de mortalidá, pero les meyores en [[anestesia]] y [[antisepsia]] nos anteriores cincuenta años fixeron posible la ciruxía que-y salvó la vida.<ref name="app">{{citation|author=Mirilas, P. ; Skandalakis, J.Y.|añu=2003|títulu=Not just an appendix: Sir Frederick Treves|journal=Archives of Disease in Childhood|volume=88|pages=549-552|doi=10.1136/adc.88.6.549|pmid=12765932|issue=6|pmc=1763108}}</ref> ''Sir'' [[Frederick Treves]], col sofitu de [[Joseph Lister|lord Lister]], realizó una ciruxía —nesi entós radical— consistente en drenar el absceso del apéndiz al traviés d'una pequeña incisión. A otru día, Eduardo taba sentáu na cama fumando un cigarru.<ref>Duque de Windsor, p. 20.</ref> Dos selmanes más tarde anuncióse que'l rei taba fuera de peligru. Treves foi honráu cola dignidá de [[baronet]] (qu'Eduardo iguara antes de la ciruxía)<ref>Bentley-Cranch, p. 127.</ref> y el tratamientu quirúrxicu de l'apendicitis entró a formar parte de la corriente médica principal.<ref name="app"/>


Edward reformó los palacios reales, reintrodució les ceremonies tradicionales, como la [[Ceremonia d'apertura del Parllamentu del Reinu Xuníu|Ceremonia d'apertura del Parllamentu]], que la so madre dexara de llau, y fundó nueves [[Orde (condecoración)|órdenes honoraries]], como la [[Orde de Méritu del Reinu Xuníu|Orde del Méritu]], pa reconocer les contribuciones a les artes y les ciencies.<ref>Bentley-Cranch, pp. 122-139</ref> En 1902, el [[Xa|xa de Persia]], [[Mozzafar ad-Din]], visitó [[Inglaterra]] y esperaba recibir la [[Orde de la Jarretera]]. Eduardo negar a da-y esti altu honor al xa porque la orde davezu yera'l so regalu personal y el secretariu de rellaciones esteriores, [[Henry Petty-Fitzmaurice|lord Lansdowne]], prometiera la orde ensin el so consentimientu. Eduardo tamién s'opunxo a introducir a un musulmán nuna orde cristiana de caballería. La so negativa amenació con estropiar los esfuercios británicos por ganar influencia en [[Persia]],<ref>Hattersley, pp. 39-40</ref> pero a Eduardo fadiáronlu los intentos de los sos ministros por amenorgar los poderes tradicionales del rei.<ref>Lee, vol. II, p. 182</ref> Finalmente venció y l'añu siguiente Gran Bretaña unvió una embaxada especial con una Orde de la Jarretera pal xa.<ref>Lee, vol. II, p. 157; Middlemas, pp. 125-126.</ref>
Edward reformó los palacios reales, reintrodució les ceremonies tradicionales, como la [[Ceremonia d'apertura del Parllamentu del Reinu Xuníu|Ceremonia d'apertura del Parllamentu]], que la so madre dexara de llau, y fundó nueves [[Orde (condecoración)|órdenes honoraries]], como la [[Orde de Méritu del Reinu Xuníu|Orde del Méritu]], pa reconocer les contribuciones a les artes y les ciencies.<ref>Bentley-Cranch, páxs. 122-139</ref> En 1902, el [[Xa|xa de Persia]], [[Mozzafar ad-Din]], visitó [[Inglaterra]] y esperaba recibir la [[Orde de la Jarretera]]. Eduardo negar a da-y esti altu honor al xa porque la orde davezu yera'l so regalu personal y el secretariu de rellaciones esteriores, [[Henry Petty-Fitzmaurice|lord Lansdowne]], prometiera la orde ensin el so consentimientu. Eduardo tamién s'opunxo a introducir a un musulmán nuna orde cristiana de caballería. La so negativa amenació con estropiar los esfuercios británicos por ganar influencia en [[Persia]],<ref>Hattersley, páxs. 39-40</ref> pero a Eduardo fadiáronlu los intentos de los sos ministros por amenorgar los poderes tradicionales del rei.<ref>Lee, vol. II, p. 182</ref> Finalmente venció y l'añu siguiente Gran Bretaña unvió una embaxada especial con una Orde de la Jarretera pal xa.<ref>Lee, vol. II, p. 157; Middlemas, páxs. 125-126.</ref>


== Tíu d'Europa ==
== Tíu d'Europa ==
[[Ficheru:Eduardu VII Y nietos 1902.png|Eduardo y cuatro de los sos nietos en 1902.|thumb|right]]
[[Ficheru:Eduardo VII Y nietos 1902.png|Eduardo y cuatro de los sos nietos en 1902.|thumb|right]]
Como rei, los intereses principales d'Eduardo moraben nos campos de les rellaciones esteriores y los asuntos naval y militar. Apoderaba'l francés y alemán, fixo delles visites al estranxeru y tomó vacaciones añales en [[Biarritz]] y [[Mariánské Lázně]].<ref name="duke" /> Unu de los sos viaxes al estranxeru más importantes foi una visita oficial a [[Francia]] na primavera de [[1903]], como convidáu del presidente [[Émile Loubet]]. Una visita al [[Lleón XIII|papa Lleón XIII]] en Roma ayudó a crear l'atmósfera pa la [[Entente Cordiale]] anglo-francesa, un alcuerdu que delineaba les colonies britániques y franceses n'África del Norte y refugaba cualesquier futura guerra ente los dos países. La Entente foi axustada ente'l ministru de rellaciones esteriores francés, [[Théophile Delcassé]], y el secretariu d'asuntos esteriores británicu, lord Lansdowne. Robláu en Londres el [[8 d'abril]] de [[1904]] por Lansdowne y l'embaxador francés [[Pierre Paul Cambon|Paul Cambon]], marcó'l fin de sieglos de rivalidá anglo-francesa y del [[arrogante aislamientu]] de Gran Bretaña de los asuntos continentales ya intentó compensar el predominiu creciente del [[Imperiu alemán]] y el so aliáu, l'[[Imperiu austrohúngaru]].<ref>{{citation|author=Nicolson, Harold|authorlink=Harold Nicolson|date=October 1954|títulu=The Origins and Development of the Anglo-French Entente|journal=International Affairs|publisher=[[Royal Institute of International Affairs]]|volume=XXX|issue=4|pages=407-416}}</ref>
Como rei, los intereses principales d'Eduardo moraben nos campos de les rellaciones esteriores y los asuntos naval y militar. Apoderaba'l francés y alemán, fixo delles visites al estranxeru y tomó vacaciones añales en [[Biarritz]] y [[Mariánské Lázně]].<ref name="duke" /> Unu de los sos viaxes al estranxeru más importantes foi una visita oficial a [[Francia]] na primavera de [[1903]], como convidáu del presidente [[Émile Loubet]]. Una visita al [[Lleón XIII|papa Lleón XIII]] en Roma ayudó a crear l'atmósfera pa la [[Entente Cordiale]] anglo-francesa, un alcuerdu que delineaba les colonies britániques y franceses n'África del Norte y refugaba cualesquier futura guerra ente los dos países. La Entente foi axustada ente'l ministru de rellaciones esteriores francés, [[Théophile Delcassé]], y el secretariu d'asuntos esteriores británicu, lord Lansdowne. Robláu en Londres el [[8 d'abril]] de [[1904]] por Lansdowne y l'embaxador francés [[Pierre Paul Cambon|Paul Cambon]], marcó'l fin de sieglos de rivalidá anglo-francesa y del [[arrogante aislamientu]] de Gran Bretaña de los asuntos continentales ya intentó compensar el predominiu creciente del [[Imperiu alemán]] y el so aliáu, l'[[Imperiu austrohúngaru]].<ref>{{citation|author=Nicolson, Harold|authorlink=Harold Nicolson|date=October 1954|títulu=The Origins and Development of the Anglo-French Entente|journal=International Affairs|publisher=[[Royal Institute of International Affairs]]|volume=XXX|issue=4|pages=407-416}}</ref>


Eduardo taba rellacionáu con cuasi tolos monarques europeos y aportó a conocíu como'l Tíu d'Europa».<ref name="royal" /> L'emperador [[Guillermu II d'Alemaña]], el zar [[Nicolás II de Rusia]], el gran duque [[Ernesto Luis de Hesse-Darmstadt]], el duque [[Carlos Eduardo de Saxonia-Coburgu-Gotha]] y el duque [[Ernesto Augusto de Hannover (1887-1953)|Ernesto Augusto de Brunswick]] yeren sobrinos d'Eduardo; la reina [[Victoria Eugenia de Battenberg|Victoria Eugenia d'España]], la princesa heredera [[Margarita de Connaught|Margarita de Suecia]], la princesa heredera [[María de Saxonia-Coburgu-Gotha|María de Rumanía]], la princesa heredera [[Sofía de Prusia|Sofía de Grecia]], la zarina [[Alejandra Fiódorovna Románova|Alejandra de Rusia]], la gran duquesa [[Alejandra de Hannover (1882-1963)|Alejandra de Mecklemburgu-Schwerin]] y la duquesa [[Carlota de Prusia|Carlota de Saxonia-Meiningen]] yeren les sos sobrines; el rei [[Haakon VII de Noruega]] yera'l so sobrín por matrimoniu y el so xenru; el rei [[Jorge I de Grecia]] y el rei [[Federico VIII de Dinamarca]] yeren los sos cuñaos; el rei [[Alberto I de Bélxica]], los reis [[Carlos I de Portugal|Carlos I]] y [[Manuel II de Portugal]] y el zar [[Fernandu I de Bulgaria]] yeren los sos primos segundos. Eduardo taba esteláu colos sos nietos y consentir pa consternación de los sos institutrices.<ref>Duque de Windsor, p. 15.</ref> Sicasí, había un familiar qu'a Eduardo -y disgustaba, la so difícil rellación col so sobrín, l'emperador Guillermu II, exacerbó les tensiones ente Alemaña y Gran Bretaña.<ref>Middlemas, pp. 60-61 y pp. 172-175; Hattersley, pp. 460-464.</ref>
Eduardo taba rellacionáu con cuasi tolos monarques europeos y aportó a conocíu como'l Tíu d'Europa».<ref name="royal" /> L'emperador [[Guillermu II d'Alemaña]], el zar [[Nicolás II de Rusia]], el gran duque [[Ernesto Luis de Hesse-Darmstadt]], el duque [[Carlos Eduardo de Saxonia-Coburgu-Gotha]] y el duque [[Ernesto Augusto de Hannover (1887-1953)|Ernesto Augusto de Brunswick]] yeren sobrinos d'Eduardo; la reina [[Victoria Eugenia de Battenberg|Victoria Eugenia d'España]], la princesa heredera [[Margarita de Connaught|Margarita de Suecia]], la princesa heredera [[María de Saxonia-Coburgu-Gotha|María de Rumanía]], la princesa heredera [[Sofía de Prusia|Sofía de Grecia]], la zarina [[Alejandra Fiódorovna Románova|Alejandra de Rusia]], la gran duquesa [[Alejandra de Hannover (1882-1963)|Alejandra de Mecklemburgu-Schwerin]] y la duquesa [[Carlota de Prusia|Carlota de Saxonia-Meiningen]] yeren les sos sobrines; el rei [[Haakon VII de Noruega]] yera'l so sobrín por matrimoniu y el so xenru; el rei [[Jorge I de Grecia]] y el rei [[Federico VIII de Dinamarca]] yeren los sos cuñaos; el rei [[Alberto I de Bélxica]], los reis [[Carlos I de Portugal|Carlos I]] y [[Manuel II de Portugal]] y el zar [[Fernandu I de Bulgaria]] yeren los sos primos segundos. Eduardo taba esteláu colos sos nietos y consentir pa consternación de los sos institutrices.<ref>Duque de Windsor, p. 15.</ref> Sicasí, había un familiar qu'a Eduardo -y disgustaba, la so difícil rellación col so sobrín, l'emperador Guillermu II, exacerbó les tensiones ente Alemaña y Gran Bretaña.<ref>Middlemas, páxs. 60-61 y páxs. 172-175; Hattersley, páxs. 460-464.</ref>


