Ver la fonte de Música del Romanticismu

{{copyedit|t=20170728135040}}
{{referencies|t=20140212}}
{{Historia de la música |xéneru =
Música del Romanticismu medieval
|color = red
|orixe musical = Música clasicista tardida (1790-1825)
|orixe cultural = ''[[Sturm und Drang]]'' y clasicismu européu |preseos
= Pianu, violín, clarinete, orquesta sinfónica, etc.
|popularidá = muncha nel sieglu XIX y primer metá del XX 
|subxéneros = 
|fundas = 
|enllaces = 
}}

Na música, el '''Romanticismu''' foi un periodu que trescurrió, aproximao, ente principios de los [[años 1820]] y la primera de toles décades del [[sieglu XX]], y suel englobar tola música escrita d'alcuerdu a les normes y formes de dichu periodu. El Romanticismu musical ye un periodu de la música académica que foi precedíu pol [[música del Clasicismu|Clasicismu]] y siguíu pol [[música del sieglu XX|Impresionismu]].

El Romanticismu musical ta rellacionáu de xacíu col [[Romanticismu]] n'otres disciplines: la corriente de cambeos en [[Lliteratura]], [[Belles Artes]] y [[Filosofía]], anque suel haber llixeres diferencies temporales, yá que el Romanticismu naquelles Artes y na Filosofía suelse reconocer ente los [[años 1780]] y [[años 1840|1840]]. El Romanticismu como movimientu global nes Artes y la Filosofía tien como preceptu que la verdá nun podía ser deducida a partir d'[[axoma|axomes]], y que nel mundu había realidaes inevitables que solo se podía captar por aciu la emoción, el sentimientu y l'intuición. La '''música del Romanticismu''' intentaba espresar estes emociones.

== Historia del Romanticismu ==

=== Ópera romántica (1800-1924) ===
Na [[ópera]] tender a relaxar, romper o entemecer ente sigo, les formes establecíes nel barrocu o'l clasicismu. Esti procesu algamó'l so apoxéu coles óperes de [[Wagner]], nes cualos les [[aria|aries]], [[coru|coros]], [[recitativos]] y pieces de conxuntu, son difíciles d'estremar.

Tamién asocedieron otros cambeos. Los [[castrato|castrati]] sumieron y por tanto los [[tenor]]es adquirieron roles más heroicos, y los coros tornáronse más importantes. A finales del periodu románticu, el [[verismo]] popularizar n'[[Italia]], retratando na ópera escenes realistes, más qu'históriques o mitolóxiques. En Francia l'enclín tamién s'acoyó, y quedaron exemplos populares como ''[[Carmen (ópera)|Carmen]]'' de [[Georges Bizet|Bizet]].

Munchos compositores del Romanticismu, a partir de la segunda metá del sieglu XIX, escribieron música [[nacionalismu musical|nacionalista]], que tenía dalguna conexón particular col so país. Esto manifestóse de delles maneres. Les temes de les óperes de [[Mijaíl Glinka]], por casu, son específicamente rusos, ente que [[Bedřich Smetana]] y [[Antonín Dvořák]] utilizaron ritmos y temes de les dances y cantares populares cheques. A finales del sieglu XIX, [[Jean Sibelius]] escribió ''[[Kullervo (Sibelius)|Kullervo]]'', música basada na épica finlandesa (el ''[[Kalevala]]'') y la so pieza ''[[Finlandia (Sibelius)|Finlandia]]'' convertir nun símbolu del nacionalismu finés.

=== L'elementu vocal na música romántica ===
La dómina romántica nun foi yá un sieglu de grandes composiciones vocales. Subsistieron inda una serie de compositores a capella, esquisitos y refinaos, como Mendelssohn y Brahms, que llograron efeutos d'harmonía y cromatismu inconcebibles nel sieglu XVI, que foi la edá florida del estilu a capella. Especialmente, n'Alemaña, el mediu pa consiguir esti refinamientu fueron les composiciones corales pa homes, que, sicasí, debieron el so impulsu non a razones puramente artístiques, pos se convirtieron n'espresión del nacionalismu o de les actividaes partidistes, ente que'l restu de les manifestaciones de base vocal cayeron en desusu. Los grandes adalides del periodu románticu nun pensaron nin por un momentu en componer obres pa la ilesia y contribuyir asina a que s'escucharen los versículos de la Biblia.

