Epicuru

Epicuru
scholarch of the Epicurean school (en)	; 311 edC - 270 edC - Hermarco de Mitilene (es) →
scholarch of the Epicurean school (en)
Vida
Nacimientu	Samos (es) , 342 de edC
Nacionalidá	Antigua Atenes
Muerte	Atenes, 270 de edC (71/72 años)
Sepultura	Atenes
Causa de la muerte	cálculo renal (es)
Familia
Padre	Neocles
Madre	Chaerestrate
Hermanos/es	Chaeredemus (en) ; Aristobulus (en)
Estudios
Llingües falaes	griegu antiguu
Alumnu de	Nausífanes (es)
Profesor de	Hermarco de Mitilene (es) ; Polieno de Lámpsaco (es) ; Leonteus of Lampsacus (en) ; Temista de Lámpsaco (es) ; Colotes (es) ; Leontion (es) ; Mys; Menoeceus (es) ; Pitocles (es) ; Nicanor (es) ; Ctesippus (es) ; Apelles (es) ; Mammarion (es) ; Hedeia (es) ; Erotion (es) ; Nicidion (es) ; Boison (es) ; Demetria; Athenaios (es) ; Mentorides (es)
Oficiu	filósofu, escritor
Influyencies	Aristipo (es) , Demócrito y Pirrón (es)
Movimientu	epicureísmo (es)
Creencies
Relixón	relixón na Antigua Grecia

Epicuru^[5] de Samos, filósofu griegu del periodu helenísticu. El so pensamientu foi mui difundíu y abondos centros epicuristes desenvolviéronse na Xonia, n'Exiptu y, dende'l sieglu I, en Roma, onde Lucrecio foi'l so mayor divulgador.

Vida

Epicuru nació n'Atenes, nel 341 e.C., pero bien mozo coló cola so familia pa Samos. Retornó pala tierra de nación nel 323 e.C..

Yá n'Atenes, consta qu'Epicuru conoz al filósofu académicu Pánfilu. Con Nausífanes de Teo, discípulu de Demócritu d'Abdera, Epicuru entama contautu cola teoría atomista, de la que refoemulare dellos aspeutos. Epicuru enseñó filosofía en Lampsaco, Mitilene y Cólofon hasta qu'en 306 e.C. fundare la so propia escuela filosófica, nomada El Xardín. Trabayó na so escuela hasta la so muerte en 270 e.C., arrodiáu de collacios y discípulos.

Filosofía y obra

De la bayura d'obres escrites pol filósofu, namái atópense trés cartes que versen sobro la naturaleza, los meteoros y sobro la moral, asina como una esbilla reflexones. Estes cartes, colos sos fragmentos, foron remanaos y asoleyaos en 1887 por Hermann Usener baxo'l títulu de Epicurea.

La certeza

Según Epicuru, p'algamar la certeza ye necesariu confiar no que foi recibíu pasivamente na sensación pura y, poro, nes prenociones o idees xenerales que se formen nel espíritu (como resultáu de los datos sensibles recibíos pola facultá sensitiva).

L'atomismu

Epicuru facía una defensa encesa de la llibertá humana y lardorosamente a liberdade humana y la tranquilidá d'espíritu. L'atomismu, acreditaba el filósofu, podría garantizar ambes coses. La representación vulgar del mundu, colos sos dioses, el mieu, fai que s'asocedan los peores actos, lo que ye la torga mayor a la serenidá. Toles doctrines filosófiques, esceutu l'atomismu, participaríen deses supersticiones que torguen el desenvolvimientu seliquino de la vida.

Na cadarma epicurista, los átomos atópense de sutrucu, y ello ye la gran modificación d'Epicuru con respeutu al atomismu de Demócritu (pa quien l'alcuentru de los átomos ye necesario). Ye esti alcuentru fortuito el que garatiza la llibertá (si nun fuere asina, too taría embaxu'l xugu de la Naturaleza). Sicasí, la conocencia d'esos alcuentros faen al home comprender cómo trabaya la Natrualeza, y desa mena pue lliberase del mieu y les supersticiones qu'amurnien l'espíritu.

El placer

La doctrina d'Epicuru entiende que'l sumu bien reside nel placer y, poro, foi una doctrina delles vegaes confundía col hedonismu. El placer del que fala Epicuru ye'l placer del sabiu, entendíu como tranquilidá de la mente y dominiu sobre les emociones y, poro, sobre sí mesmu. Ye la propia Naturaleza la que mos informa que el placer ye un bien. Esti placer, per embargu, malapenes satisfaz satisfaz una necesidá o amenorga un dolor. La naturaleza conduznos a una vida simple. L'unicu placer ye'l del cuerpu, y lo que bien a nomase placer d'espíritu ye malapenes un reflexu de los placeres del cuerpu. El placer más grande ta no que llámase salú.

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 «Q87327189» (en rusu). Малая советская энциклопедия, 1936—1947.
↑ ^2,0 ^2,1 Afirmao en: Encyclopædia Britannica de 1911. Editorial: Cambridge University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 1911.
↑ Hans von Arnim (1895). «Aristobulos 16 (Pauly-Wissowa)» (n'alemán). categoría:Pauly-Wissowa vol. II,1.
↑ Afirmao en: catálogo general de la Biblioteca Nacional de Francia. Data de consulta: 8 ochobre 2016. Editorial: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés. Autor: Biblioteca Nacional de Francia.
↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: epicureísmu

[1c3d035b88b7af75e551ecb78ad61af52bad9887-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 «Q87327189» (en rusu). Малая советская энциклопедия, 1936—1947.

[ff9643e020089f9ca5553443815783d174d9c55e-2] 2,0 ^2,1 Afirmao en: Encyclopædia Britannica de 1911. Editorial: Cambridge University Press. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 1911.

[2f8f417dfb4044b913f29145bf5640a368d76583-3] Hans von Arnim (1895). «Aristobulos 16 (Pauly-Wissowa)» (n'alemán). categoría:Pauly-Wissowa vol. II,1.

[b16dfcc944ea8976faaf372648f3e4d5baa1e2d8-4] Afirmao en: catálogo general de la Biblioteca Nacional de Francia. Data de consulta: 8 ochobre 2016. Editorial: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés. Autor: Biblioteca Nacional de Francia.

[5] Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: epicureísmu

[5]

[1]

[2]

[3]

[4]