N'abril de 1908, mientres la estancia añal d'Eduardo en Biarritz, aceptó la dimisión del primer ministru británicu ''sir'' [[Henry Campbell-Bannerman]]. Rompiendo colos precedentes, Eduardo convidó al socesor de Campbell-Bannerman, [[Herbert Henry Asquith|H. H. Asquith]], a que viaxara a Biarritz pa la ceremonia de [[besar les manes]]. Asquith obedeció, pero la prensa criticó l'acción del rei de nomar un primer ministru en suelu estranxeru en llugar de tornar a Gran Bretaña.<ref>Lee, vol. II, pp. 581-582.</ref> En xunu de 1908, Eduardo convertir nel primer monarca británicu en visitar l'[[Imperiu rusu]], a pesar de negase primeramente en 1906, cuando les rellaciones anglu-ruses yeren tirantes por cuenta de les remortines de la [[Guerra rusu-xaponesa]], l'[[Incidente del bancu Dogger|incidente de Dogger Bank]] y la disolución de la [[Duma]] pol zar.<ref>Middlemas, pp. 167, 169.</ref> El mes anterior, Eduardo visitó los países escandinavos, convirtiéndose nel primer monarca británicu en visitar [[Suecia]].<ref>Lee, vol. II, pp. 583-584.</ref>
N'abril de 1908, mientres la estancia añal d'Eduardo en Biarritz, aceptó la dimisión del primer ministru británicu ''sir'' [[Henry Campbell-Bannerman]]. Rompiendo colos precedentes, Eduardo convidó al socesor de Campbell-Bannerman, [[Herbert Henry Asquith|H. H. Asquith]], a que viaxara a Biarritz pa la ceremonia de [[besar les manes]]. Asquith obedeció, pero la prensa criticó l'acción del rei de nomar un primer ministru en suelu estranxeru en llugar de tornar a Gran Bretaña.<ref>Lee, vol. II, páxs. 581-582.</ref> En xunu de 1908, Eduardo convertir nel primer monarca británicu en visitar l'[[Imperiu rusu]], a pesar de negase primeramente en 1906, cuando les rellaciones anglu-ruses yeren tirantes por cuenta de les remortines de la [[Guerra ruso-xaponesa]], l'[[Incidente del bancu Dogger|incidente de Dogger Bank]] y la disolución de la [[Duma]] pol zar.<ref>Middlemas, páxs. 167, 169.</ref> El mes anterior, Eduardo visitó los países escandinavos, convirtiéndose nel primer monarca británicu en visitar [[Suecia]].<ref>Lee, vol. II, páxs. 583-584.</ref>


==Opiniones polítiques==
==Opiniones polítiques==
[[Ficheru:Francis Derwent Wood - Edouard VII.jpg|thumb|left|upright|Bustu d'Eduardu VII por [[Francis Derwent Wood]].]]
[[Ficheru:Francis Derwent Wood - Edouard VII.jpg|thumb|left|upright|Bustu d'Eduardu VII por [[Francis Derwent Wood]].]]
Eduardo arreyar de manera importante nos alderiques sobre la reforma del exércitu, pos rescamplaba la necesidá d'una reorganización dempués de los errores asocedíos mientres la [[Guerres de los Bóeres|Segunda Guerra de los Bóeres]]. Sofitó'l rediseño de la llinia de mandu del exércitu, la creación del exércitu territorial y la decisión d'apurrir una fuercia espedicionario que sofitara a Francia en casu de qu'entrara en guerra con Alemaña.<ref>Middlemas, pp. 130-134</ref> Tamién se suxurió una reforma de la [[Royal Navy]], en parte por cuenta de los presupuestos navales siempres en medría y por cuenta de l'apaición de la [[Marina Imperial alemana]] como una nueva amenaza estratéxica.<ref>{{citation|last=Kennedy|first=Paul M.|authorlink=Paul Kennedy|títulu=The Rise and Fall of British Naval Mastery|publisher=Penguin Books|location=Londres|añu=2004|pages=215-216}}</ref> Finalmente surdió una disputa ente l'almirante [[Charles Beresford|lord Charles Beresford]], que favorecía l'aumentu del gastu y un ampliu esplegue, y el [[primer lord del mar]], l'almirante [[John Arbuthnot Fisher|''sir'' John Fisher]], quien favorecía l'aforru, l'esguace de buques obsoletos y una realineación estratéxica de la Royal Navy cuntando colos buques torpederos pa la defensa del país, sofitáu polos nuevos [[acorazáu|acorazaos]].<ref>Ver principalmente: {{citation|last=Lambert|first=Nicholas A.|títulu=Sir John Fisher's Naval Revolution|publisher=University of South Carolina Press|location=Columbia, Carolina del Sur|añu=2002|isbn=1-57003-492-3}} Pa un resume más curtiu de les reformes de Fisher consulte: {{citation|last=Grove|first=Eric J.|authorlink=Eric Grove|títulu=The Royal Navy since 1815|publisher=Palgrave Macmillan|location=Basingstoke|añu=2005|isbn=0-333-72126-8|pages=88-100}}</ref> Eduardo brindó-y sofitu a Fisher, en parte porque nun-y gustaba Beresford, y finalmente Beresford foi despidíu. Beresford siguió la so campaña fora de l'armada y Fisher finalmente anunció la so dimisión a finales de 1909, anque se caltuvieron la mayor parte de les sos polítiques.<ref>Middlemas, pp. 134-139</ref> El rei tuvo íntimamente arreyáu na designación del socesor de Fisher; una y bones la reña ente Fisher y Beresford estremara al serviciu, la única figura conocida y verdaderamente calificada fora de dambos bandos yera [[Arthur Wilson (oficial de la marina británica)|''sir'' Arthur Knyvet Wilson]], quien se retirara en 1907.<ref>Lambert, pp. 200-201.</ref> Wilson taba ronciegu a volver al serviciu activu, pero Eduardo convenciólu de lo contrario y Wilson convertir nel primera lord del mar el 25 de xineru de 1910.<ref>{{citation|last=Bradford|first=Admiral Sir Edward Y.|authorlink=Edward Eden Bradford|títulu=Life of Admiral of the Fleet Sir Arthur Knyvet Wilson|publisher=John Murray|location=Londres|añu=1923|pages=223-225}}</ref>
Eduardo arreyar de manera importante nos alderiques sobre la reforma del exércitu, pos rescamplaba la necesidá d'una reorganización dempués de los errores asocedíos mientres la [[Guerres de los Bóeres|Segunda Guerra de los Bóeres]]. Sofitó'l rediseño de la llinia de mandu del exércitu, la creación del exércitu territorial y la decisión d'apurrir una fuercia espedicionario que sofitara a Francia en casu de qu'entrara en guerra con Alemaña.<ref>Middlemas, páxs. 130-134</ref> Tamién se suxurió una reforma de la [[Royal Navy]], en parte por cuenta de los presupuestos navales siempres en medría y por cuenta de l'apaición de la [[Marina Imperial alemana]] como una nueva amenaza estratéxica.<ref>{{citation|last=Kennedy|first=Paul M.|authorlink=Paul Kennedy|títulu=The Rise and Fall of British Naval Mastery|publisher=Penguin Books|location=Londres|añu=2004|pages=215-216}}</ref> Finalmente surdió una disputa ente l'almirante [[Charles Beresford|lord Charles Beresford]], que favorecía l'aumentu del gastu y un ampliu esplegue, y el [[primer lord del mar]], l'almirante [[John Arbuthnot Fisher|''sir'' John Fisher]], quien favorecía l'aforru, l'esguace de buques obsoletos y una realineación estratéxica de la Royal Navy cuntando colos buques torpederos pa la defensa del país, sofitáu polos nuevos [[acorazáu|acorazaos]].<ref>Ver principalmente: {{citation|last=Lambert|first=Nicholas A.|títulu=Sir John Fisher's Naval Revolution|publisher=University of South Carolina Press|location=Columbia, Carolina del Sur|añu=2002|isbn=1-57003-492-3}} Pa un resume más curtiu de les reformes de Fisher consulte: {{citation|last=Grove|first=Eric J.|authorlink=Eric Grove|títulu=The Royal Navy since 1815|publisher=Palgrave Macmillan|location=Basingstoke|añu=2005|isbn=0-333-72126-8|pages=88-100}}</ref> Eduardo brindó-y sofitu a Fisher, en parte porque nun-y gustaba Beresford, y finalmente Beresford foi despidíu. Beresford siguió la so campaña fora de l'armada y Fisher finalmente anunció la so dimisión a finales de 1909, anque se caltuvieron la mayor parte de les sos polítiques.<ref>Middlemas, páxs. 134-139</ref> El rei tuvo íntimamente arreyáu na designación del socesor de Fisher; una y bones la reña ente Fisher y Beresford estremara al serviciu, la única figura conocida y verdaderamente calificada fora de dambos bandos yera [[Arthur Wilson (oficial de la marina británica)|''sir'' Arthur Knyvet Wilson]], quien se retirara en 1907.<ref>Lambert, páxs. 200-201.</ref> Wilson taba ronciegu a volver al serviciu activu, pero Eduardo convenciólu de lo contrario y Wilson convertir nel primer lord del mar el 25 de xineru de 1910.<ref>{{citation|last=Bradford|first=Admiral Sir Edward Y.|authorlink=Edward Eden Bradford|títulu=Life of Admiral of the Fleet Sir Arthur Knyvet Wilson|publisher=John Murray|location=Londres|añu=1923|pages=223-225}}</ref>


Como príncipe de Gales, Eduardo llegara a esfrutar de les rellaciones templaes y mutuamente respetuoses con [[William Gladstone|W. Y. Gladstone]], quien repunaba a la so madre.<ref>Magnus 1964, p. 212.</ref> Pero'l fíu de Gladstone, el secretariu del interior [[Herbert Gladstone]], enfureció al rei porque entamaba dexar a los sacerdotes católicos llevar la [[eucaristía]] al traviés de les cais de Londres usando les sos [[Sotana|indumentarias eclesiástiques]], y por nomar a dos dames, Lady Frances Balfour y la señora d'[[Harold Tennant|H. J. Tennant]], pa integrar una comisión real sobre la reforma de la llei de divorcio —Eduardo pensaba que yera difícil aldericar sobre'l divorciu «con delicadeza o inclusive con decencia» enfrente de les dames. [[Philip Magnus]], el biógrafu d'Eduardo, suxure que Gladstone convertir nuna [[cabeza de turcu]] por que'l rei agafar de forma xeneral col gobiernu lliberal. Gladstone foi despidíu na remodelación ministerial del añu siguiente y el rei tuvo d'alcuerdu, con cierta reticencia, en que se-y nomara [[Unión Sudafricana|gobernador xeneral de Sudáfrica]].<ref>Magnus 1964, p. 541.</ref>
Como príncipe de Gales, Eduardo llegara a esfrutar de les rellaciones templaes y mutuamente respetuoses con [[William Gladstone|W. Y. Gladstone]], quien repunaba a la so madre.<ref>Magnus 1964, p. 212.</ref> Pero'l fíu de Gladstone, el secretariu del interior [[Herbert Gladstone]], enfureció al rei porque entamaba dexar a los sacerdotes católicos llevar la [[eucaristía]] al traviés de les cais de Londres usando les sos [[Sotana|indumentarias eclesiástiques]], y por nomar a dos dames, Lady Frances Balfour y la señora d'[[Harold Tennant|H. J. Tennant]], pa integrar una comisión real sobre la reforma de la llei de divorcio —Eduardo pensaba que yera difícil aldericar sobre'l divorciu «con delicadeza o inclusive con decencia» enfrente de les dames. [[Philip Magnus]], el biógrafu d'Eduardo, suxure que Gladstone convertir nuna [[cabeza de turcu]] por que'l rei agafar de forma xeneral col gobiernu lliberal. Gladstone foi despidíu na remodelación ministerial del añu siguiente y el rei tuvo d'alcuerdu, con cierta reticencia, en que se-y nomara [[Unión Sudafricana|gobernador xeneral de Sudáfrica]].<ref>Magnus 1964, p. 541.</ref>


Eduardo escasamente tuvo interesáu na política, anque les sos opiniones sobre delles temes yeren notablemente lliberales pa la dómina. Mientres el so reináu dixo qu'utilizar la pallabra ''[[nigger]]'' —un términu n'inglés pa denominar a les persones de [[Negru (persona)|raza negra]] que tien connotación peyorativa— yera «vergonzosu», magar que yera d'usu común.<ref>{{citation|last=Rose|first=Kenneth|authorlink=Kenneth Rose|títulu=King George V|publisher=Weidenfeld and Nicolson|location=Londres|añu=1983|page=65}}</ref> Mientres yera príncipe de Gales, tuvo que ser disuadido de romper col precedente constitucional votando abiertamente na [[Cámara de los Lores]] pola [[Llei de Representación de les Persones de 1884|propuesta de Llei de Representación de les Persones de 1884]] de Gladstone. N'otros asuntos foi menos progresista: por casu, nun sofitó'l [[sufraxu femenín]],<ref name="dnb" /><ref>Hattersley, pp. 215-216</ref> anque suxurió que la reformadora social [[Octavia Hill]] integrara la [[Llei de la vivienda pa les clases trabayadores de 1885|Comisión de vivienda pa la clase obrera]].<ref>Bentley-Cranch, p. 98.</ref> Tamién s'opunxo a la [[Llei de Gobiernu d'Irlanda de 1920|Home Rule]] irlandesa, prefiriendo nel so llugar una forma de [[monarquía dual]].<ref name="dnb" /> Eduardo vivió una vida de luxu que de cutiu taba llueñe de la que vivíen la mayoría de los sos súbditos. Sicasí, el so encantu personal con persones de tolos niveles de la sociedá y la so enérxica condena del prexuiciu de dalguna forma apangaron les tensiones raciales y republicanes fortalecíes mientres la so vida.<ref name="dnb" />
Eduardo escasamente tuvo interesáu na política, anque les sos opiniones sobre delles temes yeren notablemente lliberales pa la dómina. Mientres el so reináu dixo qu'utilizar la pallabra ''[[nigger]]'' —un términu n'inglés pa denominar a les persones de [[Negru (persona)|raza negra]] que tien connotación peyorativa— yera «vergonzosu», magar que yera d'usu común.<ref>{{citation|last=Rose|first=Kenneth|authorlink=Kenneth Rose|títulu=King George V|publisher=Weidenfeld and Nicolson|location=Londres|añu=1983|page=65}}</ref> Mientres yera príncipe de Gales, tuvo que ser disuadido de romper col precedente constitucional votando abiertamente na [[Cámara de los Lores]] pola [[Llei de Representación de les Persones de 1884|propuesta de Llei de Representación de les Persones de 1884]] de Gladstone. N'otros asuntos foi menos progresista: por casu, nun sofitó'l [[sufraxu femenín]],<ref name="dnb" /><ref>Hattersley, páxs. 215-216</ref> anque suxurió que la reformadora social [[Octavia Hill]] integrara la [[Llei de la vivienda pa les clases trabayadores de 1885|Comisión de vivienda pa la clase obrera]].<ref>Bentley-Cranch, p. 98.</ref> Tamién s'opunxo a la [[Llei de Gobiernu d'Irlanda de 1920|Home Rule]] irlandesa, prefiriendo nel so llugar una forma de [[monarquía dual]].<ref name="dnb" /> Eduardo vivió una vida de luxu que de cutiu taba lloñe de la que vivíen la mayoría de los sos súbditos. Sicasí, el so encantu personal con persones de tolos niveles de la sociedá y la so enérxica condena del prexuiciu de dalguna forma apangaron les tensiones raciales y republicanes fortalecíes mientres la so vida.<ref name="dnb" />