Escribiéronse oratorios, como ''[[El paraísu y la peri]]'', de Schumann. Brahms escribió ''Un Requiem alemán'', obra relixosa con testu totalmente n'alemán. Tamién s'escribieron mises y otres obres relixoses. El ''Ave María'' de Schubert, ye un ''lied'' pa cantar y pianu.

=== Instrumentación y escala ===
Como n'otros periodos, la instrumentación afacer a los requerimientos musicales del periodu. Compositores como [[Hector Berlioz]] orquestaron les sos obres d'una forma nunca antes escuchada, dándo-y una nueva prominencia a los instrumentos de vientu. El tamañu de la orquesta estándar aumentó, ya incluyéronse preseos tales como'l [[flautín|piccolo]] y [[corno inglés]], qu'antes s'utilizaben bien dacuando. Mahler escribió'l so [[Sinfonía non. 8 (Mahler)|octava sinfonía]], conocida como la Sinfonía de los mil, pola masa orquestal y coral que se riquir pa interpretala. 

Amás de precisar una orquesta más grande, les obres del Romanticismu tornáronse más llargues. Una sinfonía típica de [[Haydn]] o [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]], compositores del clasicismu, puede durar aproximao venti o venticinco minuto. Yá la tercer sinfonía de Beethoven, que se suel considerar como del Romanticismu inicial, dura alredor de cuarenta y cinco minutos. Y esti enclín creció notablemente nes sinfoníes d'[[Anton Bruckner]] y algamó les sos cotes máximes nel casu de Mahler, con sinfoníes que tienen una hora de duración (como ye'l casu de la primera y la cuarta) hasta sinfoníes que duren más d'una hora y media (como la tercera o octava).

Per otru llau, nel Romanticismu creció la importancia del instrumentista [[virtuosu]]. El violinista [[Niccolò Paganini]] foi una de les estrelles musicales de principios del sieglu XIX. Liszt, amás de ser un notable compositor, foi tamién un virtuosu del pianu, bien popular. Mientres les interpretaciones de los virtuosos, solíen destacar más ellos que la música que taben interpretando.

Estos son dalgunos de los preseos qu'apaecen nel Romanticismu:

'''Vientu'''

'''[[Contrafagot]]''': Especie de fagó de grandes dimensiones, que los sos soníos producir a la octava grave del fagó ordinariu.

'''[[Saxofón]]''': Preséu de vientu compuestu d'un tubu cónicu de metal encorvao en forma d'O, con delles llaves y una boquilla de madera y caña. Hai de dellos tamaños.

'''[[Corno inglés]]''': Preséu de vientu, más grande y de soníu más grave que l'oboe.

'''[[Tuba]]''': Preséu de vientu de grandes proporciones y de sonoridá avolumada y grave.

'''Tecláu'''

'''[[Pianu]]''': Anque yá esistía nel Clasicismu, el pianu ye'l gran preséu del romanticismu. Dexa la mayor espresividá a los compositores, que son, munches vegaes, virtuosos d'esti preséu.

== Curtia cronoloxía ==

=== Los raigaños clásicos del Romanticismu (1780-1815) ===
[[Ficheru:Beethoven.jpg|thumb|[[Ludwig van Beethoven]] (1820), por [[Joseph Karl Stieler]]]]