== Crisis constitucional ==
== Crisis constitucional ==
Llinia 91: Llinia 91:
Nel últimu añu de la so vida, Eduardo viose envolubráu nuna crisis constitucional, cuando la mayoría conservadora na cámara de los Lores negar a aprobar el [[People's Budget]] (Presupuestu del pueblu), propuestu pol gobiernu lliberal del primer ministru [[Herbert Henry Asquith|H. H. Asquith]]. La crisis desaguó —dempués de la muerte d'Eduardo— na eliminación del derechu de los lores a vetar la llexislación.
Nel últimu añu de la so vida, Eduardo viose envolubráu nuna crisis constitucional, cuando la mayoría conservadora na cámara de los Lores negar a aprobar el [[People's Budget]] (Presupuestu del pueblu), propuestu pol gobiernu lliberal del primer ministru [[Herbert Henry Asquith|H. H. Asquith]]. La crisis desaguó —dempués de la muerte d'Eduardo— na eliminación del derechu de los lores a vetar la llexislación.


El rei taba descontentu colos ataques lliberales a los pares, lo qu'incluyía un polémicu discursu de [[David Lloyd George]] en [[Limehouse]].<ref>Heffer, pp. 276-277; Ridley, p. 437.</ref> El ministru del gabinete, [[Winston Churchill]], esixó públicamente unes eleiciones xenerales, polo cual Asquith pidió esculpes al conseyeru del rei, [[Francis Knollys|lord Knollys]] y reprendió a Churchill nuna xunta de gabinete. Eduardo taba tan ablayáu pol tonu que tomaba la guerra de clases —anque Asquith díxo-y qu'agafamientu del partíu fuera cuasi tan malu como cuando s'emitió la propuesta de llei pa dar autonomía a Irlanda en 1886—, que-y presentó al so fíu a [[Richard Haldane]], secretariu d'estáu pa la guerra, como «l'últimu rei d'Inglaterra».<ref>Heffer, pp. 282-283.</ref> Dempués de que [[Minoru]], unu de los caballos del rei, ganó'l Derby el 26 de xunetu de 1909, Eduardo tornó a la pista a otru día y rióse cuando un home glayó: «¡Agora, rei. Ganó'l Derby. Vuelva a casa y esllea esi sangrientu Parllamentu!».<ref>Magnus, p. 526.</ref>
El rei taba descontentu colos ataques lliberales a los pares, lo qu'incluyía un polémicu discursu de [[David Lloyd George]] en [[Limehouse]].<ref>Heffer, páxs. 276-277; Ridley, p. 437.</ref> El ministru del gabinete, [[Winston Churchill]], esixó públicamente unes eleiciones xenerales, polo cual Asquith pidió esculpes al conseyeru del rei, [[Francis Knollys|lord Knollys]] y reprendió a Churchill nuna xunta de gabinete. Eduardo taba tan ablayáu pol tonu que tomaba la guerra de clases —anque Asquith díxo-y qu'agafamientu del partíu fuera cuasi tan malu como cuando s'emitió la propuesta de llei pa dar autonomía a Irlanda en 1886—, que-y presentó al so fíu a [[Richard Haldane]], secretariu d'estáu pa la guerra, como «l'últimu rei d'Inglaterra».<ref>Heffer, páxs. 282-283.</ref> Dempués de que [[Minoru]], unu de los caballos del rei, ganó'l Derby el 26 de xunetu de 1909, Eduardo tornó a la pista a otru día y rióse cuando un home glayó: «¡Agora, rei. Ganó'l Derby. Vuelva a casa y esllea esi sangrientu Parllamentu!».<ref>Magnus, p. 526.</ref>


== Muerte ==
== Muerte ==
Llinia 98: Llinia 98:
==Legáu==
==Legáu==
[[Ficheru:Coat of Arms of the 62nd Infantry Regiment Arapiles.svg|thumb|right|Escudo del Reximientu d'Infantería "Arapiles" nᵘ 62 ([[Exércitu de Tierra d'España|Exércitu español]]).<br/> Nesti escudu puede reparase el [[Monograma real|monograma]] d'Eduardu VII y el nome del reximientu británicu que destacó mientres la [[Batalla de los Arapiles|batalla]] que-y dio nome. Dambes inscripciones fueron adoptaes con motivu del centenariu del empiezu de la [[Guerra de la Independencia Española|Guerra de la Independencia]] (1908).<ref>[http://www.ejercito.mde.es/unidaes/Girona/rczm_arapiles62/Historial/index.html Historial del Reximientu de Cazadores de Monte "Arapiles" nᵘ 62. Exércitu de Tierra español, consultáu'l 28 d'abril de 2016]</ref>]]
[[Ficheru:Coat of Arms of the 62nd Infantry Regiment Arapiles.svg|thumb|right|Escudo del Reximientu d'Infantería "Arapiles" nᵘ 62 ([[Exércitu de Tierra d'España|Exércitu español]]).<br/> Nesti escudu puede reparase el [[Monograma real|monograma]] d'Eduardu VII y el nome del reximientu británicu que destacó mientres la [[Batalla de los Arapiles|batalla]] que-y dio nome. Dambes inscripciones fueron adoptaes con motivu del centenariu del empiezu de la [[Guerra de la Independencia Española|Guerra de la Independencia]] (1908).<ref>[http://www.ejercito.mde.es/unidaes/Girona/rczm_arapiles62/Historial/index.html Historial del Reximientu de Cazadores de Monte "Arapiles" nᵘ 62. Exércitu de Tierra español, consultáu'l 28 d'abril de 2016]</ref>]]
Antes de xubir al tronu a la edá de 59 años, Eduardo foi'l príncipe herederu por más tiempu que nengún otru na hestoria británica,<ref name="royal" /> hasta que foi superáu pol so tataranieto [[Carlos de Gales|Carlos, príncipe de Gales]]. Como'l títulu de [[príncipe de Gales]] nun ye esautamente coincidente cola posición d'herederu, Eduardo sigue siendo la persona qu'ostentó'l títulu mientres más tiempu: 59 años y 45 díes.<ref name="Wales">{{citation|url=http://www.princeofwales.gov.uk/personalprofiles/theprinceofwales/abouttheprince/previousprincesofwales/|títulu=Previous Princes of Wales|publisher=Household of HRH The Prince of Wales|language=inglés|fechaaccesu=11 de setiembre de 2012}}</ref>
Antes de xubir al tronu a la edá de 59 años, Eduardo foi'l príncipe herederu por más tiempu que nengún otru na historia británica,<ref name="royal" /> hasta que foi superáu pol so tataranieto [[Carlos de Gales|Carlos, príncipe de Gales]]. Como'l títulu de [[príncipe de Gales]] nun ye esautamente coincidente cola posición d'herederu, Eduardo sigue siendo la persona qu'ostentó'l títulu mientres más tiempu: 59 años y 45 díes.<ref name="Wales">{{citation|url=http://www.princeofwales.gov.uk/personalprofiles/theprinceofwales/abouttheprince/previousprincesofwales/|títulu=Previous Princes of Wales|publisher=Household of HRH The Prince of Wales|language=inglés|fechaaccesu=11 de setiembre de 2012}}</ref>


Como rei, Eduardu VII resultó un ésitu mayor del que naide esperaba, pero yá yera un home vieyu y tuvo poco tiempu pa desempeñar esi rol. Mientres el so curtiu reináu, asegurar de que'l so segundu fíu y herederu, [[Jorge V del Reinu Xuníu|Jorge]], tuviera bien preparáu pa xubir al tronu. Los contemporáneos describen la so rellación como más d'hermanos cariñosos que de padre y fíu.<ref>Bentley-Cranch, p. 155</ref> A la muerte d'Eduardo, Jorge escribió nel so diariu: «Perdí al mio meyor amigu y el meyor de los padres [...] Nunca tuvi una sola pallabra d'enfadu con él. Toi acorviáu pol dolor y tengo el corazón rotu [...]».<ref>Diariu del rei Jorge V, 6 de mayu de 1910, Archivos Reales, citáu en: Rose, Kenneth (1983) (n'inglés), King George V, Londres: Weidenfeld and Nicolson, ISBN 0-297-78245-2 p. 75.</ref> Eduardo recibió crítiques pola so aparentemente autoindulgente busca del prestar, pero recibió grandes aponderamientos polos sos bonables y atentos bonos modales y pola so habilidá diplomática. Como'l so nietu escribió: «El so llau más llixeru [...] escurez el fechu de que tuvo conocencia ya influencia».<ref>Duque de Windsor, p. 69</ref> «Tuvo un enorme entusiasmu pol placer, pero tamién tenía un verdaderu sentíu del deber», escribió [[J. B. Priestley]].<ref>Priestley, p. 25.</ref> [[Reginald Brett|lord Esher]] escribió qu'Eduardo yera «atentu, elegante y desenvueltu y non indecoroso —pero demasiáu humanu—».<ref>Hattersley, p. 17.</ref> Eduardu VII foi soterráu na capiya de San Jorge nel Castiellu de Windsor. Como [[Barbara Tuchman]] señaló nel so llibru d'hestoria ''[[The Guns of August]]'', el so funeral marcó «el mayor conxuntu de realeza y rangu enxamás axuntáu nun solu llugar y, d'esta clase, el postreru».
Como rei, Eduardu VII resultó un ésitu mayor del que naide esperaba, pero yá yera un home vieyu y tuvo poco tiempu pa desempeñar esi rol. Mientres el so curtiu reináu, asegurar de que'l so segundu fíu y herederu, [[Xurde V del Reinu Xuníu|Jorge]], tuviera bien preparáu pa xubir al tronu. Los contemporáneos describen la so rellación como más d'hermanos cariñosos que de padre y fíu.<ref>Bentley-Cranch, p. 155</ref> A la muerte d'Eduardo, Jorge escribió nel so diariu: «Perdí al mio meyor amigu y el meyor de los padres [...] Nunca tuvi una sola pallabra d'enfadu con él. Toi acorviáu pol dolor y tengo el corazón rotu [...]».<ref>Diariu del rei Xurde V, 6 de mayu de 1910, Archivos Reales, citáu en: Rose, Kenneth (1983) (n'inglés), King George V, Londres: Weidenfeld and Nicolson, ISBN 0-297-78245-2 p. 75.</ref> Eduardo recibió crítiques pola so aparentemente autoindulgente busca del prestar, pero recibió grandes aponderamientos polos sos bonables y atentos bonos modales y pola so habilidá diplomática. Como'l so nietu escribió: «El so llau más llixeru [...] escurez el fechu de que tuvo conocencia ya influencia».<ref>Duque de Windsor, p. 69</ref> «Tuvo un enorme entusiasmu pol placer, pero tamién tenía un verdaderu sentíu del deber», escribió [[J. B. Priestley]].<ref>Priestley, p. 25.</ref> [[Reginald Brett|lord Esher]] escribió qu'Eduardo yera «atentu, elegante y desenvueltu y non indecoroso —pero demasiáu humanu—».<ref>Hattersley, p. 17.</ref> Eduardu VII foi soterráu na capiya de San Jorge nel Castiellu de Windsor. Como [[Barbara Tuchman]] señaló nel so llibru d'historia ''[[The Guns of August]]'', el so funeral marcó «el mayor conxuntu de realeza y rangu enxamás axuntáu nun solu llugar y, d'esta clase, el postreru».


Eduardo foi emponderáu como «pacificador»,<ref>Bentley-Cranch, p. 157; Lee, vol. II, p. 738.</ref> pero siempres tarreció que'l so sobrín, l'emperador alemán [[Guillermu II d'Alemaña|Guillermu II]], podría llevar a Europa a la guerra.<ref>Middlemas, pp. 176, 179</ref> Cuatro años dempués de la muerte d'Eduardo, españó la [[Primer Guerra Mundial]]. Les reformes navales y l'alianza anglo-francesa que sofitara, según les rellaciones ente la so vasta familia real, fueron puestes a prueba.
Eduardo foi emponderáu como «pacificador»,<ref>Bentley-Cranch, p. 157; Lee, vol. II, p. 738.</ref> pero siempres tarreció que'l so sobrín, l'emperador alemán [[Guillermu II d'Alemaña|Guillermu II]], podría llevar a Europa a la guerra.<ref>Middlemas, páxs. 176, 179</ref> Cuatro años dempués de la muerte d'Eduardo, españó la [[Primer Guerra Mundial]]. Les reformes navales y l'alianza anglo-francesa que sofitara, según les rellaciones ente la so vasta familia real, fueron puestes a prueba.


El [[HMS King Edward VII|barcu líder]] d'una nueva clase d'acorazaos, llanzada en 1903, foi nomáu nel so honor. Munches escueles n'Inglaterra lleven el nome d'Eduardo; dos de les más grandes tán en [[Melton Mowbray]] y [[Sheffield]]. La escuela King Edward VII en [[Johannesburgu]], [[Sudáfrica]], ye una de les más antigües escueles nesi país y foi nomada n'honor d'Eduardo dempués de la so muerte. L'hospital [[King Edward Memorial Hospital]] en [[Bombay]], [[India]]; el [[King Edward Medical University]], [[Paquistán]]; [[King Edward Memorial Hospital for Women]] en Subiaco, Australia Occidental; y el King Edward VII Hall na [[Universidá Nacional de Singapur]] lleven el nome del rei Eduardo. El [[Parque Eduardu VII]] en [[Lisboa]], King Edward Avenue en [[Vancouver]], King Edward VII Avenue en [[Windsor (Inglaterra)|Windsor]] y en [[Cardiff]], Rue Edouard VII en [[París]] y King Edward Cigars tamién lleven el so nome. El [[Kew Bridge]] en [[Londres]] foi llamáu orixinalmente el King Edward VII Bridge dempués la so apertura pol rei en 1903.
El [[HMS King Edward VII|barcu líder]] d'una nueva clase d'acorazaos, llanzada en 1903, foi nomáu nel so honor. Munches escueles n'Inglaterra lleven el nome d'Eduardo; dos de les más grandes tán en [[Melton Mowbray]] y [[Sheffield]]. La escuela King Edward VII en [[Johannesburgu]], [[Sudáfrica]], ye una de les más antigües escueles nesi país y foi nomada n'honor d'Eduardo dempués de la so muerte. L'hospital [[King Edward Memorial Hospital]] en [[Bombay]], [[India]]; el [[King Edward Medical University]], [[Paquistán]]; [[King Edward Memorial Hospital for Women]] en Subiaco, Australia Occidental; y el King Edward VII Hall na [[Universidá Nacional de Singapur]] lleven el nome del rei Eduardo. El [[Parque Eduardu VII]] en [[Lisboa]], King Edward Avenue en [[Vancouver]], King Edward VII Avenue en [[Windsor (Inglaterra)|Windsor]] y en [[Cardiff]], Rue Edouard VII en [[París]] y King Edward Cigars tamién lleven el so nome. El [[Kew Bridge]] en [[Londres]] foi llamáu orixinalmente'l King Edward VII Bridge dempués la so apertura pol rei en 1903.


Pueden atopase estatues d'Eduardo al traviés de too l'antiguu imperiu, como la de Waterloo Place, Londres; Centenary Square, [[Birmingham]]; Union Street, [[Aberdeen]]; Queen's Park, [[Toronto]]; North Terrace, [[Adelaide (Australia)|Adelaide]]; Franklin Square, [[Hobart]]; Queen Victoria Gardens, [[Melbourne]]; Phillips Square, [[Montreal]]; y nel esterior del [[Real Xardín Botánicu]] de [[Sydney]].
Pueden atopase estatues d'Eduardo al traviés de too l'antiguu imperiu, como la de Waterloo Place, Londres; Centenary Square, [[Birmingham]]; Union Street, [[Aberdeen]]; Queen's Park, [[Toronto]]; North Terrace, [[Adelaide (Australia)|Adelaide]]; Franklin Square, [[Hobart]]; Queen Victoria Gardens, [[Melbourne]]; Phillips Square, [[Montreal]]; y nel esterior del [[Real Xardín Botánicu]] de [[Sydney]].
Llinia 118: Llinia 118:


===Armes===
===Armes===
Como [[príncipe de Gales]], l'escudu d'armes d'Eduardo yera l'[[Escudu del Reinu Xuníu|escudo d'armes del Reinu Xuníu]] col [[Escudu de Saxonia|escudo d'armes de Saxonia]] sobrepuestu y estremáu por un [[lambel]] a trés pendientes en [[argén]]. Como [[rei]], ostentó'l [[Escudu del Reinu Xuníu|escudo d'armes del Reinu Xuníu]].<ref>{{citation|url=http://www.heraldica.org/topics/britain/cadency.htm|títulu=Marks of Cadency in the British Royal Family|publisher=Heraldica|author=Velde, François|date=19 d'abril de 2008|idioma=inglés|fechaaccesu=12 de setiembre de 2012}}</ref>
Como [[príncipe de Gales]], l'escudu d'armes d'Eduardo yera l'[[Escudu del Reinu Xuníu|escudu d'armes del Reinu Xuníu]] col [[Escudu de Saxonia|escudu d'armes de Saxonia]] sobrepuestu y estremáu por un [[lambel]] a trés pendientes en [[argén]]. Como [[rei]], ostentó'l [[Escudu del Reinu Xuníu|escudu d'armes del Reinu Xuníu]].<ref>{{citation|url=http://www.heraldica.org/topics/britain/cadency.htm|títulu=Marks of Cadency in the British Royal Family|publisher=Heraldica|author=Velde, François|date=19 d'abril de 2008|idioma=inglés|fechaaccesu=12 de setiembre de 2012}}</ref>


<center>
<center>
Llinia 153: Llinia 153:
|10= 10. [[Augusto de Saxonia-Gotha-Altenburgu]]
|10= 10. [[Augusto de Saxonia-Gotha-Altenburgu]]
|11= 11. [[Luisa Carlota de Mecklemburgu-Schwerin]]
|11= 11. [[Luisa Carlota de Mecklemburgu-Schwerin]]
|12= 12. [[Jorge III del Reinu Xuníu]]
|12= 12. [[Xurde III del Reinu Xuníu]]
|13= 13. [[Carlota de Mecklemburgu-Strelitz]]
|13= 13. [[Carlota de Mecklemburgu-Strelitz]]
|14= 14. [[Francisco de Saxonia-Coburgu-Saalfeld]] (= 8)
|14= 14. [[Francisco de Saxonia-Coburgu-Saalfeld]] (= 8)
Llinia 181: Llinia 181:
{{refcomienza}}
{{refcomienza}}
*{{citation|author=Battiscombe, Georgina|authorlink=Georgina Battiscombe|añu=1969|títulu=Queen Alexandra|location=Londres|publisher=Constable|isbn=0-09-456560-0}}
*{{citation|author=Battiscombe, Georgina|authorlink=Georgina Battiscombe|añu=1969|títulu=Queen Alexandra|location=Londres|publisher=Constable|isbn=0-09-456560-0}}
*{{citation|last=Bentley-Cranch|first=Dana|títulu=Edward VII: Image of an Yera 1841–1910|publisher=Her Majesty's Stationery Office|location=Londres|añu=1992|isbn=0-11-290508-0}}
*{{citation|last=Bentley-Cranch|first=Dana|títulu=Edward VII: Image of an Era 1841–1910|publisher=Her Majesty's Stationery Office|location=Londres|añu=1992|isbn=0-11-290508-0}}
*{{citation|last=Hattersley|first=Roy|authorlink=Roy Hattersley|títulu=The Edwardians|publisher=Little, Brown|location=Londres|añu=2004|isbn=0-316-72537-4}}
*{{citation|last=Hattersley|first=Roy|authorlink=Roy Hattersley|títulu=The Edwardians|publisher=Little, Brown|location=Londres|añu=2004|isbn=0-316-72537-4}}
*{{citation|last=Heffer|first=Simon|authorlink=Simon Heffer|añu=1998|títulu=Power and Place: The Political Consequences of King Edward VII|publisher= Weidenfeld & Nicolson|location=Londres|isbn=029784220X}}
*{{citation|last=Heffer|first=Simon|authorlink=Simon Heffer|añu=1998|títulu=Power and Place: The Political Consequences of King Edward VII|publisher= Weidenfeld & Nicolson|location=Londres|isbn=029784220X}}
Llinia 200: Llinia 200:
{{Socesión
{{Socesión
|títulu= [[Príncipe de Gales]]<br />[[Ficheru:Coat of Arms of Albert Edward, Prince of Wales (1841-1901).svg|80px]]
|títulu= [[Príncipe de Gales]]<br />[[Ficheru:Coat of Arms of Albert Edward, Prince of Wales (1841-1901).svg|80px]]
|predecesor = [[Jorge IV del Reinu Xuníu|Príncipe Jorge, duque de Cornualles]]
|predecesor = [[Xurde IV del Reinu Xuníu|Príncipe Xurde, duque de Cornualles]]
|socesor = [[Jorge V del Reinu Xuníu|Príncipe Jorge, <br />duque de Cornualles y York]]
|socesor = [[Xurde V del Reinu Xuníu|Príncipe Xurde, <br />duque de Cornualles y York]]
|periodu = {{Fecha|09|12|1841}}-{{Fecha|22|01|1901}}
|periodu = {{Fecha|09|12|1841}}-{{Fecha|22|01|1901}}
|títulu2 = [[Monarques británicos|Rei del Reinu Xuníu y de los sos Dominios d'Ultramar]]<br/>[[Ficheru:Coat of Arms of the United Kingdom (1837-1952).svg|80px]]
|títulu2 = [[Monarques británicos|Rei del Reinu Xuníu y de los sos Dominios d'Ultramar]]<br/>[[Ficheru:Coat of Arms of the United Kingdom (1837-1952).svg|80px]]
|periodu2 ={{Fecha|22|01|1901}}-{{Fecha|06|05|1910}}
|periodu2 ={{Fecha|22|01|1901}}-{{Fecha|06|05|1910}}
|predecesor2 =[[Victoria del Reinu Xuníu|Victoria]]
|predecesor2 =[[Victoria del Reinu Xuníu|Victoria]]
|socesor2 =[[Jorge V del Reinu Xuníu|Jorge V]]
|socesor2 =[[Xurde V del Reinu Xuníu|Xurde V]]
|títulu3 =[[Llista de los Emperadores de la India|Emperador de la India]]<br />[[Ficheru:Star-of-India-gold-centre.svg|70px]]
|títulu3 =[[Llista de los Emperadores de la India|Emperador de la India]]<br />[[Ficheru:Star-of-India-gold-centre.svg|70px]]
|periodu3 ={{Fecha|22|01|1901}}-{{Fecha|06|05|1910}}
|periodu3 ={{Fecha|22|01|1901}}-{{Fecha|06|05|1910}}
|predecesor3 =[[Victoria del Reinu Xuníu|Victoria]]
|predecesor3 =[[Victoria del Reinu Xuníu|Victoria]]
|socesor3 =[[Jorge V del Reinu Xuníu|Jorge V]]
|socesor3 =[[Xurde V del Reinu Xuníu|Xurde V]]
}}
}}


Llinia 217: Llinia 217:
{{NF|1841|1910|Eduardo del Reinu Xuníu 07}}
{{NF|1841|1910|Eduardo del Reinu Xuníu 07}}


[[Categoría:Reis del Reinu Xuníu]]
[[Categoría:Reis y reines del Reinu Xuníu]]
[[Categoría:Emperadores de la India]]
[[Categoría:Emperadores de la India]]
[[Categoría:Casa de Saxonia-Coburgu-Gotha]]
[[Categoría:Casa de Saxonia-Coburgu-Gotha]]
Llinia 225: Llinia 225:
[[Categoría:Almirantes d'España]]
[[Categoría:Almirantes d'España]]
[[Categoría:Príncipes de Gales]]
[[Categoría:Príncipes de Gales]]
[[Categoría:Wikipedia:Revisar traducción]]
[[Categoría:Wikipedia:Mantenimientu:Persones ensin plantía nym]]
[[Categoría:Wikipedia:Mantenimientu:Persones ensin plantía nym]]

Revisión a fecha de 10:24 7 abr 2024

Eduardo VII del Reinu Xuníu
monarca del Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda (es) Traducir Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda

22 xineru 1901 - 6 mayu 1910
← Victoria del Reinu Xuníu - Xurde V del Reinu Xuníu →
Emperador de la India

22 xineru 1901 - 6 mayu 1910
← Victoria del Reinu Xuníu - Xurde V del Reinu Xuníu →
monarca de Canadá (es) Traducir

22 xineru 1901 - 6 mayu 1910
← Victoria del Reinu Xuníu - Xurde V del Reinu Xuníu →
Príncipe de Gales

8 avientu 1841 - 22 xineru 1901
Gran senescal d'Escocia

1841 - 1901
miembro del Consejo Privado de Irlanda (es) Traducir


Miembru de la cámara de los Lords

valor desconocíu
miembru del Conseyu Priváu del Reinu Xuníu

Vida
Nacimientu Palaciu de Buckingham, 9 de payares de 1841[1]
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda [2]
Residencia Palaciu de Buckingham
Llingua materna inglés británicu
Muerte Palaciu de Buckingham[3], 6 de mayu de 1910[1] (68 años)
Sepultura capiella de San Xurde[4]
Causa de la muerte bronquitis
infartu de miocardiu
Familia
Padre Alberto de Saxonia-Coburgu-Gotha
Madre Victoria del Reinu Xuníu
Casáu con Alexandra de Dinamarca (1863 – m. 1910)[5]
Pareyes Isabel de Wied (es) Traducir
Alice Keppel
Fíos/es
Hermanos/es
Pueblu Casa de Saxonia-Coburgu y Gotha
Estudios
Estudios Universidá d'Edimburgu
Christ Church College (es) Traducir
Trinity College (es) Traducir
Llingües falaes inglés
Oficiu aristócrata, coleicionista d'arte, monarca, políticu
Llugares de trabayu Londres
Premios
Miembru de Bullingdon Club (en) Traducir
Royal Society
Instrumentu musical gaita
Serviciu militar
Cuerpu militar Exércitu Británicu
Graduación field marshal (es) Traducir
Creencies
Relixón protestantismu
Cambiar los datos en Wikidata
Pa ver otros monarques col nome de "Eduardu VII", Eduardu VII.