En lliteratura, suelse dicir que'l Romanticismu empecipiar nos [[años 1770]] o [[años 1780|1780]], col movimientu alemán llamáu ''[[Sturm und Drang]]''. Foi principalmente influyíu por Shakespeare, les sagues folclóriques, reales o ficticies, y pola poesía de Homero. Escritores como [[Goethe]] o [[Friedrich Schiller|Schiller]], camudaron radicalmente les sos práutiques, mientres n'Escocia [[Robert Burns]] trescribía la poesía de los cantares populares. Esti movimientu lliterariu reflexar de delles maneres na música del periodu clásicu, incluyendo la obra de Mozart na ópera alemana, la eleición de los cantares y melodíes que s'utilizaríen en trabayos comerciales, y na medría gradual de la violencia na espresión artística. Sicasí, l'habilidá o interés de la mayoría de los compositores pa xuntase al "Romanticismu y la revolución" taba llindada pola so dependencia a les cortes reales. Exemplu d'ello ye la hestoria del estrenu de ''-y nozze di Figaro'' de Mozart, que foi censurada por ser revolucionaria.

Inclusive en términos puramente musicales, el Romanticismu tomó la so sustancia fundamental de la estructura de la práutica clásica. Nesti periodu amontáronse los estándares de composición ya interpretación, y creáronse formes y conxuntos estándar de músicos. Ensin faltar a la razón, [[E. T. A. Hoffmann]] llamó "tres compositor románticos" a Haydn, Mozart y Beethoven. Una de les corrientes internes más importantes del clasicismu ye'l rol del cromatismu y l'ambigüedá harmónica. Tolos compositores clásicos más importantes utilizaron l'ambigüedá harmónica y la téunica de movese rápido ente distintes tonalidaes ensin establecer una verdadera tonalidá. Unu de los exemplos más conocíos d'esi caos harmónicu atópase de primeres de ''[[La Creación (Haydn)|La Creación]]'' de Haydn. Sicasí, en toes estes escursiones la tensión basar en seiciones articulaes, un movimientu escontra la dominante o la relativa mayor, y una tresparencia de la [[testura musical|testura]].

Pa los [[años 1810]] combinárense l'usu del cromatismu y la tonalidá menor, el deséu de movese a más tonalidaes pa llograr un rangu más ampliu de música, y la necesidá d'un mayor algame operísticu. Mientres Beethoven foi teníu depués como la figura central de movimientu, compositores como [[Muzio Clementi]] o [[Louis Spohr]] representaben meyor el gustu de la dómina d'incorporar más notes cromátiques nel so material temático. La tensión ente'l deséu de más color y el deséu clásicu de caltener la estructura, traxo a una crisis musical. Una respuesta foi movese escontra la ópera, onde'l testu podía otorgar una estructura inclusive cuando nun hubiera modelos formales. ETA Hoffman, conocíu anguaño más poles sos crítiques musicales, presentó cola so ópera [[Undina (E.T.A. Hoffman)|Undine]] (1814) una innovación musical radical. (Nun confundir cola de Tchaikovski de 1869). Otra respuesta a esta crisis llograr por aciu l'usu de formes más curties, incluyendo delles novedoses como'l [[nocherniegu]], onde la intensidá harmónica en sí mesma era abonda pa mover la música alantre.

=== Primeros compositores románticos (1815-1850) ===
[[Ficheru:Franz Schubert by Wilhelm August Rieder 1875.jpg|upright|thumb|Retrato de [[Franz Schubert]] por Wilhelm August Rieder ([[1875]])]]
Na segunda década del [[sieglu XIX]], el cambéu a nueves fontes pa la música, xunto a un usu más acentuáu del cromatismu nes melodíes y la necesidá de más espresividá harmónica, producieron un cambéu estilísticu bultable. Les razones que motivaron esti cambéu nun fueron puramente musicales, sinón tamién económiques, polítiques y sociales. L'escenariu taba preparáu pa una nueva xeneración de compositores que podía fala-y al nuevu ambiente europeo post-napoleónicu.

Nel primer grupu de compositores suelse arrexuntar a [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]], [[Louis Spohr]], [[E. T. A. Hoffmann]], [[Carl Maria von Weber]] y [[Franz Schubert]]. Esti compositores crecieron metanes la dramática espansión de la vida concertística de finales del sieglu XVIII y principios del XIX, y esto dio-y forma a los sos estilos y mires. Munchos saludaron a Beethoven como'l modelu a siguir, o siquier a aspirar. Les melodíes cromátiques de [[Muzio Clementi]] y les óperes de [[Rossini]], [[Luigi Cherubini|Cherubini]], [[Gaspare Spontini|Spontini]] y [[Etienne Méhul|Mehul]], tamién exercieron cierta influencia. Coles mesmes, la composición de cantares pa voz y pianu sobre poemes populares, pa satisfaer la demanda d'un creciente mercáu de llares de clase media, foi una nueva ya importante fonte d'entraes económiques pa los compositores.

Los trabayos más importantes d'esta fola de compositores románticos fueron quiciabes los ciclos de cantares y les sinfoníes de Schubert, les óperes de Weber, especialmente ''[[Oberón (ópera)|Oberon]]'', ''[[Der Freischütz]]'' y ''[[Euryanthe]]''. Pa la dómina, les obres de Schubert solo interpretáronse ante audiencies llindaes y solo pudieron exercer un impautu notable gradualmente. Otra manera, les obres de [[John Field]] conociéronse rápido, en parte por cuenta de que yera capaz de componer pequeñes y "carauterístiques" obres pa pianu y dances. 

[[Ficheru:Frederic Chopin photo.jpeg|miniaturadeimagen|left|Fotografía del pianista polacu [[Frédéric Chopin]]]]

La siguiente cohorte de compositores románticos inclúi a [[Franz Liszt]], [[Felix Mendelssohn]], [[Frédéric Chopin]] y [[Hector Berlioz]]. Ellos nacieron nel sieglu XIX y empecipiaron llueu la producción de composiciones de gran valor. Mendelssohn foi particularmente precoz, escribiendo los sos primeros cuartetos, un octeto pa cuerdes y música orquestal antes de cumplir los venti años. Chopin emponer a la música pa pianu, incluyendo ''etudes'' ([[estudiu|estudios]]) y dos conciertos pa pianu. Berlioz compondría la primer sinfonía notable depués de la muerte de Beethoven, la mentada ''Sinfonía fantástica''. [[Liszt]] compunxo música orquestal, pero ye conocíu por anovar na téunica del pianu, los sos estudios trascendentales tán ente les obres que riquen mayor virtuosismu.

Coles mesmes establecióse lo qu'agora se conoz como "ópera romántica", con una fuerte conexón ente París y el norte d'Italia. La combinación del virtuosismu orquestal francés, les llinies vocales y poder dramáticu italianos, xunto a llibretos que se basaben na lliteratura popular, establecieron les normes que siguen apoderando la escena operística. Les obres de [[Vincenzo Bellini]] y [[Gaetano Donizetti]] fueron inmensamente populares nesta dómina.

Un aspeutu importante d'esti parte del Romanticismu foi l'amplia popularidá alcanzada polos conciertos pa pianu (o "recitales", como los llamaba Franz Liszt), qu'incluyíen improvisaciones de temes populares, pieces curties y otres más llargues, tales como les sonates de Beethoven o Mozart. Una de los esponentes más notables de les obres de Beethoven foi [[Clara Schumann|Clara Wieck]], que depués se casaría con [[Robert Schumann]]. Les nueves facilidaes pa viaxar que s'ufiertaben na dómina, gracies al tren y depués al vapor, dexaron que surdieren grupos internacionales de fanáticos de pianistes virtuosos, como Liszt, Chopin y [[Sigismond Thalberg|Thalberg]]. Estos conciertos tresformar n'eventos por sigo mesmos. [[Niccolò Paganini]], famosu virtuosu del violín, foi pioneru d'esti fenómenu.