Eduardu VII del Reinu Xuníu (Albert Edward of Saxe-Coburg and Gotha, n'inglés; 9 de payares de 1841-6 de mayu de 1910) foi rei del Reinu Xuníu y los dominios de la Mancomunidá Británica y emperador de la India del 22 de xineru de 1901 hasta la so muerte'l 6 de mayu de 1910. Foi'l primer monarca británicu de la casa de Saxonia-Coburgu-Gotha, qu'años dempués foi renombrada como la casa de Windsor pol so fíu, Xurde V.

Antes del so ascensu al tronu, llevó'l títulu de príncipe de Gales y foi herederu aparente mientres más tiempu que cualesquier de los sos predecesores: 59 años, dos meses y trece díes.[10] Mientres el llargu reináu de la so madre, la reina Victoria, foi escluyíu del poder políticu y llegó a personificar la tan de moda ociosa aristocracia.

La dómina eduardiana, que toma'l reináu d'Eduardo y foi nomada nel so honor, coincidió cola llegada d'un nuevu sieglu y l'entamu de cambeos significativos na teunoloxía y la sociedá, incluyendo'l vuelu con motor y el surdimientu del socialismu. Eduardo desempeñó un papel importante na modernización de la flota británica, la reforma de los servicios médicos del exércitu[11] y la reorganización del exércitu británicu dempués de la Segunda Guerra de los Bóeres. Eduardo fomentó les bones rellaciones ente Gran Bretaña y otros países europeos, especialmente Francia, polo que foi conocíu popularmente como «el Pacificador».

Primeros años

Alberto Eduardo, príncipe de Gales en 1846 (Royal Collection, palaciu de St James).

Eduardo nació a les 10:48 de la mañana del 9 de payares de 1841 nel Palaciu de Buckingham. La so madre yera la reina Victoria del Reinu Xuníu, la única fía del príncipe Eduardo, duque de Kent y Strathearn y la princesa Victoria de Saxonia-Coburgu-Saalfeld. El so padre yera l'príncipe Alberto de Saxonia-Coburgu-Gotha, primu y príncipe consorte de Victoria. Foi bautizáu como Alberto Eduardo, el 25 de xineru de 1842 na Capiya de San Jorge nel Castiellu de Windsor. Los sos padrinos fueron Federico Guillermu IV de Prusia, el so tíu güelu el príncipe Adolfo, duque de Cambridge, Fernandu II de Portugal, la so tida María de Wurtemberg, la princesa Carolina de Hesse-Kassel y la so tía güela la princesa Sofía. Mientres tola so vida foi llamáu Bertie.

Siendo fíu mayor varón d'un soberanu británicu, adquirió de forma automática los títulos de duque de Cornualles y duque de Rothesay dende la so nacencia. Como fíu del príncipe Alberto tamién tuvo los títulos de príncipe de Saxonia-Coburgu-Gotha y duque de Saxonia. La reina Victoria dio-y el títulu de príncipe de Gales y conde de Chester el 8 d'avientu de 1841. El 9 de payares de 1853 concedióse-y el títulu de conde de Dublín y foi nomáu caballeru de la Orde de la Jarretera. El 24 de mayu de 1867 foi investido caballeru de la Orde del Cardu. En 1863 arrenunció a los sos derechos socesorios sobre'l Ducáu de Saxonia-Coburgu-Gotha en favor del so hermanu menor, Alfredo, darréu duque d'Edimburgu.

Educación

La reina Victoria y el príncipe Alberto taben decidíos a que'l so fíu mayor tuviera una educación que la preparara pa ser un monarca constitucional modelu. A los siete años, Eduardo entamó un rigorosu programa educativu escurríu pol príncipe Alberto y supervisáu por dellos profesores. A diferencia de la so hermana mayor, Eduardo nun sobresalió nos estudios. Intentó algamar les mires de los sos padres, pero foi en devanéu. Anque nun foi un estudiante destacáu —los sos verdaderos talentos yeren l'encantu, la sociabilidá y el tactu—, Benjamin Disraeli describir como intelixente, informáu y de prestosos modales.[12]

Dempués d'un viaxe educativu a Roma, que realizó nos primeros meses de 1859, pasó'l branu d'esi añu estudiando na Universidá d'Edimburgu baxu tutelar de Lyon Playfair, ente otros. N'ochobre matriculóse como estudiante nel Christ Church n'Oxford.[13] Llibre de les restricciones educatives impuestes polos sos padres, per vegada primera esfrutó del estudiu y realizó satisfactoriamente los sos exámenes.[14] En 1861, foi tresferíu al Trinity College en Cambridge,[15] onde estudió la cátedra d'historia so tutelar de Charles Kingsley, Regius Professor d'Historia Moderna.[16] Los esfuercios de Kingsley consiguieron les meyores actuaciones académiques na vida d'Eduardo y esti realmente espera con enganíes les clases del profesor.[17]

Mocedá

Eduardo nes tabayones del Niágara en 1860.

En 1860, Eduardo entamó la primer xira por América del Norte realizada por un herederu al tronu británicu. El so xenial bon humor y bonhomía convirtieron la xira nun gran ésitu.[18] Inauguró'l puente Victoria en Montreal, que crucia'l ríu San Llorienzo, y asitió la piedra angular en Parliament Hill en Ottawa. Reparó a Charles Blondin travesar les tabayones del Niágara sobre la cuerda fluexa y permaneció mientres tres díes col presidente James Buchanan na Casa Blanca. Buchanan acompañó al príncipe a Mount Vernon, a presentar los sos respetos ante la tumba de George Washington. Vastos ensames saludar perdayuri. Conoció a Henry Wadsworth Longfellow, Ralph Waldo Emerson y Oliver Wendell Holmes. Dixéronse oraciones pola familia real na Ilesia de la Trinidá de Nueva York per primer vegada dende 1776.[18] La xira de cuatro meses a lo llargo de Canadá y Estaos Xuníos impulsó considerablemente l'enfotu y l'autoestima d'Eduardo y tuvo munchos beneficios diplomáticos pa Gran Bretaña.[19]

Al so regresu, Eduardo esperaba siguir una carrera nel exércitu británicu, pero foi-y negáu porque él yera l'herederu al tronu. Los sos rangos militares fueron honorarios. En setiembre de 1861, Eduardo foi unviáu a Alemaña, supuestamente pa reparar maniobres militares, pero en realidá con cuenta de tuviera una xunta cola princesa Alexandra de Dinamarca, la fía mayor del príncipe Christian de Dinamarca y de la so esposa Luisa. La reina Victoria y el príncipe Alberto decidieren qu'Eduardo y Alejandra teníen de casase. Conocer en Speyer el 24 de setiembre so los auspicios de la so hermana, la princesa heredera de Prusia.[20] La hermana d'Eduardo, siguiendo les instrucciones de la so madre, atopárase cola princesa danesa Alejandra en Strelitz en xunu; ésta causó-y una impresión bien favorable al nuevu príncipe que quedó prindáu de la so gran guapura. Eduardo y Alejandra simpatizaron dende'l principiu. La xunta foi favorable pa dambes partes y los planes de matrimoniu avanzaron.[21]

A partir d'esta dómina Eduardo empezó a formase una reputación de playboy. Decidíu a llograr cierta esperiencia militar, Eduardo asistió a maniobres del exércitu n'Irlanda. Mientres esi tiempu, l'actriz Nellie Clifden foi introducida a les escondidielles na so tienda polos sos compañeru oficiales. El príncipe Alberto, anque enfermu, quedó ablayáu y visitó a Eduardo en Cambridge pa reprendelo. Alberto morrió n'avientu de 1861, apenes dos selmanes dempués de la visita. La reina Victoria taba inconsolable, pol restu de la so vida vistió de llutu y culpó a Eduardo pola muerte del so padre. De primeres, consideraba con disgustu al so fíu como frívolu, indiscretu ya irresponsable. Victoria escribió-y a los so fía mayor: «Nun puedo, nin voi poder, miralo ensin respigame».[22]

Matrimoniu y fíos

Eduardo y Alejandra el día de la so boda en 1863.

Dempués de enviudar, la reina Victoria retirar de la vida pública, pero pocu dempués de que morriera'l príncipe Alberto iguar por qu'Eduardo partiera nuna estensa xira pol Oriente, qu'incluyía Exiptu, Xerusalén, Damascu, Beirut y Constantinopla.[23] Asina tornó a Gran Bretaña fixeron preparativos pal so compromisu, que foi formalizáu nel Castiellu Real de Laeken en Bélxica el 9 de setiembre de 1862.[24] Eduardo y Alejandra casar na capiya de St. George nel Castiellu de Windsor el 10 de marzu de 1863. Eduardo tenía ventiún años y Alejandra, dieciocho.

Eduardo y la so esposa establecieron Marlborough House como la so residencia de Londres y Sandringham House, en Norfolk, como la so casa de campu. El matrimoniu cuntó cola desaprobación de ciertos círculos porque la mayoría de los familiares de la reina Victoria yeren alemanes y Dinamarca taba en desalcuerdu con Alemaña sobre los territorios de Schleswig-Holstein. Cuando'l padre d'Alejandra heredó'l tronu de Dinamarca en payares de 1863, la Confederación Alemana aprovechó la oportunidá pa invadir y anexonase Schleswig-Holstein. La reina Victoria caltuvo opiniones contradictories sobre si la pareya resultaría fayadiza dáu'l clima políticu.[25] Dempués del matrimoniu, espresó la so esmolición pol estilu de vida social de la pareya ya intentó impone-yos el so puntu de vista en diverses cuestiones, incluyendo los nomes de los sos fíos. La pareya tuvo seis vástagos: Alberto Víctor, Jorge, Luisa, Victoria, Maud y Alejandro, que finó a les poques hores de nacer. Al paecer, tolos fíos d'Alejandra fueron prematuros; el biógrafu Richard Hough pensaba que la princesa engañaba deliberadamente a la reina Victoria sobre la fecha probable de partu porque que nun quería que tuviera presente cuando daba a lluz.[26]

Eduardo tuvo delles amantes a lo llargo de la so vida matrimonial: l'actriz Lillie Langtry; lady Randolph Churchill, madre de sir Winston Churchill;[27] Daisy Greville, condesa de Warwick; l'actriz Sarah Bernhardt; Susan Pelham-Clinton; la cantante Hortense Schneider; la prostituta Giulia Barucci; la faneguera filántropa Agnes Keyser y Alice Keppel. Calcúlase que, a lo menos, tuvo cincuenta y cinco rellaciones estramatrimoniales.[28] Non siempres quedó claro hasta qué puntu llegaron estes rellaciones. Eduardo siempres s'esforció por ser discretu, pero nun consiguió torgar los rumores nin les especulaciones de la prensa.[29] Una de les bisnietes de Alice Keppel, Camila Parker Bowles, convertir na amiga y, darréu, esposa de Carlos, príncipe de Gales, unu de los tataranietos d'Eduardo. Se rumoreó que la güela de Camila, Sonia Keppel (nacida en mayu de 1900), yera fía illexítima d'Eduardo, pero «cuasi de xuru» yera fía de George Keppel, con quien guardaba un notable asemeyáu.[30] Eduardo nunca reconoció a los sos fíos illexítimos.[31] Créese qu'Alejandra foi consciente de munchos de los sos romances y que los aceptaba.[32]

En 1869, sir Charles Mordaunt, miembru del parllamentu británicu, amenació con nomar a Eduardo como corresponsable nel so xuiciu de divorciu. Finalmente nun lo fixo, pero Eduardo foi llamáu como testigu nel casu a principios de 1870. Demostróse qu'Eduardo visitara la casa de los Mordaunt mientres sir Charles taba na Cámara de los Comunes. Anque nun foi probáu namás y Eduardo negó cometer adulteriu, la suxerencia de deshonestidad foi dañible.[14][33]