Ente finales de los [[años 1830]] y los [[años 1840]], los frutos d'esta xeneración fueron presentaos al públicu, como por casu les obres de Robert Schumann, [[Giacomo Meyerbeer]] y el mozu [[Giuseppe Verdi]]. Ye importante notar que'l Romanticismu nun yera l'únicu, y nin siquier el más importante, xéneru musical de la dómina, una y bones los programes de los conciertos taben en gran midida apoderaos por un xéneru post-clásicu, ejemplificado pol Conservatoriu de París, según la música cortesana. Esto empezó a camudar cola puxanza de ciertes instituciones, tales como les orquestes sinfóniques con temporaes regulares, una moda que promovió'l mesmu Felix Mendelssohn.

Foi nesti momentu cuando [[Richard Wagner]] produció la so primer ópera esitosa, y empecipió la so busca de nueves formes pa espandir el conceutu de los "drames musicales". Wagner gustaba llamase a sí mesmu revolucionariu, y tenía constantes problemes colos sos emprestadores y coles autoridaes; coles mesmes arrodióse d'un círculu de músicos con idees asemeyaes, como Franz Liszt, con quien se dedicó a crear la "música del futuru".

Suel indicase que'l romanticismu lliterariu terminó en [[1848]], coles [[Revoluciones de 1848|revoluciones]] qu'asocedieron esi añu y que marcaron un finxu na historia d'Europa, o siquier na perceición de les fronteres del arte y la música. Col advenimiento de la ideoloxía "[[Realismu en música realista]]", y la muerte de figures como Paganini, Mendelssohn y Schumann, y el retiru de Liszt de los escenarios, apaeció una nueva xeneración de músicos. Dalgunos argumenten qu'esta xeneración tendría de llamase [[dómina victoriana|victorianos]] más que románticos. Ello ye que los años finales del sieglu XIX suelen describise como Romanticismu tardíu.

=== Romanticismu tardíu (1850-1870) ===
Al llegar a la segunda metá del sieglu XIX, munchos de los cambeos sociales, políticos y económicos que s'empecipiaron na era post-napoleónica, afirmáronse. El telégrafu y les víes ferroviaries xunieron a Europa muncho más. El nacionalismu, que foi una de les fontes más importantes del principiu de sieglu, formalizar n'elementos políticos y llingüísticos. La lliteratura que tenía como audiencia la clase media, convertir nel oxetivu principal de la publicación de llibros, incluyendo l'ascensu de la novela como la principal forma lliteraria.

Munches de les figures de la primer metá del sieglu XIX retirárense o morrieren. Munchos otros siguieron otros caminos, aprovechando una mayor regularidá na vida concertística, y recursos financieros y téunicos disponibles. Nos anteriores cincuenta años, munches innovaciones na instrumentación, incluyendo'l pianu d'aición de doble escape (''double escarpment''), los instrumentos de vientu con válvules, y la barbada (''chin rest'') de los violinos y violes, pasaron de ser daqué novedosu a estándar. La medría de la educación musical sirvió pa crear un públicu más ampliu pa la música pa pianu y los conciertos de música más sofisticaos. Cola fundación de conservatorios y universidaes abrió la posibilidá a los músicos de faer carreres estables como profesores, en cuenta de ser empresarios que dependíen de los sos propios recursos. La suma d'estos cambeos puede trate na titánica fola de sinfoníes, conciertos, y poemes sinfónicos que fueron creaos, y la espansión de les temporaes d'óperes de munches ciudaes y países, como París, Londres o Italia.

El periodu románticu tardíu tamién vio la puxanza de los xéneros llamaos "nacionalistes" que taben acomuñaos cola música popular (folclórica) y la poesía de determinaos países. La noción de música alemana o italiana, yá taba largamente establecida na historia de la música, pero a partir de finales del sieglu XIX creáronse los subxéneros rusu ([[Mijaíl Glinka]], [[Músorgski]], [[Rimski-Kórsakov]], [[Chaikovski]] y [[Borodin]]); checu, finlandés y francés. Munchos compositores fueron espresamente nacionalistes nos sos oxetivos, buscando componer ópera o música asociada cola llingua y cultura de les sos tierres d'orixe.

=== Post-romanticismu (1870-1949) ===
[[Ficheru:Strauss3.jpg|miniaturadeimagen|El compositor alemán [[Richard Strauss]]]]

Puede considerase un movimientu de finales del sieglu XIX y principios del XX que s'estrema del Romanticismu pola esuberancia orquestal y l'almaresía nos desarrollos sinfónicos, tamién se caracteriza por un intensu cromatismu que supera a [[Richard Wagner]]. Nos compositores postrománticos reparar la murria que-yos produz la perda de la cultura romántica.

Los compositores más representativos d'esti estilu fueron [[Anton Bruckner]], [[Erik Satie]], [[Gustav Mahler]] y [[Richard Strauss]].

=== El músicu románticu ===
Pola actitú ante la sociedá y el mundu, Beethoven convertir nel modelu del movimientu románticu, qu'al empar nun dexaba de ser un modelu peligrosu. Foi, verdaderamente, la figura d'ésti la qu'apurrió a la era romántica'l paradigma pal so conceutu de "Artista". Esto nun fixo sumir la idea que se tenía de "músicu" qu'emprestaba a la sociedá un serviciu direutu, esto ye, el cantar, organista d'ilesia, cantante de coru, direutor d'orquesta de teatru y un llargu etcétera. 

Lo que sí ta claro ye que la etapa romántica dio llugar al enfrentamientu ente'l "artista" y el "filistéu", como dicía Robert Schumann musicalmente na so obra ''[[Antroxu (Schumann)|Antroxu]]''. Con Beethoven empecipióse un periodu nel que les sinfoníes, oratorios, música de cámara, coral y llírica, de too tipu, ya inclusive les óperes, componer ensin que naide les encargara, pa un públicu imaxinariu, pal futuru, y pa la eternidá. 

L'aislamientu del músicu románticu nun se produció ensin un efeutu retroactivu na so personalidá y nel calter de la so obra. Con anterioridá a 1800 toa composición tenía que ser susceptible d'una valoración inmediata; si la esviación de les vieyes costumes, de la tradición, yera escesiva, nun quedaba exenta de peligros, como más d'un compositor tuvo ocasión d'aprender por mesma esperiencia. Este foi'l casu de Monteverdi, Gluck, o Haydn ente otros. 

Per otru llau, competir n'orixinalidá yera, más la esceición que la regla. Con éses les xeneraciones asocedíense. Los músicos románticos llantaron cara a la tradición, y non solo dexaron d'evitar la orixinalidá, sinón que la escorrieron y cuanto más llibre d'idees preconcebíes tuviera una obra, tanto mayor yera la estimación qu'espertaba. 

La música romántica, la música del sieglu XIX, apaez apinada d'una socesión de personalidaes de lo más variaes, con una serie de perfiles muncho más acusaos y estremaos que nos sieglos precedentes, y resulta una xera bien difícil trazar con nitidez la trayeutoria de la so evolución.

=== Romanticismu nel sieglu XX (1901, d'equí p'arriba) ===
Munchos de los compositores que nacieron nel sieglu XIX y siguieron componiendo yá entráu'l [[sieglu XX]], utilizaron formes que taben en clara conexón cola era musical previa, incluyendo a [[Sergei Rachmaninoff]], [[Giacomo Puccini]], [[Richard Strauss]] y [[Kurt Atterberg]]. Per otru llau, munchos de los compositores que depués fueron identificaos como modernistes, escribieron nos sos entamos obres con un marcáu estilu románticu, como por casu [[Igor Stravinsky]] (ye notable'l so ballet ''[[El páxaru de fueu]]''), [[Arnold Schoenberg]] (''[[Gurrelieder]]''), y [[Béla Bartók]] (''[[El castiellu de Barba Azul]]''). Pero'l vocabulariu y la estructura musical de finales del sieglu XIX nun se quedó ellí; [[Ralph Vaughan Williams]], [[Erich Korngold]], [[Berthold Goldschmidt]] y [[Sergéi Prokófiev]] siguieron esti xéneru de composición más allá de [[años 1950|1950]].