Herederu presuntivo

Mientres la viudez de la reina Victoria, Eduardo foi pioneru na idea de les apaiciones reales públiques tal como les conocemos agora —por casu, la inauguración del Thames Embankment en 1871, del túnel Mersey en 1886 y de la ponte de la Torre en 1894.[34] Sicasí, la so madre nun-y dexó desempeñar un papel activu nel funcionamientu del país hasta 1898.[11][35] Unviábense-y resumes de los documentos importantes del Gobiernu, pero negar a da-y accesu a los orixinales.[14] Fadió a la so madre por asitiase a favor de Dinamarca nel asuntu de Schleswig-Holstein en 1864 (la reina yera progermánica) y el mesmu añu fadiar nuevamente por faer un esfuerciu especial p'atopase con Garibaldi.[36] El primer ministru lliberal William Gladstone unviába-y documentos secretamente.[14]

En 1870, el sentimientu republicanu en Gran Bretaña recibió un impulsu cuando l'emperador francés Napoleón III foi ganáu na Guerra Franco-Prusiana y foi declarada la Tercer República Francesa.[37] Sicasí, nel iviernu de 1871, una fregadura cola muerte condució a una meyora tantu na popularidá d'Eduardo, como na rellación cola so madre. Mientres la so estadía nel Londesborough Lodge, cerca de Scarborough en Yorkshire del Norte, Eduardo contraxo la fiebre tifoideo, la enfermedá que se pensaba que matara al so padre. Hubo una gran esmolición nacional y unu de los sos invitaos (lord Chesterfield) morrió. La recuperación d'Eduardo foi recibida con aliviu cuasi universal.[14] Como parte de les celebraciones públiques, Arthur Sullivan compunxo Festival Te Deum. Eduardo cultivó rellaciones d'amistá con políticos de tolos partíos, incluyíos los republicanos, y en gran midida esto estenó cualquier sentimientu residual nel so contra.[38] Dende 1886, el secretariu d'asuntos esteriores, lord Rosebery, unviába-y despachos de la so oficina, y dende 1892 dexóse-y l'accesu a dellos papeles del gabinete.[14]

En 1875, Eduardo partió pa la India nuna estensa xira d'ocho meses pol subcontinente. Los sos conseyeros comentaron sobre la so costume de tratar a toles persones por igual, independientemente de la so clase social o color de piel. En cartes a la so casa, quexar del tratu que los funcionarios británicos dáben-yos a los nativos: «Porque un home tenga la cara negra y una relixón distinta a la nuesa, nun hai razón pola que tenga de ser tratáu como un brutu».[39] A la fin de la xira, la so madre recibió del Parllamentu'l títulu de Emperatriz de la India, en parte como resultancia del ésitu de la xira.[40]

Eduardo foi mecenes de les artes y les ciencies y ayudó a fundar el Royal College of Music. Inauguró'l colexu en 1883 coles pallabres: «Les lleiciones yá nun pueden tar dixebraes de les aules [...] Clamo pola música que produz esa unión de sentimientos que tanto deséu promover».[40] Coles mesmes esfrutó de los deportes y los xuegos d'azar y foi un entusiasta cazador. Ordenó que tolos relós en Sandringham tuvieren adelantraos media hora pa tener más tiempu pa disparar. Esta tradición llamada Sandringham time siguió hasta 1936, cuando foi abolida por Eduardu VIII.[41] Tamién estableció un campu de golf en Windsor. Pa la década de 1870, el futuru rei había tomáu gran interés nes carreres de caballos y les carreres de torgues. En 1896, el so caballu Persimmon ganó'l Derby de Epsom y el St. Leger Stakes. En 1900, l'hermanu de Persimmon, Diamond Jubilee, ganó cinco carreres (el Derby, el St Leger, el 2,000 Guineas Stakes, Newmarket Stakes y Eclís Stakes)[42] y otru de los caballos d'Eduardo, Ambush II, ganó'l Grand National.[43]

En tol mundu foi consideráu como un árbitru de la moda masculina.[44][45] Punxo de moda'l tweed, los sombreros Homburg y les chaquetes Norfolk y popularizó l'usu de la corbata negra con esmoquin, en llugar de corbata blanca y frac.[46] Foi pioneru nel plancháu de les piernes de los pantalones de llau a llau en llugar del agora normal plancháu con plegues al frente y tras,[47] y créese qu'introdució'l pescuezu de camisa que se llevanta y dóblase.[48] Un purista del bon vistir, dizse que amonestó al primer ministru, lord Salisbury, por llevar los pantalones de miembru del Trinity House cola chaqueta del Conseyu Priváu. Somorguiáu nuna crisis internacional, el primer ministru contestó-y al príncipe de Gales, que fuera una mañana escura y «la mio mente tien de tar ocupada en dalguna tema de menor importancia».[49] La tradición masculina de dexar ensin abrochar el botón inferior del chalecu dizse que ta venceyada con Eduardo, quien supuestamente dexó de faelo por cuenta de la so gran circunferencia abdominal.[14] La so cintura midía 122 cm poco primero de la so coronación. Introdució la práutica de comer rosbif, papes al fornu, mueyu de rábanu y Yorkshire pudding los domingos, que sigue siendo unu de los platos favoritos británicos pa la xinta del domingu.[50][51]

La familia del príncipe de Gales nuna ilustración de 1891 (basada nuna fotografía de 1889): (izq. a derecha) El príncipe Alberto Víctor, la princesa Maud, la princesa de Gales, el príncipe de Gales, la princesa Luisa, el príncipe Jorge y la princesa Victoria.

En 1891, Eduardo tuvo envolubráu nel real escándalu del bacará, cuando fixo públicu que participara nun xuegu de cartes illegal l'añu anterior. El príncipe viose obligáu a apaecer como testigu ante'l tribunal per segunda ocasión cuando unu de los xugadores demandó a los sos compañeros por bilordiu en siendo acusáu de faer trampa —finalmente la demanda nun tuvo ésitu.[52] Nel mesmu añu Eduardo tuvo arreyáu nun conflictu personal, cuando lord Charles Beresford amenació con revelar detalles de la vida privada d'Eduardo a la prensa, como protesta contra pola interferencia d'Eduardo nel romance de Beresford con Daisy Greville, condesa de Warwick. L'amistá ente los dos homes estropióse irreversiblemente y la rensía de dambos duraría los restu de les sos vides.[53] Polo xeneral les llocaes de temperamentu d'Eduardo yeren de curtia duración y «dempués de dexase dir... [podía] anidiar los problemes siendo especialmente prestosu».[54]

N'avientu de 1891, el príncipe Alberto Víctor, el fíu d'Eduardo, comprometer cola princesa Victoria María de Teck. Poques selmanes dempués del compromisu, Alberto Víctor morrió de neumonía. Eduardo taba desconsoláu. «Perder el nuesu fíu mayor», escribió, «ye una d'eses calamidaes qu'unu nunca puede superar». Eduardo díxo-y a la reina Victoria: «[Podría] dar la mio vida pola suya, yá que nun-y doi nengún valor a la mía».[55] Alberto Víctor foi'l segundu de los fíos d'Eduardo en morrer. En 1871, el so fíu Alejandro Juan morrió apenes 24 hores dempués de nacer. Naquella ocasión, Eduardo aportunó n'asitiar personalmente al pequeñu nel so ataúd «con llárimes corriendo poles sos mexelles».[56]

El 4 d'abril de 1900, mientres un viaxe a Dinamarca al traviés de Bélxica, Eduardo foi víctima d'un intentu d'asesinatu, cuando Jean-Baptiste Sipido disparó-y en protesta pola Guerra Bóer. Sipido escapó a Francia; el retrasu percibíu de les autoridaes belgues na solicitú d'estradición, combináu col disgustu británicu poles otomíes belgues nel Congo, empioraron la de por sí yá mala rellación ente'l Reinu Xuníu y el continente. Sicasí, nos próximos diez años, la afabilidad y la popularidá d'Eduardo, según el so usu de les conexones familiares, ayudaron a Gran Bretaña na construcción d'aliances europees.[57]

Ascensu al tronu

Eduardu VII del Reinu Xuníu.

Cuando la reina Victoria morrió'l 22 de xineru de 1901, Eduardo convertir en rei del Reinu Xuníu, emperador de la India y, como una innovación, rei de los dominios británicos.[58] Escoyó reinar sol nome d'Eduardu VII, en llugar d'Alberto Eduardo —el nome que la so madre deseyaba qu'usara,[59] declarando que nun deseyaba «infravalorar el nome d'Alberto» y menguar l'estatus del so padre con quien ente la realeza'l nome Albert tenía de permanecer solo.[60] El númberu VII foi omitíu dacuando n'Escocia, inclusive pola ilesia nacional, en deferencia a les protestes de que los anteriores Eduardos fueron reis ingleses que «fueren escluyíos d'Escocia por batalles militares».[14] J. B. Priestley recordaba: «Yera namái un neñu cuando [Eduardo] asocedió a Victoria en 1901, pero puedo atestiguar la so estraordinaria popularidá. Yera de fechu el rei más popular qu'Inglaterra conociera dende principios de la década de 1660».[61]

Cuatro rey: Eduardu VII (derecha) colos sos socesores —(d'esquierda a derecha) el so fíu y socesor Xurde V, los sos nietos y futuros Eduardu VIII y Xurde VI.

Donó al Estáu'l Palaciu d'Osborne, la casa de los sos padres na isla de Wight, y siguió viviendo en Sandringham House.[62] Podía dexase ser magnánimo: el so secretariu priváu, sir Francis Knollys, afirmó que foi'l primer herederu al tronu con saldu positivu nes sos cuentes.[63] Les finances d'Eduardo fueren remanaes hábilmente por sir Dighton Probyn, contralor de palaciu, que se beneficiara de los conseyos de los amigos de financieros xudíos d'Eduardo, como Ernest Cassel, Maurice de Hirsch y la familia Rothschild.[64] Nun momentu d'antisemitismu xeneralizáu, Eduardo atraxo crítiques por rellacionase abiertamente con xudíos.[65]

Eduardu VII y Alejandra fueron coronaos na abadía de Westminster el 9 d'agostu de 1902 pol arzobispu de Canterbury, Frederick Temple, quien morrió namái cuatro meses más tarde. La coronación fuera programada orixinalmente pal 26 de xunu, pero dos díes antes, el 24 de xunu, a Eduardo diagnosticáronlu una apendicitis.[66] L'apendicitis polo xeneral nun yera tratada quirúrgicamente, lo que traía una alta tasa de mortalidá, pero les meyores en anestesia y antisepsia nos anteriores cincuenta años fixeron posible la ciruxía que-y salvó la vida.[67] Sir Frederick Treves, col sofitu de lord Lister, realizó una ciruxía —nesi entós radical— consistente en drenar el absceso del apéndiz al traviés d'una pequeña incisión. A otru día, Eduardo taba sentáu na cama fumando un cigarru.[68] Dos selmanes más tarde anuncióse que'l rei taba fuera de peligru. Treves foi honráu cola dignidá de baronet (qu'Eduardo iguara antes de la ciruxía)[69] y el tratamientu quirúrxicu de l'apendicitis entró a formar parte de la corriente médica principal.[67]

Edward reformó los palacios reales, reintrodució les ceremonies tradicionales, como la Ceremonia d'apertura del Parllamentu, que la so madre dexara de llau, y fundó nueves órdenes honoraries, como la Orde del Méritu, pa reconocer les contribuciones a les artes y les ciencies.[70] En 1902, el xa de Persia, Mozzafar ad-Din, visitó Inglaterra y esperaba recibir la Orde de la Jarretera. Eduardo negar a da-y esti altu honor al xa porque la orde davezu yera'l so regalu personal y el secretariu de rellaciones esteriores, lord Lansdowne, prometiera la orde ensin el so consentimientu. Eduardo tamién s'opunxo a introducir a un musulmán nuna orde cristiana de caballería. La so negativa amenació con estropiar los esfuercios británicos por ganar influencia en Persia,[71] pero a Eduardo fadiáronlu los intentos de los sos ministros por amenorgar los poderes tradicionales del rei.[72] Finalmente venció y l'añu siguiente Gran Bretaña unvió una embaxada especial con una Orde de la Jarretera pal xa.[73]

Tíu d'Europa

Eduardo y cuatro de los sos nietos en 1902.