Anque dellos nuevos enclinos como'l [[Música neoclásica|neoclasicismu]] o la [[música atonal]], cuestionaron la preeminencia del xéneru románticu, l'interés por utilizar un vocabulariu cromáticu centráu na tonalidá, siguió presente nes obres más importantes. [[Samuel Barber]], [[Benjamin Britten]], [[Gustav Holst]], [[Dmitri Shostakóvich]], [[Malcolm Arnold]] y [[Arnold Bax]], anque se consideraben a sí mesmu compositores modernu y contemporaneu, amosaron frecuentemente enclinos románticos nes sos obres.

[[Ficheru:Bartók Béla 1927.jpg|miniaturadeimagen|left|Fotografía del compositor húngaru [[Béla Bartók]] en [[1927]]]]

El Romanticismu algamó un nadir retóricu y artísticu alredor de [[1960]]: tou indicaba que'l futuru taría formáu por xéneros de composición ''avant garde'' o con dalgún tipu d'elementos neo-clásicos. Mientres Hindemith tornaba a estilos más reconocibles nos sos raigaños románticos, munchos compositores mover n'otres direiciones. Paecía que solo na [[XRSS]] o [[China]], onde había una xerarquía académica conservadora, el romanticismu tenía un llugar. Sicasí, a finales de 1960 empecipióse un ''revival'' de la música que tenía una superficie romántica. Compositores como [[George Rochberg]] pasaron de la [[música serial]] a modelos basaos en Gustav Mahler, un proyeutu nel que tuvo acompañáu d'otros como [[Nicholas Maw]] y [[David Del Tredici]]. Esti movimientu suelse denominar [[neorromanticismu (música)|neorromanticismu]], ya inclúi obres tales como la Primer sinfonía de [[John Corigliano]].

Otra área onde'l xéneru románticu sobrevivió, ya inclusive florió, ye nes [[banda sonora|bandes sonores]]. Munchos de los primeros emigrantes qu'escapaben de l'[[Nazismu|Alemaña nazi]] fueron compositores xudíos qu'estudiaren con Mahler o los sos discípulos en Viena. La partitura de la película ''[[Gone with the Wind (película)|Gone with the Wind]]'' del compositor [[Max Steiner]], ye un exemplu del usu de los leitmotivs wagnerianos y l'orquestación mahleriana. La música de los filmes de la ''Era dorada de Hollywood'' foi compuesta en gran midida por Korngold y Steiner, según [[Franz Waxman]] y [[Alfred Newman]]. La siguiente xeneración de compositores pal cine, compuesta por [[Alex North|Alexander North]], [[John Williams (compositor)|John Williams]], y [[Elmer Bernstein]] basar nesta tradición na composición de la música orquestal pa cine más familiar de finales del sieglu XX.

=== Formes musicales del Romanticismu ===
El periodu románticu musical duró de 1770 a 1910 polo cual el preséu más utilizáu foi'l pianu. Nel campu de la música instrumental el so heriedu principal foi la sonata, qu'algamara la so más fuerte espresión y sentíu universal nes sinfoníes de Beethoven.

==== La forma na sinfonía romántica ====
Dende l'entamu mesmu, los románticos adoptaron una actitú relaxada no qu'a la forma sinfónica refierse.

Pa esta dómina yá s'estrenara y editara la ''[[Sinfonía n.º 3 (Beethoven)|Heroica]]'', esi modelu de gravedá suprema que suena como un himnu de les más pura estructura. Esa composición onde nengún preséu imponse dientro del conxuntu y onde toos contribúin al oxetivu sinfónicu global.

== Ver tamién ==
* [[Max Bruch]]
* [[Guerra de los románticos]]
* [[Música modernista]]

{{ORDENAR:Musica del Romanticismu}}

{{Tradubot|Música del Romanticismo}}


== Referencies ==
{{llistaref}}

== Enllaces esternos ==
{{commons}}

{{control d'autoridaes}}

[[Categoría:Historia de la música]]
[[Categoría:Música del Romanticismu|Música del Romanticismu]]
[[Categoría:Wikipedia:Tradubot]]