Como rei, los intereses principales d'Eduardo moraben nos campos de les rellaciones esteriores y los asuntos naval y militar. Apoderaba'l francés y alemán, fixo delles visites al estranxeru y tomó vacaciones añales en Biarritz y Mariánské Lázně.[41] Unu de los sos viaxes al estranxeru más importantes foi una visita oficial a Francia na primavera de 1903, como convidáu del presidente Émile Loubet. Una visita al papa Lleón XIII en Roma ayudó a crear l'atmósfera pa la Entente Cordiale anglo-francesa, un alcuerdu que delineaba les colonies britániques y franceses n'África del Norte y refugaba cualesquier futura guerra ente los dos países. La Entente foi axustada ente'l ministru de rellaciones esteriores francés, Théophile Delcassé, y el secretariu d'asuntos esteriores británicu, lord Lansdowne. Robláu en Londres el 8 d'abril de 1904 por Lansdowne y l'embaxador francés Paul Cambon, marcó'l fin de sieglos de rivalidá anglo-francesa y del arrogante aislamientu de Gran Bretaña de los asuntos continentales ya intentó compensar el predominiu creciente del Imperiu alemán y el so aliáu, l'Imperiu austrohúngaru.[74]

Eduardo taba rellacionáu con cuasi tolos monarques europeos y aportó a conocíu como'l Tíu d'Europa».[11] L'emperador Guillermu II d'Alemaña, el zar Nicolás II de Rusia, el gran duque Ernesto Luis de Hesse-Darmstadt, el duque Carlos Eduardo de Saxonia-Coburgu-Gotha y el duque Ernesto Augusto de Brunswick yeren sobrinos d'Eduardo; la reina Victoria Eugenia d'España, la princesa heredera Margarita de Suecia, la princesa heredera María de Rumanía, la princesa heredera Sofía de Grecia, la zarina Alejandra de Rusia, la gran duquesa Alejandra de Mecklemburgu-Schwerin y la duquesa Carlota de Saxonia-Meiningen yeren les sos sobrines; el rei Haakon VII de Noruega yera'l so sobrín por matrimoniu y el so xenru; el rei Jorge I de Grecia y el rei Federico VIII de Dinamarca yeren los sos cuñaos; el rei Alberto I de Bélxica, los reis Carlos I y Manuel II de Portugal y el zar Fernandu I de Bulgaria yeren los sos primos segundos. Eduardo taba esteláu colos sos nietos y consentir pa consternación de los sos institutrices.[75] Sicasí, había un familiar qu'a Eduardo -y disgustaba, la so difícil rellación col so sobrín, l'emperador Guillermu II, exacerbó les tensiones ente Alemaña y Gran Bretaña.[76]

N'abril de 1908, mientres la estancia añal d'Eduardo en Biarritz, aceptó la dimisión del primer ministru británicu sir Henry Campbell-Bannerman. Rompiendo colos precedentes, Eduardo convidó al socesor de Campbell-Bannerman, H. H. Asquith, a que viaxara a Biarritz pa la ceremonia de besar les manes. Asquith obedeció, pero la prensa criticó l'acción del rei de nomar un primer ministru en suelu estranxeru en llugar de tornar a Gran Bretaña.[77] En xunu de 1908, Eduardo convertir nel primer monarca británicu en visitar l'Imperiu rusu, a pesar de negase primeramente en 1906, cuando les rellaciones anglu-ruses yeren tirantes por cuenta de les remortines de la Guerra ruso-xaponesa, l'incidente de Dogger Bank y la disolución de la Duma pol zar.[78] El mes anterior, Eduardo visitó los países escandinavos, convirtiéndose nel primer monarca británicu en visitar Suecia.[79]

Opiniones polítiques

Bustu d'Eduardu VII por Francis Derwent Wood.

Eduardo arreyar de manera importante nos alderiques sobre la reforma del exércitu, pos rescamplaba la necesidá d'una reorganización dempués de los errores asocedíos mientres la Segunda Guerra de los Bóeres. Sofitó'l rediseño de la llinia de mandu del exércitu, la creación del exércitu territorial y la decisión d'apurrir una fuercia espedicionario que sofitara a Francia en casu de qu'entrara en guerra con Alemaña.[80] Tamién se suxurió una reforma de la Royal Navy, en parte por cuenta de los presupuestos navales siempres en medría y por cuenta de l'apaición de la Marina Imperial alemana como una nueva amenaza estratéxica.[81] Finalmente surdió una disputa ente l'almirante lord Charles Beresford, que favorecía l'aumentu del gastu y un ampliu esplegue, y el primer lord del mar, l'almirante sir John Fisher, quien favorecía l'aforru, l'esguace de buques obsoletos y una realineación estratéxica de la Royal Navy cuntando colos buques torpederos pa la defensa del país, sofitáu polos nuevos acorazaos.[82] Eduardo brindó-y sofitu a Fisher, en parte porque nun-y gustaba Beresford, y finalmente Beresford foi despidíu. Beresford siguió la so campaña fora de l'armada y Fisher finalmente anunció la so dimisión a finales de 1909, anque se caltuvieron la mayor parte de les sos polítiques.[83] El rei tuvo íntimamente arreyáu na designación del socesor de Fisher; una y bones la reña ente Fisher y Beresford estremara al serviciu, la única figura conocida y verdaderamente calificada fora de dambos bandos yera sir Arthur Knyvet Wilson, quien se retirara en 1907.[84] Wilson taba ronciegu a volver al serviciu activu, pero Eduardo convenciólu de lo contrario y Wilson convertir nel primer lord del mar el 25 de xineru de 1910.[85]

Como príncipe de Gales, Eduardo llegara a esfrutar de les rellaciones templaes y mutuamente respetuoses con W. Y. Gladstone, quien repunaba a la so madre.[86] Pero'l fíu de Gladstone, el secretariu del interior Herbert Gladstone, enfureció al rei porque entamaba dexar a los sacerdotes católicos llevar la eucaristía al traviés de les cais de Londres usando les sos indumentarias eclesiástiques, y por nomar a dos dames, Lady Frances Balfour y la señora d'H. J. Tennant, pa integrar una comisión real sobre la reforma de la llei de divorcio —Eduardo pensaba que yera difícil aldericar sobre'l divorciu «con delicadeza o inclusive con decencia» enfrente de les dames. Philip Magnus, el biógrafu d'Eduardo, suxure que Gladstone convertir nuna cabeza de turcu por que'l rei agafar de forma xeneral col gobiernu lliberal. Gladstone foi despidíu na remodelación ministerial del añu siguiente y el rei tuvo d'alcuerdu, con cierta reticencia, en que se-y nomara gobernador xeneral de Sudáfrica.[87]

Eduardo escasamente tuvo interesáu na política, anque les sos opiniones sobre delles temes yeren notablemente lliberales pa la dómina. Mientres el so reináu dixo qu'utilizar la pallabra nigger —un términu n'inglés pa denominar a les persones de raza negra que tien connotación peyorativa— yera «vergonzosu», magar que yera d'usu común.[88] Mientres yera príncipe de Gales, tuvo que ser disuadido de romper col precedente constitucional votando abiertamente na Cámara de los Lores pola propuesta de Llei de Representación de les Persones de 1884 de Gladstone. N'otros asuntos foi menos progresista: por casu, nun sofitó'l sufraxu femenín,[14][89] anque suxurió que la reformadora social Octavia Hill integrara la Comisión de vivienda pa la clase obrera.[90] Tamién s'opunxo a la Home Rule irlandesa, prefiriendo nel so llugar una forma de monarquía dual.[14] Eduardo vivió una vida de luxu que de cutiu taba lloñe de la que vivíen la mayoría de los sos súbditos. Sicasí, el so encantu personal con persones de tolos niveles de la sociedá y la so enérxica condena del prexuiciu de dalguna forma apangaron les tensiones raciales y republicanes fortalecíes mientres la so vida.[14]

Crisis constitucional

Perfil d'Eduardu VII nuna moneda de mediu penique de 1902.

Nel últimu añu de la so vida, Eduardo viose envolubráu nuna crisis constitucional, cuando la mayoría conservadora na cámara de los Lores negar a aprobar el People's Budget (Presupuestu del pueblu), propuestu pol gobiernu lliberal del primer ministru H. H. Asquith. La crisis desaguó —dempués de la muerte d'Eduardo— na eliminación del derechu de los lores a vetar la llexislación.

El rei taba descontentu colos ataques lliberales a los pares, lo qu'incluyía un polémicu discursu de David Lloyd George en Limehouse.[91] El ministru del gabinete, Winston Churchill, esixó públicamente unes eleiciones xenerales, polo cual Asquith pidió esculpes al conseyeru del rei, lord Knollys y reprendió a Churchill nuna xunta de gabinete. Eduardo taba tan ablayáu pol tonu que tomaba la guerra de clases —anque Asquith díxo-y qu'agafamientu del partíu fuera cuasi tan malu como cuando s'emitió la propuesta de llei pa dar autonomía a Irlanda en 1886—, que-y presentó al so fíu a Richard Haldane, secretariu d'estáu pa la guerra, como «l'últimu rei d'Inglaterra».[92] Dempués de que Minoru, unu de los caballos del rei, ganó'l Derby el 26 de xunetu de 1909, Eduardo tornó a la pista a otru día y rióse cuando un home glayó: «¡Agora, rei. Ganó'l Derby. Vuelva a casa y esllea esi sangrientu Parllamentu!».[93]

Muerte

El 6 de mayu de 1910, Eduardo taba enfermu de bronquitis. Fumóse un cigarru al mediudía y sufrió un infartu, morriendo a les 23:45 nel Palaciu de Buckingham.

Legáu

Escudo del Reximientu d'Infantería "Arapiles" nᵘ 62 (Exércitu español).
Nesti escudu puede reparase el monograma d'Eduardu VII y el nome del reximientu británicu que destacó mientres la batalla que-y dio nome. Dambes inscripciones fueron adoptaes con motivu del centenariu del empiezu de la Guerra de la Independencia (1908).[94]

Antes de xubir al tronu a la edá de 59 años, Eduardo foi'l príncipe herederu por más tiempu que nengún otru na historia británica,[11] hasta que foi superáu pol so tataranieto Carlos, príncipe de Gales. Como'l títulu de príncipe de Gales nun ye esautamente coincidente cola posición d'herederu, Eduardo sigue siendo la persona qu'ostentó'l títulu mientres más tiempu: 59 años y 45 díes.[95]

Como rei, Eduardu VII resultó un ésitu mayor del que naide esperaba, pero yá yera un home vieyu y tuvo poco tiempu pa desempeñar esi rol. Mientres el so curtiu reináu, asegurar de que'l so segundu fíu y herederu, Jorge, tuviera bien preparáu pa xubir al tronu. Los contemporáneos describen la so rellación como más d'hermanos cariñosos que de padre y fíu.[96] A la muerte d'Eduardo, Jorge escribió nel so diariu: «Perdí al mio meyor amigu y el meyor de los padres [...] Nunca tuvi una sola pallabra d'enfadu con él. Toi acorviáu pol dolor y tengo el corazón rotu [...]».[97] Eduardo recibió crítiques pola so aparentemente autoindulgente busca del prestar, pero recibió grandes aponderamientos polos sos bonables y atentos bonos modales y pola so habilidá diplomática. Como'l so nietu escribió: «El so llau más llixeru [...] escurez el fechu de que tuvo conocencia ya influencia».[98] «Tuvo un enorme entusiasmu pol placer, pero tamién tenía un verdaderu sentíu del deber», escribió J. B. Priestley.[99] lord Esher escribió qu'Eduardo yera «atentu, elegante y desenvueltu y non indecoroso —pero demasiáu humanu—».[100] Eduardu VII foi soterráu na capiya de San Jorge nel Castiellu de Windsor. Como Barbara Tuchman señaló nel so llibru d'historia The Guns of August, el so funeral marcó «el mayor conxuntu de realeza y rangu enxamás axuntáu nun solu llugar y, d'esta clase, el postreru».

Eduardo foi emponderáu como «pacificador»,[101] pero siempres tarreció que'l so sobrín, l'emperador alemán Guillermu II, podría llevar a Europa a la guerra.[102] Cuatro años dempués de la muerte d'Eduardo, españó la Primer Guerra Mundial. Les reformes navales y l'alianza anglo-francesa que sofitara, según les rellaciones ente la so vasta familia real, fueron puestes a prueba.

El barcu líder d'una nueva clase d'acorazaos, llanzada en 1903, foi nomáu nel so honor. Munches escueles n'Inglaterra lleven el nome d'Eduardo; dos de les más grandes tán en Melton Mowbray y Sheffield. La escuela King Edward VII en Johannesburgu, Sudáfrica, ye una de les más antigües escueles nesi país y foi nomada n'honor d'Eduardo dempués de la so muerte. L'hospital King Edward Memorial Hospital en Bombay, India; el King Edward Medical University, Paquistán; King Edward Memorial Hospital for Women en Subiaco, Australia Occidental; y el King Edward VII Hall na Universidá Nacional de Singapur lleven el nome del rei Eduardo. El Parque Eduardu VII en Lisboa, King Edward Avenue en Vancouver, King Edward VII Avenue en Windsor y en Cardiff, Rue Edouard VII en París y King Edward Cigars tamién lleven el so nome. El Kew Bridge en Londres foi llamáu orixinalmente'l King Edward VII Bridge dempués la so apertura pol rei en 1903.

Pueden atopase estatues d'Eduardo al traviés de too l'antiguu imperiu, como la de Waterloo Place, Londres; Centenary Square, Birmingham; Union Street, Aberdeen; Queen's Park, Toronto; North Terrace, Adelaide; Franklin Square, Hobart; Queen Victoria Gardens, Melbourne; Phillips Square, Montreal; y nel esterior del Real Xardín Botánicu de Sydney.

Títulos, tratamientos, honores y armes

Títulos y tratamientos

Dende la so nacencia'l 9 de payares de 1841, Eduardo recibió'l tratamientu de La so Alteza Real y como fíu mayor del monarca británicu foi nomáu duque de Cornualles y duque de Rothesay (n'Escocia). Cuatro selmanes dempués, el 8 d'avientu, foi nomáu príncipe de Gales y primer conde de Chester. El 17 de xineru de 1850, foi nomáu tamién conde de Dublín.[103][104] Per parte del so padre, el príncipe Alberto, llogró a la nacencia los títulos de príncipe de Saxonia-Coburgu-Gotha y duque de Saxonia.[103]

A partir del 22 de xineru de 1901, tres la muerte de la reina Victoria, Eduardo xubió al tronu como Eduardu VII y convirtióse en rei del Reinu Xuníu y emperador de la India, col tratamientu de La so Maxestá y La so Maxestá Imperial. El so títulu completu como rei foi: «La so Maxestá Eduardu VII, pola gracia de Dios, del Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda y los Dominios británicos más allá de los mares, rei, defensor de la fe, emperador de la India».[104]

Honores

Ente otres distinciones Eduardo foi investido caballeru de la Orde de la Jarretera el 9 de payares de 1858 y caballeru de la Orde del Cardu el 24 de mayu de 1867.,[103][104] como caballeru de la Orde de San Patriciu entós de San Juan.

Armes

Como príncipe de Gales, l'escudu d'armes d'Eduardo yera l'escudu d'armes del Reinu Xuníu col escudu d'armes de Saxonia sobrepuestu y estremáu por un lambel a trés pendientes en argén. Como rei, ostentó'l escudu d'armes del Reinu Xuníu.[105]

Escudu d'armes como príncipe de Gales hasta 1901.
Escudu d'armes como príncipe de Gales hasta 1901.  
Escudu d'armes del rei Eduardu VII del Reinu Xuníu.
Escudu d'armes del rei Eduardu VII del Reinu Xuníu.  
Escudu d'armes del rei Eduardu VII n'Escocia.
Escudu d'armes del rei Eduardu VII n'Escocia.  

Ancestros

Ancestros d'Eduardu VII del Reinu Xuníu

Referencies

Notes

  1. ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ URL de la referencia: http://www.bbc.co.uk/programmes/b03x10q8.
  3. ↑ URL de la referencia: http://www.globalsecurity.org/military/world/europe/uk-saxe-coburg-gotha.htm.
  4. ↑ URL de la referencia: https://web.archive.org/web/20080210110244/http://www.stgeorges-windsor.org/history/hist_burials_date.asp.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Afirmao en: Oxford Dictionary of National Biography. Oxford Biography Index Number: 32975. Editorial: Oxford University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 2004.
  6. ↑ Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Afirmao en: Kindred Britain.
  8. ↑ URL de la referencia: http://www.ordens.presidencia.pt/?idc=154.
  9. ↑ URL de la referencia: https://www.thersa.org/about/albert-medal/past-winners.
  10. ↑ Oppenheimer, Walter (20 d'abril de 2011). «59 años, dos meses y 13 díes esperando ser rei». El País. Consultáu'l 23 d'avientu de 2014. N'abril de 2011, esta marca foi superada por Carlos de Gales:Galaz, Mábel (26 de payares de 2012). «Carlos d'Inglaterra: “Ta acabándoseme el tiempu”». El País. Consultáu'l 26 de payares de 2012.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Edward VII» (inglés). Official website of the British Monarchy. Consultáu'l 7 de setiembre de 2012.
  12. ↑ Bentley-Cranch, p. 4.
  13. ↑ Bentley-Cranch, p. 18
  14. ↑ 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 14,10 Matthew, H. C. G. (September 2004; online edition May 2006) «Edward VII (1841–1910)» (n'inglés). Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, doi 10.1093/ref:odnb/32975. Consultáu'l 24 de xunu de 2009 (ríquese subscripción).
  15. ↑ Venn, J.; Venn, J. A., ed. (1922-1958). «Wales, Albert Edward, H.R.H. Prince of ». Alumni Cantabrigienses (10 vol) (edición online). Cambridge University Press.
  16. ↑ Bentley-Cranch, p. 35.
  17. ↑ Hough, Richard, Edward and Alexandra: Their Private and Public Lives, Londres: Hodder & Stoughton, pp. 36-37, ISBN 0-340-55825-3 
  18. ↑ 18,0 18,1 Bentley-Cranch, páxs. 20-34.
  19. ↑ Hough, páxs. 39-47.
  20. ↑ Bentley-Cranch, páxs. 36-38.
  21. ↑ Hough, páxs. 64-66.
  22. ↑ Middlemas, Keith; Editáu por Antonia Fraser, The Life and Times of Edward VII, Londres: Weidenfeld and Nicolson, p. 31, ISBN 0-297-83189-5 
  23. ↑ Bentley-Cranch, páxs. 40-42.
  24. ↑ Bentley-Cranch, p. 44.
  25. ↑ Middlemas, p. 35
  26. ↑ Hough, p. 116.
  27. ↑ Cartes escrites por Eduardo a Lady Randolph Churchill pueden significar « namás que un picu» pero fueron «[y]scritos con una familiaridá indebida».(Hattersley, Roy, The Edwardians, Londres: Little, Brown, p. 21, ISBN 0-316-72537-4 ).
  28. ↑ Camp, Anthony, Royal Mistresses and Bastards: Fact and Fiction, 1714–1936 . Que se listan equí
  29. ↑ Middlemas, páxs. 74-80.
  30. ↑ Souhami, Diana, Mrs Keppel and her daughter, Londres: HarpurCollins, p. 49 
  31. ↑ Ashley, Mike, The Mammoth Book of British Kings and Queens, Londres: Robinson, pp. 694-695, ISBN 1-84119-096-9 
  32. ↑ Middlemas, p. 89.
  33. ↑ Priestley, J. B., The Edwardians, Londres: Heinemann, pp. 22-23, ISBN 0-434-60332-5 
  34. ↑ Bentley-Cranch, p. 97.
  35. ↑ Hattersley, páxs. 18-19.
  36. ↑ Bentley-Cranch, páxs. 59-60.
  37. ↑ Bentley-Cranch, p. 66.
  38. ↑ Bentley-Cranch, p. 67 y Middlemas, páxs. 48-52.
  39. ↑ Bentley-Cranch, páxs. 101-102.
  40. ↑ 40,0 40,1 Bentley-Cranch, p. 104.
  41. ↑ 41,0 41,1 Windsor, HRH The Duke of, A King's Story, Londres: Cassell and Co, p. 46 
  42. ↑ Bentley-Cranch, p. 110
  43. ↑ Middlemas, p. 98.
  44. ↑ Bergner Hurlock, Elizabeth, The psychology of dress: an analysis of fashion and its motive, Ayer Publishing, p. 108, ISBN 978-0-405-08644-1 
  45. ↑ Mansel, Philip, Dressed to Rule, New Haven: Yale University Press, p. 138, ISBN 0-300-10697-1 
  46. ↑ Bentley-Cranch, p. 84.
  47. ↑ Middlemas, p. 201
  48. ↑ «Try our "98'Curzons!" A few fashion hints for men», Otago Witness, 3 de payares de 1898, http://paperspast.natlib.govt.nz/cgi-bin/paperspast?a=d&d=OW18981103.2.164, consultáu'l 9 de setiembre de 2012, «Foi realmente'l príncipe de Gales quien introdució esti tipi. Recibir orixinalmente mientres cerca d'ocho años d'un fabricante llamáu Charvet, en París.» 
  49. ↑ Roberts, p. 35.
  50. ↑ Bentley-Cranch, p. 80.
  51. ↑ Nun yera un gran bebedor, anque bebía xampán y, dacuando, Porto. (Hattersley, p. 27).
  52. ↑ Hattersley, páxs. 23-25.
  53. ↑ Middlemas, p. 86.
  54. ↑ Sir Frederick Ponsonby, primer barón Sysonby, citáu en Middlemas, p. 188.
  55. ↑ Middlemas, páxs. 95-96.
  56. ↑ Battiscombe, p. 112.
  57. ↑ Middlemas, p. 65.
  58. ↑ Middlemas, p. 104.
  59. ↑ Nengún soberanu inglés o británicu reinó so un nome doble.
  60. ↑ . London Gazette (n'inglés). Suplementu non. 27270 , p. 547 (23 de xineru de 1901). Consultáu'l 10 de setiembre de 2012.
  61. ↑ Priestley, p. 9.
  62. ↑ Duque de Windsor, p. 14.
  63. ↑ Lee, Sidney, King Edward VII: A Biography, Macmillan, pp. vol. II p. 26 
  64. ↑ Middlemas, páxs. 38, 84, 96; Priestley, p. 32.
  65. ↑ Allfrey, Anthony, King Edward VII and His Jewish Court, London: Weidenfeld & Nicolson, ISBN 0-297-81125-8 
  66. ↑ Lee, vol. II, páxs. 102-109.
  67. ↑ 67,0 67,1 Mirilas, P. ; Skandalakis, J.Y., «Not just an appendix: Sir Frederick Treves», Archives of Disease in Childhood 88 (6): 549-552, doi:10.1136/adc.88.6.549, PMID 12765932 
  68. ↑ Duque de Windsor, p. 20.
  69. ↑ Bentley-Cranch, p. 127.
  70. ↑ Bentley-Cranch, páxs. 122-139
  71. ↑ Hattersley, páxs. 39-40
  72. ↑ Lee, vol. II, p. 182
  73. ↑ Lee, vol. II, p. 157; Middlemas, páxs. 125-126.
  74. ↑ Nicolson, Harold (October 1954), «The Origins and Development of the Anglo-French Entente», International Affairs (Royal Institute of International Affairs) XXX (4): 407-416 
  75. ↑ Duque de Windsor, p. 15.
  76. ↑ Middlemas, páxs. 60-61 y páxs. 172-175; Hattersley, páxs. 460-464.
  77. ↑ Lee, vol. II, páxs. 581-582.
  78. ↑ Middlemas, páxs. 167, 169.
  79. ↑ Lee, vol. II, páxs. 583-584.
  80. ↑ Middlemas, páxs. 130-134
  81. ↑ Kennedy, Paul M., The Rise and Fall of British Naval Mastery, Londres: Penguin Books, pp. 215-216 
  82. ↑ Ver principalmente: Lambert, Nicholas A., Sir John Fisher's Naval Revolution, Columbia, Carolina del Sur: University of South Carolina Press, ISBN 1-57003-492-3  Pa un resume más curtiu de les reformes de Fisher consulte: Grove, Eric J., The Royal Navy since 1815, Basingstoke: Palgrave Macmillan, pp. 88-100, ISBN 0-333-72126-8 
  83. ↑ Middlemas, páxs. 134-139
  84. ↑ Lambert, páxs. 200-201.
  85. ↑ Bradford, Admiral Sir Edward Y., Life of Admiral of the Fleet Sir Arthur Knyvet Wilson, Londres: John Murray, pp. 223-225 
  86. ↑ Magnus 1964, p. 212.
  87. ↑ Magnus 1964, p. 541.
  88. ↑ Rose, Kenneth, King George V, Londres: Weidenfeld and Nicolson, p. 65 
  89. ↑ Hattersley, páxs. 215-216
  90. ↑ Bentley-Cranch, p. 98.
  91. ↑ Heffer, páxs. 276-277; Ridley, p. 437.
  92. ↑ Heffer, páxs. 282-283.
  93. ↑ Magnus, p. 526.
  94. ↑ Historial del Reximientu de Cazadores de Monte "Arapiles" nᵘ 62. Exércitu de Tierra español, consultáu'l 28 d'abril de 2016
  95. ↑ (n'inglés) Previous Princes of Wales, Household of HRH The Prince of Wales, http://www.princeofwales.gov.uk/personalprofiles/theprinceofwales/abouttheprince/previousprincesofwales/, consultáu'l 11 de setiembre de 2012 
  96. ↑ Bentley-Cranch, p. 155
  97. ↑ Diariu del rei Xurde V, 6 de mayu de 1910, Archivos Reales, citáu en: Rose, Kenneth (1983) (n'inglés), King George V, Londres: Weidenfeld and Nicolson, ISBN 0-297-78245-2 p. 75.
  98. ↑ Duque de Windsor, p. 69
  99. ↑ Priestley, p. 25.
  100. ↑ Hattersley, p. 17.
  101. ↑ Bentley-Cranch, p. 157; Lee, vol. II, p. 738.
  102. ↑ Middlemas, páxs. 176, 179
  103. ↑ 103,0 103,1 103,2 Weir, Alison, Britain's Royal Families: The Complete Genealogy, Revised Edition, Londres: Random House, p. 319, ISBN 0-7126-7448-9 
  104. ↑ 104,0 104,1 104,2 Lundy, Darryl. «Edward VII Saxe-Coburg and Gotha, King of the United Kingdom» (inglés). The Peerage. Consultáu'l 11 de setiembre de 2012.
  105. ↑ Velde, François (19 d'abril de 2008) (n'inglés), Marks of Cadency in the British Royal Family, Heraldica, http://www.heraldica.org/topics/britain/cadency.htm, consultáu'l 12 de setiembre de 2012 

Bibliografía

Enllaces esternos


Predecesor:
Príncipe Xurde, duque de Cornualles 		Príncipe de Gales

9 d'avientu de 1841-22 de xineru de 1901 		Socesor:
Príncipe Xurde,
duque de Cornualles y York
Predecesor:
Victoria 		Rei del Reinu Xuníu y de los sos Dominios d'Ultramar

22 de xineru de 1901-6 de mayu de 1910 		Socesor:
Xurde V
Predecesor:
Victoria 		Emperador de la India

22 de xineru de 1901-6 de mayu de 1910 		Socesor:
Xurde V
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Eduardo_VII_del_Reinu_Xuníu&oldid=4177324»